Selam arkadaşlar!
Ölmedim, yaşıyorum. Hikaye devam ediyor ama sizi çok beklettim biliyorum. Hepinizden özür diliyor ve Bomba bir kesitle tekrar huzurunuza geliyorum.
Bu bölüm olan olayların değil ama olacak büyük olayların teminatıdır.
Bu bölüme şöyle de diyebiliriz, BOMBA BİR BÖLÜMDEN BOMBA GİBİ BİR KESİT.
Haydi bakalım, iyi okumalar (^^)
02.09.2018
°
°
Dizlerimdeki sızı beni zor durumda bırakıyordu, bu insanın önünde diz çökmek gururuma ağır bir darbeydi sanki. Karşımdaki adam kesinlikle kral olmayı hak etmiyordu gözümde, belki de o yüzden bu kadar zoruma gitmişti diz çökmek.
Odadaki birkaç asker ve mevkisinin yüksek olduğunu düşündüğüm iki adam benden kin dolu bakışlarını esirgemezken sanki verilen hüküm çoktan belliydi bile. Sonunda sinirine hakim olan o herkesin dilindeki kral başladı konuşmaya, tahmin ettiklerimi doğrularcasına.
"Nasıl oldu da girdin o akademiye? Ne tür bir büyücüsün sen ki en rütbeli askerlerimin bile aklına girmeye cürret edebildin? Anne baban ellerimde ölmedi belki ama seni bizzat ben öldüreceğim." dedi sinirle üzerime yürürken.
Doğrulmaya çalıştığım esnada bir ayak kondu sırtıma ve itaat etmemi istercesine bastırdı bedenimi, takatim kalmamıştı artık. Sırtım sızım sızım sızlıyordu, kemiklerim iç içe girmişti sanki. Dişlerimi sıktım, bu ayağın Richard'a ait olmadığını umdum içten içe, arkamda başka kimse olmadığını bilmeme rağmen.
Mevki sahibi olduğunu düşündüğüm kişilere yöneltti acımasız bakışlarını.
"İdam hazırlıklarını başlatın hemen, kasabanın meydanına şimdiye kadarki en geniş alanı açın, ibret olsun herkese." dedi öfkeyle. Adamlardan biri bir adım öne çıktı,
"Efendim, idam için görevlendirilen askerlerimiz sarayda değiller. Onları uzun bir yola göndermiştiniz." dedi sanki suç ondaymış gibi.
"O zaman element koruyucularını getirt, akademideki en iyi büyücüyü de istiyorum." dedi ve tahammül etmekte zorlanır gibi yüzüme çevirdi bakışlarını.
"En acılı şekilde ölsün, bir daha kimse cesaret edemesin istiyorum. Tüm halkı toplayın. Bu seferki kaçak fazla can sıktı." dediğinde kafamı kaldırdım, göz göze geldiğimizde yüz ifadesi sanki bozguna uğramış gibiydi. Fazla mı acınası bakıyordum yoksa?
Bakışlarından rahatsız olarak
kaçırdım gözlerimi, sonra tahta kapıların açılma ve kapanma sesi gelmişti.
Anne, baba... Yine mi kaybetmiştim?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Hobbalaaa!
Bölümümüz de yarın geliyor haa 😉