Jaehyun's POV
မနက္၇နာရီ...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕daily routineေတြျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ
မနက္ ၉နာရီအမွီ ရံုးကိုသြားရမယ္ ညေန ၆နာရီ ဒါမွမဟုတ္ ၇နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တတ္တယ္
ဒီလိုေတြေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကေလးကိုေဝးေစခဲ့တာပဲ။ ဒါကိုေျဖ႐ွင္းဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါဘူး။ သူကလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ နားလည္ေပးေနလို႔ေပါ့
"ဦးဂ်ယ္ သြားေတာ့မလို႔လား~~"
ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးတစ္ခုမွာ ရံုးသြားဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို အခုထိအိပ္မႈန္စံုဖြားျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးက အိပ္ရာေပၚကေန လွမ္းေမး႐ွာတယ္။
"အင္း..အခုပဲ ထြက္ေတာ့မလို႔။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ႏိုးသြားတာလား...ျပန္အိပ္ေလ"
ေခါင္းေလးတရမ္းရမ္းလုပ္ျပၿပီး လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းကာ လွမ္းေခၚေနတယ္
က်ေနာ္လည္း သူ႔နားသြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို နည္းနည္းေလးေစာင္းၿပီးေနလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကိုဂုတ္ကဆဲြၿပီး ဖက္ထားတယ္။ နည္းနည္းအခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခါးေညာင္းလာလို႔႐ုန္းလိုက္ေတာ့
"မသြားခင္ေလးပါပဲ~~ခဏေလးပဲ..."
သူဖက္လို႔ဝသြားတဲ့အထိ က်ေနာ့္မွာေစာင့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွတျဖည္းျဖည္းေလးလႊတ္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေနတယ္
"ဘာလဲ?"
"ဘာမွဟုတ္ပါဘူး..ဒီေန႔ ထမင္းမစားနဲ႔ေနာ္ က်ေနာ့္ကိုေစာင့္ေနေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ?"
"ဦးဂ်ယ္နဲ႔မစားရတာၾကာပီမို႔...ေနာ္!"
"အင္းအင္း"
"တာ့တာ...သြားေတာ့"
"ဟဟ ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ"
~~~
"ဦးဂ်ယ္!!!"
"ဝင္ခဲ့ေလ ကေလး"
တံခါးေပါက္ဝကေန ေခါင္းေလးပဲ ထြက္ၿပီး အထဲကိုေခ်ာင္းေနတဲ့ပံုေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။
တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာၿပီး ထိုင္ခံုေပၚဝင္ထိုင္တဲ့ပံုေလးကိုကအစ ခ်စ္ေနရတာ
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ?ေျပာ ဘာစားမွာလဲ?"
"ဦးဂ်ယ္ရဲ႕ အခ်စ္!"
အံမယ္ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔
"ကေလးေလး...ဘယ္လိုျဖစ္?"
"ဘာမွျဖစ္ပါဘူး လာ သြားမယ္..."
"Ommomm"
~~~
"ဦးဂ်ယ္...ဘာလို႔ ဒီကိုေခၚလာတာလဲ"
"မေန႔က ကေလးဒါစားခ်င္တယ္လို႔ေျပာသလားလို႔"
မေန႔က သူပဲ အမဲစြပ္ျပဳတ္စားခ်င္တယ္လို႔ေျပာၿပီး အခုက်ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိဘူး။ မ်က္ႏွာႀကီးကို ႐ွံု႔မဲ့ေနတာပဲ
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?ေနမေကာင္းလို႔လား? ဆိုင္ကလူေတြအရမ္းမ်ားေနလို႔လား?"
"မဟုတ္ဘူး...အသက္႐ွဴလို႔မဝဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ ရင္ထဲတစ္မ်ိဳး--အု-အု"
"ကေလး!ကေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ??"
ခံုေပၚကေန ခ်က္ခ်င္းထေျပးသြားၿပီးေတာ့ အိမ္သာထဲဝင္သြားတယ္။ သူဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႔လဲမသိဘူး
က်ေနာ္လည္း အေနာက္ကေန ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားေပမယ့္ အိမ္သာတံခါးကိုအထဲက ပိတ္ထားတယ္
"ကေလး...ကေလး....အဆင္ေျပလား? ဦးဂ်ယ္ ေဆးဝယ္ထားေပးမယ္ေနာ္.."
အထဲက အသံေတာင္မထြက္ဘူး။ အစာမေၾကဘူးနဲ႔တူတယ္။
တေအာင့္ေလာက္ေနေတာ့ အိမ္သာထဲကထြက္လာတဲ့ကေလးေလးပံုၾကည့္ရတာ အားကိုမ႐ွိေတာ့တဲ့ပံုေလး။
"ကေလး အဆင္ေျပလား?"
"မေျပဘူး။ ဒီဆိုင္ကအျမန္ထြက္ရေအာင္...အရမ္းနံေနတယ္ ဒီအနံ႔ႀကီးေတြက!"
"အင္းအင္း"
အားမ႐ွိေတာ့တဲ့ သူ႔ကိုယ္ေလးကိုတဲြလာရင္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကားထဲကိုထည့္ေပးေနရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းထဲအေတြးတစ္ခုဝင္လာတယ္
က်ေနာ္ ထင္သလိုမ်ားလား??
လ်က္ခ်င္းပဲကားထဲကိုေျပးဝင္လိုက္ေတာ့ သူကက်ေနာ့္ကိုၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစ္ခုခုကိုျပေနတယ္
"ဦးဂ်ယ္ ဒီေန႔airconမဖြင့္နဲ႔။ အဲ့ဒီ့အေမႊးခဲအနံ႔ႀကီးေၾကာင့္ ေခါင္းကိုက္လာၿပီ။ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ေပး"
"Umm?? အင္း အင္း"
သူလိုခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကိုၾကည့္ေနလိုက္တယ္
ေက်းဇူးျပဳၿပီး မျဖစ္ပါေစနဲ႔
ဒါမ်ိဳးက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး
ဒါေပမယ့္ အဲ့ေန႔ကေတာ့ အကာအကြယ္မပါခဲ့လိုက္ဘူး..
"ဦးဂ်ယ္ သြားေလ...ဘာစဥ္းစားေနတာလဲ"
ေတာ္ေတာ့္ကိုဟန္ပ်က္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူကလွမ္းၾကည့္ၿပီး ေမးလာတယ္။
"အင္...အင္း....။ ကေလး ခုနက အန္ခဲ့တာမို႔လား?"
"ဟုတ္တယ္ေလ...အဲ့ဒါဘာလို႔လဲ?"
"႐ိုး႐ိုးအန္တာမဟုတ္ဘူးေလ..အနံ႔ေတြကိုမခံႏိုင္ေတာ့လို႔အန္တာေလ"
"အန္တဲ့ေနရာမွာ ႐ိုး႐ိုးအန္တာ႐ွိလို႔လား ဦးဂ်ယ္ရဲ႕...အနံ႔မခံႏိုင္တာက---ဦးဂ်ယ္!! ေလွ်ာက္ေတြးၿပီး မေျပာနဲ႔ေနာ္ က်ေနာ္...ေၾကာက္တယ္"
"မဟုတ္ဘူး ကေလးရဲ႕...ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတယ္လို႔မထင္ဘူးလား...ကိုယ္တို႔အဲ့ေန႔က အကာအကြယ္--"
"ဦးဂ်ယ္!!!!! မေျပာပါနဲ႔ဆို!!!"
"ေျပာရမွာေလ...ဒါ႐ွက္စရာမွမဟုတ္တာ"
"မသိဘူး မေျပာနဲ႔! ၿပီးေတာ့ ဒီဟာကျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥမွမဟုတ္တာကို..."
"ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ?ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ သိပ္ကိုျဖစ္ႏိုင္တယ္...ရံုးကိုမျပန္ေတာ့ဘူး ေဆးရံုသြားၾကစို႔"
အေၾကာက္အကန္နဲ႔ ေခါင္းရမ္းၿပီး ကားေသာ့ကိုလွည့္ေနတဲ့က်ေနာ့္လက္ကိုလာဆဲြတယ္။
"ဟင့္အင္း မသြားဘူး ဦးဂ်ယ္...အဲ့ဒါက ၿပီးခဲ့တာ ၾကာလာၿပီကို က်ေနာ္တို႔ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ? ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုမသြားဘဲစစ္လို႔ရတဲ့ကိရိယာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတာကို..မသြားရေအာင္ပါေနာ္ ဦးဂ်ယ္!"
"ဟုတ္ၿပီေလ...မသြားဘူး ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာစစ္ျပ!"
ေခါင္းေလးကိုညိတ္ျပၿပီး လုပ္ေနတဲ့ကေလးေလး။
ဘာလို႔မ်ားတအားေၾကာက္ေနရတာလဲ
~~~
"ဘာတဲ့လဲ?"
အိမ္သာစထဲက တေရြ႔ေရြ႔ထြက္လာတဲ့ သူ႔ကိုေမးလိုက္ေတာ့ သူကေပါ့ပါးစြာနဲ႔ ထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို လာေနတယ္။
"က်ေနာ္ေျပာသားပဲ မဟုတ္ပါဘူးလို႔! အဲ့ဟာၿပီးတာလည္းၾကာေနၿပီကို ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ?ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေယာက္်ားေလးေလ ဘယ္လိုလုပ္ရႏိုင္မွာလဲ?"
သူျပလာတဲ့ဟာေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တကယ္ပဲ negativeကိုျပေနတာပဲ
မျဖစ္ႏိုင္မွန္းေတာ့ သိေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္
"ဒါဆို အနံ႔ေတြရၿပီး အန္တာကေရာ? ကားေပၚကအနံ႔ေတြမခံႏိုင္တာကေရာ?"
"အဲ့ဒါက ေခါင္းေတြမူးေနလို႔ ေရာသြားတာေနမွာေပါ့..။ ကဲ ဦးဂ်ယ္ေရ...ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ဒီလိုေတြ လုပ္ေနတာလဲ? အိပ္ေတာ့"
သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေက်ာ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးတက္သြားေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ မေပါ့ပါးႏိုင္ပါဘူး။ ဘာလို႔မွန္းမသိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔က်ေနာ္ထင္ေနတုန္းပဲ
အရင္လွဲသြားၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ေဘးနားကိုအသာေလးသြားၿပီး ဝင္လွဲလိုက္တယ္။
"အရင္တစ္ေခါက္က မရခဲ့ဘူးဆိုလည္း အခုရေအာင္လုပ္မလား?(whisper)"
"ဘာ????ဦးဂ်ယ္ ႐ူးသြားၿပီလား?!!!!"
"အင္း မင္းေလးကိုခ်စ္လြန္းလို႔႐ူးေတာ့မွာ"
ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ သူ႔နားရြက္ေလးကိုကိုက္လိုက္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးကိုတြန္႔သြားလိုက္တာ။
က်ေနာ့္ရဲ႕လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူ႔အက်ႌေအာက္မွာ နယ္ခ်ဲ႕ေနမိတယ္။ သူ႔ဘက္ကလည္း အလိုက္အထိုက္ အသံေလးေတြေပးေနေတာ့ က်ေနာ္က အထိန္းအကြပ္မဲ့ၿပီေပါ့။
"ummm...ဦးဂ်ယ္...အရင္တစ္ေခါက္ကေလာက္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္"
သူ႔ဘက္ကအသံထြက္ေလေလ က်ေနာ္က ဆိုးေလေလပဲ
ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ေဘာင္းဘီေရာ က်ေနာ့္ဟာပါ ခြၽတ္ပစ္ၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္ႏွာေလးနားကိုတျဖည္းျဖည္းသြားရင္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုပါ တစ္ဝႀကီး နမ္းပစ္ခဲ့တယ္
"ဦးဂ်ယ္...ေတာ္ေတာ့"
သူ အသက္႐ွဴလို႔မဝေတာ့လို႔သာ လႊတ္ေပးခဲ့လိုက္ရတာ က်ေနာ္က မရေသးဘူး။ ေအာက္ဘက္ကိုတျဖည္းျဖည္းသြားရင္းနဲ႔ သူ႔အရာေလးကိုပါ ကိုင္ေပးၿပီး ေဆာ့ေပးေတာ့ အသံေပါင္းစံုထြက္လာၿပီး က်ေနာ့္လက္ကိုလွမ္းကိုင္တယ္
"ဦးဂ်ယ္..က်ေနာ္ ဒီတိုင္းမၿပီးခ်င္ဘူးေလ~~ah!!!အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔"
သူ႔အလိုအတိုင္းပဲ က်ေနာ္လည္းလုပ္ေနတဲ့ကိစၥကိုရပ္ပစ္ၿပီး ေနရာအေနအထားကိုေျပာင္းပစ္လိုက္တယ္။ အရင္ကလည္းႏွစ္ေခါက္ၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ အခုေတာ့ ကိစၥမ႐ွိေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔အထင္နဲ႔ သတိမေပးဘဲ ဒီအတိုင္းထည့္ခ်လိုက္တယ္
"Ah!!!!ဦးဂ်ယ္....ဘာလို႔--"
သူ စကားမဆက္ႏိုင္ေအာင္ကို ဆက္တိုက္ေတြထည့္ေနလိုက္တယ္။
"umm...ahhhhh!!!အရမ္းနာေသးတယ္....ဦးဂ်ယ္!!"
"ခဏ...ခဏေလးပဲ ကေလး!!အာ့!"
က်ေနာ္သူ႔ရဲ႕spotေလးကိုေတြ႔တာနဲ႔ စကားဆက္မေျပာေတာ့ဘူး ဆက္တိုက္ထည့္ပစ္လိုက္တယ္
ဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္ေက်ာေပၚကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔သုိင္းဖက္လာၿပီးေတာ့ အားယူလာတယ္
"ၿပီးေတာ့မယ္ ဦးဂ်ယ္.....အာာာာ အာ့!!!"
သူ႔အရာေလးကို ႐ုတ္တရက္ ကိုင္ၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ လန္႔သြားပံုရတယ္။ က်ေနာ္လည္းတစ္ဖက္ကထည့္ တစ္ဖက္ကလႈပ္႐ွားနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ၿပီးသြားတာေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ဒီတိုင္းႀကီးထြက္လာေတာ့မွပဲ သိလိုက္ရတယ္။ ကေလးကလည္း က်ေနာ့္လက္ထဲမွာပဲ ၿပီးသြားတယ္။
သူ႔ေဘးကိုဝင္ၿပီးေခြၽးတစ္လံုးလံုးနဲ႔လွဲလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ဆံအမည္းဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။
"ဘာလဲ ကေလး?"
ေခါင္းရမ္းျပၿပီး ဆက္ၾကည့္ေနတယ္
"နမ္းေပး..."
"အမ္?"
"နမ္းလို႔! က်ေနာ့္ကို နမ္း!!"
ဘာျဖစ္တာလဲေတာ့မသိေပမယ့္ က်ေနာ္လည္းအရင္ဆံုးနမ္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကစနမ္းလိုက္ေပမယ့္ အျပဳအမူေတြက သူကဦးေဆာင္သြားတာခ်ည္းပဲ။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚကို စတင္ဖိႏွိပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ပါးကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔လာကိုင္ၿပီး သူကခ်ည္းလွည့္လည္လုပ္ေဆာင္သြားတယ္။ အရင္ကဆို နမ္းရင္ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားတတ္တဲ့ကေလးက အခုသူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့္ပါးစပ္ထဲကို အရင္လွ်ာကိုလာထည့္ၿပီး ထပ္ဆဲြေဆာင္ေနျပန္တယ္။
"Taeyong?..ခဏ.."
သူ႔ကိုမနည္းလႊတ္ခိုင္းၿပီး ေမးရေတာ့တယ္
"ကေလး....ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ?"
"hmm?"
"ဦးဂ်ယ္ကို လာနမ္းေနလို႔ေလ...အရင္ကအဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး"
"အို....ကိုယ့္ေယာက္်ားကိုယ္ နမ္းတာပဲ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ?"
"Hahahaha"
"ဦးဂ်ယ္ေရာ...ဒီေယာက္်ားေလးကို ခ်စ္ဘူးလား? မနမ္းခ်င္ဘူးလား?"
"မခ်စ္ပါဘူး...ဒီေလာက္အျမင္ကတ္စရာေလးကို"
"လိမ္ေျပာ!!!"
သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ပဲျပန္ျပံဳးျပၿပီးေတာ့ ေခါင္းေလးကိုကိုင္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကိုထည့္လိုက္တယ္
"က်ေနာ့္နားကေန ဘယ္ေတာ့မွထြက္မသြားရဘူးေနာ္ ဦးဂ်ယ္"
"အင္း!"
"ကတိေပး"
'ကတိေပး'ဆိုတဲ့စကားေလးနဲ႔တူတူ က်ေနာ့္ကို လက္သန္းေလးေထာင္ၿပီး ကတိေတာင္းေနျပတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္
"ကိုယ္ထြက္မသြားပါဘူး...ဘယ္အရာမွကိုယ္တို႔ကိုမခဲြႏိုင္ဘူး"
က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးညိတ္ၿပီး ၿငိမ္သြားတဲ့ကေလးေလး။အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ထင္တယ္
"ဦးဂ်ယ္!!"
"ဟင္? မအိပ္ေသးဘူးလား"
"ဦးဂ်ယ္ ကေလးလိုခ်င္လား?"
"အမ္ ဘာလို႔လဲ??"
"လိုခ်င္လားလို႔ပါ"
"ေဟာဒီ့ကအီထယ္ယံုးနဲ႔တူတဲ့ကေလးေလးဆိုရင္ လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ထိန္းရမယ့္ ကေလးေလးက ကိုယ့္မွာ႐ွိၿပီးသားေလ...ေတာ္ပါၿပီ"
က်ေနာ့္ကိုဘာမွမေျပာဘဲ အၾကာႀကီး ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ သူ ဘာေတြးေနလဲဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္
"ေတြးမေနနဲ႔ အိပ္ေတာ့!"
သူ႔ေခါင္းေလးကိုကိုင္ၿပီး ေက်ာေလးကိုသပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ အိပ္သြားတယ္။ လက္ကလည္း က်ေနာ့္ခါးကိုတင္းေနေအာင္ဖက္ေပးထားတယ္
"ခ်စ္တယ္...ဦးဂ်ယ္"
"ကိုယ္က ပိုခ်စ္တယ္"
---
°Unicode°
Jaehyun's POV
မနက်၇နာရီ...
နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ရဲ့daily routineတွေပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ
မနက် ၉နာရီအမှီ ရုံးကိုသွားရမယ် ညနေ ၆နာရီ ဒါမှမဟုတ် ၇နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တတ်တယ်
ဒီလိုတွေကြောင့်ပဲ ကျနော်နဲ့ ကျနော့်ကလေးကိုဝေးစေခဲ့တာပဲ။ ဒါကိုဖြေရှင်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့်လည်း မဖြစ်မြောက်ခဲ့ပါဘူး။ သူကလည်း အတိုင်းအတာတစ်ခုထိ နားလည်ပေးနေလို့ပေါ့
"ဦးဂျယ် သွားတော့မလို့လား~~"
ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးတစ်ခုမှာ ရုံးသွားဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အခုထိအိပ်မှုန်စုံဖွားဖြစ်နေတဲ့ ကလေးလေးက အိပ်ရာပေါ်ကနေ လှမ်းမေးရှာတယ်။
"အင်း..အခုပဲ ထွက်တော့မလို့။ ကိုယ့်ကြောင့်နိုးသွားတာလား...ပြန်အိပ်လေ"
ခေါင်းလေးတရမ်းရမ်းလုပ်ပြပြီး လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကိုဆန့်တန်းကာ လှမ်းခေါ်နေတယ်
ကျနော်လည်း သူ့နားသွားပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို နည်းနည်းလေးစောင်းပြီးနေလိုက်တော့ ကျနော့်ကိုဂုတ်ကဆွဲပြီး ဖက်ထားတယ်။ နည်းနည်းအချိန်ကြာလာတော့ ကျနော်လည်း ခါးညောင်းလာလို့ရုန်းလိုက်တော့
"မသွားခင်လေးပါပဲ~~ခဏလေးပဲ..."
သူဖက်လို့ဝသွားတဲ့အထိ ကျနော့်မှာစောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှတဖြည်းဖြည်းလေးလွှတ်လာပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်နေတယ်
"ဘာလဲ?"
"ဘာမှဟုတ်ပါဘူး..ဒီနေ့ ထမင်းမစားနဲ့နော် ကျနော့်ကိုစောင့်နေနော်"
"ဘာလို့လဲ?"
"ဦးဂျယ်နဲ့မစားရတာကြာပီမို့...နော်!"
"အင်းအင်း"
"တာ့တာ...သွားတော့"
"ဟဟ ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
~~~
"ဦးဂျယ်!!!"
"ဝင်ခဲ့လေ ကလေး"
တံခါးပေါက်ဝကနေ ခေါင်းလေးပဲ ထွက်ပြီး အထဲကိုချောင်းနေတဲ့ပုံလေးက ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ။
တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာပြီး ထိုင်ခုံပေါ်ဝင်ထိုင်တဲ့ပုံလေးကိုကအစ ချစ်နေရတာ
"ဘာလုပ်နေတာလဲ?ပြော ဘာစားမှာလဲ?"
"ဦးဂျယ်ရဲ့ အချစ်!"
အံမယ် ရုပ်တည်ကြီးနဲ့
"ကလေးလေး...ဘယ်လိုဖြစ်?"
"ဘာမှဖြစ်ပါဘူး လာ သွားမယ်..."
"Ommomm"
~~~
"ဦးဂျယ်...ဘာလို့ ဒီကိုခေါ်လာတာလဲ"
"မနေ့က ကလေးဒါစားချင်တယ်လို့ပြောသလားလို့"
မနေ့က သူပဲ အမဲစွပ်ပြုတ်စားချင်တယ်လို့ပြောပြီး အခုကျတော့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး။ မျက်နှာကြီးကို ရှုံ့မဲ့နေတာပဲ
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?နေမကောင်းလို့လား? ဆိုင်ကလူတွေအရမ်းများနေလို့လား?"
"မဟုတ်ဘူး...အသက်ရှူလို့မဝဘူးဖြစ်နေတယ်..။ ရင်ထဲတစ်မျိုး--အု-အု"
"ကလေး!ကလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ??"
ခုံပေါ်ကနေ ချက်ချင်းထပြေးသွားပြီးတော့ အိမ်သာထဲဝင်သွားတယ်။ သူဘာများဖြစ်နေလို့လဲမသိဘူး
ကျနော်လည်း အနောက်ကနေ ချက်ချင်းလိုက်သွားပေမယ့် အိမ်သာတံခါးကိုအထဲက ပိတ်ထားတယ်
"ကလေး...ကလေး....အဆင်ပြေလား? ဦးဂျယ် ဆေးဝယ်ထားပေးမယ်နော်.."
အထဲက အသံတောင်မထွက်ဘူး။ အစာမကြေဘူးနဲ့တူတယ်။
တအောင့်လောက်နေတော့ အိမ်သာထဲကထွက်လာတဲ့ကလေးလေးပုံကြည့်ရတာ အားကိုမရှိတော့တဲ့ပုံလေး။
"ကလေး အဆင်ပြေလား?"
"မပြေဘူး။ ဒီဆိုင်ကအမြန်ထွက်ရအောင်...အရမ်းနံနေတယ် ဒီအနံ့ကြီးတွေက!"
"အင်းအင်း"
အားမရှိတော့တဲ့ သူ့ကိုယ်လေးကိုတွဲလာရင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းကားထဲကိုထည့်ပေးနေရင်း ကျနော့်ခေါင်းထဲအတွေးတစ်ခုဝင်လာတယ်
ကျနော် ထင်သလိုများလား??
လျက်ချင်းပဲကားထဲကိုပြေးဝင်လိုက်တော့ သူကကျနော့်ကိုကြည့်ရင်းနဲ့ တစ်ခုခုကိုပြနေတယ်
"ဦးဂျယ် ဒီနေ့airconမဖွင့်နဲ့။ အဲ့ဒီ့အမွှေးခဲအနံ့ကြီးကြောင့် ခေါင်းကိုက်လာပြီ။ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ပေး"
"Umm?? အင်း အင်း"
သူလိုချင်တာတွေ အကုန်လုပ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ ကျနော်သူ့ကိုကြည့်နေလိုက်တယ်
ကျေးဇူးပြုပြီး မဖြစ်ပါစေနဲ့
ဒါမျိုးက မဖြစ်နိုင်ပါဘူး
ဒါပေမယ့် အဲ့နေ့ကတော့ အကာအကွယ်မပါခဲ့လိုက်ဘူး..
"ဦးဂျယ် သွားလေ...ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ"
တော်တော့်ကိုဟန်ပျက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို သူကလှမ်းကြည့်ပြီး မေးလာတယ်။
"အင်...အင်း....။ ကလေး ခုနက အန်ခဲ့တာမို့လား?"
"ဟုတ်တယ်လေ...အဲ့ဒါဘာလို့လဲ?"
"ရိုးရိုးအန်တာမဟုတ်ဘူးလေ..အနံ့တွေကိုမခံနိုင်တော့လို့အန်တာလေ"
"အန်တဲ့နေရာမှာ ရိုးရိုးအန်တာရှိလို့လား ဦးဂျယ်ရဲ့...အနံ့မခံနိုင်တာက---ဦးဂျယ်!! လျှောက်တွေးပြီး မပြောနဲ့နော် ကျနော်...ကြောက်တယ်"
"မဟုတ်ဘူး ကလေးရဲ့...ဖြစ်နိုင်ချေရှိတယ်လို့မထင်ဘူးလား...ကိုယ်တို့အဲ့နေ့က အကာအကွယ်--"
"ဦးဂျယ်!!!!! မပြောပါနဲ့ဆို!!!"
"ပြောရမှာလေ...ဒါရှက်စရာမှမဟုတ်တာ"
"မသိဘူး မပြောနဲ့! ပြီးတော့ ဒီဟာကဖြစ်နိုင်တဲ့ကိစ္စမှမဟုတ်တာကို..."
"ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ?ဖြစ်နိုင်တာပေါ့ သိပ်ကိုဖြစ်နိုင်တယ်...ရုံးကိုမပြန်တော့ဘူး ဆေးရုံသွားကြစို့"
အကြောက်အကန်နဲ့ ခေါင်းရမ်းပြီး ကားသော့ကိုလှည့်နေတဲ့ကျနော့်လက်ကိုလာဆွဲတယ်။
"ဟင့်အင်း မသွားဘူး ဦးဂျယ်...အဲ့ဒါက ပြီးခဲ့တာ ကြာလာပြီကို ကျနော်တို့ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ? ပြီးတော့ ဆေးရုံမသွားဘဲစစ်လို့ရတဲ့ကိရိယာတွေအများကြီးရှိတာကို..မသွားရအောင်ပါနော် ဦးဂျယ်!"
"ဟုတ်ပြီလေ...မသွားဘူး ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ရှေ့မှာစစ်ပြ!"
ခေါင်းလေးကိုညိတ်ပြပြီး လုပ်နေတဲ့ကလေးလေး။
ဘာလို့များတအားကြောက်နေရတာလဲ
~~~
"ဘာတဲ့လဲ?"
အိမ်သာစထဲက တရွေ့ရွေ့ထွက်လာတဲ့ သူ့ကိုမေးလိုက်တော့ သူကပေါ့ပါးစွာနဲ့ ထွက်လာပြီး ကျနော့်ဆီကို လာနေတယ်။
"ကျနော်ပြောသားပဲ မဟုတ်ပါဘူးလို့! အဲ့ဟာပြီးတာလည်းကြာနေပြီကို ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ?ပြီးတော့ ကျနော်က ယောက်ျားလေးလေ ဘယ်လိုလုပ်ရနိုင်မှာလဲ?"
သူပြလာတဲ့ဟာလေးကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း တကယ်ပဲ negativeကိုပြနေတာပဲ
မဖြစ်နိုင်မှန်းတော့ သိပေမယ့် မျှော်လင့်နေမိတယ်
"ဒါဆို အနံ့တွေရပြီး အန်တာကရော? ကားပေါ်ကအနံ့တွေမခံနိုင်တာကရော?"
"အဲ့ဒါက ခေါင်းတွေမူးနေလို့ ရောသွားတာနေမှာပေါ့..။ ကဲ ဦးဂျယ်ရေ...တော်လောက်ပြီ။ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ဒီလိုတွေ လုပ်နေတာလဲ? အိပ်တော့"
သူကတော့ ကျနော့်ကိုကျော်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးတက်သွားပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မပေါ့ပါးနိုင်ပါဘူး။ ဘာလို့မှန်းမသိ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ကျနော်ထင်နေတုန်းပဲ
အရင်လှဲသွားပြီဖြစ်တဲ့ သူ့ဘေးနားကိုအသာလေးသွားပြီး ဝင်လှဲလိုက်တယ်။
"အရင်တစ်ခေါက်က မရခဲ့ဘူးဆိုလည်း အခုရအောင်လုပ်မလား?(whisper)"
"ဘာ????ဦးဂျယ် ရူးသွားပြီလား?!!!!"
"အင်း မင်းလေးကိုချစ်လွန်းလို့ရူးတော့မှာ"
ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ သူ့နားရွက်လေးကိုကိုက်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးကိုတွန့်သွားလိုက်တာ။
ကျနော့်ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူ့အင်္ကျီအောက်မှာ နယ်ချဲ့နေမိတယ်။ သူ့ဘက်ကလည်း အလိုက်အထိုက် အသံလေးတွေပေးနေတော့ ကျနော်က အထိန်းအကွပ်မဲ့ပြီပေါ့။
"ummm...ဦးဂျယ်...အရင်တစ်ခေါက်ကလောက် မလုပ်နဲ့နော်"
သူ့ဘက်ကအသံထွက်လေလေ ကျနော်က ဆိုးလေလေပဲ
ချက်ချင်းပဲ သူ့ဘောင်းဘီရော ကျနော့်ဟာပါ ချွတ်ပစ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။
သူ့မျက်နှာလေးနားကိုတဖြည်းဖြည်းသွားရင်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုပါ တစ်ဝကြီး နမ်းပစ်ခဲ့တယ်
"ဦးဂျယ်...တော်တော့"
သူ အသက်ရှူလို့မဝတော့လို့သာ လွှတ်ပေးခဲ့လိုက်ရတာ ကျနော်က မရသေးဘူး။ အောက်ဘက်ကိုတဖြည်းဖြည်းသွားရင်းနဲ့ သူ့အရာလေးကိုပါ ကိုင်ပေးပြီး ဆော့ပေးတော့ အသံပေါင်းစုံထွက်လာပြီး ကျနော့်လက်ကိုလှမ်းကိုင်တယ်
"ဦးဂျယ်..ကျနော် ဒီတိုင်းမပြီးချင်ဘူးလေ~~ah!!!အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့"
သူ့အလိုအတိုင်းပဲ ကျနော်လည်းလုပ်နေတဲ့ကိစ္စကိုရပ်ပစ်ပြီး နေရာအနေအထားကိုပြောင်းပစ်လိုက်တယ်။ အရင်ကလည်းနှစ်ခေါက်ပြီးခဲ့ပြီမို့ အခုတော့ ကိစ္စမရှိလောက်တော့ဘူးလို့အထင်နဲ့ သတိမပေးဘဲ ဒီအတိုင်းထည့်ချလိုက်တယ်
"Ah!!!!ဦးဂျယ်....ဘာလို့--"
သူ စကားမဆက်နိုင်အောင်ကို ဆက်တိုက်တွေထည့်နေလိုက်တယ်။
"umm...ahhhhh!!!အရမ်းနာသေးတယ်....ဦးဂျယ်!!"
"ခဏ...ခဏလေးပဲ ကလေး!!အာ့!"
ကျနော်သူ့ရဲ့spotလေးကိုတွေ့တာနဲ့ စကားဆက်မပြောတော့ဘူး ဆက်တိုက်ထည့်ပစ်လိုက်တယ်
ဒီတော့မှ ကျနော့်ကျောပေါ်ကို သူ့လက်တွေနဲ့သိုင်းဖက်လာပြီးတော့ အားယူလာတယ်
"ပြီးတော့မယ် ဦးဂျယ်.....အာာာာ အာ့!!!"
သူ့အရာလေးကို ရုတ်တရက် ကိုင်ပြီး လုပ်ပေးလိုက်တော့ လန့်သွားပုံရတယ်။ ကျနော်လည်းတစ်ဖက်ကထည့် တစ်ဖက်ကလှုပ်ရှားနဲ့ဆိုတော့ ကိုယ်ပြီးသွားတာတောင်မသိလိုက်ဘူး။ နောက်ပြီးတော့မှ ဒီတိုင်းကြီးထွက်လာတော့မှပဲ သိလိုက်ရတယ်။ ကလေးကလည်း ကျနော့်လက်ထဲမှာပဲ ပြီးသွားတယ်။
သူ့ဘေးကိုဝင်ပြီးချွေးတစ်လုံးလုံးနဲ့လှဲလိုက်တော့ သူ့ရဲ့မျက်ဆံအမည်းဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ ကြည့်နေတယ်။
"ဘာလဲ ကလေး?"
ခေါင်းရမ်းပြပြီး ဆက်ကြည့်နေတယ်
"နမ်းပေး..."
"အမ်?"
"နမ်းလို့! ကျနော့်ကို နမ်း!!"
ဘာဖြစ်တာလဲတော့မသိပေမယ့် ကျနော်လည်းအရင်ဆုံးနမ်းလိုက်တယ်။ ကျနော်ကစနမ်းလိုက်ပေမယ့် အပြုအမူတွေက သူကဦးဆောင်သွားတာချည်းပဲ။ သူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို စတင်ဖိနှိပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျနော့်ပါးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့လာကိုင်ပြီး သူကချည်းလှည့်လည်လုပ်ဆောင်သွားတယ်။ အရင်ကဆို နမ်းရင် ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားတတ်တဲ့ကလေးက အခုသူကိုယ်တိုင် ကျနော့်ပါးစပ်ထဲကို အရင်လျှာကိုလာထည့်ပြီး ထပ်ဆွဲဆောင်နေပြန်တယ်။
"Taeyong?..ခဏ.."
သူ့ကိုမနည်းလွှတ်ခိုင်းပြီး မေးရတော့တယ်
"ကလေး....ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ?"
"hmm?"
"ဦးဂျယ်ကို လာနမ်းနေလို့လေ...အရင်ကအဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး"
"အို....ကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ် နမ်းတာပဲ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ?"
"Hahahaha"
"ဦးဂျယ်ရော...ဒီယောက်ျားလေးကို ချစ်ဘူးလား? မနမ်းချင်ဘူးလား?"
"မချစ်ပါဘူး...ဒီလောက်အမြင်ကတ်စရာလေးကို"
"လိမ်ပြော!!!"
သူ့ကိုတစ်ချက်ပဲပြန်ပြုံးပြပြီးတော့ ခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကိုထည့်လိုက်တယ်
"ကျနော့်နားကနေ ဘယ်တော့မှထွက်မသွားရဘူးနော် ဦးဂျယ်"
"အင်း!"
"ကတိပေး"
'ကတိပေး'ဆိုတဲ့စကားလေးနဲ့တူတူ ကျနော့်ကို လက်သန်းလေးထောင်ပြီး ကတိတောင်းနေပြတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျဖြစ်အောင် လုပ်ပေးလိုက်တယ်
"ကိုယ်ထွက်မသွားပါဘူး...ဘယ်အရာမှကိုယ်တို့ကိုမခွဲနိုင်ဘူး"
ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြီး ငြိမ်သွားတဲ့ကလေးလေး။အိပ်ပျော်သွားပြီ ထင်တယ်
"ဦးဂျယ်!!"
"ဟင်? မအိပ်သေးဘူးလား"
"ဦးဂျယ် ကလေးလိုချင်လား?"
"အမ် ဘာလို့လဲ??"
"လိုချင်လားလို့ပါ"
"ဟောဒီ့ကအီထယ်ယုံးနဲ့တူတဲ့ကလေးလေးဆိုရင် လိုချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ထိန်းရမယ့် ကလေးလေးက ကိုယ့်မှာရှိပြီးသားလေ...တော်ပါပြီ"
ကျနော့်ကိုဘာမှမပြောဘဲ အကြာကြီး မော့ကြည့်နေတယ်။ သူ ဘာတွေးနေလဲဆိုတာ ကျနော်သိတယ်
"တွေးမနေနဲ့ အိပ်တော့!"
သူ့ခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး ကျောလေးကိုသပ်ပေးလိုက်တော့မှ အိပ်သွားတယ်။ လက်ကလည်း ကျနော့်ခါးကိုတင်းနေအောင်ဖက်ပေးထားတယ်
"ချစ်တယ်...ဦးဂျယ်"
"ကိုယ်က ပိုချစ်တယ်"
---