soft lips are open, them knuckles are pale
Kangmin gözlerini silerek, kesik kesik aldığı nefeslerle masadan uzaklaştı. Chan iç çekip kafasını salladı. "Peşinden git Felix. Muhtemelen seni dinler."
Diğerleri oldukça sert davranmıştı. Tamam belki söylediklerinin bazıları doğru olabilirdi ama birini tanımaya çalışmadan arkasından böyle konuşmak iyi değildi. Belki Changbin'in böyle olmasının arkasında başka bir sebep vardı. Belki ebeveynleri boşanmıştı ya da sevdiğini biri ölmüştü belki de daha kötüsü olmuştu.
Kangmin'i ararken kafasında ki düşünceleri susturmaya çalıştı. Sınıf kapısının ardından gelen ağlama sesleriyle onu bulduğunu anlamıştı
Felix kapıya yavaşça vurdu.
"K-kimsin?" Kangmin'in cılız sesini duydu. "Eğer abim hakkında kötü şeyler söyleyeceksen, duymak istemiyorum."
Felix iç çekti. "Kangmin benim, Felix. Changbin hakkında kötü bir şey söylemeyeceğim, tamam mı? Bırak içeri gireyim, olur mu?"
Biraz zaman geçtikten sonra kapı açıldı ve Felix odaya çekildi, kapı arkasından kapandı.
Kangmin yanaklarını sildi ve sıralardan birine oturudu. "Neden onun hakkında bir şey söylemedin?" Genç olan elini yavaşça siyah dağınık saçlarından geçirirken sordu.
Felix omuz silkti. "Aslında bana karşı iyi. Yani bazı zamanlar hariç. Ayrıca bir insanı tam olarak tanımaya çalışmadan arkasından konuşulmaması gerektiğini düşünüyorum."
Kangmin anlarcasına başını salladı. "Senden nefret etmiyor, biliyorsun."
Felix başını eğdi. "Gerçekten, etmiyor değil mi?"
Yırtık kot pantolonuyla uğraştı ve kızaran yanaklarını saklamaya çalıştı.
"Hayır, aslına bakarsan senden hoşlanıyor bile olabilir."