[70] MEMORIES
GAIL'S POV
I flipped another page of the book I am reading. Nililibang ko ang sarili ko. Pakiramdam ko kasi ay mababaliw na ako sa mga nangyayari sa buhay ko.
A tear fell from my eye when I remember my dad's condition. Inilapag ko sa kama ang librong binabasa ko kanina at pagkatapos ay niyakap ang dalawa kong hita.
May sakit sa puso si Daddy, at ako ang dahilan kung bakit siya inatake kagabi. Pinasama ko ng sobra ang loob niya. Gusto ko lang namang kausapin si Kurt kahit sandali, pero dahil sa pakiusap na 'yon, mukhang pinagulo ko lang ang sitwasyon.
Dad is in a stable condition now though hanggang ngayon ay nagpapahinga pa rin siya. Ayaw niyang maconfine sa ospital kaya nandito siya sa bahay, sa kwarto nila ni Mama.
Gulong-gulo na ang isip ko. Ayaw na ayaw ni Daddy kay Kurt, at hindi ko alam kung bakit ayaw gumawa ni Kurt ng paraan para kausapin ang parents ko... para ipaglaban ang kung anong meron sa amin, at para lumagay na kami sa tahimik.
Kailan ba ako sasaya?
Ilang saglit din akong nakatulala sa kawalan nang mayamaya ay naisipan kong lumabas na ng kwarto at puntahan si Daddy. Hindi pa man ako nakakarating sa master's bedroom ay naabutan kong papasok doon si Fifth. Napahinto ako at hindi na tumuloy pa. Ayoko muna siyang harapin. There are lots of thing that I wanted to know about him but he never let me. Pakiramdam ko, marami siyang itinatago mula sa akin.
As I was pacing back to my room, I heard some loud footsteps behind me.
"Psst! Gail!"
Nilingon ko ang tumawag sa akin at nagulat ako nang makita si Kaye Anne na patakbo sa direksyon ko. Niyakap niya agad ako at inipit ang dalawa kong pisngi sa mga palad niya. "Grabe! Kumakain ka pa ba? Namamayat ka na at namumutla pa."
"T...Teka," kumalas ako sa yakap at hindi pinansin ang tanong niya. "Anong ginagawa mo dito?"
"Wait lang. 'Wag tayo dito."
Hinila niya ako papasok sa kwarto ko, pagkatapos ay nilock niya ang pinto. Pinaupo niya pa ako sa kama at saka siya tumayo sa harapan ko. Mukha siyang natataranta. Ano bang meron?
"Didiretsahin na kita. Dinahilan ko lang sa kanila na dadalawin ko si Tito pero ang totoo nyan ibabalita ko lang sayo na naaksidente si Kurt kagabi."
Napasinghap ako. Saglit akong hindi nakaimik. Automatikong pumasok sa isip ko ang nangyari kagabi. Parang kagabi lang ay sinusundan niya pa ang van na sinasakyan ko. Oh God, bakit kailangang magkaganito kung kailan marami akong problema?
"P..paano? Kamusta na siya?" Unti-unti nang nangingilid ang mga luha sa mata ko. "Kaye Anne, please! Okay lang siya diba?"
Iniisip ko pa lang na may nangyari sa kanyang masama ay parang dinudurog na ang puso ko. Sana naman hindi malubha ang natamo niya.
"Si Chloe lang ang nagbalita sa akin eh," mahina niyang sabi at yumuko. "Bago ako nagpunta dito ay dinalaw ko rin si Kurt. Hanggang ngayon ay wala pa rin siyang malay. He was involved in an accident last night along the West road."
Tuluyan nang bumagsak ang mga luhang pinipigilan ko. Naibaon ko ang aking mukha sa dalawa kong palad at dun na humagulhol. Dun sa lugar na 'yun niya kami sinundan kagabi. Ako... Ako na naman ang dahilan kung bakit siya nadisgrasya.
"K...Kaye Anne, bakit ba 'to nangyayari sa amin? Bakit ba nila kami pinapahirapan? Hindi ko na kaya."
Niyakap niya ako't inalo. Saglit siyang hindi nagsalita hanggang sa maramdaman ko ang palad niya sa likod ko na humahaplos.
"Malalagpasan niyo rin 'to. Kayanin mo. 'Wag kang susuko ha?"
"Pero marami na akong napeperwisyong tao." I looked up at her, my vision blurry with tears. Pinunasan niya ang mga luha ko at hinaplos ang pisngi ko.
"Hindi 'yan totoo. Pagsubok lang 'to."
"No. Si Daddy, inatake sa puso dahil sa akin. Si Kurt naman naaksidente dahil din sa akin. Ano pang susunod, Kaye Anne? Ano pang perwisyo ang mangyayari sa susunod?!"
"Sshh... Calm down."
"How can I calm down?!" I got up and started pacing back and forth. "Ipit na ipit na ako sa sitwasyon ko ngayon. Gusto ni Daddy na pakasalan ko si Fifth. For God's sake, I can't do that!" Pahina nang pahina ang boses ko hanggang sa huminto ako sa paglalakad. "... but I think I should."
Para matapos na ang lahat ng ito...
"Gail, ano bang---"
I continued sobbing again, as I sat down the floor, burying my face on both my palms. "Kaye Anne, hindi ko na alam ang gagawin ko. Mahal ko si Kurt. Siya ang gusto kong makasama..."
Parang pinipiga ang puso ko sa bawat luhang pumapatak sa aking pisngi. I should choose between my dad's favor and my own happiness.
"Kailangan ko na bang magsakripisyo?"
Lumapit sa akin si Kaye Anne at lumuhod sa harapan ko, saka niya ako niyakap ng mahigpit. "Kung mahal mo siya, sabay kayong lumaban. Anong mangyayari kung susuko ka kaagad? Wala," she pulled away and guided me up to stand. "Sumama ka sa akin. Pupuntahin natin si Kurt."
"Pero hindi ako pwedeng lumabas."
Hinawakan niya ang kamay ko at sinenyasan ako na manahimik saka siya bumulong sa akin. "Sa backgate tayo dadaan."
***
Nasilaw ako nang buksan ni Kaye Anne ang compartment ng kotse niya. Dali-dali niya akong ibinangon at ipinasakay ako sa passenger's seat saka niya ako inabutan ng tubig.
"Okay ka lang?"
Tinango ko lang ang ulo ko bilang sagot. Para maitakas ako ay dun ako sumakay sa compartment ng kotse ni Kaye Anne hanggang sa makalabas kami ng subdivision. Hindi ko na inalintana ang pagkatakot ko sa dilim. Ang iniisip ko lang ay kailangan kong makita si Kurt.
"Nandito na tayo. Tara na."
Halos takbuhin ko na papasok sa ospital nang makarating kami. Nanlalamig ang mga palad ko habang nakasakay kami sa elevator. Sana naman ayos lang si Kurt. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may mas malalang nangyari sa kanya.
Pagkabukas ng elevator ay hinila na ako ni Kaye Anne kung saan hanggang sa matanaw ko sina Dustin at Jake sa labas ng isang hospital room habang nakasandal sa pader.
Nang mapatingin sila sa direksyon ko ay sinalubong nila ako.
"Gail..."
"Si Kurt?!" bungad ko at nagbabadya na namang bumagsak ang mga luha ko. "Nasaan si Kurt? Ayos lang ba siya?"
Nagkatinginan sila saka nila tinuro ang pinto sa kaliwa ko. "Wala pa rin siyang malay eh."
Without any second thoughts, I opened the door and stepped inside the room. There, I saw Kurt lying unconsciously on the bed, with apparatus connected to him.
I felt weak upon seeing him in that state. Bumalik na naman sa isip ko 'yung mga panahong nakalugmok pa siya sa ospital. Matagal na walang malay, at maraming galos sa katawan.
I could feel my hands fidgeting on my sides as I took steps near him. My heartbeat started to quicken as I stared at his being.
"K...Kurt."
"Gail, sa labas muna kami ha?"
Hindi ko na pinansin si Kaye Anne. Kasabay ng pagsara ng pinto ay umupo ako sa upuang katapat ng kama at buong ingat kong hinawakan ang kamay ni Kurt. Tuloy-tuloy na namang umagos ang luha ko.
Parang dinudurog ang puso ko sa kundisyon ni Kurt.
"I'm sorry. Kasalanan ko 'to," I lowered my voice to a whisper. Then, I planted a soft kiss on his hand. "Masyado na kitang pinapahirapan. I am really sorry."
I stared at his face for a moment and it pinched my heart seeing how he suffered a lot because of me.
"Kurt, bilisan mong gumising dyan ha? Sabay nating kakausapin si Daddy. Don't keep me waiting, alright?" I controlled myself to sob, then I smiled weakly. "We're in this together, aren't we? Kaunting tiis nalang, malalagpasan din natin ito."
I buried my face on his hand, planting feathery kisses on it. "... I love you and I am not anymore afraid to tell it to everyone how much I love you, baby love."
THIRD PERSON'S POV
Gail fell asleep as minutes gone by. Marahil dahil sa puyat kaya siya nakatulog. Nakasubsob ang kanyang mukha sa kamay ni Kurt, at tila ayaw nitong pakawalan ang kamay ng huli dahil sa pagkakakapit nito.
Amidst her deep sleep, Kurt's eyes gradually flickered open. Then, all he did is to stare at the ceiling with memories beginning to cloud up his mind. Until he noticed someone holding his hand. He turned to look at who she is and then stared momentarily at her. Her face was buried on the bed that he couldn't recognize her. His mind was pre-occupied that he just pulled his hand, managing not to wake her up. He then got up from the bed and mindlessly stepped out of the hospital room without even anyone noticing.
He seemed to lost his mind for a moment...
After a couple of minutes and so, Gail woke up with a heavy head. Her vision blurry, so she had to wipe her eyes before anything else. She turned to look at Kurt but she warily got up on her feet when he saw no one on bed.
"Kurt?!"
She's gone darn worried. She had to press the button for a nurse to come over and then after some few seconds, a nurse came in.
"Nawawala si Kurt!"
She's starting to burst tears again but she controlled herself. Natataranta na rin ang ilang nurse. She stepped out of the hospital room and seeked help from Kaye Anne, pero ni isang kaibigan ay wala siyang makita. Hanggang sa makita niya si Alex kasama sina Dustin at Jake na palabas ng elevator. Tumakbo siya palapit sa mga kaibigan.
Hindi niya na napigilan ang paghikbi. "Alex... Si Kurt!"
"Anong nangyayari?" he asked cluelessly.
Instead of a clear answer, she choked out with a sob. Naninikip na naman ang dibdib niya sa kakaiyak. "Gail, calm down," Jake said thoughtfully.
Si Dustin naman ay tinatawagan na si Kaye Anne na sumaglit munang umalis para bumili ng pagkain para sa kanyang pinsan.
"Sshhh... Ano bang nangyayari?"
"Nawawala si Kurt! Hanapin niyo siya!" Kumapit ng mahigpit si Gail sa braso ni Alex. "Alex, please! Hanapin niyo ang kaibigan niyo."
Dustin ran off to front desk to ask for help while Alex and Jake comforted her. She shed a lot of tears again over Kurt. When will it end anyway?
"P..please..."
Kaye Anne suddenly appeared infront of them, so Alex had to pass Gail to her and said, "Bring her home. We gotta find Kurt."
Confused with what is going on, Kaye Anne guided her cousin towards into the lift. She has to be with Gail this time. Afterall, she needs a companion.
GAIL'S POV
Tahimik akong nakatitig sa labas ng bintana ng kotse. Pauwi na kami sa bahay at walang umiimik sa aming dalawa. Literal na sumasakit na ang ulo ko sa nangyayari. Mas gusto ko pang 'wag ng bumalik sa bahay at magpakalayo-layo nalang. Napapagod na ako. Ayoko na.
"Gail, makikita rin nila si Kurt. Babalitaan nalang kita ha? Sa ngayon, magpahinga ka muna. Baka naman ikaw naman ang magkasakit."
I wiped my tears off as I turned to her on the driver's seat. "T...Tingin mo, Kaye Anne, bakit kaya umalis si Kurt? Bakit niya ako iniwan? Galit ba siya sa akin?"
"No! Don't say that," huminto siya at tila nag-isip ng idadahilan. "Basta 'wag mo munang intindihin yun. At least, gumising na siya diba? That only means he is now safe!"
I sighed in relief. Tama. Mas importanteng maayos na ang lagay niya.
"So," he turned off the engine and looked to me. We're a mile from our house and I swear my heart started to beat faster. "... Promise me, you take care of yourself."
"Kaye Anne, what if 'wag mo na akong ibalik sa bahay? Itakas mo nalang ako."
That's the least thing I could think of to escape this problem.
She frowned and then shook her head as though I've thought of a dumbest plan. "Tatakasan mo na naman ba 'tong problema mo, Gail? No, you don't have to runaway. You'll face it with Kurt, a'right? Matatapos din ito."
Hindi ako kumibo. Iniisip ko pa lang na babalik ako sa bahay, pakiramdam ko ay balik kulungan na naman ako.Kaye Anne must have noticed my silence so she pulled me for a tight embrace.
"... Think about your dad, Gail. Mas sasama ang loob niya kapag nilayasan mo siya."
I sighed as I remembered Dad again. Oh God, what have I gotten myself into?
Pagkahatid sa akin ni Kaye Anne sa bahay ay pinaalis ko na agad siya. Ayokong manatili pa siya sa bahay dahil baka kuwestyunin lang siya nila Daddy. As I was making my way upstairs, I saw Kuya Louis walking towards my direction. I don't know what has gotten in me but I found myself passing by him without throwing any single glance.
"Gail."
I stopped and dropped my eyes to the floor. Masama ang loob ko sa kanya dahil hindi niya ako kinausap para pagaanin lamang ang loob ko. Masakit sa parte ko na pabor siya sa mga nangyayaring ito kahit na alam niyang naiipit na ako.
"Saan ka galing? Bakit ka tumakas?"
"It's none of your business," I retorted sourly as I turned away. I froze when she approached me, caught my arm. I tried to tug free but I couldn't.
"Don't make things complicated, Gail. Tapusin mo na ang kung anong meron sa inyo ni Kurt. Just... Just do it."
"Kayo lang naman ang nagpapakumplika, Kuya! Kung tutuusuin, dapat masaya na ako ngayon eh. Why won't you let me be with Kurt?!"
He inhaled slowly and exhaled with a gust. "You'll find out soon," he said, letting go of me and left without another word.
I stood there, feet froze to the floor. Why can't someone tell me about this load of bull crap? Why do they let me feel that marrying Fifth is my responsibility?
Of all the things that have happened in my life now, I know for sure that Dad's the one who I need to talk to... to straight things out. I need to fight for Kurt and moreover, for my happiness as well. Hindi ako pwedeng manatiling nakakulong dito. Tama na ang ilang taong paglayo kay Kurt. Hindi ako pwedeng magwalang-kibo sa nangyayari.
With things on my mind, I just found myself walking towards Dad's bedroom. I took few deep breaths as I got more closer and then, I noticed that the door was slightly opened.
I stopped when I heard two familiar voices from inside. Hindi ko alam kung anong tumulak sa akin para idikit ang isang tenga ko sa pinto para pakinggan ang dalawang taong nag-uusap sa loob...
"You have to find my daughter! Why did she escape? Mga walang kwenta ang security!" Dad's voice was hoarse and weak but still, he managed to yell madly.
"Let her..."
"What?"
My heartbeat quickened, and my palms were sweating cold. Hindi ko alam kung ninenerbyos ako dahil natatakot akong mahuling nakikinig o kung ano pa man.
... But one thing's for sure. I am curious about Fifth's agenda.
"Just let her go out, Dad."
"No, I won't. Alam mo namang kapag pinayagan ko siyang lumabas, makikipagkita lang siya kay Lee. And I hate the thought of it..."
"But you have to give her freedom. I don't want her to think that I'm strangling her. She can do what she wants as long as we are not yet married."
There was a brief silence between them and I could hear my own heart broke into tiny bits when I heard what Fifth has added to his words.
"... Eventhough she'd keep hanging out with that guy, rest-assured that she's gonna end up marrying me, isn't she? That's the deal."
My hand clapped to my mouth, covering my gasp. A deal...?
"Yes," he answered and for a brief moment, he fell silent. "... But you told me that you'll have her fall for you without her noticing that everything has planned out. What's happening now, Travis? Why is she returning to Lee?"
"I don't know. I'll get everything fixed between us. Give me more time, Dad. I love her already and what I must do is to make her love me back."
My knees went weak that I had to rest my back against the wall for support.
A deal...
Everything's planned out from the very beginning...
And then, it dawned to me. It turned out that they've been playing me.
Yung pagdating ni Fifth sa buhay ko...
Yung pagiging finance adviser niya, at yung pagtira niya sa penthouse ko. Yung pagmamalasakit at pag-aalaga niya sa akin...
Lahat yun planado nila, at ang malala pa, planado rin ng sarili kong ama. Kaya pala maraming alam si Fifth tungkol sa akin...
I was spacing out when I heard the door screech open, I turned to its direction. Our eyes frantically met. Shock etched across his face, and then he slowly closed the door without disconnecting his glance on me.
"Crystal, how long have---"
Hindi ko na pinatapos ang sinasabi niya dahil mabilis ko siyang nilapitan at buong lakas kong sinampal ang pisngi niya.
"Pinagkatiwalaan kita pero pinaglaruan mo lang ako!" My voice cracked.
"Crystal, let me explain." He tried to catch my hand but I started to run to my bedroom, locking myself up... wishing I'd be locked up forever and that no one could pest my life any better.
THIRD PERSON'S POV
Wala sa sariling nakatitig si Kurt sa harapan niya. Nagpunta siya sa rooftop ng ospital, at nakatingin lamang sa kawalan.
Sumasakit ang ulo niya... Literal. Napasabunot na lamang siya sa sariling buhok at naupo sa semento. He cursed under his breath as tons of memory of a particular person flashed into his mind.
"UGHH!!"
Bumagsak siya sa semento at namilipit sa sakit. He can't take in all the memories. Parang sasabog ang utak niya sa dami ng naglalaro sa isipan niya...
Until the pain vanished just as quick as a blink of an eye...
He opened his eyes, flashing up to the dark skies.
"C...rystal," he whispered weakly. He felt like there was something big sticking in his throat as he shed a tear, placing a hand over his chest.