Angel cevap vermeyince uzun süredir sessiz kalan Laxus "Ben anlatayım." demişti genç kızın kafasını eğmesinden bir saniye bile gözünü ayırmadan.
"Senin düşündüğün gibi Yukino senden nefret etmiyordu, asla da etmedi." Dedi sakin kalmaya çalışarak. "Aksine seni o kadar çok seviyordu ki ikizinin başına açtığı dertlere katlanamadı."
Yukunmuştu Lucy Angel ile göz göze gelmeye çalışırken. O kızın gözlerindeki ifadeyi merak ediyordu ama görme fırsatı olmamıştı şimdilik.
"Yukino Angel ile karşılaştıklarında bir kardeşi olduğuna çok sevinmiş ilk önce ama daha sonra onun sana yaptıklarını öğrenince telaşa düşmüş."
Herkesin gözü Angel'a odaklanmışken o yere bakmaya devam ediyordu.
"Çünkü senin hastanedeki halini görmüştü, gerçekten ruhsal bir çöküntüdeydin. Üstüne bir de Angel olayı abartarak anlatıp senin..." Sinirle gözlerini Angel'a çevirdi. "Tecavüze uğradığını söylemiş."
Laxus Lucy'nin donup kaldığını görünce kısa bir süre bekledi devam etmek için. Günlüğü okurken içine yerleşen o korkunç üzüntü gitmiyordu bir türlü.
"Ve Angel Yukino'ya baştan sona yaptığı her şeyi itiraf etmek zorunda kalmış, sonra da tüm bu sırların altında zihinsel olarak ezildiği gibi annesinin vefatı da üstüne binince..."
Laxus daha fazla devam etmeden elindeki kağıdı Lucy'e uzattı. "Bu Yukino'nun günlüğünden düşen bir mektup...." Sesindeki kırgınlık kimseden kaçmamıştı genç adamın. "Sanırım sana son sözleri." Dedi gözlerini kardeşine dikerek.
Lucy elleri titreyerek mektubu aldıktan sonra kalbinin gereğinden fazla hızlı atmaya başladığını fark etmişti. En yakın arkadaşının ona son cümleleriydi elinde tuttuğu kağıtta yazanlar.
Kağıdı açmadan önce son kez Angel'a baktı ve bu kez onunla göz göze gelmeyi başardığında yüzündeki üzüntüye şahit oldu, merak ettiği gibi.
Sonra mektubu açıp ilk önce sayfaya bir göz gezdirdi. Yukino'nun yazısı diye geçirdi içinden birlikte okula gittiği zamanları düşünerek.
Acı bir tebessümle "Onun inci gibi olan yazısını hep kıskanmıştım zaten." dedikten sonra mektubu okumaya başladı sessizce. En yakın arkadaşıyla arasında geçen son iletişim kırıntısı buydu çünkü.
En iyi arkadaşım Lucy'e,
Nasıl başlamak istediğime dair hiçbir fikrim yok aslında bu yazıya. Belki de sıcak bir meraba demeliydim. Beni hatırladığın gibi kalmak isterim ne de olsa. Seni her zaman seven neşeli arkadaşın olarak.
Ben aslında üzgünüm demek istiyorum. Gerçekten çok üzgünüm, Lucy. Hem de çok üzgünüm. İkizim Angel'ın başına açtığı her şey için çok üzgünüm. Bunların hiçbirini yaşamanı istemezdim.
Onun beni hastalık derecesinde koruma isteği olmasaydı sen o herif tarafından yaralanmayacaktın! Bu olay hayatında ve bedeninde bir iz olarak kalmayacaktı ama benim yüzümden böyle bir şeyi yaşamak zorunda kaldığını düşündükçe senden nasıl özür dilerim bilemiyorum.
Ve şu Sting olayı... İkizim ve eski sevgilim, en yakın arkadaşımı aldatıyor, düşününce fazlasıyla trajikomik bir durum ama senden bu sırrı saklamanın ağırlığı üzerime binmiş durumda, bir türlü kurtulamıyorum.
Sting konusunda sana hiçbir zaman kızmadığımı bilmeni isterim çünkü sana söylememek benim tercihimdi. En başında biraz zorlandığımı söylemek zorundayım çünkü sizin yanınızda onu hiç tanımıyormuş gibi davranıp sana yalan söylemek fazlasıyla canımı sıkan bir durumdu.
Ama diğer tüm o şeyler... Neredeyse okuldan atılıyordun, işlemediğin suçlar üstüne kalıyordu, projelerin sürekli sabote ediliyordu ve başına gelen o ağır olay hepsi ama hepsini bildiğim halde susmak çok zordu.
Söylemek ise hepsinden daha zordu. Seni tanıyorum, beni kesin affederdin. Zaten her zaman herkesi hep affedersin. Bu ikimizin en büyük ortak noktalarından biriydi zaten.
Ama bir diğer ortak noktamız ki ben buna en kötü huyumuz diyorum. Başkalarını kolayca affedebilmemize rağmen kendimizi öyle kolay kolay affedemiyor oluşumuz. Beni anladığına eminim, Lucy.
Sana her baktığımda pişmanlık her bir yanımı sarıyordu ve kendimi iki yüzlü iğrenç bir pislik gibi hissediyordum. Sözde en yakın arkadaşın olmama rağmen senden sakladığım sırların haddi hesabı yoktu ve bu kendimden tiksinmeme neden oluyordu.
Söylersem seni kaybederim diye korktum. Belki beni affederdin ama zaten çöküntüde olan ruhun bunu kaldıramaz diye düşündüm. Annen öldükten sonra yanındaki tek arkadaşın bendim, baban kendini sana kapatmıştı ve hiçbir şekilde açık aralık bırakmamıştı sana.
Bana sonsuz bir güven duyuyordun ve ben bu güvenini yıkmanın korkusuyla sürekli bıçak üstünde gibiydim yanındayken. Stres, endişe ve pişmanlık beni içten içe kemirip duruyordu ve ben hiçbir şey yapamıyordum.
Sonra annem öldü. Bu süreçte hep yanımdaydın, bunu biliyorum ve bunun için sana sonsuz minnetarım. Kendi başına gelen hiçbir şeyin önemi yoktu geçtikten sonra, anında başkalarını düşünmeye dönmeye devam ederdin.
Ve annem öldüğünde de hastaneden çıkalı fazla olmamasına rağmen, o iğrenç olayı benim yüzümden yaşamanın üstünden fazla bir şey geçmemesine rağmen bana destek olup gülümseyerek yanımda duruyordun, tüm bunların benim yüzümden başına geldiğinden habersiz bir şekilde hemde.
Bu beni bir yandan parçalarken diğer yandan annemin ölümü çok ağır geldi, Lucy. Senin de annen sayılırdı biliyorsun, ikimizi de çok severdi, hatta bazen seni benden daha çok sevdiğiyle ilgili ona küçük huysuzluklar çıkarırdım sırf ilgisini çekmek için.
Yapamıyorum, Lucy. Artık dayanamıyorum. Sanırım senin sandığın kadar güçlü biri değilim ben, kafamın içindeki sesleri bir türlü susturamıyorum ve seni her gördüğümde pişmanlıktan başka hiçbir şey düşünemiyorum.
Sadece annemi kaybetmedim, seni de kaybettiğimi hissediyorum. Kendimi affedemiyor oluşum yalnızlık gibi bir duygunun en derinine doğru beni itmekten başka bir işe yaramıyor.
Beni affetsen bile sana her baktığımda ya da seninle her konuştuğumda asla eskisi gibi rahat olamayacağımı biliyorum yanında. Kimsem kalmadı, Lucy.
İkizime kustuğum öfkemin ikimize de bir faydası olmadı üstelik. Hala ve hala başımın etini senin kötü olduğun veesveseleriyle doldurmaya çalışıyor şeytanın aklına bile gelmeyecek planlarla sana yaptıklarına rağmen.
Onun yüzünü görmek daha da öfkelenip kendimden nefret etmeme neden oluyor. Sana hangi birini anlatmalıyım ki bunların? Hangi birine çözüm bulabiliriz ki? Bulabileceğimizi sanmıyorum, yaşadığın şeyleri telafi etmek için artık çok geç. Benim de kendimi affetmem için çok geç.
Annemin yokluğu evimi ve kalbimi buz gibi yaparken pişmanlıkla ısınıp susmayan vicdanım beni delirtmek üzere. Ben daha fazla kafamdaki düşüncelere katlanmıyorum.
Sussun istiyorum, Lucy. Sesler sussun istiyorum ama asla susmuyorlar. Sesleri kesmenin tek bir yolu var belki de, aklıma başka bir yol gelmiyor çünkü.
Bu mektubu bulman umuduyla bırakıyorum ama okuyamazsan da sorun değil. Seninle vedalaşmak istemiyorum çünkü. Sana bunlar son sözlerimdi tarzında bir hatıra bırakmak istemiyorum, sonsuza kadar en yakın arkadaşın olan Yukino olarak kalmak istiyorum.
Seni seviyorum, birlikte geçirdiğimiz her bir zaman benim için çok kıymetli ve bu yüzden yaptığımın birazda bencillik olduğunun farkındayım ama dediğim gibi artık katlanamıyorum.
Susmuyor. Sesler susmuyor. Kafamın içinde bir şeytan dolaşıyor ve ikizimin yaptığı her şeyi tekrarlayıp duruyor. En karanlık duygularımla ve kıskançlıklarımla bana saldırıp beni değiştirmeye çalışıyor, Lucy.
Beni seni kıskanıp senden nefret ettiğim gibi iğrenç bir fikre inandırmaya çalışıyor ama ben senden kopmak istemiyorum. Arkadaşlığımıza ve sana daha fazla zarar vermek istemiyorum, ben sadece daha fazla düşünmemek istiyorum.
Zihnimdeki sesler beni delirtiyor, onun konuşmasına katlanamıyorum. İkizimin sesini kafamdan atıp hiçbir şeye odaklanamıyorum. Seni de iyice soyutladım kendimden çünkü aklımdaki seslere uyup sana zarar vermekten ölesiye korkuyorum.
Onun dediği gibi biri değilim ben, asla da olmayacağım. Olmaktan korktuğum kişi gibi olmayacağım ama bu yolda kalabileceğime dair kendime zerre güvenim yok, aksine seslerin beni ele geçirmesine izin veriyormuşum gibi hissediyordum.
Korkuyorum. Hem de çok korkuyorum. Başka bir benin esiri olup kendimi kaybetmekten veya sonsuza kadar bu seslerle birlikte yaşamaktan çok korkuyorum.
Üzgünüm, Lucy. Gerçekten ama gerçekten çok üzgünüm ve her şey için özür dilerim. Bu özrümün yeterli olmadığının farkındayım ama çok özür dilerim. Kendini suçlayacağını bildiğim halde bu inadımdan ve bencilliğimden vazgeçmediğim için çok üzgünüm.
Seni çok seviyorum. Çok seviyorum. Çok seviyorum. Aklımdaki seslerin aksine gerçek bu, yemin ediyorum. Özgür olmak istiyorum, bir kuş gibi uçmak istiyorum, Lucy. Aklımı tamamen boşaltıp bir kuş gibi özgürce uçmak istiyorum sadece.
Evet. Kararımı verdim. Ben uçacağım. Kanatlarımı sırtımdan kendi ellerimle çıkarıp uçacağım."
Yukino