Ik word wakker in de woonkamer. Langzaam komen de beelden van een paar uur geleden terug. Ik heb koppijn en neem een asperintje. Ik smeer een broodje en loop weer terug naar de bank. Ik verdien Annabel niet. Ik verdien voetbal niet. Ik lijk gewoon op mijn vader. Dan komen de zinnen van Annabel terug: "Rowan, wees niet bang voor het verleden, maar kijk naar de toekomst. Want in die toekomst zijn wij samen."
Ik kijk op de klok: 6:52. Ik zucht. Wat moet Annabel toch met een jongen die haar alleen maar verdrietig maakt. Ik moet het haar vertellen. Maar ik kan geen manier verzinnen zonder dat ik ga huilen. En daar komen de tranen weer. Ik laat ze stromen. Ik kijk dwaas voor me uit. Ik loop naar boven om me te wassen. Ik zie mama in haar bed liggen. Ik leg de deken goed over haar neer en geef haar een kus. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ik zie er niet uit. Ik heb wallen, mijn haar zit door de war en ik heb (blijkbaar) mezelf gekrabd onder mijn droom want er zit een kras in mijn nek. Ik blijf extra lang onder de douche. Hopend dat de snee verdwijnt maar dat gebeurt niet. Ik adem een keer diep in en laat de zuurstof vrij in mijn longen. Ik pak een blauw shirt met een v-hals en een zwarte broek waar ik een riem doorheen steek. Ik doe het voorste deel van mijn shirt in mijn broek. Ik pak mijn tas en prop er een paar benodigde boeken in. Ik kijk naar een bakje op het aanrecht met een briefje: Ik hou van je xx Mam. Ik pak het briefje en plak het op de koelkast. Ik stap op mijn fiets en begin aan de tocht naar school.