"จีมินหายไปไหน"
จองกุกเอ่ยถามแม่บ้านที่อยู่แถวนั้นหลังจากกลับมาจากที่บริษัท แล้วเขาก็ค้นพบว่าตัวเองกำลังโดนใครเล่นงานอยู่พอกลับมาคนที่เขาอยากจะเจอกลับไม่อยู่ที่นี้แล้ว
...หรือว่าคิดจะหนีเขาไปแล้ว
"เอ่อ..คุณหนูคะป้าเห็นคุณจีมินเธอออกไปพร้อมกับคุณโมโมะตั้งแต่เมื่อเช้าเเล้วค่ะ"
''หื้ม? เป็นไปได้ไงเธอกลับไปแล้วไม่ใช่หรอ"
"ป้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พอป้าออกจากห้องครัวป้าก็เห็นคุณโมโมะเธอพาคุณจีมินออกไปข้างนอกจนปานนี้แล้วยังไม่กลับมาเลยค่ะ"
จองกุกได้ยินแบบนั้นถึงกับหน้ายุ่นคิ้วขมวด ตอนนี้เขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆตั้งเเต่ที่มีเรื่องวุ่นวายที่บริษัทและตอนนี้จีมินก็ยังไม่กลับมา เขากลัว...เขากลัวว่าจีมินจะเป็นอันตรายจากเขา
ติ้ง!
เสียงข้อความเข้าของโทรศัพท์เครื่องสวย จองกุกที่นั่งคลียดอยู่ในห้องทำงานก็หยิบมันขึ้นมาดูอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก แต่ข้อความที่ส่งมาจากที่ไหนไม่รู้มันเป็นจุดสนใจที่ทำให้เขาต้องหันมาดูมันอย่างตั้งใจ
จองกุกกดเปิดเข้าไปในกล่องข้อความก็พบเข้ากับวิดีโอและข้อความที่ส่งมาก่อนที่เขาจะทำการเปิดดู
'ว่าไงจอนจองกุกประมุขผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลจอนหึ'
เสียงวิดีโอที่ดังออกมาจากโทรศัพท์เขามันทำให้จองกุกแทบคลั่งพร้องกับภาพเคลื่อนไหวที่ทำให้เขารู้ว่าคนที่ส่งมันมาคือใคร
"ไอแทมิน!"
'มึงสงสัยมั้ยว่าทำไมกูถึงส่งข้อความหามึง เพราะกูอยากให้มึงเจอใครบางคนที่มึงกำลังตามหาอยู่ อื้ม...จำเลยของมึง เอ๊ะ? หรือคนรักดีล่ะ'
"ไอสัตว์นรก!''
จองกุกขบกรามไว้แน่นเขาโมโหมากที่เห็นแววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น
'มามะเรามาดูโฉมหน้าผู้เป็นที่รักของจอนจองกุกประมุขผู้ยิ่งใหญ่เสียหน่อย ว้าว...หน้าตาน่ารักใช่ย่อย สวย ขาวไม่เบาเลยว่ะ'
กล้องที่ถูกแพนไปยังร่างบางของใครบางคนที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้เอาไว้ ใบหน้าหวานถูกสก๊อทเทปสีดำปิดปากเอาไว้ มือถูกไขว้ไปด้านหลังถูกหมัดด้วยเชื้อหนาแน่น และข้อเท้าที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกหนา จองกุกจำได้เขาจำได้ดีว่านี้คือใคร
"จีมิน!"
'ถ้ามึงอยากช่วยคนของมึงล่ะก็ออกมาเจอกูที่นี้ อ่อ..แล้วมึงก็เรียกตัวเพื่อนรักของมึงมาด้วย แต่!มึงต้องเข้ามาหากูกับไอนัมจุนแค่สองคนห้ามเอาลูกน้องหรือคนอื่นที่ไม่ใช่มึงและไอนัมจุน ไม่งั้นคนของมึงได้ตายตามอดีตเมียรักของมึงแน่'
เพียงแค่นั้นวิดีโอก็ถูกตัดจบ จองกุกโมโหมากเขาแทบอยากจะจับไอแทมินนั้นมากระหน่ำอัดเข้าที่หน้าหลายๆครั้งเอาให้มันตายกันไปข้างหนึ่ง แต่มันติดที่ว่าเขาต้องยอมทำตามมันไปก่อน แต่ถ้าเกิดมีโอกาสเมื่อไรเขาจะเอาคืนให้สาสม บังอาจที่มาเอาคนของเขาไป
@ตระกูลปาร์ค
หลังจากที่เขาได้เห็นคลิปวิดีโอเหล่านั้นจองกุกก็ตรงดิ่งมาหานัมจุนทันทีทำตามที่มันสั่งก่อนจะพบเข้ากับร่างสูง
"มึงมาทำไม แล้วไหนน้องชายกู"
ทันทีที่เห็นหน้าอีกคนนัมจุนก็รีบตรงปรี่เข้าใส่ถามหาน้องชายที่แยกจากกันไป
"กูมีเรื่องที่จะให้มึงช่วย ส่วนเรื่องมึงกับกูเราค่อยเคลียร์กัน แต่เรื่องนี้กูกับมึงต้องช่วยกัน เพื่อน้องชายมึงจีมิน"
@โกดังxxx
รถตู้คันสีดำหลั่งไหลเข้ามายังโกดังร้างแห่งหนึ่งที่ที่แทมินส่งมาให้เขา ที่นี้ดูเหมือนท่าเรือร้างและถัดมามีโกดังขนาดใหญ่อยู่ จองกุกและนัมจุนเดินลงจากรถลงมาก็เห็นชายชุดดำเดินมาหาเขาเเล้วนำพาร่างสูงทั้งสูงเดินเข้ามายังตัวโกดังแห่งนี้
แปะ!แปะ!แปะ!
ทันทีที่จองกุกและนัมจุนเดินเข้ามาเสียงปรบมือก็ดังมาจากทางด้านหน้าที่เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูง
จองกุกเห็นบุคคลที่เขาเกลียดที่สุดมายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับข้างหลังแทมินมีร่างของจีมินถูกหมัดด้วยเชือกอยู่ด้านหลัง
"ว่าไงจองกุก นัมจุน"
"มึงต้องการอะไรว่ามา"
จองกุกไม่ปล่อยให้เสียเวลาเขาต้องการช่วยร่างบางที่นั่งสลบอยู่ให้หลุดพ้นจากนรกนี้
"หึ ใจเย็นๆสิจองกุก กูยังไม่ทำอะไรคนของมึงหรอก"
"มึงต้องการอะไรจากพวกกูไอแทมิน"
นัมจุนที่ทนเห็นสภาพน้องชายตัวเองไม่ได้ก็เอ่ยถามอย่างอารมณ์ครุกรุ่น
"แหม่...ใจเย็นๆกันสิ ที่กูให้มึงทั้งสองมากูก็แค่อยากจะบอกอะไรบางอย่างกับพวกมึงแค่นั้น"
"อะไร"
จองกุกเอ่ยถาม
"ไอยูเมียสุดที่รักของมึงไงจอนจองกุก"
เพียงได้ยินชื่อนั้นจองกุกก็เบิกตาโต เขาเกือบลืมเรื่องอดีตคนรักไปเลยเพราะตอนนี้เขาสนใจแต่เรื่องของจีมินจนลืมเรื่องเหล่านั้น
"มึงจะพูดอะไร มึงรู้อะไรเกี่ยวกับวันนั้น!"
นัมจุนเอ่ยถามอย่างเลือดร้อน
แทมินเเสระยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆร่างบางที่สลบอยู่ก่อนจะใช้มือบีบคางเล็กให้จีมินสดุงตื่น
"อย่าทำอะไรเธอนะเว้ย!"
"อืม..อื้ม!"
เสียงอู้อี้ที่ดังออกมานั้นมันคือเสียงของร่างบางที่พยายามกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จองกุกที่เห็นแบบนั้นก็พยายามเข้าไปช่วยเช่นเดียวกันกับนัมจุนที่พยายามจะเข้าไปช่วยน้องตัวเองแต่ทว่าโดนลูกน้องของแทมินจับตัวเอาไว้เสียก่อน
"เอาล่ะ ไหนๆเชลยก็ตื่นขึ้นมาเสียแหละ งั้นเรามาฟังพร้อมๆกันเลยดีกว่าว่าเรื่องอดีตคนรักของมึงใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง"
"มึงจะพูดอะไรมึงก็รีบพูดมาก่อนที่กูจะหมดความอดทนกับมึง!''
จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงต่ำพร้อมกับขบกรามไว้แน่นบ่งบอกว่าเขาพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้เดือดไปมากกว่านี้
"ฮ่าๆๆ...ตอนนี้มึงจะทำอะไรกูได้ห๊ะ หึ...แต่ก็เอาเถอะเรื่องเมียมึงน่ะ...กูเนี้ยแหละที่เอาเมียมึง"
"ไอสัตว์!"
จองกุกได้ยินแบบนั้นก็รีบพุ่งตัวจะเข้าไปต่อยหน้าแสนเจ้าเล่ห์นั้นแต่ติดที่ว่าลูกน้องของแทมินรัดตัวเขาไว้
นัมจุนและจีมินที่ได้ยินแบบนั้นแบบเดียวกันกับจองกุกเขาเองก็พึ่งหายสงสัยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรื่องทั้งหมดมันมาจากใคร
"มึงทำแบบนั้นทำไม! มึงทำแบบนั้นกับไอยูทำไม!"
"ฮ่าๆ...ก็เพราะกูต้องการแก้แค้นให้พี่กูไง! เป็นเพราะมึง เป็นเพราะมึงคนเดียวที่ทำให้พี่กูเสียสติจนฆ่าตัวตาย!มันเป็นเพราะมึง!"
แทมินที่ตอนนี้ราวกับคนเสียสติตะโกนด่าใส่หน้าจองกุกอย่างบ้าคลั่ง ส่วนจองกุกได้ยินแทมินพูดแบบนั้นก็ถึงกับรวบรวมเรื่องไม่ถูก เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด
"มึงพูดอะไรของมึง แล้วไอยูมาเกี่ยวอะไร"
"หึ...ก็เพราะพี่กูรักไอยูไง พี่กูเขารักไอยูมาก แต่มึง!มึงกลับแย่งเธอไปจากเขา! มึงรู้ไหมว่าพี่กูเจ็บปวดมากแค่ไหน มึงรู้มั้ย!"
หมับ!
"อึก!..อืม.."
แทมินหันกลับมาเล่นงานร่างบางที่นั่งร้องไห้สะอื้นอยู่นั้นก่อนจะจับเข้าที่คางสวยเเล้วจัดการบีบมันอย่างรุนแรง
"ปล่อยเธอซะเรื่องนี้จีมินไม่เกี่ยว"
"ไม่เกี่ยวแต่ในเมื่อมันเป็นคนของมึงกูก็จะถือว่ามันเกี่ยว โดยเฉพาะมันจีมิน"
"ฮึก..อื้ม..อ่วยอ้วย(ช่วยด้วย)"
น้ำตาที่ไหลรินออกมามันทำให้จองกุกโกรธและโมโหมาก คนที่มันทำร้ายคนของเขาเขาจะไม่ปล่อยมันแน่ เขาจะไม่ยอมให้มันต้องมาทำร้ายคนของเขาอีกเด็ดขาด
"มึงจะให้กูทำอะไรไอแทมิน มึงถึงจะปล่อยน้องชายกู"
นัมจุนเอ่ยถามอย่างต่อรอง เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นแววตาที่แสนทรมานนั้นจากน้องชาย มันบีบหัวใจของเขาจนเกินไป
"หึ มึงน่ะหรอไอนัมจุน กูจะปล่อยตัวมึงออกไปข้างนอนแล้วห้ามเข้ามาไม่งั้นน้องมึงตาย"
แทมินจัดการสั่งให้ลูกน้องปล่อยตัวนัมจุนออกแต่ร่างสูงก็ไม่ยอมไป เขาจะไปไม่ได้น้องเขายังไม่ปลอดภัยนัมจุนยังไปไม่ได้
"กูไม่ไป ถ้ากูจะไปน้องกูต้องไปด้วย''
"ถ้ามึงไม่ไปงั้นน้องมึงตาย"
อาวุธมันวาวสีดำถูกจ่อไว้ที่ขมับของร่างบางที่นั่งสั่นคลอนเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ ได้แต่ทำเสียงอู้อี้อยู่แบบนั้น
นัมจุนไม่มีทางเลือกเขาต้องยอมทำใจเดินออกไปก่อนที่ลูกกระสูนนั้นจะฝั่งเข้าไปในหัวของน้องเขา
"ทีนี้ก็เหลือแค่มึงแล้วสินะ"
"มึงจะเอายังไงก็พูดมา กูเสียเวลามามากพอแล้ว"
"ฮ่าๆๆ ดี!งั้นกูไม่อ้อมค้อม กูมีข้อเสนอให้มึงเลือก"
"อะไร"
แทมินฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อพูดจบ จองกุกพอจะรู้ว่าคนอย่างแทมินนั้นเจ้าเล่ห์ขนาดไหน แต่ครั้งนี้เขาจะสู้ทุกอย่างไม่ว่ามันจะสันหาอะไรมาก็ตาม
"ข้อหนึ่งมึงต้องคืนตำแหน่งประมุขให้กู และข้อสองกูมีตัวเลือกให้มึงสองทางคือ กูจะให้มึงเลือกคนที่มึงจะช่วยได้แค่คนเดียวเท่านั้นนอกนั้นตาย"
"มึงหมายความว่าไง"
จองกุกนึกพิจรณาในประโยคเหล่านั้น ถ้าให้เขาเลือกว่าให้ใครรอดแสดงว่าต้องมีคนโดนจับตัวมาอีกคนงั้นหรอ
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือพร้อมกับร่างหญิงสาวอีกคนที่ถูกหมัดเอาไวกับเก้าอี้อีกฝากหนึ่ง
"โมโมะ!"
ใช่ หญิงสาวที่โดนจับหมัดอีกคนคือโมโมะ จองกุกแทบจะนึกไม่ออกว่าเขาจะทำยังไงกับสถานการณ์ต่อไปว่าเขาจะเลือกช่วยใคร
"หึ เป็นไงเซอร์ไพร์สมึงมั้ย ฮ่าๆๆ"
จองกุกพยายามคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ยังไงเขาก็ต้องเล่นไปตามน้ำไปก่อนคิดหรอว่าคนอย่างจอนจองกุกจะยอมปล่อยให้มันทำอย่างใจ ไม่หรอกมันยังไม่ถึงเวลา เขายังเตรียมแผนสำรองไว้
"มึงต้องให้กูเลือกใช่มั้ย"
"ใช่ เลือกมาสิกูให้โอกาสมึงครั้งนี้ครั้งสุดท้าย"
"จองกุกช่วยลูกของเราด้วย"
เสียงหญิงสาวที่ตะโกนออกมามันทำให้จองกุกยากที่จะตัดสินใจ ถ้าเขาเลือกจีมินแล้วโมโมะกับเด็กในท้องนั้นล่ะ แล้วถ้าเขาเลือกโมโมะและจีมินจะโดนไอแทมินฆ่า เขาไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ไม่ต้องการ
"เอาสิ กูนับหนึ่งถึงห้าไม่งั้นก็ตายทั้งสองคน....1!"
จองกุกเงยหน้าขึ้นมองไปยังแววตาที่ช่ำไปด้วยน้ำตาของจีมินนั้นมันพยายามสื่ออะไรบางอย่างให้กับเขาแต่เขากลับเดาไปออก อีกฝากฝังหนึ่งก็มีเสียงของเธอที่ยังดังตะโกนเรียกให้ช่วยลูกของเขา ตอนนี้เขาสับสนว่าเขาต้องเลือกอะไร
"2!.."
'ได้โปรด ฮึก...ช่วยลูกเราด้วยจองกุก ฮึก..ได้โปรด'
เสียงภาวนาในใจของร่างบางที่พยายามสื่อไปให้ถึงชายร่างหนาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เธอพยายามอ้อนวอนอยู่ในใจมันไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ มันทำให้จีมินเจ็บปวดทรมาน ถ้าเกิดเขาไม่เลือกเธอแล้วลูกล่ะ แล้วลูกจะมีชีวิตต่ออย่างไง
''3!..."
"จองกุก ฮึก ช่วยโมโมะด้วย"
"4!..."
"5!..."
"กูเลือกโมโมะ ปล่อยเธอซะ!"
ความหวังอันริบหรี่ของจีมินได้ถูกพังทลายลงเมื่อได้ยินชื่อที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากร่างหนาไม่ใช่ชื่อตน หัวใจของเธอเหมือนถูกทิ้มแทงด้วยมีดคมนับร้อยด้ามทิ้มแทงเธอไม่ยั้ง เธอเจ็บ เจ็บใจที่เขาไม่เคยรักเธอเลย เขาคงจะรักผู้หญิงคนนั้นมากเลยสินะ จริงสิเธอท้องลูกของเขาแล้วเราก็ท้องลูกของเขาด้วยเช่นกัน แต่มันผิดที่จีมินไม่ทันได้มีสิทธิพูดมันออกไป
"หึ เลือกแล้วสินะ เป็นการตัดสินใจที่เยี่ยมที่สุดเลยล่ะจอนจองกุกฮ่าๆๆ เฮ้ย!ปล่อยตัวยัยนั้นไป"
"ครับ"
โมโมะถูกปล่อยตัวออกมาจากการถูกพันธนาการก่อนที่เธอจะรีบวิ่งมากอดร่างหนาเอาไว้
ภาพเหล่านั้นมันอยู่ในสายตาของจีมินทั้งหมด เธอเลือกที่จะหลับตาลงไม่อยากรับรู้เรื่องนี้ให้มันปวดใจตัวเอง เธอจะยอมหยุดแค่นี้ เธอจะไม่ปล่อยใจให้รักผู้ชายคนนี้อีกแล้ว พอแล้ว
"ทีนี้ก็เหลือแต่คนสวยนี้แล้วสินะ อื้ม...ทำอะไรกับเธอก่อนตายดีน่า~~"
"อย่าทำอะไรเธอ"
"อะไรกัน หวงงั้นหรอ ดี!กูจะทำให้มึงกระอักเลือดมันตรงนี้แหละ"
พูดจบแทมินก้จัดการแก้มัดร่างบางออกแล้วทำการลากตัวจีมินขึ้นไปบนโต๊ะเหล็กข้างๆเก้าอี้ก่อนจะทำการฉีกเสื้อผ้าร่างบางออกอย่างไม่ใยดี
''อืม..ฮึก..อ่ายย(ไม่)"
"กูบอกให้หยุดไอสัตว์!ปล่อยกู!ปล่อย!"
ร่างหนาที่พยายามลุกจะไปช่วยร่างบางที่โดนแทมินกำลังข่มขืนอยู่นั้น แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้เมื่อเขาโดนลูกน้องของพวกมันจับเขาไว้อย่างแน่นหนา จองกุกโมโหจนเลือดขึ้นหน้าน้ำตาลูกผู้ชายเริ่มไหลริน เขารู้สึกเจ็บ เจ็บที่เห็นร่างบางกำลังโดนคนอื่นรังแกแต่เขาเข้าไปช่วยอะไรเธอไม่ได้ เขาอยากจะสมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย
"ฮึก...อึก..อื้มม!"
จีมินที่พยายามขัดขืนแต่ก็โดนเเรงของแทมินควบคุมเขาเอาไว้ จีมินรังเกียจสัมผัสเหล่านี้ เธอขยะแขยงไม่อยากให้เขามาโดนตัว เธอเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจทำไม่เธอถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ทำไม!
"ปล่อยกู!จีมิน!ปล่อยสิวะ!"
ร่างบางโดนจับผลิกให้นอนคว่ำหน้าก่อนจะโดนถกกางเกงให้ไปกองอยู่ที่ตาตุ่มแล้วมีอะไรบางอย่างมาจ่ออยู่ที่ช่องทางด้านหลัง
"ไปลงนรกพร้อมกันนะคะคนสวย"
"ม่ายยยย!จีมิน!!!"
จบกันแล้วสินะชีวิตนี้ ตอนจากนี้ขออย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้กับเธออีกเลย ขอให้นี้คือครั้งสุดท้าย ของชีวิต
ปัง!!!
_________________________________________
#แก้คำผิดแล้ว