Siedziałam przy ognisku razem z Madison i jej chłopakiem, Adamem. Jane poszła gdzieś z Chris'em. Czy tylko ja mam takiego pecha do chłopaków? Westchnęłam i spojrzałam na godzine w telefonie. 23? Ja się tu nudze! Zero muzyki, alkocholu, nic.. To ja mam tutaj robić? Po chwili poczułam szturchnięcie.
- Paris! Co to za laska z Ethan'em? Muszę się jej zapytać, gdzie kupiła tą śliczną bluzkę! - powiedziała podekscytowana.
- Shally, dziewczyna Ethan'a. Są już razem dwa miesiące. Nie wiedziałaś o tym? - sarkastycznie się uśmiechnęłam.
- Ouu, to dlatego cały dzień chodzisz wkurwiona? - spojrzałam na nią z morderczym wzrokiem i po chwili się odwróciłam. W tym momencie zobaczyłam Jonathan'a, z obitą twarzą.
Wstałam z ławki i zaczęłam iść w jego stronę. Kiedy mnie zobaczył, zaczął się wycofywać. Pogoniłam go i chwyciłam za rękę. Wyrwał się i zaczął iść dalej.
- Jonathan! - krzyknęłam, a on nie zareagował. - Musimy porozmawiać.
- Nie mamy o czym. Musiałaś od razu polecieć do Ethan'a? - krzyknął zdenerwowany. - Widzisz jak mnie załatwił?! - pokazał na swoją twarz.
- Nic mu nie powiedziełam! Sam się domyślił, bo widział jak rozmawialiśmy. Wiem to, moja wina. Przepraszam! - zagarnęłam włosy do tyłu i machnęłam ręką. Zaczęłam iść do tyłu. - Chciałam.. Tylko Ci podziękować. - wsadziłam dłonie do kieszeni od kurtki i zaczęłam wychodzić z parku. Mam tego dość, idę do domu.
- Paris, poczekaj. - usłyszałam za sobą głos chłopaka. Odwróciłam się i stanęłam przed nim. - To ja powinienem Cię teraz przepraszać, nie powinienem na Ciebię tak naskakiwać.
- Spoko, nic się nie stało. - wymusiłam lekki uśmiech. - Nudno tu, idziemy gdzieś? - stwierdziłam i pokazam na wyjście z imprezy.
- Jasne. - uśmiechnął się i zaczęliśmy iść.
Rozmawialiśmy na różne tematy, raczej na luzie. Nie chciałam rozmawiać o Ethan'ie, ani o Shally. Próbował, ale od razu zmieniałam temat. Poinformowałam esemesem Madison, że idę do domu. Z Jonathan'em stwierdziliśmy, że pójdziemy na pizze. Jakaś pierwsza lepsza pizzeria, która była po drodze. Można powiedzieć, że spędziłam z nim miły wieczór.
♡
Kontakt się urwał. Minął tydzień, a on nawet na mnie nie spojrzał. Jesteśmy teraz na lotnisku. Usiadłam sobie na krzesełku i oparłam się o osobę, która była za mną. Chyba jej to nie przeszkadzało, więc jebać. Za 30 minut mamy swój samolot. Obok mnie siedzi Madison i Jane, które przeglądają jakieś magazyny o francuskiej modzie. Włożyłam do uszu słuchawki i włączyłam playliste. Szybko ten czas minął i musieliśmy kierować się do samolotu. Wstałam i spojrzałam na osobę, która za mną siedziała. Przestraszona zrobiłam wielkie oczy i zaczęłam iść do tyłu, aby mnie nie zauważył. To był Ethan, jaka ja jestem głupia.
Kiedy weszliśmy do samolotu, każdy zajął już swoje miejsce. Ja ustaliłam, że usiądze z Jonathan'em. Zaczęłam szukać blond czupryny. Jezu, nie widzę go! A co jak zrezygnował, albo zachorował? Popatrzyłam jeszcze raz i wtedy zobaczyłam jak do mnie macha.
- Dalej, Paris! - śmiał się, a ja zaczęłam do niego iść.
- Boże, już się śmiałam, że zrezygnowałeś! - szeroko się uśmiechnęłam i zajęłam miejsce obok niego. Spojrzałam w drugą stronę i niedowierzałam. Musiał tu usiąść Ethan? Lot to chyba przyjrmny nie będzie.
- Zadzwoniłbym. - zaczęliśmy gadać o normalnych, luźnych tematach. Dobrze się z nim dogaduje i nie jest taki nachalny jak Ethan. Nawet mi się podoba.
♡
- Paris, Jane i Madison. - rzekł nasz nauczyciel. Siedzimy w recepcji i czekamy, aż dostaniemy kluczyki do pokoi. - Wasz pokój to nr. 19, na drugim piętrze. - wzięłam kluczyk i zaczęłyśmy iść w stronę windy.
- Widziałyście naszą nauczycielke od francuskiego? - zaczęła się śmiać, Madison. - Była cała w kolorach Francji.
- Czy Ty tylko patrzysz na ubiór? Liczy się też charakter. - prychnęłam pod nosem, a Madison zaczęła się głośno śmiać.
- Myślisz, że dlaczego chodzę z Adamem? Bo to seksiak. - otworzyłyśmy drzwi od pokoju. - Jak Tu jest pięknie! - pokój był z klimatem. Za każdym razem, pokoje są urządzane podobnie. Złote metalowe łóżka, ogólnie jakbyś mieszkała w królewskiej komnacie.
- Śpie od okna! - podbiegłam szybko i zajęłam łóżko. - Hah, frajerki! - zaczęłam się śmiać, kiedy zobaczyłam ich miny. Każda z nas chciała to łóżko, ale ja je zajęłam.
- Ciekawe kto ma pokoje obok! - powiedziała Jane.
- Ja jestem ciekawa kto ma pokój nad nami. - spojrzałam na sufit i zaczęłam się śmiać. - Dostali pokój i już sie pieprzą?
- To niemożliwe. Nie dawali pokojów damsko męskich! - krzyknęła oburzona Madi.
- Geje? - zapytała się blondynka i zaczęła sie śmiać. - Pójde to obczaić.
- Ale chyba jak wrócimy. Teraz mamy iść na obchód po mieście. - ciężko westchnęła Madi i wyszłyśmy z pokoju.
Kiedy bylyśmy już na korytarzu zobaczyłam, że na schodach był Ethan i Shally. Szatyn miał rozczochrane całe włosy, a dzieczyna była cała czerwona. Nie wiem czemu, ale poczułam mocne ukucie w brzuchu.
- Chyba już wiadomo, kto ma pokój nad nami. - powiedziałam cicho do przyjaciółek. Od razu się odwróciły.
- Nie gadaj! - krzyknęła Jane. Wszyscy się na nas spojrzeli. - Gratulacje, kochana! Wiedziałam, że coś was łączy! - zrobiłam wielkie oczy i rzuciła mi się na szyję. Chyba próbuje odwrócić sytuacje. Po chwili pojawił się koło mnie Jonathan. - Jesteście słodcy!
- Ugh, Jane Ty kretynko. - uderzyłam się w czoło.
- O co jej chodzi? - powiedział mi cicho do ucha.
- Wyjaśnie Ci wszystko później. - powiedziałam, kiedy kątem oka zauważyłam, że patrzy się na nas Ethan. - W sumie, po co czekać. - spojrzałam w oczy blondynowi i się przybliżyłam. Pocałowałam go. Jezu, zrobiłam to.
- Paris. - uśmiechnął się. - Co to było?
- Wyjaśnie Ci wszystko później. - powtórzyłam i wtedy zaczęliśmy iść. Byłam już w Paryżu. Mam tutaj rodzine. Wpadniemy do nich od czasu do czasu.
Chodziliśmy już prawie dwie godziny. Jak się mieszka w Paryżu to, tak jak w więzieniu. Dokoła Ciebie są budynki. Mogłoby być więcej tej przestrzeni, ale i tak uważam, że jest tutaj pięknie.
- Moi drodzy, macie czas wolny. Dwie godziny wam chyba wystarczą, co? - zaśmiał się z innymi nauczycielami. Na moich przyjaciółek te dwie godziny miną jak dwie minuty.
Usiadłam sobie na ławce i zaczęłam szukać w torebce telefonu. Nie wiem po co wzięłam wode, ciastka, słuchawki, jakiś krem. Nawet znalazłam cukierki.
- Wy dziewczyny to macie problemy. - zaśmiał się Jonathan. - Możesz powiedzieć co to miało znaczyć? - machnął ręką, a ja się na niego spojrzałam.
- Przepraszam, może nie powinnam. Jane myślała, że jesteśmy parą i po prostu jakoś tak wyszło.
- Czyli ten pocałunek dla Ciebie nic nie znaczył? - zrobiłam wielkie oczy, kiedy zobaczyłam, że najwidoczniej zrobiło mu się przykro.
- Szczerze, to mi się podobało. - wymusiłam lekki uśmiech. Serio mi się podobało, ale teraz czuję się trochę głupio i mam ochotę zapaść się od ziemie.
- Może to nie najlepszy moment, żeby Ci to powiedzieć.Wiem, że jestem durniem i dawno powiniem Ci to powiedzieć. Zakochałem się w Tobie, Paris. - wstanął i podał mi rękę, abym też wstała. Nic nie powiedziałam tylko się uśmiechnęłam. Cieszę się! Stanęłam na palcach i znów go pocałowałam. Dobrze się przy nim czuję, jest to dobry chłopak.
Przez te dwie godziny, chodziłam po mieście z Jonathan'em. Kupiłam jakieś tam bryloczki, magnezy i takie pierdoły. Z całą grupą spotkaliśmy się w wyznaczonym miejscu i pojechaliśmy do hotelu. Minęło 20 minut i już byłyśmy w pokoju.
- Myślałam, że Jonathan to przykrywka. - odezwała się Madison, kiedy Jane była w łazience. - Zapomniałaś już o Ethanie? - nie, nadal siedzi mi w głowie, ale jej tego nie powiem.
- Czuję coś do Jonathan'a, a o Ethanie już zapomniałam. - położyłam się na swoim łóżku. - Nie gadajmy o tym, Jane zamówiła pizze. Pójdziesz po nią?
- Nie, ja jestem w piżamie. Proszę, Paris! Nie chce mi się już przebierać. - uklęknęła mi przed łóżkiem i zaczęła błagać. Zaczęłam się śmiać.
- Dobra, pójde. - wychodząc z pokoju jeszcze się śmiałam. Zamknęłam drzwi i zaczęłam wędrować w stronę windy. Cały czas gapiłam się w swój telefon i niezauważyłam, że w kogoś wpadłam. Jaka ze mnie sierota. - Przepraszam, nie zauważyłam Cię. - wyminęłam tą osobę i wcale nie spojrzałam kto to był.
- Następnym razem bardziej uważaj jak chodzisz. - usłyszałam doskonale znany mi głos. Odwróciłam się, a on patrzył na mnie z lodowatym spojrzeniem.
- Masz jakiś problem? Przeprosiłam przecież! - podeszłam krok bliżej i zobaczyłam jak zaciska szczęke.
- Nie mam problemy to tego, że nie umiesz chodzić, tylko do tego, że prowadzasz się z tym frajerem. - powiedział oschle.
- I kto to mówi.. - powiedziałam cicho pod nosem, ale jednak to usłyszał i wyglądał na jeszcze bardziej wkurwionego. - To chyba nie powinno Cię obchodzić. Z resztą, ja tego przed Tobą nie ukrywam, tak jak Ty. Wstydzisz się jej czy co? - podniosłam ton. Zdenerwował mnie. - Zajmij się lepiej Shally.
- To było co innego, Paris. - mocno chwycił mnie za nadgarstek. - Nie powinnaś się z nim spotykać. Nie jest dla Ciebie.
- Bo Ty akurat wiesz to najlepiej! - zaśmiałam się i kiedy chciałam go wyminąć, ścisnął jeszcze bardziej. - Puść mnie.
- Żebyś znów mi uciekła? - zmarszczyłam brwi, za bardzo nie wiedziałam o co mu chodzi, ale zaczął się przybliżać. Swoją drugą położył na moim policzku i szybko mnie pocałował. - Tylko tego chciałem. - oderwał się ode mnie i kiedy się odwrócił, zobaczyliśmy, że na schodach stała Shally.
No to mam przejebane.