10
"Sige, Ate Sophia, aalis muna kami a!"
Parang temporary akong nawala sa Inn at lumipad sa isang mundong ako lang nakakalam--nagkakatotoo nabang Alien ako? Ano na bang nangyayari sa akin?
"Ah-eh sige. Ingat kayo a", ngiti ko sa kanila.
"Ayos ka lang ba Sophia? Nakatulala ka lang kanina", pag-aalala sa akin ni Riel.
"Ah, hehe, Ayos lang ako", palusot ko sa kanya.
Ewan ko din kung anong nagyari sakin. Ito kasing si Riel, nakakabigla paminsan.
Umalis muna ang mga guests namin, kaya naman pumunta muna ako sa kwarto ko. Sabi ni Riel, aayusin nalang daw niya yung mga flowers sa labas. Naisip ko na ring maghanap ng isusuot kong damit para sa reunion.
Puro t-shirt at pants nalang ang nandito kasi yung iba kong dress pinagbenta ko na. Hay nako naman. Sinubukan kong maghalughog ng gamit ko ng may bumagsak sa paa ko--
"Aray!", napasigaw ako.
"Sophia!", naririnig ko ang mabilis na pagtakbo ng mga papa, pagharap ko nakita ko si Riel na hinahabol ang hininga niya, "Ayos ka lang ba?"
"Nabagsak kasi sa paa ko e", ngumiti lang ako sa kanya, "Ayos lang ako", pinulot ko ang bagay na ito at nakita ko ang Yearbook namin nung Highschool.
"Ano yan?", tanong sakin ni Riel.
Tinanggal ko ang alikabok sa harapan nito. "Yearbook namin nung Highschool", ngumiti ako sa kanya.
"Wow", sabi nalang niya. "Pwede ko bang makita?"
"Oo naman", umupo ako sa sahig at binuksan ang yearbook namin.
Sa totoo lang, nakalimutan ko na ito, dahil sa dami na rin ng nangyari sa buhay ko. Ngayon ko lang siya bubuksan ulit.
Sa unang page, makikita mo ang pagbati ng mga teachers at kung sinu-sino pa, pati yung ranking nandon din sa harapan. At tsaka yung mga "Best" na awards na nakukuha kapag graduation.
"Best in Creative Writing ka Sophia", tumingin siya sa akin.
Akala ko hindi niya mapapansin, pero napangiti ako ng maalala ko ito. Ito ang naging dahilan kung bakitako kumuha ng Creative Writing nung Highschool ako, "Oo. Nakakatuwa nga e, akala ko wala akong makukuhang award"
"Ang galing mo!", malaking ngiti sa akin ni Riel, pagkatapos naman, "Ang cute mo dito"
"Hindi na ako naniniwala sayo, lahat nalang ng pictures ko sinasabihan mong cute ako", pagdradrama ko sa kanya.
"E cute ka naman kasi talaga e", tumingin siya sa akin ng nakangiti.
Riel!! Aatakihin na ako sa'yo!!
Bigla siyang nagchuckle, "nagpipink ka nanaman Sophia"
"Pwede ba!", madali akong nag-flip ng page at nakarating na kami sa part kung saan makikita mo na ang buong section A. Oo, section A ako nung Highschool.
"Ikaw to a!", sa class picture tinuro niya ang picture ko--which is surprising hahaha.
"Namukhaan mo ko agad?", tanong ko sa kanya. Nabigla din ako ng sobra. Nasa may dulo kasi ako kaya hindi mo agad mapapansin.
"Hahahaha. E kasi hindi ko na sasabihing cute ka", nagchuckle nanaman siya, "Basta nakita lang kita bigla"
Hindi ko mapigilang mapatawa. "Hahahaha! Ang galing mo! Sige tignan pa natin. Tignan natin kung makikita mo pa ako"
Tumalon kami ng pages at dinala ko na siya doon sa likod, kung saan nandon ang mga candid pictures ng class, alam ko may picture ako dito.
"Sige nga, hanapin mo yung picture ko dyan?", ngumiti ako sa kanya at pinakita ng mabuti ang ilang pages ng Candid Photos.
Nakangiti niyang hinanap ang photo ko--
Pero biglang nawala ito nung pinakita niya sa akin.
"Ito ba?", turo niya.
Pagkatingin ko ng photo--nabigla rin ako. May photo pala kami ni Wesley dito.
Magkasama kasi kaming dalawa sa Writing Club, pati sa Theater Club, though, ako ang playwright at siya ang laging gumaganap na Prince or leading man sa mga kwentong ginagawa namin.
Oo, sa pananaw ko isang Prinsipe si Wesley. Para sa akin siya ang pinakagwapo at magaling na lalake. Pero, hindi...kahit kailan hindi ko man lang nasabi sa kanya.
Lagi kaming magkasama noon, parang yung nasa picture na ito, hawak ko pa dati ang gadgets niya dahil sabi niya ako lang ang pinagkakatiwalaan niya dito. Kahit na puro paglalaro lang ng kung anong laro ang ginagawa ko sa gadget niya.
At paminsan, kung umaalis siya, tinitignan ko ang photos niya dito. Ang gwapo niya. Ang gwapo niya talaga.
Naalala ko, isang beses, nagsulat ako ng note sa kanyang gadget kaso biglang--
"Sophia, tara kain na tayo", ngumiti siya, "Ano yan?"
Dali-dali kong binura yung note na ginawa ko don. Kung nabasa niya, baka layuan na niya ako. Hindi na niya ako ituring na kaibigan. Sa note na yon sinabi ko kung anong nararamdaman ko para sa kanya.
"Wa-wala a! Naglalaro lang ako syempre! Pasensya na malapit nanamang malowbatt to", pagpapalusot ko sa kanya.
"Okay lang! Tara na!", sabi niya sa akin.
Hindi ko mapigilang mag-isip kung ano bang nangyari kung pinabasa ko sa kanya ang note na yon, kung sa napakaliit na tsansang magugustuhan niya ako--pero hindi, hindi. Alam kong hindi.
"Sophia...", nawala ang pangarap na ito ng narinig ko ang boses ni Riel.
"Ayos ka lang ba?", nag-aalala niyang pagtingin sa akin.
"Riel...", sabi ko sa kanya.
"Bakit? Kukuha ba kita ng tubig? Gamot?", tanong niya sa akin.
Nagbuntong-hininga lang ako at ngumiti sa kanya, dahil alam kong mag-aalala naman siya sa akin, "Salamat. Napakabait mo sa akin"
Hinawakan niya ako sa ulo, he patted my head. Nagmukha tuloy akong batang paslit sa harapan niya, "Wag ka ng malungkot Sophia, tsaka hindi mo kailangang magpasalamat. Masaya ako sa ginagawa ko. Masaya ako dito."
Tumango ako at napatingin ako sa picture kung saan nandon ang isang kamay ni Riel--
Ang dahilan kung bakit...alam kong hindi ako magugustuhan ni Wesley.
Dahil may gusto siyang iba.
Patuloy na hinimas ni Riel ang ulo ko--at dahil doon, hindi ko alam, pero nagkaroon ako ng lakas--
Lakas para isarado ang yearbook na yon, at ngumiti.
"Salamat talaga...Riel"
Author's Note:
Thank you LaiVillarosa14 for the votes and comments <3 <3 <3