หากคุณไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับความแค้นของใคร แต่คุณกลับเป็นฝ่ายโดนกระทำย้ำยี โดนลงทัณฑ์เยียงอย่างสัตว์ป่าแบบนี้ คุณคิดว่ามันสมควรแล้วหรือยัง?...มันก็คงไม่ต่างอะไรกับปาร์ค จีมินนัก หากแต่ความแค้นครั้งนี้เธอจะเป็นผู้ถูกกระทำทั้งหมด จากจอน จองกุกซาตานผู้หิวโหยในการแก้แค้น
8.30น.
ร่างบางในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดังในย่านเมื่องโซลปาร์ค จีมินเด็กหนุ่มอายุวัยยี่สิบปีบริบูรณ์เรียนอยู่ชั้นปีสองเอกคณะนิเทศศาสตร์สาขาด้านการแสดง จีมินมีความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กว่าตนนั้นเมื่อโตขึ้นเธอจะเป็นนักแสดงมืออาชีพระดับต้นๆของเกาหลี พอโตขึ้นพี่ชายเธอก็ส่งเสริมให้เขาได้เรียนในสิ่งที่ตัวเองรักจนมาถึงตอนนี้จีมินเรียนอยู่ชั้นปีสองแล้ว การเรียนก็สนุกดีแถมมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งนานตั้งแต่ม.ต้นจนถึงตอนนี้ก็ยังเรียนมหาลัยเดียวกันและก็ยังเรียนคณะเดียวกันอีกด้วย
ชีวิตของจีมินแขวนอยู่บนเส้นด้ายระหว่างความเป็นและความตาย เพราะตระกูลของเธอนั้นเป็นมาเฟีย ชีวิตของคนที่เป็นมาเฟียนั้นมันไม่ได้สะดวกสบายเท่าที่คิด วันๆก็เอาแต่คอยระวังพวกคิดไม่ซื่อ บางวันก็ต้องคอยหลบหลีกจากพวกมาเฟียตระกูลอื่น ชีวิตของปาร์คจีมินน่ะมันไม่ได้สดใสอย่างที่คิดหรอก แต่อย่างน้อยๆเขาก็มีพี่ชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ณ ตอนนี้ที่คอยปกป้องชีวิตของจีมินให้อยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงทุกวันนี้
"คุณหนูครับ นายบอกว่าให้นั่งรอนายก่อน นายจะไปส่งคุณหนูเองครับ"
เสียงของแดเนียลมือขวาคนสนิทของพี่ชายจีมิน เอ่ยเรียกร่างบางไว้ในขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาออกจากบ้าน บนใบหน้าสวยหวานบ่งบอกว่าสงสัยในประโยคคำพูดนั้นที่แดเนียลพูดออกมา
....จะไปส่งเองงั้นหรอ?ปกติไม่เห็นเคยไปส่งน้องสักทีมีแต่ให้เราไปเองตลอดนิ มีอะไรหรือป่าวนะ?
"ทำไมต้องไปส่งเราด้วยล่ะปกติเราก็ไปเองอยู่แล้วนิ"
"นายท่านบอกไว้ครับ"
...อ่า เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะปาร์คจีมินล่ะเบื่อจริงๆ
ร่างบางไม่ได้ถามอะไรต่อยอมเดินออกมานั่งรอผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านหรือพี่ชายของตนอยู่ที่ห้องรับแขกพร้อมกับทานขนมของว่างรอพี่ชายตัวเองต่อไป
"กินจนจะกลิ้งได้อยู่แล้วนะจีมิน"
จู่ๆเสียงผู้เป็นพี่ชายหรือคิม นัมจุนก็ลอยเข้ามายังโสตประสาทของจีมินอย่างชัดเจน ก่อนที่เธอจะหันไปตามเสียงพูดของพี่ชายแล้วส่งสายตาเขียวปัดไปให้อย่างไม่พอใจในคำพูดของพี่ชายเธอเมื่อกี้
...จีมินไม่ได้กลิ้งนะจีมินไม่ใช่หมูสักหน่อย
"ย่าห์~~พี่นัมจุนน้องไม่ใช่หมูสักหน่อย กินแค่นี้เองจีมินไม่อ้วนหรอก"
"ฮ่าๆๆให้มันจริงเถอะเดี๋ยวอีกหน่อยก็จะกลิ้งแทนเดินแระ"
"พี่นัมจุนอ่ะ ฮื้ย! ชอบว่าน้องตลอดเลย"
ปากอวบอิ่มค่อยๆแบระลงอย่างน่าเอ็นดูจนคิมนัมจุนพี่ชายของจีมินอดใจไม่ไหวเอามือลงไปขยี้กับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนอย่าเอ็นดู
"พอได้แล้วพี่นัมจุนหัวน้องยุ่งหมดแล้วนะ"
"ฮ่าๆๆเจ้าหมูน้อยเอ้ย"
นัมจุนยอมเอามืออกอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินมานั่งข้างๆจีมิน
"พี่นัมจุนอ่า ทำไมพี่ต้องไปส่งน้องเองด้วยล่ะฮะปกติก็ให้น้องไปเองตลอดนิ"
จีมินเอ่ยปากถามในสิ่งที่ตัวเองค้างคาใจ นัมจุนมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจนคนเป็นน้องต้องเอื้อมมือไปจับมือหนาของอีกคนเอาไว้เหมือนให้กำลังใจ
...จีมินไม่รู้ว่าพี่ชายเธอไปเจออะไรมาแต่เท่าที่จีมินสังเกตุได้ชัดคือแววตาที่เศร้าลง
"พี่แค่เป็นห่วงความปลอดภัยของจีมิน จีมินก็รู้ว่าชีวิตของเรามันแขวนไว้บนเส้นด้าย"
"อืมน้องรู้ แต่คราวนี้มันเรื่องอะไรอีก เรื่องธุรกิจเรื่องอำนาจ เรื่องเงินทองหรือว่าเรื่องอะไร?"
คราวนี้นัมจุนกลับมีสีหน้าที่เคร่งเครียดจนจีมินอดเป็นห่วงไม่ได้...ชีวิตของเราสองคนมันผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะแยะมากมายจีมินเองก็อดสงสารผู้เป็นพี่ไม่ได้ที่เขาเป็นแบบนี้
"เอาเป็นว่าเช้านี้พี่จะไปส่งเราเอง ส่วนขากลับพี่จะไปรับจำรถของพี่ได้ใช่มั้ย ห้ามขึ้นรถไปกับใครเด็ดขาดไม่ว่าจะรู้จักหรือไม่รู้จัก"
นัมจุนเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถามของผู้เป็นน้องที่ถามออกไปแต่เขาเลือกที่จะย้ำกับจีมินว่า ไม่ควรไว้ใจคนอื่นไม่ว่าจะสนิทหรือไม่สนิทก็ตาม ส่วนจีมินเองก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรให้มันมากความนัก ถึงแม้ในใจจะเป็นห่วงพี่ชายของตัวเองมากเพียงใดก็ตาม แต่จีมินก็พอจะรู้ว่าครั้งนี้มีศัตรูคอยซุ้มจับตาดูเราอยู่และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามจีมินก็พร้อมจะทำตามที่พี่ชายบอกทุกอย่าง
9.00น.
พอคุยธุระกันเสร็จนัมจุนก็มาส่งจีมินตามที่พูดเอาไว้ก่อนที่เขาจะกำชับจีมินให้เข้าใจและไม่ลืมว่าควรทำตัวยังไง ส่วนจีมินนั้นก็ยอมทำตามทุกอย่างถึงแม้จะไม่รู้ว่าครั้งนี้สาเหตุมันมาจากอะไรกันแน่
"จีมินนนนน~~~"
เสียงของพัค จีฮุนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของจีมินตะโกนเรียกชื่อจีมินตั้งแต่อยู่หน้าอาคารเรียนแล้วรีบวิ่งมาหาจีมินที่หน้าประตูมหาลัย
ที่จีมินสนิทกับจีฮุนได้อาจเป็นเพราะความที่มีอะไรเหมือนๆกันหลายๆอย่าง นิสัยก็เหมือนกันชอบกินอะไรไม่ชอบอะไรก็คล้ายๆกันจึงทำให้ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันได้ง่าย และที่ว่าจีฮุนคือเพื่อนสนิทคนเดียวของจีมินนั้นอาจเป็นเพราะ คนที่มหาลัยเขารู้ว่าจีมินนั้นเป็นน้องมาเฟียซึ่งแน่นอนไม่มีใครอยากอยู่ใกล้มาเฟียหรอกจริงมั้ย จะมีก็แต่นี้แหละที่คบกันมาเป็นเพื่อนด้วยกันมาได้เจ็ดแปดปีแล้วตั้งแต่ม.ต้นจนมาถึงปัจจุบันนี้ จีฮุนจึงเป็นเพื่อนแท้และเพื่อนคนเดียวของจีมินและไม่เคยกลัวจีมินเลย เพราะเขารู้นิสัยของจีมินถึงแม้จะเป็นน้องมาเฟียแต่จีมินก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คิด
"เรียกอะไรเสียงดังจัง คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย อ่าพี่นัมจุนสวัสดีครับ พี่มาส่งจีมินด้วยหรอครับ"
"อืม ยังไงพี่ก็ฝากดูแลจีมินด้วยนะ อย่าให้ไปซนที่ไหนอีกล่ะ"
"ได้เลยครับผม555"
เพื่อนสนิทกับพี่ชายเธอคุยกันอย่างสนุกสนานมีแต่จีมินนี้แหละที่ไม่สนุกกับเขาเลย
...จะอะไรเสียอีกล่ะ พี่นัมจุนชอบหาว่าเราซนอยู่เรื่อยเลยจีมินไม่ใช่เด็กเเล้วนะ ฮึ้ยยย😤😤
ร่างบางสองคนเดินเข้ามายังรั้วมหาลัยมุ่งหน้าไปยังอาคารเรียนของตัวเองเมื่อจีมินและจีฮุนเอ่ยร่ำลานัมจุนเสร็จ วันนี้จีมินและจีฮุนมีเรียนคาบเช้าเลิกก็ประมาณบ่ายๆของวัน
ในหัวของจีมินตอนนี้นึกถึงคำพูดของพี่ชายตนเองที่บอกว่า
'เรื่องนี้พี่เป็นคนก่อมันขึ้นมาเอง พี่จะเก็บบัญชีด้วยตัวของพี่เองจีมินไม่ต้องเป็นห่วง'
นี้คือคำพูดที่คิมนัมจุนพูดกับเธอตอนนั่งรถมามหาลัย เพียงแค่ประโยคนั้นก็ทำเอาจีมินคิดหนักเอาการ เพราะพี่ชายเธอไม่ยอมพูดปริปากออกมาสักคำว่าเกิดอะไรคิดเขาพอจะช่วยคนเป็นพี่ได้บ้างไหม แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ นัมจุนแกล้งเสแสร้งพูดคุยเรื่องอื่นหรือไม่ก็ไม่ยอมตอบอะไรจนจีมินไม่รู้จะเริ่มถามยังไงพี่ชายเธอถึงจะยอมบอก แต่ไอคำพูดเมื่อกี้ที่อยู่ในรถนั้นมันตะหงิดๆใจจีมินตั้งนานเเล้ว....เรื่องนี้มันต้องเป็นเรื่องที่มีลับลมคมนัยแน่ๆ
"จีมิน"
"......"
"จีมินนน"
"....."
เงียบ เงียบเหมือนเคย
"ไอจีมินนน"
"ห...ห๊ะมีอะไรจีฮุน"
"โอ้ยเมื่อกี้ฉันพูดอะไรไปแกไม่ได้ยินเลยใช่มั้ย"
จีมินก้มหน้าหลบสายตาของจีฮุนลงเพราะเมื่อกี้เธอไม่ได้ฟังจริงๆนี้น่า
"ขอโทษเมื่อกี้คิดอะไรเพลินไปหน่อยอ่ะ"
"อ่าๆไม่เป็นอะไรหรอก เมื่อกี้เราแค่ถามว่าทำไมพี่นัมจุนถึงมาส่งแก ปกติก็เห็นแกมาคนเดียวตลอดนิครั้งนี้มีอะไรหรือป่าว"
"เราก็ไม่รู้เหมือนกันพี่นัมจุนไม่ยอมบอกอะไรเราเลยอ่ะ เอาแต่เงียบแล้วก็พูดเรื่องอื่น"
จีมินเองก็ไม่รู้สาเหตุแท้จริงของพี่ชายเธอเองเหมือนกันว่าทำไมครั้งนี้ถึงไม่ยอมบอกอะไรจีมินเลย แล้วอย่างนี้จีมินจะระวังตัวเองยังไง
"อืมช่างมันเถอะพี่ชายจีมินคงมีเหตุผลแหละ ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วยล่ะจีมินมันอันตราย"
"อืมขอบใจนะ"
"ป่ะไปเรียนกันเถอะคลาสนี้แม่งอาจารย์โหดฉิบหาย"
"5555ที่จริงอาจารย์แกเขาก็ไม่ได้โหดอะไรนะ วันนั้นแกเองต่างหากไม่ยอมทำรายงานมาส่งเขาเขาเลยให้แกติดเอฟไง"
"ไม่ต้องมาย้ำเลยนะ ค่อยดูคราวนี้จะส่งแม่งทุกงานเลยหึหึ สั่งมาเยอะๆเลยไอพวกรายงานเนี้ยเดี๋ยวพัคจีฮุนคนนี้จะจัดให้อย่างงามๆเลยครับ"
"5555พอได้แล้วไปเรียนได้แล้วยัยหมู"
หลังจากนั้นพวกเขาก็เข้าไปเรียนตามเวลาที่เข้าเรียนปกติ โดยที่จีมินไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนแอบมองเธออยู่ไกลๆ
"ว้าา..นี้น่ะหรอปาร์คจีมินน้องชายคิมนัมจุน หึ..ไม่เลวนิแบบนี้มันค่อยสนุกหน่อยคิมนัมจุน ในเมื่อมึงเริ่มก่อนกูก็จะเล่นมึงกลับเอาให้มึงทรมานให้ตายทั้งเป็น มันจะเป็นยังไงน่า~~ถ้ามันได้เห็นน้องชายสุดที่รักของมันโดนย่ำยี หึหึ!มันคงกระอักเลือดตายแน่ๆเลยวะฮ่าๆ...แล้วเราจะได้เจอกันปาร์คจีมิน!"
13.23น.
หลังจากที่เรียนคาบเช้ากันเสร็จเรียบร้อยปาร์คจีมินก็เดินออกมารอพี่ชายตัวเองตรงจุดนัดพบซึ่งแน่นอนเธอได้แยกทางกับพัคจีฮุนเรียบร้อยแล้ว เพราะจีฮุนต้องรีบกลับไปที่บ้านด่วนมีธุระที่ต้องรีบไป จีมินเองจึงต้องมานั่งรอคนพี่ที่ใต้อาคารเรียนของตัวเองคนเดียว
ครืด~~ครืด~~
ไม่นานนักเสียงสั่นจากโทรศัพท์เครื่องสวยก็ดังขึ้นบ่งบอกว่ามีคนโทรมาหาเธอ จีมินยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ปรากฎว่าปลายสายที่โทรมานั้นคือพี่ชายของเธอเอง
"ฮัลโหลครับ"
"[จีมินเลิกเรียนหรือยัง]"
"อ่า เลิกเมื่อกี้นี้แหละครับ แล้วเมื่อไรจะมารับน้องล่ะเนี้ยขี้เกียจนั่งรอจะแย่แล้ว"
"[นั่งรอพี่ตรงนั้นไปก่อนอีกไม่เกินสิบนาทีพี่ไปถึง ห้ามไปกับใครเด็ดขาดเข้าใจมั้ย?]"
"คร้าบบบบ เข้าใจแล้วครับคุณพี่ชายผมว่าพี่อ่ะรีบๆมาเถอะน้องขี้เกียจจะรอแล้วนะ"
"[อืม ห้ามไปไหนล่ะ]"
"ครับผม"
ตู้ดดดๆ
..เฮ้อออนี้เราก็ต้องมานั่งรอคนเดียวอีกแล้วใช่มั้ยเนี้ย จีฮุนก็ไม่อยู่เราก็ต้องอยู่คนเดียว เหอะดีชะมัดเนาะฮึ้ยย😤😤
ปาร์คจีมินนั่งรออยู่คนเดียวไปเรื่อยๆนั่งเล่นโทรศัพท์บ้าง อ่านหนังสือบ้าง และก็นั่งทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไปเนิดนานก็ไม่มีวี่เเววของพี่ชายตัวเองสักที จนตอนนี้มันผ่านมาแล้วสิบนาทีกว่าๆ
...ไหนบอกว่าจะมาภายในสิบนาทีไงนี้มันเลยไปสิบนาทีกว่าแล้วนะแต่ทำไมตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย
"หรือว่า...จะเกิดอะไรขึ้นหรือป่าวนะ"
ร่างบางคิดได้แบบนั้นก็ไม่นิ่งนอนใจพยายามต่อสายไปหาพี่ชายตัวเองแต่กลับไร้ร่องรอยการรับสายจนจิตใจของจีมินตอนนี้มันกระวนกระวายไปกันหมด ทั้งเป็นห่วงพี่ชายทั้งกลัวไปหมดแล้ว ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง
"คุณหนูครับ นายให้มารับครับ"
จู่ๆก็มีชายนิรนามสองคนอยู่ในชุดสูทสีดำการแต่งตัวคล้ายๆกับคนของตระกูลเขา ซึ่งแน่นอนจีมินไม่ไว้ใจใครทั้นนั้น ณ ตอนนี้โทรศัพท์พี่ชายของเธอก็ไม่สามารถติดต่อได้แล้วเธอจะมั่นใจได้ยังไงว่านี้คือคนของพี่ชายเธอ
"พี่ชายฉันอยู่ไหน ทำไมถึงไม่ยอมรับสาย แล้วทำไมเขาถึงไม่มาเองทำไมพวกนายต้องมาด้วย"
จีมินถามออกไปด้วยความสงสัย
"นายติดธุระด่วนต้องรีบไปประชุมที่บริษัทเลยทำให้รับสายโทรศัพท์จากคุณหนูไม่ได้ แต่ตอนนี้นายรอคุณหนูอยู่ที่รถแล้วครับ"
ชายนิรนามผู้หนึ่งตอบคำถามจีมินอย่างตรงไปตรงมาไม่มีลับลมคมนัยอย่างที่ควรจะเป็น มันจึงทำให้จีมินเริ่มอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย
...อย่างน้อยๆสองคนนี้น่าจะเป็นคนของตระกูลเขาก็เป็นได้
"พี่นัมจุนรออยู่ที่รถใช่มั้ย?"
"ใช่ครับ"
"งั้นก็เดินไปสิ ฉันจะตามไป"
"ครับ"
ว่าจบชายนิรนามสองคนก็เดินนำจีมินไปยังสถานที่ที่มีนัมจุนรออยู่ ในใจลึกๆของจีมินเองก็แอบหวั่นๆอยู่บ้างกลัวว่าถ้าสองคนนี้ไม่ใช่คนของพี่ชายเธอแต่เป็นลูกน้องของฝ่ายศัตรูไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่งจีมินจะทำอย่างไร แต่ถ้าเกิดสองคนนี้คือลูกน้องของพี่ชายเธอจริงๆก็ถือว่าครั้งนี้เธอรอดจากน้ำมือของศัตรูที่จ้องจะฆ่าเธอ
เดินมาเรื่อยๆจนถึงหลังรั้วมหาลัย ข้างหลังของมหาลัยนั้นมันมีถนนเส้นหนึ่งที่สามารถขับรถผ่านไปมาได้แต่ก็นับว่าน้อยนักที่จะมีรถผ่านไปผ่านมา เพราะถนนเส้นนี้มันค่อนข้างเปี่ยวมีป่าขึ้นตลอดทั้งเส้นทางและไม่ค่อยมีใครกล้ามานักแม้กระทั้งตอนเช้าก็ไม่ค่อยมีรถผ่านสันจรกันสักเท่าไร
ตอนนี้ภายในใจของจีมินเริ่มกระสับกระส่ายไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเข้าไปทุกที จีมินเริ่มสังเกตตั้งแต่ตอนที่ผู้ชายกลุ่มนี้พาเธอมาที่หลังมหาลัยแล้ว และตอนนี้ข้างหน้าของเธอคือรถตู้หรูคันหนึ่งสีดำจอดอยู่ด้านหน้าของเธอจีมินแน่ใจแน่นอนว่านี้ไม่ใช่รถของคิมนัมจุนพี่ชายของเธอแน่ๆ
"พวกแกเป็นใคร! พวกแกไม่ใช่คนของตระกูลปาร์คแน่ๆใช่มั้ย!!"
"......"
จีมินตะโกนถามผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ แต่เหมือนว่าสองคนนี้จะไม่ยอมพูดปริปากอะไรออกมาสักคำ แบบนั้นมันยิ่งทำให้ปาร์คจีมินยิ่งโมโหและกลัวมากยิ่งขึ้น
"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง เป็นใบ้กันหรือไงห๊ะ! โอ้ย!"
เพียงไม่กี่วิจู่ๆก็มีผู้ชายสองคนเดินมารัดตัวเธอจับตัวจีมินให้นั่งคุกเข่าลงแล้วจับมือไปไขว้ไว้หลัง แบบนั้นมันยิ่งทำให้จีมินทั้งโกรธและโมโหตัวเองที่หลงเชื่อคำพูดของคนพวกนี้
ครืด~~ผลัก!
ไม่นานประตูรถทางฝั่งคนนั่งซ้อนเบาะหลังก็ถูกเปิดออกโดยผู้ชายคนหนึ่งที่นำเธอมาที่นี้
ภาพแรกที่เธอเห็นบุคคลที่อยู่ในรถนั้น กำลังนั่งมองเธอด้วยสายตาเหยียดพร้อมกับรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาปานรูปปั้น จมูกโด่งคิ้วเข้มปากเรียวกระจับและการแต่งตัวที่ดูภูมิฐานดี เขากำลังจดจ้องจีมินอย่างไม่ว่างตาและจีมินเองก็เช่นกันแต่ที่เธอมองไม่ได้เป็นเพราะเธอหลงไหลในตัวของชายหนุ่ม แต่ที่เธอมองเพราะความกลัวต่างหาก
"คุณเป็นใคร ทำกับฉันแบบนี้ทำไมต้องการอะไรจากฉัน"
จีมินตะโกนถามผู้ชายคนตรงหน้าอย่างนึกหวั่นๆ ถึงจะแสดงท่าทีไม่เกรงกลัวออกไปแบบนั้น แต่ในใจของจีมินตอนนี้กลัวซะยิ่งกว่าอะไรเสียงอีก
ชายตรงหน้ากับไม่สะทกสะทานอะไรกับความอวดเก่งของคนตัวเล็กข้างหน้าเลยแบบแต่น้อย เขากลับมองว่ามันน่าสนุกขบขันเสียด้วยซ้ำ มุมปากเรียวกระจับยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์
"ไม่ต้องการอะไรมาก แค่เธอมากับฉันก็พอ"
"ฝันไปเถอะ!ยังไงฉันก็ไม่ไป ปล่อย!"
ร่างบางดีดดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้เธอหลุดพ้นจากการพันธนาการด้วยผู้ชายสองคนที่รูปร่างใหญ่กว่าเธอเป็นสองเท่า
"จุ๊จุ๊....ชู่ว์~~ไม่เอาสิคะสุดสวย ถ้าเธอยอมไปกับฉันดีๆเธอจะไม่เจ็บตัว แต่ถ้าเธอดื้อรั้นแล้วก็....เธอได้เจ็บทั้งตัวแน่แมวน้อย"
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงยี่ยวนกวนประสาท ซึ่งจีมินได้ยินแบบนั้นกลับยิ่งอยากจะออกไปให้พ้นจากตรงนี้สักที ถ้าเธอยอมไปกับผู้ชายคนนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับจีมินล่ะ เขาแทบไม่อยากจะคิดเลยด้วยซ้ำ
ด้วยสัญชาตญาติของเธอจีมินจึงพยายามดิ้นให้หลุดพ้นเพื่อเอาตัวรอด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดจีมินก็พร้อมที่จะทำ ถึงแม้จีมินจะเป็นถึงลูกมาเฟียแต่ก็ไม่ได้เก่งกาจทางด้านการต่อสู้มากมายนักเพราะด้วยความที่พ่อและพี่ชายของเธอไม่ค่อยอยากให้จีมินทำสักเท่าไร เพราะเขามองว่ามันหนักเกินไปสำหรับร่างที่บอบบางไม่สมกับชายชาตรีอย่างจีมิน กระนั้นจึงทำให้ร่างบางไม่ค่อยเก่งนักในเรื่องการต่อสู้จึงทำได้แค่เพียงดิ้นให้หลุดพ้นจากการกอบกุมเพียงเท่านั้น
"ฉันไม่ไปกับใครทั้งนั้น! ปล่อย! ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่---"
ตุบ!!
''...อัก!!"
จีมินรับรู้ได้ถึงหมัดหนักๆที่อัดลงมาที่ท้องน้อยของเธอ มันทั้งเจ็บทั้งจุกจนอยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เพียงแค่นั้นความรู้สึกหน้ามืดเวียนหัวมันก็ตามมาจนสายตาที่มองเห็นได้เด่นชัดตอนนี้มันเริ่มพลางมัวแล้วดับลงไปไหนที่สุด ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือรอยยิ้มที่แสนน่ากลัวและแววตาที่ร้ายยิ่งกว่าสัตว์ป่าส่งมาให้เธอก่อนที่สติจะดับวูบไป
"อื้ม~~อ่ะอ๊ะ!"
ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวสติเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง เมื่อความรู้สึกอะไรบางอย่างที่กำลังปลุกเธอให้ตื่นจากความมืดมิด จีมินรู้สึกวูบวาบอยู่ภายในตัว เนื้อตัวเริ่มร้อนรุมขึ้นมาอย่างกระทันหันบวกกับความอึดอัดที่กำลังเร่งงานจีมินอยู่ข้างล่างที่มันทั้งร้อนและชื้น
"อ๊ะ!น...นี้คุณทำอะไร อ๊ะ!"
ร่างบางถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อเบื้องล่างของเธอนั้นกำลังโดนผู้ชายคนที่นั่งอยู่ในรถเมื่อกี้ทำอะไรเธออยู่
"บ บอกให้ อ๊ะ ออกไปไง อ๊ะ!"
"หุบปาก!"
ร่างหนาของชายผู้นั้นกำลังเล้าโลมเธอด้วยลิ้นร้อนที่ดูดดึงแกร่นกายเล็กที่ตั้งตระหง่าต่อหน้าต่อตาเขาอยู่ จนจีมินไม่สามารถทนกับความเขินอายกระด้างไม่ได้ ได้แต่ปัดป่ายใบหน้าหล่อให้ออกไปจากของสงวนของเธอ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือโดนดุแล้วถูกรวบมือน้อยๆด้วยมือข้างเดียวของเขา
ชายหนุ่มแทะโลมเธอด้วยลิ้นร้อนอย่างช้ำชองจนจีมินเริ่มทนกับอาการเสียวเเทบไม่ไหว
จ๊วบ จ๊วบ!
เสียงดูดเลียแท่งรักดังไปทั่วภายในรถซึ่งนั้นมันไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มนั้นกระด้างอายขึ้นมาสักนิด จะมีก็แต่ร่างบางที่นอนอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว
"อ๊ะ พ พอได้แล้ว อ๊ะ อ๊าๆ"
"หึ พอหรอแต่ร่างกายของมึงมันไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ"
ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นอย่างมาดร้ายก่อนจะเร่งจังหวะในการรูดขึ้นรูดลงที่แกร่นกายอย่างเร็วและถี่จนสะโพกมนต์ต้องเด้งขึ้นตามจังหวะที่อีกคนส่งให้ ซึ่งแน่นอนคำพูดของจีมินมันไม่ตรงกับกระทำของเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะสะโพกที่ตอบรับเขานั้นมันช่างต่างจากคำพูดสิ้นเชิง
"อ๊ะๆ ไม่ อี้ ไหวแล้ว อ๊ะอ๊ะๆ พอ อ๊าาา!"
ร่างหนาได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งรัวจัวหวะให้เร็วขึ้นด้วยปากของเขาจนจีมินทนไม่ไหว ได้แต่กระตุกเกร็งปล่อยน้ำรักธาตุสีขุ่นออกมากจนเต็มปากของชายหนุ่มที่ปรนเปรอให้
ร่างบางนอนหอบหายใจอย่างบ้าครั่งเมื่อตัวเองถึงจุดปลดปล่อยออกมา นี้มันคือครั้งแรกที่จีมินได้รู้สึกแบบนี้โดนทำอะไรแบบนี้ซึ่งล้วนแล้วมาจากผู้ชายตรงหน้าที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นมาคร่อมเขาเอาไว้ในลักษณะที่ล่อแหลมบวกกับสภาพที่เปล่าเปื่อยด้วยกันทั้งสองคน
รูปร่างที่กำยำมีซิกแพคของอีกคนมันยิ่งทำให้จีมินรู้สึกเขินอายเข้าไปอีก
"คุณจะทำอะไร ออกไปนะพอได้แล้ว"
"หึ จะให้กูพอได้ยังไงกูยังไม่ได้ถึงจุดสุดยอดแบบมึงเลยนิ"
"จุดสุดยอดอะไรของคุณ ลุกออกไปนะ คุณมันโรคจิต ฉันเป็นผู้ชายนะ"
ร่างบางทั้งผลักทั้งดันทั้งข่วนให้ผู้ชายที่นอนคร่อมเขาอยู่ให้ยอมลุกออกไปจากร่างกายของเขาสักที แต่แล้วก็ต้องโดนรวบมือขึ้นไปไว้เหนือหัวแล้วใบหน้าหล่อที่เคลื่อนตัวเข้ามาเรื่อยๆจนจีมินต้องหันหน้าหนีลมหายใจร้อนๆที่ปะทะใบหน้า
"ผู้ชายแล้วไงมีรูกูก็เสียบได้หมด แล้วยิ่งเป็นน้องชายไอนัมจุนแล้วล่ะก็....กูยิ่งชอบ"
"แกรู้ได้ไงว่าฉันเป็นน้องชายพี่นัมจุน"
จีมินขมวดคิ้วด้วยความงง ผู้ชายตรงข้างหน้านี้ต้องเป็นคนที่มีปัญหากับพี่นัมจุนแน่ๆ
"ทำไม่กูจะไม่รู้ นั้นน่ะศัตรูหมายเลขหนึ่งของกูเลยนะ"
"คุณกับพี่ชายฉันมีเรื่องอะไรกัน ทำไมต้องลักพาตัวฉันมาด้วย!!''
ร่างบางตะโกนถามใส่ใบหน้าหล่อที่เริ่มขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆจนจีมินเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่บริเวณใบหน้าจนเธอต้องหาวิธีกลบเกลื่อนความรู้สึกออกไป
"ชูว์~~ใจเย็นๆสิแมวน้อย ฉันรู้ว่าคำถามของเธอน่ะมีอีกเยอะ แต่บอกไปตอนนี้มันก็ไม่สนุกสิ เอาเวลานี้มาสร้างความสุขของเรากันดีกว่า"
จ๊วบ!
"อื้ม!!"
"มึงรู้เอาไว้แค่ว่า...วินาทีต่อจากนี้ไปมึงต้องตกเป็นเมียกูแล้วคอยนอนครางชื่อผัวของมึงให้ดังๆด้วยนะคะที่รัก"
สวบ!!
"อ๊ะ!!ไอเหี้ย!!กูเจ็บ!"
"จุ๊จุ๊...กูชื่อจอน จองกุกไม่ใช่ชื่อไอเหี้ย จำชื่อผัวของมึงให้ชื่นใจเอาไว้ซะแล้วนอนครางเสียงหวานๆให้กูฟังก็พอ ปาร์คจีมิน"
"อ๊ะอ๊ะๆ อ๊า!เจ๊บ อ๊ะ พอได้แล้ว ฮึกอ๊ะ"
'มึงได้กระอักเลือดตายแน่ไอนัมจุนหึ!'
________________________________________
#แก้คำผิดแล้ว