Πώς τα έχω κάνει έτσι? Περνούσα ανάμεσα από τους μαθητές και ένιωθα διάφορα αδιάκριτα βλέμματα να με καρφωνουν και να ψιθυριζουν. Η δικη μου ήταν γεγονός στο Χογκουαρτς. Καθημερινά λάμβανα διάφορα γράμματα είτε υποστηρικτικα ή όχι και τόσο. Σχεδόν πάντα ανώνυμα. Πάντως δεν μπορώ να πω, μόνο απαρατήρητος δεν περνάω. Ποτέ δεν περνούσα, είμαι ένας Μαλφοι.
"Ντρακο!"
Μία ψιλή γυναικεία φωνή με τράβηξε από τις σκέψεις μου.
"Γειαα, εεε.."
Πώς την λένε είπαμε?
" Μπέλα.."
Με συμπλήρωσε ευγενικά χαμογελώντας.
"Ναι σωστά, Μπέλα."
"Τι σε φέρνει στους γυναικείους κοιτωνες?"
Η ηλιθιότητα μου μάλλον.
"Ψάχνω την Αστορια Γκρινγκρας. Την έχεις δει μήπως?"
" Την Αστορια.. Α ώστε είναι αλήθεια πως κάτι συμβαίνει με εσάς τους δύο. Δεν ήξερα ότι σου αρέσουν οι μικρότερες.. "
Είπε παιχνιδιαρικα κλείνοντας μου το μάτι. Το κοριτσάκι, η Μπέλα, είχε αρχίσει να με τρομάζει.
" Είδες ο άτιμος, μέσα στις εκπλήξεις είμαι. "
Της απάντησα ειρωνικά.
" Πάντως εγώ σε θαυμάζω πολύ, είσαι πολύ γενναίος, ελπίζω να μην σε κλείσουν στο Αζκαμπαν."
Οκέι είχε αρχίσει να γίνεται πολύ περίεργη.
"Λοιπόν η Αστορια.."
Προσπάθησα να της θυμίσω τον λόγο που βρισκόμουν εδώ. Μία ξινισμένη έκφραση απλωθηκε στο πρόσωπο της.
" Εκείνο είναι το δωμάτιο της. Το τρίτο από το τέλος του διαδρόμου. "
Την ευχαρίστησα και έφυγα όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Τουλάχιστον η Αστορια είναι έξυπνη, σοβαρή και πολύ πιο ώριμη.
Χτυπησα την πόρτα ελπίζοντας πως θα ήταν μέσα.
"Παρακαλώ.."
Ακούστηκε η μελωδική φωνή της. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα διστακτικά μέσα.
"Ελπίζω να μην ενοχλώ.."
Πετάχτηκε από την θέση της χαμογελώντας πλατιά.
" Ντρακο! Μα όχι τι λες! Κάθισε!"
Κάθισα στην διπλανή καρέκλα στο γραφείο της. Ένας κόμπος απειλούσε τον λαιμό μου. Πώς αρχίζουν τώρα?
Ακούμπησε το χέρι της πάνω στα δικά μου που τα είχα σταυρωσει μπροστά μου.
" Τι σε φέρνει εδώ?"
Με ρώτησε δειλά.
"Εγω, Αστορια.. "
Μία μικρή σιωπή. Δεν ήξερα τι να πω, πως να το πω. Πήρε το χέρι της μακριά και ακούμπησε πίσω στην πλάτη της καρέκλας της παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
" Ξέρω Ντρακο. Ίσως να βιάστηκα. Καταλαβαίνω πως είμαι και μικρή. Σε τρόμαξα. Δεν το ήθελα, αλήθεια. Απλά ήθελα να ξέρεις τι νιώθω για εσένα. Αν θέλεις να απομακρυνθείς το καταλαβαίνω."
Πλησίασα κοντά της κλείνοντας το χέρι της ανάμεσα στα δικά της.
" Έχω αισθήματα για εσένα Αστορια. Ναι το ότι είσαι μικρή με προβλημάτισε αλλά μου αρέσεις, πολύ. "
Με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας.
" Αλήθεια? "
" Ναι, αλήθεια."
Ψεύτη, ψεύτη, ψεύτη.
" Δηλαδή μπορεί να είμαστε μαζί ας πούμε?"
"Να το πάρω ως πρόταση αυτό Αστορια? "
" Αν μου πεις Ναι μπορείς να το πάρεις ως πρόταση αν πάλι δεν μου πεις κάνε πως δεν το άκουσες."
Ήταν πολύ γλυκιά, δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Οι γονείς μου θα ήταν πολύ περήφανοι για την επιλογή μου.
" Δέχομαι την πρόταση σου Αστορια. "
Της απάντησα κλείνοντας της ελαφρά το μάτι. Εσκυψα προς το μέρος μας και την φίλησα. Ήρεμα και απαλά όπως θα έπρεπε κανείς να φιλάει ένα τόσο ευαίσθητο πλάσμα. Τα δάχτυλα μου διεσχισαν την λεία επιφάνεια του λαιμού της. Ίσως έτσι να έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Ίσως ο καθένας θα έπρεπε να ακολουθήσει τον δρόμο του. Αυτή η γυναίκα μπορούσε να μου χαρίσει όλα όσα χρειαζόμουν. Αγάπη και μία οικογένεια. Μία οικογένεια καθαρού αίματος και την ελευθερία μου. Όλα όσα ήθελα. Ή όλα όσα ήθελαν οι άλλοι για εμένα. Ήμουν ένα βήμα ήδη πιο κοντά στην ελευθερία και όμως ένιωθα πιο εγκλωβισμενος από ποτέ.
Τραβηχτηκα σιγανά από κοντά της.
"Είμαι ένας πολύ τυχερός άντρας Αστορια."
Της είπα χαιδευοντας το μάγουλο της.
Μία ώρα αργότερα βρισκόμουν στην αίθουσα. Δεν είχα ιδέα τι μάθημα παρακολουθουσα. Αν και ένιωθα πως οι περισσότεροι με μισούσα παράδοξος οι καθηγητές έδειχναν μία συμπόνια απέναντι μου. Όσο πλησίαζε το βράδυ όμως ένιωθα περισσότερο χαμένος. Το μάθημα τελείωσε και κλειστηκα στο δωμάτιο μου. Θα μπορούσα να είμαι μαζί της, να της λέω πως όλα θα πάνε καλά. Η σκέψη πως με περίμενε με τρελαινε. Έτρεξα έξω από το δωμάτιο μέχρι το ξεφωτο. Είδα από το πρόσωπο της να φεύγει η αγωνία και να σχηματίζεται ένα χαμόγελο.
"Ήρθες επιτέλους!"
Ψιθύρισε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Πάγωσα στη θέση μου και της έκανα σήμα με το χέρι μου να σταματήσει να πλησιάζει. Πάγωσε και εκείνη στη θέση της.
"Τι συμβαίνει Ντρακο?"
Με ρώτησε ανήσυχη.
" Συμβαίνει πως τελειώσαμε Γκρειντζερ. "
Της απάντησα σταθερά κοιτάζοντας τη στα μάτια.
" Γκρειντζερ? Τι εννοείς? Δεν δεν σε καταλαβαίνω.."
Είχε μπερδευτεί το καταλάβαινα. Με το δίκιο της.
" Ήμουν ξεκάθαρος νομίζω. Τελειώσαμε. Έπαιξα μαζί σου. Έπαιξα με το μυαλό και τα συναισθήματα σου. "
Με πλησίασε και με έσπρωξε στο στήθος με δύναμη αναγκάζοντας με να κάνω ένα βήμα προς τα πίσω.
" Λεγε Ντρακο! Λεγε τι συμβαίνει!"
Φώναζε. Κοίταξα τριγύρω για να βεβαιωθώ πως δεν ήταν κανείς.
" Μην φωνάζεις, μπορεί να μας ακούσουν. "
Της είπα ήρεμα σταυρωνοντας τα χέρια μπροστά στο στήθος μου.
"Δεν με νοιάζει! Λεγε τι συμβαίνει!"
Φώναζε συνεχίζοντας να με σπρώχνει. Έπιασα τα χέρια της από τους καρπούς και τους έσφιξα. Ήταν πολύ κοντά μου. Δεν έπρεπε να είναι τόσο κοντά μου.
" Δεν νιώθω τίποτα για εσένα. Ποτέ δεν ένιωθα. Ήθελα απλά να βεβαιωθώ πως μπορώ να έχω όποια θέλω. Ακόμη και αυτή που λέει πως με μισεί περισσότερο. Πως πίστεψες ότι έχω αισθήματα για εσένα. Είσαι μία.."
Τα μάτια της είχαν βουρκωσει. Η λέξη δεν έβγαινε από το λαρύγγι μου. Γαμωτο Ντρακο πότε μαλακωσες τόσο? Εσπρωξα τα χέρια της βίαια από τα δικά μου. Έκανε κάποια βήματα πίσω παραπατωντας. Σκόνταψε και έπεσε κάτω. Έκανα ένα βήμα μπροστά να την βοηθήσω αλλά η παγερη φωνή της με σταμάτησε.
"Μην τολμήσεις. Επιβεβαιωθηκες λοιπόν. Τώρα δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου."
Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα παγωμένος στη θέση μου.
"ΧΑΣΟΥ ΜΑΛΦΟΙ!"
Φώναξε. Της γύρισα την πλάτη και έκανα αυτό που είπε. Χάθηκα. Ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Ισως να έκανα την σωστή επιλογή.
Λοιπόν γειά σας..
Ειμαι ξανά σύντομα μπορώ να πω κοντά σας 😝
Ήταν λίγο σκληρό το κεφάλαιο? Ισως. Η αλήθεια είναι πως μπαίνουμε σιγά σιγά στο κυρίως θέμα..
Τέλος πάντων.. Η ώρα είναι 5.40 το πρωί, η τέλεια ώρα για έναν βρικόλακα σαν εμένα 😋
Αυτα τα λίγα λοιπόν, πείτε μου την γνώμη σας για τον παλιό καλό κακό Ντρακο.
Επίσης πατήστε και το ⭐ αν σας άρεσε..
Τα λέμε σύντομα εύχομαι 💕