@โรงพยาบาลxxx
"เดี๋ยวเชิญคนไข้นั่งรอผลตรวจสักครู่นะคะ"
"ครับ:)"
ร่างบางกับหญิงแก่ที่นั่งรอหมออยู่ด้านนอกห้องตรวจได้มาสักพักหนึ่ง จีมินเธอตัดสินใจมาโรงพยาบาลตามที่ป้าคยองซูบอก หลังจากที่เธอบอกกับเขา จีมินเองก็กระวนกระวายใจกลัวสิ่งที่ป้าคยองซูบอกกับเธอคราวนั้นมันอาจจะเป็นความจริง
ย้อนกลับไปเมื่อ2ชั่วโมงก่อน
"คุณจีมินคะ"
"ครับ?''
"ไปโรงพยาบาลมั้ยคะ ป้าว่ามัน...เหมือนอาการคนแพ้ท้อง"
นั้นคือสาเหตุที่ทำให้ร่างบางตอนนี้ไม่สบายใจ ใช่ว่าเธอเสียใจถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาจริงๆแต่ถ้าเกิดจีมินท้องแล้วพ่อของเด็กล่ะเขาจะยอมรับหรอ? ในเมื่อเด็กที่เกิดมามันไม่ได้มาจากความรักของทั้งสองฝ่าย แต่ไม่สิ..มีแต่จีมินต่างหากที่เป็นฝ่ายเผลอใจไปให้เขาเอง
"คุณจีมินไม่ต้องกังวลนะคะ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ป้าพร้อมจะช่วยคุณค่ะ"
มือเหี่ยวย่นตามอายุเอื้อมมือมากอบกุมมือเล็กที่บีบกันแน่นอย่างกังวล ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่มีตีนกาขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าสวมกอด
"ผมกลัว..ผมกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆผมยังไม่พร้อมถ้าเขามาเกิด ผม..ผมไม่รู้จะทำยังไงดี"
น้ำเสียงสั่นๆนั้นบ่งบอกว่าคนตัวเล็กกลัวมากแค่ไหน ตอนนี้จีมินสับสนวุ่นวายใจถึงแม้ผลตรวจของเธอมันยังไม่ออกมาแต่จีมินก็กลัวเหลือเกิน
"ไม่เป็นไรนะคะป้าเข้าใจ"
หญิงแก่ทำได้แค่เพียงปลอบประโลมเพื่อให้ร่างเล็กสบายใจขึ้น ถึงแม้มันจะช่วยอะไรไม่ได้มากนักแต่เธอก็ไม่อยากให้ร่างบางนั้นคิดมาก
"คนไข้คะคุณหมอเรียกพบแล้วค่ะ เชิญค่ะ:)"
พยาบาลสาวเดินออกมาจากห้องตรวจเอ่ยเรียกเธอด้วยรอยยิ้ม จีมินผละออกจากอ้อมกอดของป้าคยองซูพยายามรวบรวมสติของตัวเองไม่ให้วุ่นวายไปมากกว่านี้ ตอนนี้จีมินไม่มีเวลามาคิดอะไรแล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด
"ไปเถอะคะเดี๋ยวป้านั่งรอตรงนี้"
"ครับ"
จีมินตอบรับด้วยสีหน้าไม่สู่ดีนักก่อนจะเดินตามหลังพยาบาลไป
ภายในห้องตรวจที่มีคุณหมอในชุดแบ็คกราวน์กำลังนั่งดูผลตรวจร่างกายของจีมินอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อร่างบางเดินเข้ามานั่ง
"เป็นไงบ้างจีมิน ยังเวียนหัวอยู่มั้ย?"
คำถามแรกที่หมอหนุ่มเอ่ยถามเรียกความแปลกใจให้กับร่างบางเป็นอย่างมาก
...เขาพูดอย่างกับเราสนิทกัน?
"พี่ชื่อจินเป็นหมอที่ดูแลเราตอนที่เราป่วยน่ะจำได้มั้ย?"
"...."
จีมินพยายามนึกตามที่คนตรงหน้าบอกแต่เธอนึกเท่าไรก็นึกไม่ออกสักทีจนคุณหมอหนุ่มต้องเอ่ยปาก
"ไม่ต้องนึกหรอกยังไงเราก็นึกไม่ออก เพราะตอนที่พี่รักษาเราจีมินก็เอาแต่หลับไม่รู้เรื่อง"
"หรอครับ"
จีมินได้แต่ตอบด้วยน้ำเสียงเจือๆออกมาอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยก่อนที่ซอกจินจะเอ่ยเข้าเรื่อง
"เอาล่ะนี้คือผลตรวจของเราเอาไปอ่านดูสิ''
กระดาษเอสี่หนึ่งแผ่นถูกยืดมาให้จีมินข้างหน้าก่อนที่เธอจะรับมันมาด้วยความลำบากใจ
ดวงตาคู่สวยไล่อ่านไปทุกบรรทัดทุกคำที่ถูกตีพิมพ์อยู่ในนั้น มันเป็นใบตรวจร่างกายของเธอก่อนหน้า ทุกรายละเอียดมันถูกพิมพ์ลงมาในนี้หมดแล้ว ร่างบางไล่อ่านไปทุกบรรทัดก่อนที่สิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดมันก็เกิดขึ้น
"เราท้องมาได้สองสัปดาห์แล้วนะ"
ใช่! จีมินท้อง ตัวหนังสือที่ถูกพิมพ์มานั้นมันระบุว่าเธอท้องได้สองสัปดาห์เเล้ว อาการแพ้ท้องจึงพึ่งเริ่มออกมาให้เห็นในช่วงนี้ตอนนี้ร่างกายของจีมินจะต้องมั่นดูแลตัวเองเพราะตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียว
ในขณะเดียวกัน โลกของจีมินเหมือนกับราวทุกอย่างตอนนี้มันถูกหยุดไปชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์
"เราจะบอกเรื่องนี้กับจองกุกยังไง"
จีมินไม่รู้เธอยังคงช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันมีหลายความรู้สึกจนเธอแยกไม่ออก จะบอกว่าดีใจก็ไม่ใช่จะบอกว่าเสียใจก็ไม่เชิง ตอนนี้ในหัวสมองของจีมินแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ตอนนี้ความรู้สึกของความเป็นแม่คนมันกำลังทำให้จีมินรู้จักกับคำว่าครอบครัว ใช่...ชีวิตตัวน้อยๆที่กำลังเติบโตขึ้นมานั้นไม่ได้ถูกสร้างมาด้วยความรัก แต่ถูกสร้างมาเพราะความเคียดแค้นของใครอีกคน
"ให้พี่ช่วยมั้ย? พี่เป็นพี่ชายของจองกุก ถึงจะไม่ใช่พี่ชายแท้ๆก็เถอะ แต่ก็รู้จักกับจองกุกมาหลายปี พี่เชื่อถ้าเขารู้เขาต้องดีใจแน่ๆ"
"ขอบคุณนะครับแต่ผม...."
"ไม่เป็นไรถ้าจีมินพร้อมเมื่อไรค่อยบอกจองกุกเองก็ได้ ช่วงนี้อย่าพยายามทำงานหนักแล้วก็มั่นดูแลตัวเองให้มากๆนะเราไม่ใช่ตัวคนเดียวเเล้ว"
"ครับ"
"เดี๋ยวพี่จะจัดยาแก้แพ้ท้องแล้วก็วิตามินบำรุงร่างกายไปให้ด้วยเดี๋ยวออกไปรอข้างนอกก่อนเเล้วกันนะ"
"ขอบคุณครับ"
ร่างบางเดินออกมาจากห้องอย่างเหม่อลอยพร้อมกับความรู้สึกที่สับสน จีมินนึกขึ้นอยู่ในใจว่า เธอเองก็รู้สึกดีใจไม่ใช่หรอที่มีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเกิดมาดูโลก แต่อีกหนึ่งใจเธอกลับกลัว กลัวว่าคนที่เป็นพ่อของลูกเธอจะไม่ยอมรับและทำร้ายความรู้สึกกัน แล้วอีกอย่างเธอไม่อยากให้ลูกของตัวเองต้องเกิดมาอยู่ในสภาพที่พ่อกับแม่ไม่ได้รักกัน แต่ถึงจะรักก็คงมีแค่เธอฝ่ายเดียว
...ฉันควรจะทำยังไง ถ้าฉันบอกกับคุณไปคุณจะดีใจหรือผลักไสกันนะ
"คุณจีมินเป็นยังไงบ้างคะ หมอซอกจินว่ายังไงบ้าง"
ป้าคยองซูที่นั่งรอร่างบางอยู่ก็เอ่ยถามขึ้นมาทันทีที่ร่างบางออกมา เธอเองก็รู้สึกกลัวไม่ต่างจากร่างบางนักหรอก เธอเป็นห่วงความรู้สึกของคนตัวเล็กด้วย
"คุณแม่คะเดี๋ยวไปรับยาที่ห้องด้วยนะคะ"
ยังไม่ทันที่จีมินจะตอบอะไรไปคุณพยาบาลก็เดินออกมาเรียกให้จีมินไปรับยาเสียก่อน แต่แค่ประโยคที่พยาบาลเรียกร่างเล็กก็พอจะทำให้หญิงแก่รู้แล้วล่ะว่าสิ่งที่เธอคิดเเละกังวลมันเป็นจริง
ร่างบางเดินไปรับยาตามที่พยาบาลบอกก่อนจะตรงไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้านโดยมีแจ็คสันที่อาสาพามา
ตลอดระยะทางที่นั่งอยู่ในรถร่างบางไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ มือน้อยๆก็ได้แต่ลูบหน้าท้องของตัวเองไปพลางๆพร้อมกับความคิดที่มันตีกันไปหมด ร่างหญิงแก่ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ไม่รู้จะเอ่ยคำพูดใดออกไปเพราะเธอพอจะรู้เเล้วว่าร่างบางข้างๆนั้นเป็นอะไร เอาไว้ดีขึ้นเมื่อไรค่อยถามอีกที
@ตระกูลจอน
2อาทิตย์ผ่านไป
สองอาทิตย์ผ่านไปตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล ร่างบางพยายามหลีกเลี่ยงการพบหน้าระหว่างจองกุก ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาและเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกเรื่องลูกให้เขาฟัง จนมาถึงตอนนี้คนที่รู้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั้นก็คือป้าคยองซูที่จีมินกล้าที่จะบอกเธอ
ภายในห้องนอนกว้างใหญ่มีร่างบางของจีมินกำลังนั่งเล่นอยู่ไม่ได้ออกไปไหนราวสองอาทิตย์ได้ และตอนนี้จีมินกำลังนั่งเถียงกับตัวเองอยู่และไม่ต้องถามว่าเรื่องอะไรทุกคนก็รู้ๆกันอยู่แล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ได้เวลาอาหารเที่ยงเเล้วค่า"
เสียงของป้าคยองซูดังอยู่หน้าห้องเรียกความสนใจจากร่างบางให้หันไปมอง
"เข้ามาเลยครับประตูไม่ได้ล็อค"
แกร็ก!
ว่าจบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างอวบอั๋นของป้าคยองซูที่ถือถาดข้าวเข้ามาหาเธอ ที่จริงตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้องจีมินก็เริ่มแพ้ท้องหนักขึ้นจนไม่มีแรงลุกไปไหน เลยได้แต่อักอยู่ในห้อง มีบ้างที่จองกุกเข้ามาหาเธอพร้อมกับถามว่าเป็นอะไรแต่จีมินก็ต้องเลี่ยงตอบไปว่าไม่ค่อยสบายก็แค่นั้น แต่ช่วงสองสามวันมานี้จองกุกดูเหมือนจะไม่ค่อยได้กลับมาบ้านจีมินจึงไม่ต้องคอยหาคำแก้ตัวมาโกหกจองกุก
"ทานได้ไหมคะ"
"ได้ครับอร่อยมาก:)"
ร่างบางที่กำลังนั่งทานข้าวที่ป้าคยองซูจัดมาให้อย่างอร่อยแก้มอูมๆเคี้ยวข้าวเต็มปากจนคนที่นั่งมองอยู่หลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู อาหารที่ป้าแกจัดมาให้ก็เป็นจำพวกอาหารอ่อนๆสำหรับคนท้อง ซึ่งเมนูวันนี้ก็คือต้มจืดหมูยัดไส้พร้อมกับซุปสาหร่ายร้อนๆ จะว่าไปอาหารนี้ก็ของโปรดจีมินหมดเลยนะร่างบางจึงไม่มีปัญหาอะไรแถมยังทานหมดทุกครั้ง
ผ่านไปยี่สิบนาทีร่างบางทานข้าวทานยาเรียบร้อยร่างบางก็กลับมานั่งอ่านคู่มือคนท้องที่พี่จินส่งมาให้พลางๆก่อนที่เสียงของป้าคยองซูจะล่ะความสนใจของจีมินให้มาสนใจประโยคคำพูดของหญิงแก่
"คุณจีมินจะไม่บอกคุณหนูหน่อยหรอคะ ป้าว่ามันก็น่าจะได้เวลาแล้วนะคะ อย่างน้อยๆคุณหนูเธอควรจะได้รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังจะเป็นพ่อคน"
คำถามที่ป้าคยองซูเอ่ยมาเรียกความเงียบมาจากร่างบางได้อย่างดี จีมินใช่ว่าจะนิ่งเฉยกับสิ่งที่ป้าคยองซูบอก ตลอดเวลาสองอาทิตย์จีมินพยายามคิดมาตลอดว่าถ้าเขาบอกแล้วผลตอบรับมันจะเป็นยังไง จะบอกก็กลัวไม่บอกก็อึดอัดตอนนี้ร่างบางจึงทำได้แค่ปล่อยเวลาให้มันผ่านไปจนถึงตอนนี้ท้องของเธอก็เริ่มนูนขึ้นมาเสียเเล้ว
...จริงสินี้มันก็ผ่านมาสี่อาทิตย์ถ้างั้นเราท้องได้เดือนหนึ่งเเล้วนิ
''ป้าคิดว่าถ้าเขารู้ เขาจะดีใจมั้ยครับ"
จีมินเลือกที่จะถามคนเป็นป้าไปในเมื่อเธออยากจะได้ความคิดเห็นว่าถ้าเธอบอกแล้วเขาจะไม่ผลักไสเธอ
"ป้าว่าคุณหนูต้องดีใจแน่ๆค่ะ เชื่อป้าเถอะค่ะ คุณหนูน่ะเธอไม่ได้ใจดำขนาดนั้นหรอนะคะ อย่างน้อยๆเด็กในท้องก็คือลูกของเขา"
เพียงแค่นั้นร่างบางก็หันกลับมานั่งคิดกับตัวเองอีกสักครั้ง ป้าคยองซูที่เห็นแบบนั้นก็ปล่อยให้ร่างบางได้ใช้ความคิดของตัวเองไปสักพักหนึ่งเธอจึงเลือกที่จะเดินออกไปเงียบๆ
"ฉันควรจะบอกคุณจริงๆใช่มั้ย แล้วคุณจะดีใจมั้ยนะ"
ว่าเเล้วมือก็ยกขึ้นมาลูบหน้าท้องตัวเองก่อนจะปล่อยให้ตัวเองนั่งคิดไปเผลอๆจนหลับไป
21.14น.
ช่วงตอนค่ำของวันหลังจากที่ร่างบางทำภาระกิจของตัวเองเสร็จเธอตัดสินใจแล้วที่จะบอกจองกุก แล้วผลมันจะเป็นยังไงเธอก็จะยอมรับมันเพราะถึงยังไงจองกุกก็ไม่เคยรักเธออยู่ดี
จีมินเดินตรงมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของอีกคน ตอนนี้หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นกระหนกมือเริ่มชื้นด้วยเหงื่ออย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะพยายามสูบลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความมั่นใจเเล้วเอ่ยกระซิบกับลูกเล็กในท้อง
"ช่วยเป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะคะ:)"
ว่าจบก็ค่อยๆเดินเข้าไปชิดประตูเข้าเลื่อยๆมือเรียวที่หมายจะเคาะประตูกับหยุดนิ่งไปกลางอากาศทันทีเมื่อเสียงที่มันดังออกมาจากในห้องนี้
"อ๊ะ อ๊า จองกุก..โมโมะเสียว อื้ม~~เบาๆค่ะ อ๊า~~"
"อ่าส์~~ อืม"
เสียงนั้นราวกับฟ้าผ่ากลางใจของเธอ ชื่อที่เธอได้ยินนั้นคือคนที่เธอกำลังจะเข้าไปหา แต่...แต่สิ่งที่เธอได้ยินทำไมมันถึงเจ็บปวดใจได้ถึงขนาดนี้ น้ำตาที่เอ่อคลอพร้อมกับหัวใจที่บีบรัดมันเจ็บจนจีมินรับมันไม่ไหว
ร่างบางทรุดตัวลงร้องไห้อย่างสุดจะทน หัวใจของเธอมันเหมือนถูกเหยียบย่ำขย้ำจนย่อยยับไปหมด ทั้งเจ็บทั้งเสียใจหัวใจของเธอมันถูกผู้ชายคนนี้ทำร้ายไปแล้วกี่ครั้ง คนที่กำลังจะขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกเธอ ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้
"ทำไม..ฮึก ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย"
ร่างบางพยายามยกมือขึ้นมาปิดเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้กลัวว่าคนข้างในที่กำลังทำภาระกิจสุดเร้าร้อนนั้นจะได้ยิน เธอพยายาบควบคุมตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับรีบเดินไปให้ไกลจากที่นี้ที่สุด
ปัง!
เสียงปิดประตูด้วยความเเรงพร้อมกับเสียงปล่อยโฮ่ที่สุดจะกั้น ร่างบางปล่อยให้ร่างกายของตัวเองทรุดตัวลงกับประตูก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ไม่เกรงกลัวว่าใครจะมาได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญนี้ ความเจ็บที่มันเอ่อล้นมันกำลังเร่งงานให้จีมินต้องปวดร้าวไปทั้งหัวใจ
....ทำไมกัน ฮึก ทำไมเธอจะต้องมารักคนที่ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย ทำไม!
"ฮึกฮืออ..แม่ ฮึก..แม่ขอโทษแม่ไม่น่าพาหนูไปเจออะไรแบบนี้เลย..ฮึก แม่ไม่น่ารักผู้ชายแบบนั้นเลย ฮือ..."
ร่างบางร้องไห้คร่ำครวญพลางยกมือลูบหน้าท้องพร้อมกับปล่อยเสียงสะอื้นเป็นระยะ ตอนนี้เธอคงไม่จำเป็นที่จะบอกกับเขาแล้วล่ะ เพราะเขาคงไม่อยากจะรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน เธอไม่อยากจะให้เขารับรู้อีกต่อไปแล้ว พอเเล้วเธอเจ็บมากจนเกินจะเยียวยา
"ฮึก..แม่..ฮึก แม่จะเข้มแข็ง แม่จะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีก..ฮึก แม่สัญญาแม่ขอโทษนะที่ไม่สามารถทำให้เขามาเป็นพ่อของลูกได้..ฮึก..แม่ขอโทษ ฮืออ"
"คุณกลับไปได้แล้วๆผมมีงานอีกต้องทำ"
ทันทีที่กิจกรรมเร้าร้อนจบลงจองกุกก็บอกปัดกับหญิงร่างบางที่กำลังจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย
"อะไรกันคะ ให้โมโมะอยู่ต่ออีกสักหน่อยไม่ได้หรอคะ ดีเสียอีกโมโมะจะได้คอยนวดให้ตอนคุณทำงานไง"
หญิงสาวไม่พูดเปล่าเดินมานั่งตักแกร่งของชายหนุ่มพร้อมกับตวัดแขนเรียวขึ้นคล้องคอของจองกุกเอาไว้
"ผมต้องใช้สมาธิ พรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณอีกที แต่ตอนนี้คุณต้องกลับบ้านก่อน ปานนี้พ่อคุณคงเป็นห่วงแย่''
จองกุกพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเพื่อตัดปัญหาความรำคาญนึ้ ที่จริงโมโมะเธอเป็นลูกสาวของหุ้นรายใหญ่ของเขาก่อนที่จะมาเป็นแฟนกัน โมโมะเธอเล่นตามตื้นเขาไม่เลิกจองกุกจึงตัดปัญหาโดยการยอมตกลงคบกับเธอ แต่ก็ดีในเมื่อเธอเองก็เป็นลูกสาวของหุ้นรายใหญ่ของบริษัทเขาอยู่แล้ว จองกุกเองก็จะได้รักษาหุ้นรายนี้ไว้ด้วยเข้าทั้งทางพ่อทางลูก
"หึ ก็ได้ค่ะแต่อย่าให้รู้นะคะว่าที่ไล่โมโมะกลับก่อนเพราะจะไปหาใครอีกคน...ไม่งั้นโมโมะจะโกรธคุณแล้วบอกให้คุณพ่อถอนหุ้นออกจากบริษัทคุณด้วย"
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงง้องอนพร้อมกับเตรียมที่จะลุกออกจากตักแกร่ง แต่ก่อนที่เธอจะลุกจองกุกก็รวบเอวบางเอาไว้ก่อนแล้วยืดหน้าไปใกล้ๆกับแก้มแดง
"ผมต้องทำงานจริงๆครับไม่ได้จะไปหาใครสักหน่อย มีของสวยๆอยู่แล้วทั้งคนจะไปหาที่ไหนได้อีกจริงมั้ยคะ"
ฟอด~~
จองกุกพยายามใช้ไม้อ่อนเข้าช่วยให้คนที่เอาแต่ใจตัวเองให้หายงอสักที ที่จริงจองกุกก็ไม่ได้จริงจังกับเธอหรอกนะ แต่ติดที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของหุ้นรายใหญ่ซึ่งจองกุกต้องค่อยเอาใจเข้าไว้ ถ้าเกิดบริษัทของเขาขาดพ่อของโมโมะไปบริษัทของจองกุกก็หนักเอาการเหมือนกัน
"ก็ได้ค่ะ โมโมะจะเชื่อใจคุณถ้างั้นโมโมะกลับก่อนนะคะบ้ายบายค่ะ จุ๊บ"
ปากเล็กก้มลงชกริมฝีปากเรียวไปครั้งหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายราคาหลักแสนนั้นขึ้นมาก่อนจะหมุนตัวเดินไปเปิดประตูแต่ก็ถูกจองกุกถามเอาไว้เสียก่อน
"พรุ่งนี้จะให้จองกุกไปรับกี่โมงคะ"
"อื้ม~~แล้วแต่จองกุกเลยค่ะ เพราะไม่ว่าเวลาไหนโมโมะก็ว่างเสมอ"
ว่าจบสายตาเฉียบคมพร้อมกับรอยยิ้มที่ยั่วยวนนั้นส่งมาให้ร่างหนาที่นั่งยิ้มอยู่ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป
จองกุกกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งหลังจากเเสดงละครรักกับหญิงสาว ที่จริงเขาก็ไม่ได้มีงานอะไรหรอกแค่พูดไปงั้นๆเพื่อตัดปัญหาก่อนที่ความคิดของจองกุกจะผุดขึ้นมาใหม่ ร่างหนารีบเข้าไปอาบน้ำทำความสะอาดหลังจากผ่านกิจกรรมมาสักพักหนึ่ง ไม่นานจองกุกก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยเเล้วจึงมุ่งหน้าออกไปหาใครบางคน
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นจากฝีมือของร่างหนา จองกุกแทรกตัวเขามาในห้องนอนที่เขามักจะเข้ามาบ่อยๆหลังจากที่เขากลับมาจากที่ทำงานดึกๆ ร่างหนาตรงดิ่งไปหาร่างบางที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มก่อนที่ตัวเขาจะแทรกตัวเข้าไปนอนกับร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่อง
ใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มถูกคนที่แอบเข้ามานอนสำรวจใบหน้าหวานของอีกคนอย่างถือวิสาสะก่อนจะสังเกตุเห็นคราบน้ำตาที่แก้มนวนสองข้างพร้อมกับดวงตาที่บวมเปร่ง
"ร้องไห้งั้นหรอ?"
จองกุกพำพรึงกับตัวเองสงสัยไม่รู้ว่าคนตัวเล็กร้องไห้ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร มือหนาจึงยกขึ้นมาเกลี่ยพวงแก้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงมาจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมนต์เเล้วค่อยๆเลื่อนลงมาที่ปากอวบอิ่มนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องทำแบบนี้ เพราะเขารู้แค่ว่าเขาอยากจะเก็บปาร์คจีมินนี้ไว้กับเขาไม่อยากให้หายไปไหน ไม่อยากให้เป็นของใครและไม่อยากให้ใครมาเป็นเจ้าของถ้าไม่ใช่เขา
"เธอต้องเป็นของฉันคนเดียวนะจีมิน เธอเป็นของใครไม่ได้นอกจากฉัน หัวใจของเธอร่างกายของเธอมันต้องเป็นฉันคนเดียวที่ได้มัน ปาร์คจีมิน"
จองกุกพูดเบาๆข้างๆหูของร่างบาง ทุกคำพูดมันล้วนเเล้วเเต่มาจากใจของเขาทั้งหมด ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงไม่กล้าพูดแต่ตอนนี้เขากล้าพูดมันออกมาถึงมันจะดูเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่อย่างน้อยๆเขาก็อยากจะครอบครองปาร์คจีมินไว้กับเขาตลอดไป
''ฮึก..คุณทำแบบนี้ทำไมกัน ฮึก..ถ้าไม่ได้รักกันอย่าทำแบบนี้ได้มั้ยจอนจองกุก"
["นายว่าอะไรนะยัยนั้นท้องงั้นหรอ"]
เสียงแหลมแผ่ออกมาจากโทรศัพท์เครื่องสวย เมื่อเธอรู้ว่าบุคคลที่เธอรักนั้นกำลังจะโดยใครแย่งไป
"ใช่..รีบจัดการตามแผนของฉันซะก่อนที่ปาร์คจีมินจะแย่งคนรักของเธอไป ฉันขอเตือนเธอด้วยความหวังดี"
["เเล้วถ้าฉันยอมทำตามแผนที่นายให้มา ฉันจะได้อะไร"]
"ตัวของจอนจองกุกยังไงล่ะ ถ้าเธอกำจัดปาร์คจีมินได้ ผลตอบแทนของเธอก็คือตัวจองกุก"
[''ก็ดี ฉันจะได้ตัดตัวมารออกไปจากชีวิตจองกุกสักที"]
"หึ ทำตามแผนที่เคยวางเอาไว้ อย่าให้มันจัดได้เด็ดขาด!"
["ฉันรู้เเล้วน่ะ"]
ตู้ดๆๆๆ
สายถูกตัดทิ้งไปอย่างรวดเร็วเมื่อจบบทสนทนา
ชายหนุ่มวางสายลงจากคู่สนทนาก่อนจะแสระยิ้มออกมาอย่างโรคจิต แววตาที่ฉายเเววดุดันเคียดแค้นนั้นมันมีเหตุบางอย่างให้แววตาของเขาต้องเปลี่ยไป เขาจะไม่ทนอีกต่อไปจากนี้ความแค้นของเขามันจะจบลงในอีกไม่ช้า
มือหนาคว้าเอาอาวุธสีดำวาวขึ้นมาก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างเยือกเย็น
"อีกไม่นานหรอก มึงกับกูได้เจอกันแน่จอนจองกุก กูจะจบบัญชีแค้นกับมึง!"
เช้าต่อมา
ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวเมื่อแสงแดดเริ่มกระทบกับเปือกตาคู่สวย จีมินพยายามปรับสายตาของเธอให้โฟกัสมองเห็นได้ถนัดแต่ความรู้สึกหนักที่เอวคอดเริ่มทำให้จีมินรู้สึกตัวก่อนจะก้มมองไปที่เอวของตัวเอง แขนหนาที่ผาดกอดเอวเธอไว้นั้นบ่งบอกว่าคนที่นอนกับเธอเมื่อคืนยังไม่ไปไหน จีมินพยายามขยับตัวให้เบาที่สุดแล้วพยายามยกแขนที่ผาดเขาอยู่ออก แต่กระนั้นมันก็ยากเหลือเกินเมื่ออ้อมแขนนั้นมันรัดเธอเข้าไปชิดกับอกแกร่งมากขึ้น
"นิคุณปล่อยฉันนะ ฉันรู้ว่าคุณตื่นแล้ว"
"ว้าา~~กะว่าจะแกล้งนอนกอดยาวๆ โดนจับได้ซะแระ"
จองกุกแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าพร้อมกับลืมตาขึ้นจ้องมองคนตรงหน้าที่โดนเขากอด
"ถ้าอยากนอนต่อก็เชิญแต่กรุณาปล่อยฉันด้วย"
"หึ ไม่ปล่อยหรอก นอนต่ออีกนิดก็ได้นิยังง่วงๆอยู่เลยนะ"
"นี้ปล่อยนะฉันอึดอัด!"
จีมินที่พยายามงัดแขนจองกุกแต่ก็ดูท่าจะไม่สำเร็จเอาซะเลย แรงเธอกับแรงจองกุกน่ะมันต่างกันทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้แรงเยอะขนาดนี้
จีมินที่เริ่มจะเหนื่อยกับการต่อสู้กับจองกุกเธอจึงยอมปล่อยให้ร่างหนานอนกอดเธอไว้แบบนั้น แวบเเรกที่จีมินรู้สึกตอนนี้คือ หัวใจที่ผ่องโตอย่างไม่รู้สาเหตุเพียงแค่ผู้ชายคนนี้ยอมทำดีกับเธอพูดดีกับเธอไม่ใจร้ายกับเธอเหมือนเมื่อก่อน จีมินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เธอมีความสุขนะหากได้ตื่นมาตอนเช้าได้เห็นหน้าผู้ชายคนนี้เป็นคนแรก แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ย้ำกับตัวเองมาตลอดว่าเขาคงไม่ได้รักหรือพิศวาทตัวเองหรอก เพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้เขามีเจ้าของเเล้ว และที่เธอมาอยู่ที่นี้ในฐานะอะไรจีมินเองก็ยังไม่รู้...
"มองหน้าฉันอยู่ได้อยากจูบก็จูบสิไม่ได้ว่า"
"ไอบ้า!ใครอยากจูบคุณกันหลงตัวเอง!"
จีมินสะดุ้งเมื่อจู่ๆจองกุกก็จับได้ว่าตนเเอบมองหน้าร่างสูงนี้
"ฉันหลงตัวเองแล้วเธอล่ะหลงฉันหรือยัง"
จีมินแทบตั้งตัวรับไม่ทันกับคำถามชวนเขินเหล่านั้น เล่นเอาจนจีมินไปไม่ถูก
"พ...พูดอะไรของคุณกินยาลืมเขย่าขวดหรือไงทำไมถึงได้มาทำดีกับฉัน"
"ก็ไม่อะไรแค่อยากทำ ทำไม?อยากให้ฉันเป็นเหมือนเมื่อก่อนหรอ..ชอบสาดิสก็ไม่บอกนะเราอ่ะ"
"ไอบ้าไม่ชงไม่ชอบอะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อยได้แล้วจะไปอาบน้ำ"
จีมินเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับจองกุกคนใหม่ที่เปลี่ยนไป คนใหม่ที่ทำให้ใจของจีมินหันกลับมาผ่องโตอีกครั้ง
"ให้ฉันช่วยอาบมั้ย ฉันจะได้ทำความสะอาดให้เธอทุกซอกทุกมุมเลย"
จองกุกทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่จีมินพร้อมกับลุกขึ้นมานอนคร่อมร่างบางเอาไว้ จีมินจึงต้องใช้มือทั้งสองข้างยันอดแกร่งเอาไว้ไม่ให้จองกุกเข้ามาใกล้
....นี้จองกุกจริงๆใช่มั้ย เปลี่ยนไปมาก มากซะจนเหมือนไม่ใช่เขาเลย นี้หรือป่าวนะที่ป้าคยองซูบอกว่าที่จริงจองกุกเป็นคนใจดีอ่อนโยน
"ม...ไม่ต้องฉันอาบเองได้ออกไปจากตัวฉันได้แล้วนะจองกุก!"
"งั้นทำข้อแลกเปลี่ยนก่อนสิแล้วฉันจะยอมปล่อย"
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร?"
จีมินไม่ไว้ใจข้อแลกเปลี่ยนของอีกคนนักกลัวว่ามันจะเป็นอะไรที่เธอทำไม่ได้ และแน่นอนเธอต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาแน่ๆ ดูจากแววตาเจ้าเล่ห์นั้นก็รู้
...ไม่น่าไปถามเลย ชิ!
"ถ้าเธอจูบฉันฉันจะปล่อยเธอไป แต่ถ้าเธอไม่ทำฉันก็จะนอนคร่อมเธอไว้แบบนี้แหละ แต่ไม่แน่น่า~~..มันอาจจะไม่ใช่แค่นอนคร่อมเฉยๆก็ได้"
จีมินได้ยินประโยคเจ้าเล่ห์พวกนั้นก็ถึงกับต้องพูดกับตัวเองในใจว่า ไม่น่าถามเลย มันผิดจากที่เธอคิดไว้ซะเมื่อไรว่ายังไงเธอก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
"หึ นี้มันเห็นแก่ตัวชัดๆนายมันมีแต่ได้นิ''
"แล้วไงใครเเคร์ เร็วๆสิถ้าช้าเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นที่ฉันรับรองว่า...เธอต้องลุกไม่ได้ยันพรุ่งนี้แน่"
"ไอบ้า!ลามก!"
....จีมินอยากจะหนีไปจากผู้ชายคนนี้จริงๆเลย ไอบ้าาๆๆๆๆ😠😠
"ฮ่าๆเร็วสิ"
จองกุกเปลี่ยนเป็นนอนลงข้างๆจีมินก่อนจะรวบเอวบางให้เเนบชิดขึ้น
"ฉันนับหนึ่งถึงสามนะ ถ้าไม่ทำฉันจะทำเอง 1.."
ร่างหนาเริ่มออกคำสั่งกับร่างบางคนตัวเล็กลังเลไม่ยอมทำจองกุดต้องใช้ไม้เเข็งกับเธอจนตอนนี้จีมินเลิกลักทำอะไรไม่ถูก
"2!.."
....เอาแล้วไง จะทำไงดีจีมินเอ้ย
"สะ--"
ปัง!
"จองกุก!ที่แท้ก็หมกอยู่นี้นี่เอง"
"โมโมะ!"
ยังไม่ทันทีที่จองกุกจะพูดจบจู่ๆก็มีผู้หญิงร่างเพรียวเดินเข้ามาเปิดประตูอย่างแรงจนทั้งสองร่างที่นอนแนบชิดกันต้องผละกันออก
โมโมะที่เดินเข้ามาหาร่างทั้งสองก่อนจะกำหมัดไว้แน่น เธอคิดไว้แล้วว่าจองกุกต้องมานอนกับผู้ชายคนนี้ จนมันสายปานนี้แล้วเขาก็ยังไม่มารับอย่างที่รับปากไว้เธอจึงตัดสินใจมาเองจนมารู้ว่าผู้ชายที่เป็นคนรักของเธอมานอนกกผู้ชายร่างเล็กนี้
"ป้าขอโทษค่ะคุณหนูป้าห้ามเธอแล้วแต่เธอไม่ฟัง''
ป้าคยองซูที่เดินขึ้นมาทีหลังหอบหายใจพูดอย่างเหนื่อยๆ ที่จริงเธอพยายามห้ามผู้หญิงคนนี้ไว้เเล้วแต่เธอก็ดื้อรั้นที่จะขึ้นมาข้างบน จนป้าเองก็ไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้
"ไม่เป็นไรครับป้าเดี๋ยวผมจัดการเอง โมโมะเราออกไปคุยกันข้างนอก"
จองกุกเอ่ยปลอบให้ป้าที่เลี้ยงตนมาก่อนจะใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำกับแฟนสาวที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้
จองกุกลุกลงจากเตียงที่มีร่างบางอยู่ก่อนจะเดินฉุดแขนเรียวหญิงสาวออกไปโดยไม่หันมามองจีมินสักนิด ร่างบางที่ยังตกใจไม่หายกับเหตุการณ์เมื่อกี้ก็เอาแต่เงียบ แล้วแทนที่ด้วยความเจ็บแปลกๆ
....เจ็บที่เห็นจองกุกดูสนใจผู้หญิงคนนั้น เจ็บที่เขาไม่หันมาหาเราสักนิด เจ็บที่เห็นจองกุกเป็นห่วงความรู้สึกของเธอคนนั้น ทำไม? ทำไมถึงไม่เป็นเรากันนะ
"เอ่อ..คุณรีบแต่งตัวเถอะค่ะเดี๋ยวป้าจัดอาหารเช้าไว้ให้ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ"
ป้าคยองซูเดินเข้ามาดูอาการคนร่างเล็กที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงไม่ยอมลุกไปไหนก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ม...ไม่เป็นอะไรครับ ขอบคุณนะครับเดี๋ยวผมลงไปทานเองดีกว่าป้าไม่ต้องยกมาให้ผมนะ"
"จะดีหรอคะคุณยิ่งท้องอ่อนๆอยู่ ถ้าเกิดลงบันไดแล้วมัน...''
ป้าคยองซูเอ่ยด้วยสีหน้าเจือๆด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกครับผมดูแลตัวเองได้"
จีมินเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเหี่ยวย่นของอีกคนเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
"เฮ่อ...ก็ได้ค่ะแต่ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาให้ตะโกนเรียกป้าทันทีเลยนะคะ"
"ครับ:)"
"ป้าไปก่อนนะคะ:)"
ร่างของหญิงแก่เดินออกไปจากห้องนอนของจีมินเธอปล่อยให้จีมินนั่งซึมอยู่อย่างนั้น จนเวลาผ่านไปไม่นานร่างบางก็เลิกคิดเลิกสนใจตัดความน้อยใจนั้นออกไปจากหัวสมองตัวเองให้หมดแล้วมุ่งหน้าไปทำความสะอาดร่างกายตัวเอง
30นาทีผ่านไป
ครึ่งชั่วโมงในการจัดระเบียบกับร่างกายตัวเอง จีมินเลือกที่จะดูแลตัวเองให้มากขึ้นเวลาที่จะทำอะไรร่างบางก็จะระมัดระวังโดนเฉพาะเวลาที่อยู่คนเดียวเธอก็ต้องคอยกุมท้องตัวเองเอาไว้เสมอมันอาจจะเป็นสัญชาตญาณของความเป็นแม่คนที่เริ่มทำให้จีมินรักตัวเองมากขึ้น
''จองกุกคุณต้องให้ฉันทำยังไงในเมื่อฉันก็มีแค่คุณคนเดียว ฉันไม่เคยมีคนอื่นนอกจากคุณเลยนะ"
เสียงของหญิงสาวที่ดังเล็ดรอดออกมาจากห้องทำงานจองกุกที่จีมินจะต้องเดินผ่านมันเพื่อที่จะเดินลงไปข้างล่าง ขาเรียวหยุดเดินไปชั่วขณะเมื่อบทสนทนาที่ดังออกมานั้นบวกกับน้ำเสียงที่เเสดงถึงความโกรธและแอบสั่นๆมันทำให้จีมินต้องหยุดเดินอย่างกระทันหัน แล้วหันมามองประตูห้องนี้ที่มีร่างของชายหญิงอยู่ในนั้น
"คุณแน่ใจได้ยังไงว่าคุณมีผมแค่คนเดียว อีกอย่างผมก็ป้องกันมาตลอดเพราะฉะนั้นมันเป็นไปไม่ได้''
"คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงจองกุกคุณจะทิ้งฉันไม่รับผิดชอบฉันใช่มั้ย คุณนี้มันเลวที่สุด! ได้ฉันแล้วทำแบบนี้หรอห๊ะ! ไอชั่ว! ไอเลว!ไอบะ--"
"หยุด!เลิกบ้าสักที!"
เสียงตะคอกนั้นเสียงดังจนคนที่ยืนฟังอยู่ข้างนอนนั้นสะดุ้งตัวโยงกันไปทีเดียว ก่อนความตกใจนั้นจะหายไปแล้วแทนด้วยความสงสัย
...สองคนนั้นกำลังทะเลาะกันเรื่องอะไรกันแน่
"ฮึก แล้วคุณจะเอายังไง ฮึก..คุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะจองกุก ฮึก..คุณจะให้ฉันฆ่าลูกของเรางั้นหรอห๊ะ!"
''ล..ลูกงั้นหรอ"
เพียงแค่ร่างบางได้ยินคำว่าลูกออกมานั้นราวกับโลกทั้งใบของจีมินเคว้งคว้างไปหมด เธอทำได้แค่อุทานออกมาเบาๆอย่างไม่เชื่อหู สิ่งที่เธอได้ยินเมื่อกี้มันทำให้ร่างบางแทบทำอะไรไม่ถูก เมื่อผู้หญิงคนนั้นเธอ...กำลังท้องกับจองกุก
"ฉันไม่ได้บอกว่าให้ทำ แต่ฉันขอเวลา"
"ขอเวลา หึ..ขอเวลาไปเคลียร์กับไอผู้ชายคนนั้นใช่มั้ยล่ะห๊ะ! คงจะหลงมันมากสินะถึงได้ไปนอนกกมันขนาดนั้น! ถามจริงคุณเอาผู้ชายคนนั้นมาอยู่ที่นี้ในฐานะอะไรทำไมต้องให้ความสำคัญกับมันมากขนาดนั้นด้วย"
คำถามนั้นเล่นทำเอาคนที่อยู่ข้างนอกกับบุคคลที่โดนถามนิ่งไป จีมินที่รอฟังคำตอบจากปากจองกุกก็เอาแต่เงียบรอฟังคำตอบที่ใจลึกๆแล้วก็อยากรู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี้ในฐานะอะไรสำหรับจองกุก ส่วนคนที่ถูกถามกลับนิ่งยังคงให้คำตอบกับเธอไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างเขากับคนตัวเล็กนั้นมันเรียกว่าอะไรแล้วจีมินอยู่ในฐานะอะไรกันแน่
"ตอบมาสิ!หรือว่าที่จริงคุณตอบไม่ได้เพราะว่าคุณหลงยัยนั้นแล้ว!"
"ฉันไม่ได้หลงแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น!ปาร์คจีมินก็เเค่จำเลยของฉันไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันสักนิด"
น้ำตาแทบร่วงเมื่อคำพูดที่ทำร้ายหัวใจของจีมิน เธอคาดหวังว่าจะได้ยินคำๆนั้นหลุดออกจากปากเขา แต่คำพูดที่เขาพูดออกมามันดังก้องอยู่ในหัวสมองของเธอจนมันซึมไปถึงหัวใจ หัวใจที่บอบช้ำหัวใจที่เจ็บปวด หัวใจที่มันแตกสลายไปพร้อมกับคำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของคนที่ทำให้เธอรักและเจ็บเจียนตายในเวลาเดียวกัน
"หึ ก็ดีค่ะเพราะว่ายังไงคุณก็รักฉันอยู่เเล้ว เราแต่งงานกันนะคะไหนๆโมโมะก็ท้องลูกของเราเเล้ว จองกุกต้องมาขอโมโมะกับคุณพ่อนะคะ"
ร่าวเพรียวเดินเข้าไปออดอ้อนร่างหนาที่นั่งหน้าเคลียดอยู่โซฟาก่อนจะนั่งลงที่ตักแกร่งอย่างถือวิสาสะ
"ผมขอเวลาให้ผมเตรียมตัวก่อนแล้วผมจะจัดการเอง"
"จริงหรอคะคุณจะไม่ทิ้งลูกกับโมโมะใช่มั้ยคะ ดีใจที่สุดเลยค่ะ"
ร่างเพรียวรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะแสดงอาการดีใจนั้นออกมา แต่ต่างจากร่างบางอีกคนที่ยืนร้องไห้ปิดปากตัวเองเอาไว้สุดจะกลั้น มือบางยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองพลางรู้สึกเสียใจที่เธอไม่สามารถทำให้ลูกของตัวเองนั้นมีพ่อ ลูกของเธอที่เกิดมาจากจองกุกไม่มีสิทธิที่ลูกเธอจะได้เรียกเขาว่าพ่ออีกต่อไป
...เขาคงได้มีครอบครัวที่เพรียบพร้อม เธอกับลูกคงไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไร เพราะเธอมันก็แค่...จำเลย
แกร็ก!
เสียงเปิดประตูออกมาโดยไม่ได้บอกกล่าวเล่นเอาคนที่ยืนร้องไห้อยู่ด้านนอกสะดุ้งตกใจพร้อมกับรีบเช็ดน้ำตาเเล้วพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
"เอ้า! มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันปาร์คจีมิน"
หญิงสาวเอ่ยถามจีมินก่อนจะทำให้คนที่นั่งอยู่ในห้องต้องเดินชะเง้อหน้าออกมาดูว่าเป็นใคร ก่อนที่ตาคมจะพบกับร่างเล็กที่ทำใจเขาไม่ปกติ
"เอ่อ..ผมพึ่งเดินผ่านมากำลังลงไปข้างล่างครับ ขอตัวนะครับ"
หมับ!
"เดี๋ยว!เข้ามาคุยกับฉันในห้องก่อน"
จองกุกที่จู่ๆก็โผล่ออกมาจากในห้องก่อนจะคว้าจับแขนร่างบางเอาไว้ทำให้จีมินไม่กล้าหันไปมองจองกุก เธอกลัว...เธอกลัวเห็นหน้าผู้ชายคนนี้แล้วเธอจะร้องไห้
"ส่วนคุณโมโมะกลับไปบ้านก่อนถ้าผมว่างผมจะเข้าไปหาคุณเอง"
"ก็ได้ค่ะรีบๆมาขอโมโมะไว้ๆนะคะฉันกับลูกรออยู่"
หญิงสาวเเกล้งที่จะเน้นคำพูดนั้นออกไปเพื่อสื่อย้ำให้ใครบ้างคนได้รู้ก่อนจะเดินสบัดออกไป
ปัง!
จองกุกที่ลากจีมินเข้ามาในห้องก่อนที่บรรยากาศมันจะเต็มไปด้วยความเงียบเเละความอึดอัด พอเข้ามาทั้งสองฝ่ายต่างไม่พูดไม่จาอะไรกัน คนหนึ่งก็เสียใจจนพูดอะไรไม่ออกอีกคนก็สับสนกับใจตัวเอง จนสุดท้ายจองกุกก็เป็นฝ่ายทำร้ายบรรยากาศครึกครึ้มนี้ออกไป
"เธอได้ยินอะไรไปบ้างหรือป่าว?"
คำถามที่หยิบยื่นมามันกลับทำให้คนตอบยากที่จะพูดมัน เพราะความจริงเธอได้ยินชัดทุกคำพูด
"ไม่นิ ฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น"
จีมินเลือกที่จะกลืนน้ำลายตัวเอง ไม่ยอมพูดความจริงว่าตัวเองนั้นได้ยินมันชัดทุกประโยค
"หรอ ก็ดีแต่เมื่อกี้...เธอเองก็อย่าไปใส่ใจถือซะว่ามันเป็นเรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไป"
...ผ่านมาแล้วผ่านไปงั้นหรอ แต่คนฟังอย่างเธอคงทำแบบนั้นไม่ได้
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอแล้วล่ะ ออกไปเถอะ"
จองกุกไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปตอนนี้แค่เขาเห็นหน้าจีมินเขาก็ยิ่งสับสนตัวเอง สิ่งที่เขาทำได้คือการเลี่ยงเจอคนตัวเล็กไปสักพัก
"ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ"
ขณะที่จองกุกกำลังหมุนตัวไปนั่งทำงานต่อจู่ๆจีมินก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ จองกุกหันกลับมามองร่างบางอีกครั้งก่อนจะสังเกตุเห็นสายตาเศร้าหมองจากดวงตาคู่นั้นทำเอาหัวใจของเขากระตุกวูบไปทันที
"ฉันอยู่ที่นี้...ในฐานะอะไร"
จีมินเลือกที่จะถามคำถามนั้นอีกครั้ง เธออยากจะลบคำพูดทำร้ายจิตใจของเธอตอนนั้นออกไป อยากให้เขาพูดคำใหม่ ไม่ใช่คำพูดเหล่านั้นที่เขาตอบ
"....."
แต่ใครจะรู้ว่าคำตอบที่เจ็บที่สุด คือความเงียบจากอีกฝ่ายที่บอกเรา นั้นมันหมายความว่าคุณไม่ได้สำคัญและเขาไม่ได้รักคุณ
"แล้วเมื่อไรคุณจะแก้เเค้นฉันหมดสักที เมื่อไรคุณจะปล่อยฉันไป ฉันต้องทนอยู่ที่นี้ในฐานะอะไรก็ไม่รู้ นายเคยรู้บ้างหรือป่าว...ว่าฉันต้องทนเสียใจ ร้องไห้ เจ็บปวดกับสิ่งที่นายยัดเยียดให้ฉันมากแค่ไหน หัวใจของฉันมันเจ็บปวดเพราะนายมากนายรู้บ้างมั้ย!ฮึก...."
''.....''
"ถ้าแก้แค้นฉันจบแล้วก็ปล่อยฉันไปสักที ฮึก...อย่าทรมานกันแบบนี้ ฉันจะรับไม่ไหวอยู่เเล้วนะ ฮึก..ขอร้องปล่อยฉันไปสักที ฮึก..ปล่อยฉันไปซะไม่อยากอยู่แล้ว!เลิกทำร้ายกัน เลิกทำร้ายใจฉันสะ--อุ๊ป!"
คำพูดที่ถูกกลืนหายไปถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากที่ทาบทับลงมา จูบที่อ่อนโยนของคนร่างหนาที่ตั้งใจมอบให้ เขาไม่อยากเห็นอาการตัดพ้อของจีมินแบบนี้ เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของจีมินทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ทำไม...ทำไมตอนนี้มันกลับไม่ใช่ เขารู้สึกเจ็บแปลกๆที่หัวใจ เขาแค่อยากจะมอบจูบนี้เพื่อปลอบคนตรงหน้าให้หยุดลงและขอโทษที่ทำเธอร้องไห้
จีมินที่ตอนเเรกขัดขืนแต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว เธอเองก็โหยหาสัมผัสเเผ่วเบาจากจองกุกเหมือนกัน ทั้งๆที่ใจก็เจ็บเกินทน แต่ทำไม...ทำไมหัวใจไม่เคยฟังกันบ้าง
จองกุกถอนจูบออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบกอดร่างเล็กนี้ไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไปไหน ส่วนจีมินเองไม่ได้กอดตอบอย่างที่จะเป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำไปทำไมในเมื่อเธอพยายามห้ามตัวเองไว้ไม่ให้ถลำไปมากกว่านี้
"เธอเป็นของฉันฉันไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น เธอต้องอยู่ที่นี้ห้ามไปไหนจนกว่าฉันจะเป็นฝ่ายปล่อยเธอไป ได้โปรด...อย่าไปจากฉันนะจีมิน ขอร้อง"
ร่างบางแทบอึ้งกับสิ่งที่เธอได้ยิน จีมินแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เธอได้ยินคือเสียงของจองกุก คำขอร้องนั้นมันทำให้ร่างบางสงสัยว่าทำไม ทำไมถึงขอร้องไม่ให้เธอไป เธอไม่ได้สำคัญอะไรอยู่เเล้วนี้
"ทำไม?คุณขอร้องฉันไม่ให้ไปเพื่ออะไร ฉันเป็นอะไรสำหรับคุณ ฉันเคยสำคัญสำหรับคุณด้วยหรอจองกุก"
"ฉัน..ฉันขอเวลา ตอนนี้ฉันยังให้คำตอบเธอไม่ได้ แต่ได้โปรด...ได้โปรดอยู่กับฉันเถอะนะ อยู่ฟังคำตอบจากฉันที่นี้ แล้วฉันสัญญาว่าต่อจากนี้มันจะไม่มีการทำร้ายกันอีก ฉันสัญญา"
คำพูดเหล่านั้นที่ทำให้ใจของจีมินเบี่ยงเบนไป ตอนเเรกแทบไม่อยากอยู่แต่ทำไมเพียงเพราะเขาขอร้องใจดวงน้อยกลับยอมที่จะอยู่ถึงเเม้จะต้องทนเจ็บช้ำอีกก็ตาม เธอต้องยอมผู้ชายคนนี้อีกแล้วใช่มั้ย คำพูดของเขามันเหมือนยาพิษที่คอยทำให้จีมินนั้นหลงเชื่อแล้วตายไปอย่างช้าๆ
"ฉันจะรอฟังคำตอบจากคุณ"
"ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ"
ถึงจะต้องยอมทนเจ็บอีกสักกี่ครั้งปาร์คจีมินก็พร้อมจะทนเจ็บซ้ำอยู่ที่เดิม
"หึ รักกันมากนักใช่มั้ย ได้!ฉันจะทำให้แกไม่สมหวังกับจองกุกเด็ดขาด! เขาต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว"
"นายครับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ"
เจมส์มือขวาคนสนิทของจองกุกลุกลี้ลุกลนมาหาเจ้านายตัวเองที่อยู่ในห้องทำงานกับร่างบาง ทันใดที่บุคคลที่สามเข้ามาร่างสองร่างก็คลายอ้อมกอดออกจากกัน
จองกุกที่ได้ยินคำบอกเล่าของลูกน้องตัวเองก็ถึงกับตกใจ เมื่อบริษัทของเขาตอนนี้กำลังเกิดเรื่องใหญ่
"มีอะไร"
"ที่บริษัทมีบุคคลอื่นเข้ามาวุ่นวายในบริษัทเรา ตอนนี้ข้าวของทุกอย่างเงินเเละข้อมูลลับของบริษัทเราก็ถูกขโมยไปด้วยครับ"
"อะไรนะ!"
จองกุกถึงกับตาแทบลุกเป็นไฟ เขาโกรธมากๆไม่คาดคิดว่าจะมีคนกล้าทำแบบนี้กับเขา ชายหนุ่มกำหมัดไว้แน่นดวงตาคู่คมฉายแววเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จีมินที่เห็นแบบนั้นเธอก็พยายามเอื้อมมือไปจับมือหนาที่กำหมัดไว้นั้นอย่างปลอบใจ ที่จริงร่างบางก็ตกใจเช่นกันที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ก็อย่างว่าวงการนี้มันวงการมาเฟียแน่นอนย่อมมีภัยมีศัตรูรายล้อม
"เราจะเอายังไงต่อครับนาย"
"เตรียมรถกูจะออกไป"
"ครับ"
สรรพนามหยาบคายถูกนำออกมาใช้อีกครั้ง ตอนนี้ความโกรธมันกำลังครอบง้ำจองกุกอยู่จนคนที่อยู่ด้วยรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวน่าเกรงขามของผู้ชายคนนี้
"เธอรอฉันอยู่ที่นี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่าฉันจะกลับมา"
"อืม"
จีมินทำได้แค่ตอบรับไปจนคนตัวหนาเดินพ้นออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ จีมินก็รีบเดินออกไปดูด้วยเช่นกัน ใจจริงก็อยากออกไปกับเขาด้วยเขาเองก็อยากจะช่วยเป็นส่วนหนึ่งเหมือนกัน
แต่เหมือนความต้องการจะไปช่วยจองกุกนั้นต้องยุติลงเมื่อเธอเดินมาเผชิญหน้ากับใครอีกคนที่ยืนดัดหน้าร่างบางอยู่
"คุณโมโมะ!"
จีมินอุทานออกมาเงียบๆกับตัวเองก่อนจะสงสัยว่าทำไมเธอยังไม่กลับไป
....นี้เธอยังอยู่งั้นหรอ
"หึ ตกใจหรอที่ยังเห็นฉันอยู่"
หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่หยิ่งยโส แสดงถึงความไม่เป็นมิตรกับคนตรงหน้าซึ่งจีมินก็ดูออก
"ป...ป่าวครับแค่แปลกใจนึกว่าคุณกลับไปแล้ว"
"ฉันไม่กลับง่ายๆหรอก..."
...ถ้าฉันกลับก็ไม่ได้เห็นฉากดีๆสิ
"...พอดีฉันกำลังหาที่ปรึกษาน่ะเรื่องแต่งงานแล้วก็นะเรื่องที่ฉันท้องด้วย"
หญิงสาวเน้นคำพูดที่คิดว่าจะทำให้ร่างบางตรงหน้ารู้สึกเจ็บที่สุด
"...."
"ฉันก็เลยอยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับเธอจะได้มั้ย ฉันเห็นเธอดูสนิทกับจองกุกน่ะ"
"ไม่สนิทขนาดนั้นหรอครับ ผมก็แค่...คนรู้จักคนหนึ่ง"
จีมินรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่ต้องพูดอะไรแบบนั้นมันเหมือนเป็นการทำร้ายตัวเองให้ดำดิ่งเจ็บลึกลงเข้าไปอีก
"แหม..ฉันน่ะดูออก แต่เอาเถอะนายช่วยไปข้างนอกกับฉันได้มั้ยฉันอยากปรึกษานายเรื่องนี้"
"แต่ผมว่าคุยกันที่บ้านก็ได้นิครับ"
จีมินเริ่งสงสัยว่าทำไมจะต้องไปคุยข้างนอกในเมื่อตรงนี้ก็คุยได้ อีกอย่างจองกุกก็สั่งห้ามไม่ให้เธอไปไหนจนกว่าเขาจะกลับมา
"แต่ฉันอยากออกไปทานกาแฟชิวๆด้วยไง คุยกันที่นี้บรรยากาศมันไม่รมย์รื่นเท่าไรดูสิมีแต่พวกลูกน้องจองกุก น่านะออกไปคุยแปบเดียวเดี๋ยวฉันมาส่ง"
"เอ่อ..."
"นะฉันขอร้อง"
จีมินที่เห็นหญิงสาวตรงหน้าดึงมือเขาไปขอร้องนั้นใจของจีมินก็เริ่มอ่อนจนยอมตกลงไป
"ก็ได้ครับ แต่แค่แปบเดียวเท่านั้นนะครับ"
"อืมแปบเดียว ขอบใจนายนะป่ะขึ้นรถกัน"
จีมินเเละร่างเพรียวกำลังพากันออกไปข้างนอกเพื่อขึ้นรถแต่กระนั้นกลับมีเสียงของป้าคยองซูที่เรียกดักทั้งสองฝ่ายเอาไว้ สีหน้าของโมโมะเริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ
...จะอะไรกันนักกันน่า กำลังเข้าแผนแล้วเชียว
"คุณโมโมะจะพาคุณจีมินไปไหนคะ คุณจีมินเธอไปไหนไม่ได้นะคะ"
"ก็แค่จะพาไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ พูดคุยกันตามประสาคนทำความรู้จัก ป้ามีปัญหาอะไรหรือป่าวคะ"
''แต่คุณจีมินเธอ..."
"ไม่เป็นไรหรอกครับผมดูเเลตัวเองได้"
จีมินที่เห็นป้าคยองซูมีสีหน้ากังวลใจเธอจึงเอ่ยบอกให้หายเป็นห่วง จีมินรู้ว่าหญิงแก่นั้นเป็นห่วงเธอเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องลูก
"คุณโมโมะอย่าให้คุณจีมินทำอะไรเยอะนะคะแล้วก็อย่าให้เธออยู่คนเดียวด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะป้าคยองซูเดี๋ยวฉันจะดูแลอย่างดี ป้ากลับเข้าไปเถอะค่ะมีหน้าที่อะไรก็ไปทำอย่ายุ่งเรื่องเจ้านายให้มากนัก"
โมโมะพูดเหน็บทิ้งทายเอาไว้ก่อนจะดันไหล่แคบของจีมินให้เดินตามเธอมา ป้าคยองซูก็ทำได้แค่มองอย่างห่วงๆ เธอเองไม่อยากให้คุณจีมินของเธอไปกับคุณโมโมะอะไรนั้นเลยเธอรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอยู่ในนั้น
"เฮ่อ...ขอให้อย่าเกิดเรื่องอะไรกับคุณเลยนะคะคุณหญิงของป้า"
เอี้ยด!
รถคันหรูถูกขับมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังหนึ่งที่ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าชายชุดดำทั้งหลาย จีมินเมื่อเห็นสถานที่ที่หญิงสาวพามาเธอถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
...ไหนตอนแรกจะพาไปร้านกาแฟทำไมถึงมาเป็นคฤหาสน์ของใครก็ไม่รู้
"ลงสิที่นี้บ้านฉันเองไม่ต้องกลัวหรอก"
หญิงสาวที่เห็นสีหน้าไม่สบายใจของร่างบางเธอจึงเอ่ยปลอบใจ(?)ออกไป
"ไหนคุณบอกว่าจะพาไปร้านกาแฟเฉยๆไม่ใช่หรอครับ"
"แหม...ฉันก็แค่อยากมาบ้านกระทันหันน่ะ ลงรถเถอะน่าไม่มีไรหรอกที่นี้ปลอดภัย"
หญิงสาวเน้นคำพูดของตัวเองให้ฟังดูน่าอุ่นใจ แต่ร่างบางจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย
ร่างบางยอมเดินลงจากรถก่อนจะเดินตามร่างเพรียวเข้าไปยังตัวบ้าน จีมินมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง ในใจของจีมินตอนนี้รู้สึกมีรางสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงไม่รู้แถมในตัวบ้านหลังนี้มันดูไม่ปลอดภัยอย่างที่โมโมะพูด
"เอาล่ะหมดเวลาเล่นสนุกแล้วสิ"
"คุณพูดอะไรครับ"
"หึ"
จู่ๆใบหน้าที่ฉายแววนางร้ายออกมานั้นทำเอาร่างบางปะติปะต่อไม่ถูก ปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงฉีกยิ้มออกมาอย่างมาดร้ายก่อนที่จะขยับปากเรียกออกคำสั่งกับชายปริศนาที่อยู่ข้างหลังจีมิน
"มาจับตัวมันซะ!"
"ครับ"
เพียงแค่นั้นร่างหนาใหญ่ของชายปริศนาสองคนก็โผล่เข้ามาล็อคแขนจีมินทั้งสองข้างก่อนที่ร่างบางจะรู้ตัวเเล้วออกเเรงดิ้นให้หลุดพ้น
"ปล่อยฉันนะ! คุณทำแบบนี้ทำไมกัน ฉันไปทำอะไรให้คุณ! ปล่อยฉันนะปล่---อุ๊ป"
ยังไม่ทันพูดจบผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวที่อาบยาสลบนั้นถูกตะบบเข้าที่จมูกและปากของคนตัวเล็กทันที ร่างบางที่พยายามดิ้นอยู่นั้นก็เผลอสูดดมเข้าไปจนทำให้สติและร่างกายของตัวเองนั้นดับวูบ
"เอามันตามฉันขึ้นไปข้างบน''
"ครับ''
หญิงสาวเห็นว่าผู้ชายตรงหน้าเธอได้สลบไปแล้วจึงสั่งให้ลูกน้องของเจ้าของบ้านซึ่งแน่นอนที่นี้ไม่ใช่บ้านของเธอแต่มันเป็นของใครคนหนึ่งที่เธอร่วมมือทำแผนการเหล่านี้ด้วยกัน
แกร๊ก!
"ฉันเอามันมาให้เเล้วตามแผนที่เราตกลงกันไว้"
ทันทีที่เปิดประตูออกหญิงสาวพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนที่แบกร่างบางของหนุ่มน้อยเอาไว้เดินเข้ามาในห้องของนายใหญ่ของพวกเขา
ชายหนุ่มที่นั่งสูบสารก่อมะเร็งเข้าปอดอยู่นั้นหันมามองร่างบางที่ลูกน้องตัวเองแบกอยู่ด้วยความชอบใจก่อนจะจี้บุหรี่ทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
"เก่งมาก...หึ ในที่สุดฉันก็ได้ตัวเธอสักที"
ชายหนุ่มเดินไปสำรวจดวงหน้าหวานที่ศัตรูของเขาหลงรักก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกอย่างโรคจิต
"นังนี้มันโง่หลอกนิดหลอกหน่อยก็เชื่อ หึ..สมน้ำหน้า"
"เอาตัวไปไว้ที่ห้องนอนฉัน"
"ครับ"
ชายหนุ่มออกคำสั่งกับลูกน้องตัวอองก่อนจะหันมาสนใจร่างเพรียวที่นั่งย่อนขาเรียวอยู่บนโต๊ะทำงานเขา
"เธอก็ทำงานได้ดีนิ สมแล้วที่ฉันให้เธอทำงานนี้"
"หึ ฉันกับนายต่างหากที่รวมกันทำแทมิน"
"ฮ่าๆนั้นสินะ"
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเพรียวแล้วยกแขนกั้นเอาไว้
"ที่นี้...ตานายช่วยฉันบ้างล่ะ นายต้องทำให้จองกุกแต่งงานกับฉันให้ได้"
''หึหึ ฮ่าๆๆ...ง่ายไปมั้งคนสวย คิดว่าคนอย่างฉันจะช่วยเธองั้นหรอ ไม่มีทาง!!"
ผลัก!ตุบ!
"อ๊ะ!โอ้ยย!นี้แกหมายความว่าไงห๊ะ!แกหักหลังฉันงั้นหรอ"
หยิงสาวอารวาทออกมาทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกหลอกใช้
แทมินเดินย่องเข้ามาใกล้ๆราวกับเสือที่จ้องจะฆ่าเหยื่อหากแต่เหยื่อตรงหน้านี้เขาไม่พิศวงเพราะคนตรงหน้ามันมั่วเกินไป กลิ่นมันคงเหม็นเน่าไปหมด แทมินนั่งย่องๆลงข้างหน้าหญิงสาวก่อนจะกระตุกยิ้มร้ายออกมาจนโมโมะรู้สึกเย็นไปทั้งตัว
"มารู้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้วสิคุณหนูโมโมะผู้เย่อหยิ่ง ฉันจะบอกอะไรเธอไว้ให้นะ ฉันน่ะเกลียดไอจองกุกมันจะตายไปแล้วทำไมฉันต้องทำให้มันสมหวังกับเธอด้วยล่ะ ฉันน่ะมีแต่จะฆ่ามันเท่านั้นแหละ"
"แก!ไอเลว ไอชั่วแกหลอกฉัน ไอบ้า ไอขี้โกง!ไอชั่--"
"หยุด!ถ้าไม่อยากตาย"
มือที่เคยทุบตีกับหยุดลงทันทีราวกับกดปุ้มสต๊อป หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันใด เธอไม่นาหลงกลผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ เพียงเพราะเธออยากได้จองกุกมาเลยยอมรวมมือกับเขา แต่พอมารู้ว่าเขาหักหลังความโกรธความโมโหก็ถางโถมเข้ามาแถมด้วยความกลัวสุดๆ
"หึ เป็นไงความรู้สึกโดนหลอกมันเป็นยังไงบ้างเหมือนที่เธอหลอกจีมินหรือป่าวนะหื้ม?"
"ฮึก แกมันชั่วฉันไม่น่าหลงเชื่อคนอย่างแกเลย ฮึก"
"หึ เธอมันโง่เองต่างหากรักไอจองกุกมันมากก็สมควร! ฉันจะบอกอะไรให้ไอจองกุกมันรักจีมินไม่ใช่เธอ!เลิกโง่ได้เเล้ว!...เฮ้ย!เอาตัวยัยนี้ไปขังไว้ห้องเก็บของ''
"ครับ''
"อึก ม...ไม่!ไม่นะ ฉันไม่ไปปล่อย!ปล่อยฉันม่ายยยย!"
ร่างของหญิงสาวถูกลากออกไปจากห้องของแทมินก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมามองภาพถ่ายที่มีรูปของผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในนั้น
"ผมจะได้ฆ่ามันเเล้วนะพี่ ผมจะได้ล้างแค้นให้พี่ได้สำเร็จเเล้ว ชีวิตมันต้องเเลกด้วยชีวิต!...อดใจไม่นานหรอกครับ คนรักของมันอยู่ที่นึ้ยังไงมันก็ต้องมา"
ชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนแววตาจะเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นที่หัวใจเขาเคยเจอ ความแค้นครั้งนี้มันจะมีชีวิตเป็นเดิมพัน
"กูอยากเห็นหน้ามึงตอนมึงรู้ว่าเมียมึงอยู่กับกูมันจะเป็นยังไง หึ"
_________________________________________
#แก้คำผิดแล้ว