เช้าวันต่อมา
ร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นช้าๆก่อนจะหันไปมองซ้ายมองขวารอบๆห้อง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใบหน้าหล่อของจองกุกที่นอนอยู่ข้างๆเธอ จีมินนอนสำรวจใบหน้าหล่อปานรูปปั้นของจองกุกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเผยอรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"อื้ม~~"
เสียงครางต่ำของจองกุกเล็ดรอดออกมาจากปากเรียวกระจับพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มเหยเกเหมือนเจ็บปวดอะไรบ้างอย่าง จีมินที่นอนจ้องหน้าบุคคลตรงหน้าอยู่ก็เริ่มเห็นสิ่งผิดปกติของร่างหนาตรงหน้า
''เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ยทำไมหน้าซีดขนาดนี้"
จีมินที่กำลังสังเกตสีหน้าอาการของจองกุกก็ต้องกังวลใจก่อนจะเอามือไปอังหน้าผากของอีกฝ่าย และเมื่อผิวหลังมือสัมผัสกับหน้าผากของอีกคนจีมินก็ต้องรีบชักมือออกทันทีเพราะความร้อนที่มันกระทบกับมือ
"ไม่สบายงั้นหรอ?อย่าบอกนะว่า...."
จีมินหยุดพูดไปเมื่อเธอพอจะรู้สาเหตุว่าทำไมคนตัวหนาและดูบึกบึนอย่างจองกุกถึงเป็นไข้และคงจะหนีไม่พ้นเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ
"นิตาบ้านี้ติดไข้จากเราเพราะเรื่องเมื่อคืนน่ะหรอ...โอ้ยยยยอยากจะบ้าตาย"
จีมินกระฟัดกระเฟือนกับตัวเองอยู่หลายรอบ ยิ่งคิดถึงคืนนั้นก็ยิ่งหัวเสีย
....ไอตาบ้านี้มันติดไข้จากกิจกรรมเมื่อคืน ทำไมคิดเเล้วมันรู้สึกร้อยๆที่หน้าอย่างนี้วะเนี้ยยย หึ้ยยจีมินอยากจะบ้าตาย
"อึก อืม~~"
เสียงครางต่ำยังคงดังออกมาเป็นระยะพร้อมกับการขดตัวของร่างหนาเข้าหาผ้าห่ม
...สงสัยคงจะหนาวสินะ
จีมินผละออกจากจองกุกแล้วเดินไปปิดแอร์ลง ร่างบางเลือกที่จะเปิดหน้าต่างแทนการเปิดแอร์เพราะอากาศของธรรมชาติและอากาศความบริสุทธิ์นั้นมันดีกว่าการเปิดแอร์เป็นร้อยเท่า ยิ่งถ้าคนป่วยอยู่แล้วมาเปิดแอร์มีหวังได้นอนจับไข้ตายแน่
"ถึกขนาดนี้เป็นไข้กับเขาเป็นด้วยหรอ หึ้ยย ใครบอกให้มาทำเรื่องแบบนั้นกันเล่าสมน้ำหน้าสมควร ชิ"
จีมินว่าพลางเดินเข้าไปใกล้ร่างหนาพร้อมกับอาการหัวเสียเล็กน้อย
....จะว่าไปเรื่องเมื่อคืนน่ะจองกุกทำกับเขาอ่อนโยนที่สุดแล้วนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ แต่จะว่าไปแล้วเมื่อคืนจองกุกก็ไม่น่าทำกับเขาแบบนั้นเลยไม่งั้นคงไม่ติดไข้หรอก
...สมน้ำหน้าใครบอกให้ทำกัน หื่นไม่เข้าเรื่อง
คิดบ่นในใจอยู่สักพักก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดร่างกาย จีมินพึ่งสังเกตที่ข้อเท้าตัวเองเมื่อมันรู้สึกเบาๆเเละโล่งๆจึงทำให้ร่างบางพึ่งสังเกตุว่าโซ่ที่ล่ามที่เท้าตัวเองนั้นได้ถูกปลดออกไปเเล้ว
"สงสัยคงเอาออกให้เมื่อคืนสินะ"
จีมินว่าก่อนจะหันมาสนใจอาบน้ำต่อไป และไม่นานร่างบางก็ทำธุรส่วนตัวเสร็จ จีมินเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จร่างบางรีบเดินไปหาร่างสูงที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม ตอนนี้จองกุกมีเสื้อผ้าสวมใส่อยู่บนตัวอยู่แล้วสงสัยเมื่อคืนคงอาบน้ำแล้ว แล้วก็คงทำความสะอาดให้ตัวเขาด้วยถึงว่าล่ะตื่นเช้ามาไม่รู้สึกเหนียวตัวเหมือนทุกครั้งที่จองกุกทำเขาเลย
จีมินที่กำลังจะลงไปเอากะละมังใส่น้ำขึ้นมาเช็ดตัวให้ร่างหนาที่นอนอยู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นกะละมังใบใสที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยข้างๆเตียงนอนของเขา เธอจึงเดินไปหยิบมาก่อนที่จะเดาได้ว่ากะละมังใบนี้คงเป็นจองกุกสินะที่เอามาเช็ดตัวให้เขาเมื่อคืน คิดเเล้วก็อดใจเต้นเเรงไม่ได้ว่าจองกุกก็มีมุมแบบนี้
...คำบอกเล่าที่ป้าคยองซูว่าก็คงจะเป็นเรื่องจริงสินะ จอนจองกุกก็เป็นคนอ่อนโยนเหมือนกัน
"หึ มีมุมแบบนี้ด้วยนะไอกระต่ายจอมโหด"
ว่าแล้วก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
"อื้ม~~หนาว"
ร่างบางที่พยายามเช็ดตัวให้ร่างหนาที่นอนอยู่ก็ถึงกับกุมขมับเพราะจองกุกเอาแต่ครางและขยับตัวไปมา จีมินที่พยายามไม่หันไปมองร่างเปือยท่อนบนของอีกคนก็เริ่มจะหงุดหงิดกับอาการดิ้นไปดิ้นมาไม่ให้ความร่วมมืออะไรกับเขาเลย
"นิ นายอยู่นิ่งๆได้มั้ยเล่าฉันจะเช็ดตัวให้นายไม่สบายอยู่นะทนๆหน่อย"
ร่างบางเริ่มหงุดหงิดเเล้วพูดให้ร่างสูงหยุดดิ้นแล้วให้ความร่วมมือกับเขาเสียที แต่เเล้วจองกุกก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับจับมือน้อยๆของจีมินเอาไว้
"เธอเองหรอ"
"อ..อื้ม ฉันเองนายไม่สบายอยู่ฉันก็เลยจะเช็ดตัวให้"
ทันทีที่จองกุกตื่นขึ้นมาก็เอ่ยปากถามเธอออกไป จีมินที่กำลังหันหน้าไปทางอื่นเพื่อเลี่ยงสายตาคู่คมที่กำลังจ้องมองเธออยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ
''ฉันไม่สบายเพราะเธอนั้นแหละเมื่อคืนเล่นขย่มซะ"
"-///-!!!ไอบ้า!พูดอะไรออกมาอายปากบ้างมั้ยห๊ะ!"
จีมินแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเมื่อจองกุกพูดถึงเรื่องคืนนั้น
...อุตส่าห์จะลืมๆมันไปเเล้วเชียวอีตาบ้านี้ก็พูดขึ้นมาอีกจนได้
"หรือไม่จริง เธอคงจะหายดีแล้วนิเมื่อคืนโดนฉันฉีดยาไปเข็มหนึ่งหายเป็นปิดทิ้งเลย ก็บอกแล้วเข็มของฉันมันทั้งใหญ่แถมน้ำเยอะ"
"-///-อ..ไอบ้า!หยุดพูดเลยนะ ปากดีแบบนี้คงหายแล้วสิ งั้นก็เชิญเช็ดตัวเองไปเลยฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว"
หมับ!
"จะไปไหนเช็ดตัวให้ฉันก่อนสิ เธอเป็นต้นเหตุทำให้ฉันไม่สบายนะ''
ไม่ทันที่จีมินจะได้ลุกออกจากเตียงจองกุกก็กระตุกข้อมือของเธอให้ลงมานั่งดังเดิมพร้อมกับยืดหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง
''ก็...ก็ใครบอกให้ทำกันเล่าสมน้ำหน้า!"
"ก็เล่นครางขนาดนั้นใครจะทนไหว ฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนสักหน่อย"
...หึ หื่นน่ะสิไม่ว่ารู้ทั้งรู้ว่าเราไม่สบายยังจะทำอีก
"เพราะฉะนั้นดูแลฉันซะ เช็ดตัวให้ฉันด้วย"
จองกุกพูดหน้าตาเฉยก่อนจะเอนหลังลงไปพิงกับหมอนปล่อยให้ร่างบางนั่งอึดอัดใจอยู่แบบนั้น
"ถ้าเธอยังไม่เช็ดตัวให้ฉันฉันจะจับเธอปล้ำอีกรอบนะ จะได้นอนเป็นไข้แทนฉันเอาแมะ?"
"อ..เอ่อ ก็นอนรอไปก่อนสิเดี๋ยวจะเช็ดให้พูดมาก"
"หึ"
จองกุกหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของร่างบางก่อนจะรู้สึกเจ็บแสบๆเมื่อร่างเล็กเช็ดตัวให้เขาแรงจนเขาเเสบไปหมดหน้าท้อง
"นี้!จะเช็ดตัวให้ฉันหรือจะขูดหาหวยกันห๊ะ!เล่นเอาเนื้อฉันจะถลอกหมดแล้ว ถ้าไม่ทำดีๆฉันเอาเธอจริงๆแน่"
จีมินจากสีหน้าจองหองก็เริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่พอใจก่อนจะค่อยๆเช็ดตัวให้ร่างหนาดีๆ จนเวลาผ่านไปห้านาทีร่างบางก็เช็ดให้จนเสร็จ แต่มันเหลือท่อนล่างที่ยังไม่ได้ทำ ร่างบางลังเลอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจยื่นผ้าให้ร่างหนาแล้วเอ่ยปากบอกกับเขา
''ส่วนล่างทำเองแล้วกัน ฉันไปรอข้างนอก"
หมับ!
"ใครบอกให้ไป ส่วนล่างเธอก็ทำด้วยสิอย่าลืมต้นเหตุมันมาจากเธอเพราะฉะนั้นรับผิดชอบมันซะ"
...นี้มันอะไรกันเนี้ยย ส่วนล่างก็ทำเองสิฉันไม่อยากเจอกับอาวุธลับของนายหรอกนะ
''แต่นี้มันส---"
"ทำซะ! ห้ามปฏิเสธ"
น้ำเสียงน่าเกรงขามถูกหยิบขึ้นมาใช้อีกครั้งหลังจากที่เขาไม่ได้ใช้น้ำเสียงนี้กับจีมินมาสักพัก จีมินที่กำลังอ้าปากจะเถียงก็ต้องหุบลงทันทีพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ
ร่างบางหยิบผ้าจากจองกุกก่อนจะเอ่ยคำสั่งกับร่างหนาที่นั่งทำหน้าละลื่น
"ถอดกางเกงออกสิฉันจะเช็ดยังไง"
"ก็ถอดให้สิไม่มีแรง"
...ไม่มีแรงบ้าอะไรเมื่อกี้ล่ะกระชากเอากระชากเอา ไอบ้า!
จีมินทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะจำใจถอดกางเกงขาวยาวให้กับจองกุกพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น
...ฉันไม่อยากเห็นไอ้ตัวสิ่งมีชีวิตที่อยู่ใต้กางเกงหรอกนะ อุจาดตา!
"หันหน้าอย่างนั้นจะเช็ดได้ยังไงหันมานี้"
จองกุกที่เห็นจีมินหันหน้าหนีพร้อมกับหลับตาปี๋ก็สั่งให้คนตัวเล็กหันมามองเขา
"ไม่เอา!ฉันเช็ดได้นายนอนอยู่เฉยๆสิ"
"จะหันหรือไม่หัน"
"ไม่!"
"ไม่หันใช่มั้ย ได้!''
จองกุกกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะคว้ามือน้อยของจีมินให้มาอยู่ตรงแกร่นกายของเขาที่มันนอนหลับอยู่ เล่นเอาจีมินเบิกตาโตด้วยความตกใจพร้อมกับจะชักมือออกแต่ก็โดนมือหนาตะคลุบเอาไว้ จีมินจึงจำเป็นต้องหันหน้าไปหาจองกุกอย่างเอาเรื่อง
"นี้!ปล่อยมือฉันนะ"
"ก็เช็ดสิตรงนี้มันก็อยากให้เธอทำความสะอาดเหมือนกันนะ''
-////- ฉ่า!
หน้าร้อนยิ่งกว่าโดนน้ำร้อนลวก
...ปาร์คจีมินคนนี้จะไม่ทน จะไม่ทนแล้วโว้ยยยย
"ไอบ้า!ไอหื่นกาม!อยากทำอะไรก็เชิญเลยฉันไม่อยู่ด้วยแล้ว ไอโรคจิต!"
ว่าจบจีมินก็ผลักอกจองกุกไปหนึ่งทีพร้อมกับชักมือออกอย่างเเรงและเร็วก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกไปจากห้องนอน เล่นเอาจองกุกถึงกับหลุดหัวเราะออกมาด้วยความตลกกับกิริยาของร่างบาง
"ฮ่าๆๆยัยเด็กน้อยแค่นี้ก็ทำเป็นตื่นกลัวไปได้ เห็นมั้ยไอ้จอนน้อยมันอยากทำความรู้จักกับมือเธอจะแย่"
ปัง!
จีมินรีบวิ่งออกมาข้างนอกห้องทันทีพร้อมกับอาการหน้าร้อนและหัวใจที่เต้นเเรงจนต้องยกมือขึ้นมาทาบที่หน้าอกของตัวเองเพื่อวัดว่าหัวใจเธอเต้นแรงขนาดไหน
"ไอบ้าคนอะไรหื่นที่สุด ชิ!"
ปัก!
"โอ้ยย"
"เอ่อ ขอโทษครับเป็นอะไรหรือป่าวครับ"
"เดินไม่ดูทางเลยหรือไงห๊ะ!"
ในขณะที่จีมินกำลังด่าจองกุกอยู่ลำพังจู่ๆเธอก็เดินไปชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจังจนเธอเซล้มไปข้างหลังส่วนจีมินก็ล้มลงไปเหมือนกัน และด้วยความหวังดีจีมินจึงรีบลุกไปพยุงเธอขึ้นมาเเต่เธอสบัดออกราวกับรังเกียจ
"ผมขอโทษครับ...พอดีละเมอไปหน่อย"
"เธอเป็นใครทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า?''
ร่างของผู้หญิงในชุดเดรสสีแดงกระโปร่งสั่นบวกกับใบหน้าน่ารักที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ผมสวยที่ปล่อยยาวไปถึงกลางหลังมันทำให้ภาพลักษณ์ของเธอมันดูเซ็กซี่มากๆ จีมินได้แต่สำรวจผู้หญิงคนตรงหน้านี้ก่อนจะลืมตอบคำถามของเธอไป
"เอ่อ..."
"หึ คงจะเป็นคนงานใหม่สินะ แต่รูปร่างอย่างเธอจะมาเป็นคนของจองกุกได้ยังไงกัน"
"คือ..ผมเป็น..."
จีมินไม่รู้จะตอบเธอยังไง เขาไม่ได้อยู่ที่นี้เพราะเป็นคนงานหรือเป็นคนของจองกุก แต่ที่เธออยู่ที่นี้เพราะถูกจองกุกลากมาแก้แค้นต่างหาก
"เอาล่ะฉันไม่มาเสียเวลากับคนอย่างเธอหรอกนะ จองกุกอยู่ไหน"
หญิงสาวที่ยกมือขึ้นทำท่าโบกมือปัดๆบ่งบอกว่าเธอรำคาญใจที่จะฟังมัน จึงทำให้จีมินไม่ต้องตอบคำถามที่น่าอึดอัดนั้น แต่เธอเป็นใครกัน?เป็นอะไรกับไอบ้าหื่นกามนั้นทำไมถึงดูเรียกจองกุกสนิทสนมกันจัง
"อยู่ห้องซ้ายมือสุดครับ"
"ก็แค่นั้นยืนคิดนานอยู่ได้"
เธอว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของเขาที่มีจองกุกอยู่ ภายในใจของจีมินตอนนี้มีแค่คำถามมากมายว่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? เป็นอะไรกับจองกุก? และเขามาหาจองกุกทำไม? ในหัวตอนนี้มันมีแต่เรื่องของผู้ชายคนนั้นเต็มไปหมดจนจีมินต้องสลัดความคิดเล่านั้นออกไปจากหัวก่อนจะเดินลงมาข้างล่างบ้าน
@ห้องครัว
ร่างบางที่กำลังเดินลงมาห้องครัวเพื่อทำข้าวต้มให้กับร่างหนาที่นอนป่วยอยู่ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไมเพียงเพราะอยากให้เขาหายแค่นั้นแหละนะ
จีมินกำลังก้าวเท้าเดินเข้าไปก็ต้องเจอกับป้าคยองซูแม่บ้านของที่นี้ที่กำลังเดินเข้ามาเหมือนกับเธอ
"อ้าวคุณจีมินหายดีแล้วหรอคะ แล้วคุณหนูเธอเอาโซ่ออกให้เเล้วหรอคะทำไม่ถึงได้ลงมาล่ะคะแล้วคุณหนูเธอไม่ดุเอาหรอกคะแล้---"
"เอ่อ ป้าครับพอก่อนครับ คือ...ผมหายดีแล้วครับแล้วก็...เขายอมเอาโซ่ออกให้ผมเเล้ว"
ทันทีที่ป้าคยองซูเดินมาพบเจอกับร่างบางก็รีบเพ่งคำถามใส่จีมินรัวๆจนจีมินตอบแทบไม่ทัน
"จริงหรอคะเนี้ย ป้านึกว่าจะกังขังคุณไว้นานเสียเเล้วอีก แล้วนี้คุณหนูเธอยังไม่ลงมาอีกหรอคะ เมื่อกี้คุณโมโมะมาถามหาคุณหนูใหญ่เลยป้าก็เลยบอกว่าอยู่ข้างบนเธอก็รีบเดินขึ้นไปทันที"
...ผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่อโมโมะงั้นหรอ
"เอ่อ...ผู้หญิงคนที่ป้าพูดถึงเธอเป็นอะไรกับจองกุกหรอครับ?"
ไม่รู้อะไรดลใจให้จีมินถามป้าคยองซูออกไปทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องอยากรู้ไปทำไมกัน
"อ่อ คุณโมโมะเธอเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทของเราน่ะค่ะอีกอย่างเธอก็เป็นเเฟนกับคุณหนูด้วย"
"แฟน?"
"ค่ะ พึ่งเห็นคบกันได้เร็วๆนี้เองนะคะ มีแต่คุณโมโมะเองนั้นแหละค่ะที่มาหาคุณหนูออกจะบ่อยแต่พอช่วงหลังมาไม่ค่อยเห็นพึ่งจะมาก็วันนี้"
...นี้แสดงว่าจองกุกมีแฟนอยู่แล้วงั้นหรอ แล้วทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้กัน
ร่างบางเงียบไปสักพักจนหญิงแก่เริ่มเห็นอาการผิดแปลกของคนตรงหน้าไปจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรหรือป่าวคะคุณจีมิน?"
"อ..เอ่อ ไม่เป็นอะไรครับผมฝากป้าคยองซูช่วยทำข้าวต้มให้หน่อยได้มั้ยครับ คือจองกุกไม่สบายนะครับตั้งแต่เมื่อเช้า"
"ตายจริง!จริงหรอคะร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคุณหนูป่วยสงสัยจะโหมงานหนักจนเกินไป"
...หึมันเป็นอย่างที่ป้าพูดก็คงจะดีแต่นี้มันไม่ใช่
จีมินไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเขาแล้ว ร่างบางเลือกที่จะบอกให้ป้าคยองซูเป็นคนทำข้าวต้มให้เพราะตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ทำให้เเล้ว
ร่างบางเดินออกมาจากห้องครัวและหวังจะเดินออกไปข้างนอกแต่แล้วเรื่องของผู้หญิงคนนั้นคนที่ชื่อโมโมะกับจองกุกก็ดันเข้ามาในสมองเธออีกครั้งพร้อมกับสถานะของคนสองคนที่เธอพึ่งรู้ จีมินไม่เข้าใจตัวเองที่ทำไมเขาต้องรู้สึกหน่วงในใจเเปลกๆทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำไม มันรู้สึกทำตัวไม่ถูกเหมือนมันเป็นอาการที่พูดไม่ออกเหมือนมันมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอทำให้เธอพูดออกมาไม่ได้
...ความรู้สึกเหล่านี้มันเรียกว่าอะไรกัน เสียใจงั้นหรอ? แล้วทำไมต้องเสียใจ?เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เราก็แค่คนๆหนึ่งที่เขาเก็บเรามาเพื่อแก้แค้นเท่านั้น เขาไม่ได้รักไม่ได้พิศวาทอะไรในตัวเธอเลยจีมิน ทำไมเธอต้องเสียใจด้วย หรือเธอจะรักคนแบบนั้นเข้าเเล้วจริงๆ
"คุณจีมินคะป้าทำข้าวต้มเผื่อไว้ให้คุณด้วยนะคะถ้าคุณหิวก็เข้าไปทานได้นะคะ"
"ครั--อุ๊ป อ้วก!"
"ว้าย!คุณจีมิน!เป็นอะไรคะ"
ระหว่างที่ความรู้สึกมันกำลังสับสนทะเลาะกันอยู่จู่ๆป้าคยองซูก็เดินมาหาเธอพร้อมกับถาดข้าวต้มที่ยังมีกลิ่นอายออกมาจากถ้วยส่งผลให้กลิ่นของมันนั้นลอยเข้ามาแตะที่จมูกเล็ก แล้วจู่ๆอาการเวียนหัวและเหม็นจนมันเหมือนจะอ้วกก็ออกมาจนทำให้ป้าคยองซูตกใจกับอาการของคนตัวเล็ก
"คุณจีมินไหวมั้ยคะ มีใครอยู่แถวนี้บ้าง!มาช่วยคุณจีมินหน่อย!"
หญิงแก่ตะโกนบอกลูกน้องของจองกุกที่อยู่บริเวณนั้นให้มาช่วยเธอกับร่างบางที่เกิดอาการผิดปกติอ้วกออกมาแล้วล้มลง
"ป้า!มีอะไรกันคุณจีมินเป็นอะไร''
แจ็คสันที่อยู่แถวนั้นรีบวิ่งมาหาหญิงแก่ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนบอกมา
"คุณจีมินเธอเป็นลมจู่ๆก็อ้วกออกมาแกช่วยพยุงเธอหน่อยสิ"
"ครับๆ"
แจ็คสันค่อยๆพยุงร่างบางไปยังโซฟาห้องโถงขนาดใหญ่ก่อนที่ป้าคยองซูจะรีบเอายาดมมาให้พร้อมกับพัดหนึ่งอัน
"ดีขึ้นหรือยังคะ"
ป้าคยองซูรีบเอ่ยถามทันทีที่จีมินเริ่มดีขึ้นก่อนที่จะค่อยๆช่วยพยุงเธอลุกขึ้นนั่งโดยมีแจ๊คสันคอยช่วย
"ดีขึ้นเเล้วครับ เมื่อกี้ป้าเอาอะไรออกมาด้วยหรอครับมันเหม็นมากๆเหมือนมันเน่าๆยังไงไม่รู้ แล้วจู่ๆผมก็หน้ามืดเวียนหัวไป"
"ป้าแค่เอาข้าวต้มหมูออกมาเฉยๆค่ะ มัน...เหม็นหรอคะ?"
"ครับเหม็นมากๆ"
หลังจากที่จีมินตอบแบบนั้นสีหน้าของหญิงแก่เริ่มวิตกกังวลกับอาการของจีมิน ถ้าความรู้สึกของเธอตอนนี้เอาตามตรงอาการแบบนี้มันก็อาจจะเป็นไปได้ที่ร่างบางจะ........
"คุณจีมินคะ"
"ครับ?"
"ไปโรงบาลกับป้ามั้ยคะป้าว่าอาการมัน..."
ถ้ามันเป็นแบบที่เธอคิด หลังจากนี้ชีวิตของจีมินจะเปลี่ยนไปและมันจะไม่ใช่แค่ร่างบางตรงหน้าที่เปลี่ยน ชีวิตของคุณหนูของเธอก็จะเปลี่ยนไปด้วยเช่นเดียวกัน
_________________________________________
#แก้คำผิดแล้ว