Elementliler ve Büyü Akademisi [ASKIYA ALINDI]

7.bölüm

Uzun bir bölümle karşınızdayız.

İyi okumalar(^^)

|Önceki Bölümden...
_______________________________________

  Mitchie iyi kızdı ve ben de onunla arkadaş olmak istiyordum, açıkçası kuralları pek de umrumda değildi. Mitchie'ye gülümserken işaret ve serçe parmağını açıkta bırakarak diğer parmaklarımı katladım. Kulağıma götürerek telefonla konuşuyormuşum gibi yaptım. Göz kırparken sınıftan çıktık. Duymasını umut ederek bağırdım.

  "Ara beni Mitchie!"

  Ah! Elimi alnıma vurdum. Telefon numaramı vermeyi unutmuştum...
_______________________________________

  "Uyan. Uyan. Uyan. Uyan. Uyan. Uyan. Uyan. Uyan. U-"

   "Yeter Bambi yeter! Uyan uyan uyan... Başımı şişirdin sabah sabah. Bu ne böyle bozuk plak gibi tepemde dikilmiş aynı şeyi söyleyip duruyorsun? Az insaf ya! Bak uyandır, gerekirse sabah beşte uyandır ama şöyle uyandırma, lütfen." dedim sona doğru yumuşayan sesimle. Neden oluyor bilmiyordum ama Bambiye uzun süre kızgın kalamıyordum. Sanki beni öldürse 'Canından değerli mi sanki? Boşver!' diyecekmişim gibi geliyordu.

  Uyandırılmaktan nefret ederdim. Biri beni uyandırdığında daha çok uykum geliyordu hep. Onun yerine kendim uyanmayı tercih ederdim. En azından daha dinç oluyordum ve bir daha uyumam söz konusu değildi.

   Başımı yastığın altına gömüp uykuma kaldığım yerden devam etme çabalarım Bambi'nin yastığımı çekmesiyle son bulmadı elbette. Bu sefer de yorganın altına girdim ve rahat bir şekilde uyumaya çalıştım.

  Çekilen yorganla büyük bir çığlık atarken kendimi sert tahta zeminde bulmuştum. Malum yerlerim fena halde sızlarken Bambiye öldürücü olmadığını bildiğim ama en azından moralini bozmasını umduğum o pis bakışlarımdan gönderdim. Surat ifadesi hızla değişti.

   Bu sefer bana gülümseyen bir Bambi vardı karşımda. Böyle çok fazla yanaklarını sıkasım ve öpesim geliyordu. Ben sevdim mi tam severdim maalesef.

  Maalesef dememin sebebi sevdiğim şeylere aşırı tepki gösterirdim. Bu aşırı tepkim, pek de sağlıklı bir şey değildi. Tabii karşımdaki için. Isırırdım, yanaklarını sıkardım, fazla kuvvet uygulayarak sarılırdım, kendime katmak istercesine. Bunlar elimde değildi.

  "Boğuluyorum. Nefes, nefes alamıyorum. Maria! Pestilim çıktı." Bambi'nin sesiyle kendime geldim. Dayanamamış sarılmıştım. Ama anlaşılan kuvveti fazla kaçmıştı.

  Mahçup bir gülümsemeyle Bambiden ayrıldım. Özür diledikten sonra yatağıma oturdum.

  "Ama yine de böyle kaldırma beni lütfen. Ben okula giderken bile alarm kurmazdım. Ama senin alarmdan pek de bir farkın yok doğrusu." dedim homurdanarak. Bambiyse anlamamış gibi bakıyordu yüzüme. Tuhaf bir şey de söylememiştim oysa ki. Alt tarafı daha düzgün uyandırmasını rica etmiştim.

  "Alarm mı? O da ne oluyor?" dedi şaşkınca. Dalga mı geçiyor benimle? Elimde olmadan güldüm bu sefer.

  "Bu sefer kandıramayacaksın beni Bambi! O kadar gerçekçi rol yapıyorsun ki neredeyse senin doğruyu söylediğini düşüneceğim. Ama benim bu tür şakalara karnım tok artık." dedim. Oysa Bambi hâlâ bana uzaylı görmüş gibi bakıyordu.

   "Anlaşılan Tobias haklıymış. Pek de sağlam çıkamamışsın dehşet ormanından. Desliple mi karşılaştın yoksa? İnsanların akıl sağlığıyla oynadıklarını okumuştum bir kitapta. Gerçi bunu avları üzerinde uygularlar. Yani onunla karşılaşsaydın şu an burada olamazdın herhalde." dedi kısık sesle. Aslında daha çok kendi kendine konuşuyormuş gibi görünüyordu. Sesli düşünüyormuş gibi.