Ερμιόνη
Βγάζει ένα μικρό ασημένιο κλειδί κλειδί από την τσέπη του και το τοποθετεί στην κλειδαριά της ξύλινης πόρτας της αίθουσας των φίλτρων. Με μία μικρή του κίνηση ακούγεται ένα κλικ και η αίθουσα ανοίγει.
"Πώς.."
Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την φράση μου. Ο δείκτης του δεξιού χεριού του βρίσκεται στα χείλη μου κάνοντας μου νόημα να σωπασω. Με τραβάει μέσα και κλειδώνει την πόρτα πίσω μας. Το δωμάτιο είναι τόσο σκοτεινό που δεν βλέπω ούτε την μύτη μου. Κάνω ένα βήμα προς τα μπροστά και ακούω ένα μικρό βογκητο.
"Πρόσεχε που πατάς Γκρειντζερ!"
Μου λέει ψιθυριστά με εκνευρισμένο τόνο.
"Δεν βλέπω Μαλφοι! Τι θες να κάνω?"
"Αρχικά να μιλάς πιο σιγά!"
Μου απαντάει ειρωνικά.
"Lumos"
Ψιθύρισε και ένα έντονο φως πλημμύρισε το σκοτεινό δωμάτιο. Ένιωσα τα μάτια μου να υποφέρουν. Κατευθύνθηκε γρήγορα στα ράφια ενώ συγκέντρωνε με επιδειξίες κινήσεις κάποια μπουκαλάκια.
"Θες βοήθεια?"
Ρώτησα από ευγένεια αν και φαινόταν να γνωρίζει με ακρίβεια την κάθε σπιθαμή αυτού του δωματίου.
"Οχι."
Απάντησε μονολεκτικά χωρίς να μου ρίξει ματιά συνεχίζοντας με απόλυτη συγκέντρωση να συγκεντρώνει τα συστατικά για ότι ήταν αυτό που ετοίμαζε. Στάθηκε πίσω από τον πάγκο και κοίταξε τα υλικά που είχε μπροστά του.
"Νομίζω είμαστε εντάξει."
Είπε τελικά μιλώντας μάλλον πιο πολύ στον εαυτό του παρά σε εμένα. Τον πλησίασα διστακτικά. Άρχισε να περνά με προσοχή τα μπουκαλάκια μέσα από τα δάχτυλα του ρίχνοντας στο τσουκάλι την ποσότητα που θεωρούσε σωστή.
"Θέλεις να μου πεις τι κάνεις? "
Τον ρώτησα. Δεν ήθελα να τον αποσυντονισω μα η περιέργεια με έτρωγε.
"Ένα φίλτρο."
Απάντησε αδιάφορα λες και ήμουν τυφλή.
"Αλήθεια λες? Και εγω νόμιζα πως έφτιαχνες κοκτέιλ."
Στριφογυρισε τα μάτια του προς τα πάνω.
"Είναι ένα φίλτρο αφαίρεσης της προσωρινής μνήμης. Ξεχνάς όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ώρες ανάλογα με την δόση που έχεις πάρει."
Εξήγησε τελικά.
"Δεν μας το έχουν μάθει αυτό στο μάθημα των φίλτρων. "
Αναφώνησα.
"Είναι σκοτεινή μαγεία."
Σκοτεινή μαγεία. Μάλιστα. Τώρα εξηγείται το πως έφτιαχνε το φίλτρο με τόση άνεση.
" Φαίνεται να το έχεις φτιάξει πολλές φορές. "
Ούτε που ήθελα να ξέρω πόσες φορές έχει διαγράψει την μνήμη κάποιου. Κυρίως τους λόγους που ήθελε να διαγράψει την μνήμη κάποιου.
"Πρωτη φορά είναι."
Απάντησε με απάθεια.
"Είσαι σοβαρός?! Και υπολογίζεις τις δόσεις με το μάτι?! "
Είπα τρομοκρατημένη και θα ορκιζόμουν πως είδα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη του.
"Ω έλα τώρα Γκρειντζερ.. Δεν θα πάθει κάτι ο χοντροπετσος ο Μπεν.. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω.."
Σήκωσε ανάλαφρα τους ώμους του στην τελευταία του πρόταση. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν τόσο ήρεμος.
"Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να του το δώσεις αυτό! "
Του ανακοίνωσα. Άφησε το μπουκαλάκι που κρατούσε στο γραφείο. Ο ήχος που έκανε με έκανε να αναπηδησω. Με κοίταξε με απόλυτη σοβαρότητα.
"Να σε δω πως θα εξηγήσεις τότε όλο το σκηνικό στο αγόρι σου. "
Μου είπε χαιρεκακα.
Σταύρωσα τα χέρια μπροστά στο στήθος μου.
"Τελείωνε με αυτό το πράγμα."
Του είπα και αποτραβηξα το βλέμμα μου από το δικό του.
Είχαν περάσει πέντε λεπτά χωρίς να μιλάει κανείς μας. Κάτω από το αχνό φως του ραβδιου του οι γωνίες του προσώπου του φαινόταν τόσο έντονες που ήθελα να χαϊδέψω την γραμμή που σχημάτιζε το σαγόνι του. Ερμιόνη συγκεντρωσου. Τα έχεις χάσει? Αποτραβηξα το βλέμμα μου από το πρόσωπο του και το εστρεψα στο φίλτρο. Σε εκείνο το σημείο που τα χέρια του προσθεταν συνεχώς συστατικά. Το δέρμα του ήταν τόσο λευκό. Οι κινήσεις του τόσο επιδεξειες, σχεδόν αέρινες.
"Είμαστε έτοιμοι."
Μουρμούρισε. Τα μάτια του γυάλιζαν. Ήταν περήφανος για αυτό που έφτιαξε. Δεν του απάντησα. Ήμουν ζαλισμένη στις σκέψεις μου. Έβαλε γρήγορα τα συστατικά στις θέσεις τους και καθάρισε τον πάγκο. Η τάξη ήταν σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα.
Γέμισε ένα μικρό διάφανο μπουκαλάκι με το ασημί μίγμα που είχε φτιάξει.
"Έλα πάμε."
Μου είπε και απλά τον ακολούθησα. Αφού σιγουρευτηκε πως δεν ήταν κανείς στον διάδρομο κλείδωσε την πόρτα. Με έπιασε από τους ώμους κοιτώντας με στα μάτια.
"Πήγαινε στο δωμάτιο σου θα φροντίσω εγώ τον Μπεν. Εντάξει?"
Δεν πήρε καμία απάντηση.
" Ερμιόνη με ακούς??"
Η φωνή του ανέβηκε ένα τόνο και με τράβηξε μακριά από τις σκέψεις μου.
"Ναι, εντάξει."
Του είπα τελικά. Χάθηκε από τον διάδρομο με ταχύ βήμα. Ενώ η φιγούρα του απομακρυνοταν στήριξα το σώμα μου στην πόρτα της αίθουσας των φίλτρων. Τι μου συνέβαινε? Από πού είχαν ξετρυπωσει όλες αυτές οι σκέψεις ξαφνικά? Είχε δίκιο από την αρχή, έπρεπε να μείνω μακριά του. Και αυτό θα έκανα.
Συγκρότησα τον εαυτό μου και βγήκα στο προαύλιο να πάρω λίγο αέρα. Οι μαθητές είχαν γυρίσει όλοι στα δωμάτια τους.
"Ερμιόνη που ήσουν? Έφαγα τον τόπο για να σε βρω! "
Η ανήσυχη φωνή του Ρον αντηχησε στα αυτιά μου. Είχε καθίσει δίπλα μου και με κοιτούσε με απορία. Δεν του άξιζαν αυτά τα ψέματα.
"Εδώ και εκεί"
Του πέταξα αδιάφορα.
"Δηλαδή?"
Ήθελε να μάθει και είχε δίκιο, μόνο που εγώ δεν είχα καμία πειστική δικαιολογία.
"Μετά το μάθημα πήγα στη βιβλιοθήκη κατευθείαν, έψαχνα ένα βιβλίο για την εργασία που μας έβαλε ο Χαγκριτ. Ξεκίνησα το διάβασμα στο δωμάτιο μου αλλά τελικά χρειαζόμουν λίγο αέρα και ήρθα εδώ."
"Βρε αγάπη μου σου έχω πει πολλές φορές πως δεν πρέπει να χάνεις το δείπνο.. Έχεις μείνει μισή! "
" Έχεις δίκιο..δεν θα ξαναγίνει. "
Πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου και ένωσε τα χείλη μας. Ένα φιλί που φούντωσε και άλλο τις ενοχές μου. Τον είχα φλομώσει στα ψέματα. Μα αυτό ήταν το τελευταίο ψέμα που του έλεγα.
Γειαα 🤗
Δεύτερο κεφάλαιο σε μία μέρα??? Ω ναιι! Δεν ξέρω τι με έπιασε είναι η αλήθεια 😋
Σκέφτηκα να το ανεβάσω αύριο αλλά μιας και το έχω έτοιμη, τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα 😂
Αυταα λοιπόν!
Θα τα πούμε σίγουρα αύριο γιατί έχω και άλλο κεφάλαιο έτοιμο 😋
Πείτε μου την γνώμη σας και πατήστε το ⭐ αν σας άρεσε!
Τα λέμε σύντομα 💕