Chapter Fourteen (part 2)
HER POV
Continuation...
"Psst! Psst! Hoy babae, gumising ka."
Nagising naman ako ng mayroon akong narinig na pamilyar na boses dahilan para maimulat ko ang mga mata ko. Nahihirapan akong imulat ang mga mata ko sa kadahilanan na inaantok pa ako.
Iminumulat ko ulit ang mata ko nang maaninag ko si Brace na nasa harapan ko na nakatayo habang ginigising ako. Napaigtad at napatayo naman ako agad-agad.
"Oh, good morning." bati ko sa kanya. As usual, poker face lang siya. Walang bahid na ngiti sa mukha niya.
Akala ko totoo 'yong nangyari na nagbago na si Brace na pinaglutuan niya ako, nasuot-suot niya ang wedding ring namin at hinalikan niya ako sa noo.
Para talagang totoo eh parang hindi panaginip.
Masakit mang aminin. Isang malaking panaginip lang pala 'yong lahat.
Pero dahil sa panaginip ko kanina, mas lalo akong namotivate na huwag sumuko. Na kumapit pa, dahil naniniwala ako na walang impossible. Naniniwala ako na mayroon pang pag-asa na sana mahalin niya din ako. Ayaw kong bumitaw.
Gusto ko na kahit sa maliit na panahon maramdaman ko at maranasan ko maging parang isang asawa niya na minamahal niya. Gusto ko maramdaman ang pagmamahal niya kahit sa kaunting panahon.
"Why are you smiling?" tanong niya na may bahid na pagkainis.
Hindi ko lang mapigilang ngumiti dahil sa naalala kong panaginip. Sarap siguro sa pakiramdam pagtotoo 'yon, paag gawin niya din iyon sa akin.
"Wala lang masaya lang ako kasi magaling kana." sabay hipo ko sa kanyang noo.
"Buti gumaling kana, naag-alala ako sa'yo kagabi. Ang taas ng lagnat mo at sobrang init mo pa. Kumusta na ang pakiramdam mo?" nag-alalang tanong ko sa kanya.
"Ay, oo nga pala, pasensya na kung dito ako natulog sa kwarto mo ha? Hindi kasi kita maiwan-iwan dahil sa lagnat mo kaya, dito muna ako sa couch natulog. Huwag kang mag-alala, wala akong pinakialaman dito sa kwarto mo. Promise."panigurado kong sabi sabay taas ng kamay ko na parang nag papanatang.
Hindi lang niya ako pinansin. Tumalikod lang siya at lumakad siya palabas ng kwarto.
Buti hindi siya nagalit. Buti hindi niya ako pinagbuhatan ng kamay. Akala ko talaga sa kabila ng pagpasok ko sa kwarto niya pagsasalitaan at pagbubuhatan na naman niya ako ng kamay. Hinanda ko na ang sarili ko sa possibleng mangyari.
Sinusundan ko si Brace habang naglalakad papunta sa baba ng biglang nag ring ang phone ko.
Calling
0995*******
Unknown number.
Mayroong tumawag sa akin. Unknown number. Hindi ko nalang ito pinansin at sinundan ko na lang si Brace. Napatingin ako sa clock namin sa living room.
Nang nakita ko ang orasan ay dali-dali akong pumunta sa kusina at nagluto ng pakain para sa almusal.
Nako, malelate si Brace nito.
Tinignan ko siya, parang ang cool lang niya. Hindi ba siya nag-alala na malelate siya sa trabaho?
Nagluluto naman ako ng madali Lang lutuin.
Calling...
Unkown number.
Nabigla naman ako sa malakas na sound effect ng phone kadahilanan para mapaso ako.
"Araayy." daing ko dahil sa kamay ko na napaso sa frying pan.
Tinignan ko ulit ang tumatawag. Kanina pa to ah?
Inaacept ko naman ang tawag baka kasi importante. Nakailang missed calls na to.
"Hello, sino to?" tanong ko sa kabilang linya.
"Ay, Good morning Sir." nakangiti kong bati sa kanya.
"Napatawag po kayo?" tanong ko ulit.
"I'm sorry for calling you this early, but are you available right now? I'm sorry if I'm going to take back my words, but there is really an urgent appointments that we have to attend later on." paliwanag niya.
"Okay, sir. That wouldn't be a problem, pero Sir mukhang malelate po ako ngayon. Okay lang po ba?" nahihiyang tanong ko.
"No, that's not a problem, I'll just fetch you up there in your house."
"Sir? no, no Sir. Huwag na po Sir. Kaya ko po sarili ko. Magtataxi na lang po ako o di kaya... ahm, ano, ahm.. sasabay na lang po ako kay Mr. Montejo." sabi ko sabay tingin ko iay Brace na nakangiti ng pilit habang Nakatingin din naman si Brace sa akin.
Ano ba 'tong ginawa kong palusot. Kahit kailan talaga palpak ako sa pag-iisip.
"Okay. If u say so. Have to go now."
"Okay po Sir." sabi ko sa kabilang linya.
"Tell Mr. Monteverde to cancel all the meetings and reschedule it." biglang singit na sabi ni Brace.
"huh? Bakit naman? Sabi niya importante daw to eh." nagtataka at gulat na tanong ko sa kanya.
"You cant go with him, we're not going to the company right now. We're going to you're parents house right now so be prepared. I'll just call and inform Mr. Monteverde that you can't go to work."
"Talaga? Pupuntahan natin sila Mama sa bahay?" masaya kong tanong sa kanya. Ba't di ko alam 'yon? Hindi man lang ako tinawagan nila mama. Sila lage ang unang tumatawag sa akin at laging unang nagiinform pag ganito. Bakit kaya? Ano kayang problema nila mama sa akin?
Kinakabahan naman ako sa naisip ko.
"Hello, Mr. Monteverde, this is Mr. Montejo, I just want to apologize if Miss Imperial can't go with your meetings right now, even tomorrow and the next other day. There's just something urgent came up that we both have to attend. " kalmang sabi niya sa kabilang linya at agad naman niyang binaba ang tawag.
"You woman, try fix your self and pack your things." sabi niya sabay talikod at pumunta na sa itaas.
Tinapos ko muna ang ginawa kong pagluto at sinunod ang sinabi ni Brace.
Sobrang excited na akong makita na sila mama. Dali-dali naman akong nag impake.
Yhay.
Tatlong araw ko makakasama sina Mama. Ayos din 'yon kasi makapag bonding din kami. Ilang buwan na din kasi ang nakalipas ng hindi ko sila nakikita at nabibisita. Sobrang layo lang kasi ng biyahe papunta doon mga 6-8 hours yung biyahe hindi ko makayanan ang ganitong kahabang biyahe. Walang biyahe na hindi ako nagsusuka dulot ng pagkahilo.
Nagimpake na ako at nagdala na ng sunflower scent at plastic na din incase pag nasusuka ako.
Ready na ako. Si Brace na lang ang hindi pa. Nagmamadali kasi akong Mag impake dahil ayaw ko na mag antay si Brace ng matagal baka magalit na naman siya.
Nang nakababa na siya mula sa kwarto niya ay napangiti naman ako sa kabuuang ayos niya. Kahit kailan sobrang gwapo niya talaga. Kahit sa simpleng short at T-shirt lang okay na. Sobrang nakakaattract kaya nga noong high school pa kami walang dudang maraming babae ang nagkakarandapa sa kanya.
Mas lalo akong napangiti ng makita ko 'yong suot-suot niyang singsing. Bagay sa ring finger niya ang wedding ring namin. Ito ang second time na nakita ko nasuot-suot niya ito. 'Yong una noong ikinasal kami. 'Yon lang. Simula noon hindi na niya ito isinuot pa.
Kinilig naman ako kasi tinatago niya din pala ang singsing. Sobrang saya ang nararamdaman ng puso ko ngayon kasi para sa akin kahit sa simpleng singsing na suot-suot niya ngayon ay parang binibigyan niya ng buhay ang kasal namin. Binibigyan niya ng pag-asa ang relasyon namin. Binibigyan niya ako ng halaga.
"What are you staring at? Go and bring all the bags in car." masungit na sabi nito. Dali-dali ko namang sinunod ang sinabi niya. Dinala ko lahat ng bags na dadalhin namin sa sasakyan. Nahihirapan akong gawin 'yon dahil sa sakit ng braso at kamay ko dahil sa paso ko kanina at ngayon ko lang din napagtuunan ng Lansing na mayroon pala akong pasa sa braso ko.
Napadaing naman ako sa sakit.
"Kakayanin mo Shealtiel, ikaw pa." pag eencourage ko sa sarili ko.
Nang matapos na ako ay nakita ko si Brace na nauunang pumasok sa loob ng sasakyan kaya sumunod lang din naman ako kaagad.
"Hayss, kahit kailan talaga Brace, wala ka talagang bahid na pagkagentleman sa akin." bulong ko sa sarili bago ako pumasok sa loob ng sasakyan.
"What happened to that?" Tanong niya sa'kin ng makaupo na ako katabi niya. Napatingin naman ako sa kung ano ang tinutukoy niya, ang braso ko.
"Ah, ito, wala 'to. Alam mo na sa pagiging malamya ko." Tugon ko sa kanya to make him an assurance na hindi siya ang may gawa nito.
"Cover it as much as possible na hindi 'yan makikita ng mga magulang mo. Try to look great. Try to act like everything is fine in front of your family. Let's try to pretend that everything is normal and great." sabi niya sa akin bago niya pinaandar ang sasakyan.
Masakit. Sobra. Kasi hanggang doon lang ang tingin niya sa akin. Hanggang doon lang ang kaya naming gawin; to act and to pretend that everything is fine, everyone is happy. Hangang doon lang.
Hanggang doon lang ba ako sa buhay mo Brace?
Hanggang doon lang ba ang kaya mong gawin? Ang magpapretend na bilang asawa mo sa harap ng mga parents natin at single ka sa harp ng karamihan?