After War. {Dramione}

Το δικαστήριο.

1 ημέρα πριν από το δικαστήριο

Great hall

Ερμιόνη

Δύο εβδομάδες κύλησαν σαν νερό. Καθόμουν απέναντι του στη μεγάλη τραπεζαρία και τρώγαμε αμίλητοι. Όλοι πλέον ήξεραν για εμάς. Αποφασίσαμε να μην το κρύψουμε. Είχαμε μόνο δύο εβδομάδες μπροστά μας. Άξιζε λοιπόν να περάσουμε μαζί κάθε λεπτό της ημέρας και όχι μόνο τις νύχτες που δεν θα μας έβλεπε κανείς. Βέβαια υπήρχαν αδιάκριτα βλέμματα. Δεν είχαν την παραμικρή σημασία.

"Ντρακο θέλω να είμαι στο πλάι σου, να καταθέσω υπερ σου."

"Ερμιόνη ξέχνα το. Δεν θέλω να μπλέξεις."

"Δεν με νοιάζει αν θα μπλέξω!"

"Νοιάζει εμένα!"

Είπε αφήνοντας απότομα κάτω το πιρούνι του. Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το δικό μου.

"Ερμιόνη είναι η τελευταία μας μέρα, μπορούμε να μην κάνουμε ξανά αυτή τη συζήτηση;"

Τράβηξα το χέρι μου μακριά.

"Σταμάτα να το λες αυτό! Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα σε αθωώσουν!"

Ανασηκωσε τους ώμους του χωρίς να μου απαντήσει.

Η πόρτα άνοιξε με γδούπο.

"ΝΤΡΑΚΟ ΜΑΛΦΟΙ!"

Όλη η αίθουσα γύρισε προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Ο Λούσιους. Κοίταξα τον Ντρακο ανήσυχη που μου έριξε μία καθυσυχαστικη ματιά. Ο Λούσιους ήρθε με ταχύ βήμα προς το μέρος μας φανερά εκνευρισμένος. Στάθηκε ακριβώς από πίσω μου, απέναντι στον Ντρακο. Έμεινα όσο το δυνατόν πιο ήσυχη μπορούσα ώστε να μην με καταλάβει. Δεν ήξερε τίποτα. Όλο αυτό το καιρό ο Ντρακο αρνούταν να έρθει σε επαφή με την οικογένειά του παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των γονιών του να του μιλήσουν.

"ΝΤΡΑΚΟ ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ;;!"

Οι φωνές του ήταν το μόνο που ακούγονταν σε ολόκληρη την αίθουσα. Όλοι είχαν σωπάσει και παρακολουθούσαν τον πλέον πεθερό μου. Ο Ντρακο δεν τον κοίταξε καν, συνέχισε να τρώει ατάραχος. Ο Λούσιους τον άρπαξε με μία απότομη κίνηση από την γραβάτα και τον σήκωσε όρθιο ώστε να αναγκαστεί να τον κοιτάει.

"ΌΤΑΝ ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΘΑ ΜΕ ΠΡΟΣΈΧΕΙΣ!"

Ο Ντρακο τραβήχτηκε γρήγορα από την λαβή του.

"Μάλιστα πατέρα."

Του πέταξε ειρωνικά.

"ΈΧΕΙΣ ΤΡΕΛΑΘΕΊ ΤΕΛΕΙΩΣ;; ΠΌΣΕΣ ΜΈΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΉΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!"