Elementliler ve Büyü Akademisi [ASKIYA ALINDI]

17.bölüm

  BU BÖLÜMÜ @Kimliksiz_76485 E İTHAF EDİYORUM (°ヮ°)
HİKAYENİN BAŞINDAN BERİ EN BÜYÜK DESTEKÇİM ♥ TEŞEKKÜR EDERİM...

İyi okumalar(^^)

|Önceki Bölümden...
_______________________________________

"Ne yapıyorsun sen?"

Sinirle konuştuğumda yaramazca gülümsedi. Elini ensesine atarken göz kırpmıştı. Hareketleri öyle doğal ve ona özgü geliyordu ki yadırgayamıyordum.

"Güvenini kazanmaya bir yerden başlamak lazım, öyle değil mi?"
_______________________________________

  Sonunda kendimi odama attığımda hâlâ olayın şaşkınlığını yaşıyordum. Ona güvenmediğimi söylediğimde bunun için çabalayacağını düşünmemiştim, kaldı ki sinirlenir diye tahmin etmiştim. Bir şekilde saklamaya çalıştığım şeyi öğrenir, muhtemelen bana düşman kesilirdi. Sorun şu ki hiç de beklediğim çıkmamıştı. Birilerinin benimle anlaşmasını her ne kadar yürekten istesem de bunun sonucunda olacakları hiç düşünmemiştim. Şimdiyse o sorun tam karşımdaydı. Biriyle yakın bir bağ kurmam için, birinin beni tamamen anlayabilmesi için her şeyi bilmesi gerekiyordu. Louis her şeyi bilmeden, sadece duygularıma tanık olarak bu yolu seçmişti ama yine de bilmek istiyordu. Bu duyguların sebebini, bu sebenin neden bir sır olduğunu merak ediyordu, ona bunları asla açıklayamazdım. Çabası boşa çıkacaktı, muhtemelen istediği şeye ulaşamayınca eski haline geri dönecek ve bana gardını alacaktı. Ona alışmamak en iyisiydi.

  Çantamı bir kenara bıraktığımda Bambi'nin yatağının odada olmadığını farkettim. Onun yatağına kıyasla daha büyük olan yatağımda yayıla yayıla uzanmış, yatıyordu. Onun bu kadar uyuması bile normal değildi, o her zaman benden erken kalkar, bazen yatmazdı bile. Hemen yanına gittim ve omzunu dürttüm.

  "Bambi. Bambi uyansana, yeter bu kadar uyuduğun." dediğimde kendimi bencil gibi hissetmiştim. Birkaç gündür nerede olduğunu veya ne yaptığını bilmiyordum. Belki de çok önemli bir iş yapıyordu ve fazlasıyla yorulmuştu. Bense burada bencil bir şekilde her şeyi öğrenme peşindeydim. Elbet o uyanacak, sonrasında da her şeyi anlatacaktı. Ben de yorgunlukla yanına uzandım. Üzerimizi örttüğümde düşündüğüm tek şey hem ona dinlenmesi için zaman vermekti, hem de dinlenmek istememdi.

  Birkaç tahta tıkırtısıyla gözümü araladığımda Bambi'nin yatakta olmadığını farkettim. Hızla doğrulup etrafıma bakındım. Elinde valize benzer küçük bir çanta, yavaşça kapıya doğru ilerliyordu. Uyku sersemliğiyle henüz beni farketmemiş olan Bambi'ye seslendim.

  "Nereye gidiyorsun?" Sesimi duyduğunda adeta yerinden sıçramasıyla uykum daha da açıldı. İdrak edebildiğim tek şey, benden gizlice bir yere gitmeye çalışmasıydı.

  Önce elindeki valizi sanki ben görmemişim gibi arkasına saklamaya çalıştı. Sonra bunun çok saçma olduğunu anlayıp önüne aldı.

  Şaşkınlığını üzerinden attığında kalbimde bir ağırlık hissettim. Bu o kadar tuhaf bir şeydi ki yaşamayan bilemezdi. Saf bir hüzün kalbime çöreklenirken bunu çok net hissedebiliyordum ama bir yandan da yabancı geliyordu bana. Şu an üzüleceğim bir şey olmamasına rağmen hissedebildiğim bu his bana ait değildi. Bu, Bambi'ye aitti, buna adım kadar emindim. Elim istemsizce kalbime gitti.

  "Kasabaya inmem gerekti. Birkaç işim vardı." demesiyle gözlerini kaçırması bir oldu. Canını sıkan ve onu üzen bir şey vardı, bana söylemeye çekindiği bir şey.

  Yataktan inip onun önünde durdum. Dizlerimin üzerine çöküp boynumuzu eşitlediğimde ellerimi de omuzlarına yerleştirmiştim. Bana ne yapıyorsun dercesine bakıyordu, içimde biriken ve bana ait olmayan bu hüzün olmasaydı belki de ona kızabilirdim ama şu an değil kızmak, kaşlarımı bile çatamıyordum.