Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε.
Φραντσς Καφκα
«Οι τοξικές σχέσεις δε χρειάζεται να είναι απαραίτητα ερωτικές, μπορούν να είναι μεταξύ φίλων συγγενών συνεργατών, γνωστών. Ωστόσο οι πιο επικίνδυνες είναι εκείνες που περιλαμβάνουν ερωτά, γιατί το άτομο χάνει την αίσθηση της αυτοσυντήρησης που το ωθεί ν' απομακρυνθεί. Έτσι πονάει που μένει, μα ταυτόχρονα πονάει που φεύγει, χάνει τον εαυτό του και δημιουργεί παραισθήσεις βελτίωσης της σχέσης μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το ένστικτό του και να το μπερδέψει προσωρινά. Οι τοξικές σχέσεις είναι απαραίτητες κι όσο νωρίτερα τις βιώσουμε στη ζωή μας τόσο καλύτερα τις αντιμετωπίζουμε στην μετέπειτα πορεία μας. Είναι αναπόφευκτο και κανένας τρίτος δεν μπορεί ν' απομακρύνει κάποιον από μια τοξική σχέση· πραγματικά κι οριστικά απομακρύνουμε μόνο εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας».
Τα λόγια της καθηγήτριας της ψυχολογίας ήχησαν στο μυαλό της ενώ χτένιζε τα μαλλιά της.
Μα ποιον κορόιδευε;
Η πραγματική της τοξική σχέση ήταν με τον εαυτό της. Κι αυτό οδηγούσε σε τοξικές σχέσεις με κάθε άτομο που την πλησίαζε.
Η σκληρή αγάπη του πατέρα της.
Η μετριασμένη αδιαφορία της πραγματικής της μητέρας.
Η έλλειψη στοργής την έκανε σκληρή κι αδυνατούσε να συνάψει ειλικρινείς σχέσεις με άτομα. Είτε φιλικές, είτε διαπροσωπικές.
Κοίταξε τη βαλίτσα και περιεργάστηκε για λίγο το περιεχόμενό της· τα καλλυντικά, το ζευγάρι παπούτσια που θα φορούσε και μερικά πρόχειρα ρούχα, ενώ δίπλα κρεμόταν στην προστατευτική του θήκη το φόρεμα που είχε διαλέξει για σήμερα και που δε θύμιζε σε καμία περίπτωση φόρεμα για φόνο.
Ο Carter έβαλε τα πράγματα της Ρεβέκκας στο αυτοκίνητο και σε λίγο θα έφευγαν για το αεροδρόμιο. Θα ήταν μάταιος κόπος να ετοιμαστεί από τώρα καθώς είχαν πολλές ώρες μπροστά τους.
Ήταν μια επικίνδυνη αποστολή κι αυτό το ήξερε, μα η ατίθαση κι επιπόλαιη κοπέλα δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να γίνει εν τέλη...
------------------------------------------
Βρίσκονταν στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Είχαν κάνει ήδη πάνω από 15 φόρες επανάληψη το σχέδιο. Δεν ήταν απλό και σίγουρα δεν ήταν εύκολο.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει ακριβώς πόση ευθύνη είχε. Με ένα δικό της λάθος θα τινάζονταν όλα στον αέρα.
Το όνομά της ήταν τούρκικο κι όλοι στην εκδήλωση αδημονούσαν να δουν ποια είναι στην πραγματικότητα η τόσο έξυπνη κοπέλα που τόσο πολύ βοήθησε. Άλλωστε ολόκληρη η «εκδήλωση» που ο Ιάσονας προς τιμήν της διοργάνωσε πιο πολύ θα έλεγε κανείς πως έμοιαζε με συγκέντρωση της Μαφίας. Και σήμερα επρόκειτο να πεθάνει ο αρχηγός μιας πανίσχυρης κλίκας της Ρωσίας.
Και για να επιτευχθεί αυτό η Ρεβέκκα με επιτυχία θα τον αποπλανούσε.
Η ώρα ήταν 6 το απόγευμα κι η εκδήλωση άρχιζε στις 8. «Η Γυναίκα» -γιατί έτσι την αποκαλούσαν καθώς δεν ήξεραν τίποτα ιδιαίτερο για εκείνη- θα έφτανε τάχα στις 10. Στις 12 έπρεπε να είχε τελειώσει τη δουλειά. Ωστόσο από τη στιγμή που θα απομακρυνόταν με τον άνθρωπο στόχο στα δωμάτια του ξενοδοχείου είχε μόλις 3 με 5 λεπτά να τον αποπλανήσει να τον ακινητοποιήσει ώστε να έρθει ο δικός τους και να τον σκοτώσει. Ύστερα να αποδράσει κι όλοι να νομίσουν ότι επρόκειτο για άπατη. Και φυσικά πρώτος από όλους θα αθωωθεί ο Ιάσονας ο οποίος αρνούνταν πεισματικά μέχρι πρότινος να την καλέσουν στην εκδήλωση. Ωστόσο η άρνηση του αυτή κι η τοποθέτηση διπλάσιας ασφάλειας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από προσποίηση προς δημιουργία άλλοθι.
Ξεφύσησε κάπως αγχωμένη. Κοίταξε τη θεά έξω από το δωμάτιο. Σε δύο ώρες θα έπρεπε να φτάσει στο χώρο και να κεντρίσει την προσοχή όλων.
«Έτσι θα έρθεις;», η φωνή του Ιάσονα την έκανε να σηκώσει το κεφάλι της απότομα προς το μέρος του.
Ήταν ήδη ντυμένος.
Μα, Θεέ μου, αν τα απλά μαύρα μπλουζάκια του πηγαίναν, το λευκό πουκάμισο και το μαύρο σακάκι τον εξύψωναν. Ήταν απολαυστικά ωραίος. Γοητευτικός πέραν κάθε υπαρκτού ορίου και γεροδεμένος.
Το πρόσωπό του φώναζε δύναμη κι εξέπεμπε δέος όπου και να βρισκόταν.
Έκανε την καρδιά της να χτυπήσει μανιασμένα. Ήταν λες και η παρουσία του εξέπεμπε μια δόνηση που έκανε το σώμα της να τρέμει.
Έδινε την εντύπωση ότι ήταν το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το απρόσιτο. Ήταν όντως απρόσιτη η ομορφιά του, μαζί κι η προσωπικότητά του.
«Έχω ακόμα χρόνο» απάντησε και κοίταξε την πρόχειρη εφαρμοστή φόρμα της. Ακόμα κι έτσι να πήγαινε θα μπορούσε να αποπλανήσει τον καθένα. Κι αυτό το ήξεραν όλοι.
«Ρεβέκκα αν τα κάνεις σκατά και μας καταλάβουν κινδυνεύει κι η σωματική σου ακεραιότητα εκτός από την ταυτότητά σου. Θα τιναχτούν όλα στον αέρα», της είπε απειλητικά σχεδόν.
«Ξέρω τι κάνω» του απάντησε χωρίς να τον κοιτάει και χτένισε τα μαλλιά της που μόλις είχε ισιώσει.
«Δε σε εμπιστεύομαι γι' αυτή τη δουλειά», έθεσε κυνικά.
«Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα», του είπε εξίσου απότομα.
«Δεν ξέρω αν είσαι απλώς ατίθαση ή δε σε έχω βασανίσει αρκετά για να μάθεις πότε πρέπει να το βουλώνεις και να κάνεις τη δουλειά σου». Ο Ιάσονας την έπιασε πολύ σφιχτά από το μπράτσο και την ταρακούνησε δυνατά. Η φωνή του ήταν ανατριχιαστική και κοφτή.
Η Ρεβέκκα με μία εξίσου απότομη κίνηση τίναξε το μπράτσο της προς τα κάτω απελευθερώνοντας τον εαυτό της από το δυνατό κράτημά του.
«Ξέρω τα όριά μου» δήλωσε άχνα, μα δυναμικά.
«Να το δείχνεις», της απάντησε κι έκανε μια κίνηση να φύγει.
«Δεν είπα πως τα σέβομαι κιόλας. Μπορώ να κάνω τα πάντα!» αντιγύρισε με στόμφο.
Ο Ιάσονας φάνηκε να εξοργίζεται.
Την έσπρωξε με μια αιφνιδιαστική κίνηση προς τα πίσω. Η ατίθαση κοπέλα έπεσε κάτω στραβοπατώντας, ωστόσο δε μόρφασε καν. Το μαλακό χαλί ελάφρυνε την πτώση της, αλλά αρνητικά επέδρασε ο παράγοντας του αιφνιδιασμού.
Στάθηκε όρθιος από πάνω της, με μια απλή κλωτσιά θα μπορούσε να της καταστρέψει το πρόσωπο.
Ήταν αγέρωχος κι η Ρεβέκκα ήξερε καλύτερα από το να σηκωθεί απότομα όρθια.
«Μάλλον δε γνωρίζεις τα όριά σου γλυκιά Ρεβέκκα», της απάντησε εριστικά.
Η βαθιά αφοπλιστική φωνή του την έκανε να αναριγήσει.
«Τα όριά σου», συνέχισε «σταματούν εκεί που εγώ ορίζω κι εκεί που θέλω εγώ. Γιατί αν το πω εγώ, εσύ σε δευτερόλεπτα θα είσαι νεκρή. Κι όταν φτάσει εκείνη η ώρα δεν θα είσαι η τρομερή και φοβερή Ρεβέκκα Ιακώβου. Θα είσαι ένα τίποτα, ένα μικρό ανυπεράσπιστο κοριτσάκι χωρίς μέλλον. Μπορεί να τους έπεισες όλους ότι είσαι σκληρή και παγωμένη, πως δεν έχεις καρδιά και συναίσθηση, μα εμένα δεν με κοροϊδεύεις. Κι είναι κακό δικό σου που τόλμησες έστω να προσπαθήσεις» έφτυσε σχεδόν τις λέξεις, κι η Ρεβέκκα τον κοίταξε για λίγο ζυγίζοντας μέσα της τις πιθανότητες να μπορεί να τον ρίξει κάτω.
Ύστερα από δευτερόλεπτα το μόνο που ακούστηκε στο δωμάτιο ήταν το ψυχρό ανατριχιαστικό γέλιο της.
Ήταν πεσμένη στο πάτωμα και κάποιος μόλις την είχε απειλήσει για τη ζωή της. Κι εκείνη ακάθεκτη έκανε λες και δεν κινδύνευε.
«19 Ιουλίου, τότε πέθανε ο πατέρας μου» του είπε και την κοίταξε προσπαθώντας να ενώσει τα κομμάτια του πάζλ.
«Ξέρεις ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν τον βρήκα ξαπλωμένο στο παχύ χαλί με τα πόδια να προεξέχουν από το γραφείο του;» η κυνική περιγραφή της δεν τον άγγιξε.
«Ότι επιτελούς θα έβγαινα το βράδυ χωρίς να μου κάνει έλεγχο» του είπε κι έσκασε ένα μισό χαμόγελο απ' αυτά του τρελού, ο Ιάσονας την κοίταξε μ' ένα βλέμμα ακαθόριστο κι ανεξιχνίαστο.
Και δε θα την πίστευε λεπτό.
Αλλά η Ρεβέκκα Ιάκωβου του είχε κεντρίσει την προσοχή πριν 6 χρόνια όταν η αυτοκρατορία του είχε μόλις εδραιωθεί, εκείνη ήταν μόλις 15 χρόνων. Ο εικοσάχρονος τότε Ιάσονας είχε μάθει πρώτη φορά για την κλίκα του πάτερα της που άρχισε να παίρνει πολλή δύναμη.
Όντας λοιπόν διψασμένος για το αίμα και την εξόντωσης κάθε πιθανής απειλής έδωσε εντολή στον -τότε νεοφερμένο- Carter να του δώσει αναφορά για κάθε κίνηση της κλίκας.
Τότε έμαθε πρώτη φορά το όνομα της.
Ρεβέκκα Ιάκωβου, ετών δεκαπέντε. Ήταν ακόμα ένα παιδί. Πού θα χρησίμευε ένα παιδί στην Μαφία; Πόσο μάλλον ποιος θα χρησιμοποιούσε το ίδιο του το παιδί για τόσο βρώμικες δουλειές από τόσο νωρίς;
Κι αυτό δεν το κατάλαβε για λίγο καιρό, μέχρι να μάθει το λόγο που την χρησιμοποιούσε ο πατέρας της, ωστόσο ένα χρόνο αργότερα έμαθε καλά.
Αργότερα η δεκαεξάχρονη πλέον Ρεβέκκα Ιάκωβου ήταν η «πλανεύτρα» της Μαφίας.
Γέλασε εκείνο το βράδυ στο γραφείο του όταν του το ανακοίνωσε ο Carter κι ο Eric παραλίγο να πνίγει με το ουίσκι του.
Μα αυτό το γέλιο κόπηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα.
Στις 19 Ιουλίου, όταν η φήμη της πλέον ήταν τεράστια στον υπόκοσμο. Την έλεγαν αδίστακτη, οργίαζαν οι φήμες ότι ο πατέρας της την βασάνισε τόσο που έχασε τον ψυχικό της κόσμο. Μιλούσαν για μια γυναίκα φτιαγμένη από καθαρό πάγο.
Εκείνη τη μέρα, στις 19 Ιουλίου, είχε διαρρεύσει ο θάνατος του πάτερα της γεγονός που είχε συγκλονίσει τον παγκόσμιο υπόκοσμο.
Ο ίδιος είχε πληροφορηθεί ότι ο γιος του, ο Αντρέας, έφτασε καταρρακωμένος στην Αγγλία για την κηδεία του και για να αναλάβει τα ηνία.
Ο Ιάσονας, βασισμένος μόνο σε μία φωτογραφία της από όταν ήταν 13 που είχε λάβει πρόσφατα, μπορούσε να σχηματίσει ένα είδωλο προσωμοίωσης της σημερινής της εικόνας στο μυαλό του –κι ας ήταν η μονή εικόνα που είχε από εκείνη. Κι ας ήταν μονάχα το προφίλ της, κι ας φορούσε κουκούλα, την αναγνώρισαν σε ένα κλαμπ.
Η 19η Ιουλίου ήταν μια μέρα χαράς, ''άλλος ένας αντίπαλος είχε βγει από τη μέση'' όποτε είχε βγει για να το γιορτάσει. Ο Ιάσονας δεν γιόρταζε ποτέ τίποτα, απλώς επιβράβευε τον εαυτό του και όσους εργάζονταν με εκείνον ή για εκείνον σε πολύ ξεχωριστές στιγμές.
Τότε την είδε. 5 ώρες αφού όπως φημολογείται είχε βρει τον πάτερα της νεκρό ήταν έξω και χόρευε με κάτι άγνωστους. Γελούσε με την καρδιά της. Δεν φάνηκε να γιόρταζε μα σίγουρα δεν φάνηκε να πενθεί
Ήταν σαν μια συνηθισμένη Παρασκευή για εκείνη.
Τον αιφνιδίασε η αδιαφορία της. Τότε συνειδητοποίησε πρώτη φορά στη ζωή του πως η Ρεβέκκα ήταν κενή μέσα της, ήταν αδίστακτη κι ανελέητη.
Δεν πίστευε στα μάτια του! Πώς γινόταν εκείνο το κοριτσάκι με την ατίθαση αύρα να είναι τόσο δαιμόνια;
----------------------------------------------------
Η Ρεβέκκα είχε βαφτεί έντονα. Τα μάτια της είχαν μετατραπεί -χάρη στους φακούς της- από φωτεινά πράσινα σε καταγάλανα. Οι προσεκτικά τοποθετημένες σκιές, το eyeliner κι οι ψεύτικες μα αληθοφανείς βλεφαρίδες τής χάρισαν βλέμμα που σκότωνε· έτσι κι έγινε...
Τα χείλη της είχαν ένα απαλό μπεζ χρώμα κι έμοιαζαν άβαφα, ωστόσο μόνο μια γυναίκα που αφιερώνει χρόνο στον εαυτό της και ξέρει να παρατηρεί θα καταλάβαινε ότι είχε κάνει προσπάθεια για να φαίνονται ακόμη πιο ακαταμάχητα από ότι όντως είναι διατηρώντας ταυτόχρονα την εντύπωση του φυσικού.
Τα μακριά κατακόκκινα μαλλιά της περούκας της που με τη χρήση άψογου εξοπλισμού καθώς επίσης και με άριστη τεχνική τοποθέτησε, έπεφταν σαν φλογερός καταρράκτης στους ώμους της και τα μαργαριτάρια στ' αυτιά της, της χάριζαν ένα αριστοκρατικό ύφος.
Ήταν μια άλλη γυναίκα. Προσεκτικά ζωγράφισε μικρές φακίδες τις οποίες έκανε να δείχνουν όσο πιο φυσικές γινόταν. Βάφτηκε έτσι ώστε να τονίζονται πιο πολύ από ότι συνήθως τα ζυγωματικά της και τέλος τοποθέτησε στη μύτη της με κόλλα για το δέρμα το τελευταίο της απόκτημα.
Της κόστισε πολύ, μα ο πλαστικός την διαβεβαίωσε πως το καουτσούκ στο χρώμα του δέρματός της δεν θα φαινόταν ξένο.
Πρόκειται για μια κινητή προσθήκη. Δυο εκατοστά που τοποθετούσε στην κορυφή της άκρης της μύτης της και την έκανε να φαίνεται γαλλικής καταγωγής. Δεν ήταν κάτι άσχημο, απεναντίας!
Κάπως έτσι η Ρεβέκκα Ιακώβου μετατράπηκε στη γυναικά που αυτοί περίμεναν με βάση τα όσα ήξεραν για εκείνη.
Zekiye Yaşli
Είχε καταγωγή από την Τουρκιά με μητέρα γαλλίδα. Μένει μόνιμα στη Βοστόνη.
Φοίτησε στο Harvard και κατάφερε να αποκωδικοποιήσει τον Αλγόριθμο που χρησιμοποιεί η Μαφία της Ιρλανδίας για να επικοινωνεί με τα μέλη της για χάρη του αγαπημένου της ο οποίος ήταν σε μια κλίκα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εξαιτίας του πηγαίου ταλέντου της την προσέλκυσαν πολλές κλίκες ωστόσο αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της ακόμη και με το αζημίωτο.
Η CIA σκότωσε τον αγαπημένο της ένα χρόνο μετά όταν ενεπλάκη σε βομβιστική επίθεση.
Η ίδια ορκίστηκε εκδίκηση και πλέον συνεργάζεται με Μαφίες ανά τον κόσμο. Και θα συμμετάσχει τάχα στην αποκρυπτογράφηση μυστικών μηνυμάτων της ένωσης και στη συνέχεια θα επέλθει η παροδική εκεχειρία ανάμεσα στις ισχυρές κλίκες ώστε να καταρρίψουν το σύστημα.
Αυτό ωστόσο που δεν ξέρουν οι άλλοι αρχηγοί είναι ότι ο Ιάσονας έχει άκρες στη CIA. Ή μάλλον πιο πολύ θα έλεγα πως μοιάζει με ανακωχή αυτό που υπάρχει ανάμεσα στους Κυνηγούς και την Μυστική Οργάνωση.
Γι' αυτό σήμερα θέλει να σκοτώσει τον πιο ισχυρό μετά τον ίδιο. Κι έχει βρει τον τρόπο.
Η ώρα ήταν 10 παρά.
Τα ψηλά τακούνια της την άγχωναν για την απόδρασή της, αλλά το σκούρο μπλε κολλητό φόρεμά της που έφτανε μέχρι και λίγο πιο κάτω από το γόνατο της έδινε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν.
Το άνοιγμα στην πλάτη την κολάκευε και το μικρό V άφηνε ακριβώς όσα χρειάζονταν στη φαντασία.
Πήρε το τσαντάκι της με τη νέα της ψεύτικη ταυτότητα κι ένα κινητό χωρίς κάρτα και βγήκε από το ενοικιαζόμενο σπίτι μαζί με δυο άτομα της ασφάλειας. Θα έφτανε ξεχωριστά και θα έκανε πως δεν ήξερε κανέναν.
Σε όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο επανέλαβε περίπου 5 φόρες όλο το σχέδιο.
Ήταν έτοιμη.
Έφτασε στην δεσποτικά στολισμένη είσοδο του ξενοδοχείου.
Αναγνώρισε δυο μέλη της ασφάλειας του Ιάσονα, αλλά υποτίθεται ότι δεν την έχει δει ποτέ, κανείς. Μέσα της για λίγο αμφέβαλε για το αν θα την αναγνωρίσουν οι δικοί της.
Η ασφάλεια ήταν έντονη κι ο έλεγχος εξονυχιστικός για κάθε καλεσμένο.
Μέτα από εντολή του υπεύθυνου άνοιξε τα χέρια της και πέρασε από έλεγχο μετάλλων και ουσιών. Φυσικά δεν υπήρχε τίποτα.
«Όνομα;» η βαριά αποκρουστική προφορά του υπεύθυνου αλλοίωνε την αγγλική λέξη.
Ήταν εξωπραγματικά όμορφη. Όποτε όταν ψέλλισε με ακρίβεια το όνομα της μαθηματικής διάνοιας που εκείνη τη στιγμή σάπιζε στο υπόγειο του σπιτιού της, όλοι σάστισαν για λίγο.
Ένα μέλος της ασφάλειας με βάση το μυστικό σχέδιο ενημέρωσε τάχα έκπληκτος τον Ιάσονα μέσω ακουστικού ότι η επίτιμη καλεσμένη έφτασε. Όλοι φορούσαν μαύρα κουστούμια.
Μέσα της η Ρεβέκκα σάρκασε.
Λες να ήξεραν ότι εν αγνοία τους έρχονταν πρακτικά σε κηδεία;
Έδειξε την ταυτότητά της την οποία πριν μια ώρα ο Jake, μέλος των κυνηγών και ειδικός στον τομέα, της έφτιαξε.
Με σταθερά βήματα προχώρησε πάνω στο μάρμαρο. Όλα τα βλέμματα έκαιγαν το σώμα της κι όλοι αναρωτιούνταν πως γίνεται μια τόσο όμορφη γυναίκα να κρύβεται με μανία.
Μειδίασε αυτάρεσκα κουνώντας σταθερά τη λεκάνη της.
Ο ήχος από τα τακούνια της έδινε ζωή στο σιωπηλό διάδρομο.
Όλα είχαν σωπάσει κι ανέμεναν την άφιξή της.
Ακριβώς όπως ήθελε να είναι κάθε της άφιξη. Περιλουσμένη με σεβασμό και δέος.
Οι πινάκες που στόλιζαν τους τοίχους μαρτυρούσαν τη χλιδή και το μάρμαρο έμοιαζε ζωγραφισμένο στο χέρι.
Γύρισε το πόμολο της διπλής πόρτας
Σχεδόν μπορούσε να ακούσει μερικές ανάσες να κόβονται.
Άνοιξε την πόρτα με δύναμη. Τινάχτηκε μπροστά κι ήρθε αντιμέτωπη με μια αίθουσα γεμάτη από ζευγάρια ματιών να την κοιτούν με δέος.
Η αγαπημένη της έκφραση.
Αμέσως τιμώρησε εσωτερικά τον εαυτό της. Έπρεπε να είναι πιο ταπεινή.
Κατέβασε το κεφάλι και κοίταξε τάχα με ντροπή το πάτωμα.
«Δεσποινίς Yaşli» ο Ιάσονας της απευθύνθηκε μ' έναν ευγενικό, αλλά ψυχρό τόνο όπως πάντα με τον δέοντα επαγγελματισμό, ό,τι περσόνα κι αν εκείνη υποδυόταν.
«Σας περιμέναμε» της είπε κι η σιωπή ήταν φριχτή. Πρώτη φορά έβλεπε τόσους ανθρώπους σε μία αίθουσα να κάνουν τόση ησυχία.
«Το γνωρίζω αυτό κύριε Hunter. Γι' αυτό είμαι άλλωστε εδώ» απάντησε εύστροφα και τους χάρισε ένα μισό χαμόγελο.
«Ας γίνουν οι συστάσεις τότε» ένας άντρας μίλησε κι η Ρεβέκκα τον αναγνώρισε, ήταν αρχηγός μιας κλίκας στη Βόρεια Ιταλία.
Γέλασε.
«Σας γνωρίζω όλους φ-φυσικά» τραύλισε προς το τέλος θέλοντας να μη θεωρηθεί αλαζονική.
Παρατήρησε ότι δεν ήταν η μονή γυναικά στο χώρο κι αυτό ήταν σίγουρα στοχευμένα. Μάλιστα όσο πιο πολύ περιεργαζόταν το χώρο γύρω της καταλάβαινε ότι υπήρχαν πολλές γυναίκες, που δεν είχαν φυσικά καμιά σχέση με την μαφία.
Ήταν το πιο πιθανό πόρνες, από τις ακριβοπληρωμένες.
Η μουσική ήχησε και το πέπλο της άβολης κατάστασης τρύπησε κι έγινε με μιας καπνός.
Ένας σερβιτόρος πλησίασε μ' ένα δίσκο με ποτήρια σαμπάνιας.
Η Ρεβέκκα πήρε ένα -τάχα δειλά.
Ήταν πολλοί γύρω της, μα σχεδόν κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει. Λες κι η κοπέλα ήταν πολύ έξυπνη για να αντιπαρατεθούν μαζί της. Ωστόσο στην πραγματικότητα όλοι ήξεραν πως η Zekiye ήταν εκεί για να τους βοηθήσει.
Επρόκειτο να υπογράψει ένα συμφωνητικό εχεμύθειας και στη συνέχεια θα ετοίμαζε τον αλγόριθμο και θα έκανε τις πράξεις που θα σκότωναν χιλιάδες ανθρώπους.
Ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της Μαφίας και της νίκης.
«Έλα να κάνουμε μερικές τυπικές συστάσεις», ο Ιάσονας αγέρωχος και επιβλητικός ακούμπησε το χέρι του στο κάτω μέρος της μέσης της και την οδήγησε ανάμεσα στις μικρές ομάδες που είχαν δημιουργηθεί κι απλωθεί στο χώρο.
Η Ρεβέκκα τον κοίταξε ερωτηματικά.
«Θα τα καταστρέψεις όλα μην μαλακίζεσαι» του είπε μέσα από τα δόντια της πίνοντας μια γουλιά σαμπάνια.
Αστεράκια έκαψαν τον ουρανίσκο της.
«Σε κοιτάνε περίεργα. Πρόσεχε», πρόφερε μέσα από ένα σφιγμένο χαμόγελο κι άφησε το χέρι του από την μέση της.
Την οδήγησε πρώτα σε όλες τις παρέες και προς το τέλος άφησε το θύμα. Ρώσος, κτηνώδης και γεροδεμένος.
Συστήθηκε σε όλους κι όλοι φυσικά ανέφεραν ότι την περίμεναν διαφορετική, εννοούσαν πιο άσχημη σίγουρα.
Το θέμα της CIA δεν αναφέρθηκε καθόλου προφανώς. Ωστόσο έγινε λόγος για μια μυστική συνάντηση στη Ρωσία.
Η Ρεβέκκα ένιωθε τα μάτια πολλών άντρων πάνω της, χάιδευαν με τα βλέμματά τους τις καμπύλες της.
Οποιαδήποτε άλλη θα είχε κοκκινίσει, μα όχι η Ρεβέκκα. Εκείνη τρεφόταν από την προσοχή.
Κι επιτέλους ο Ιάσονας την οδήγησε μαζί με ένα μέλος της τάχα δική της ασφάλειας στον Ρώσο.
Ήταν το πρότυπο άντρα σε μια παλαιότερη εποχή. Είχε μουστάκι και γένια. Ήταν το πρότυπο του άντρα του '70. Έμοιαζε να θέλει να έχει το έλεγχο σε καθετί. Ήταν ψήλος -λίγο πιο κοντός από τον Ιάσονα- και μελαχρινός. Είχε μαύρα μάτια και φαινόταν αδίστακτος.
Η Ρεβέκκα ξεροκάταπιε.
Την κοίταζε σαν κομμάτι κρέας.
Ο Ιάσονας έπιασε τον εαυτό του να εξοργίζεται. Μα πως τολμούσε έτσι μπροστά σε όλους να την κοιτάζει έτσι;
Ηθελε να τον σκοτώσει πριν την ώρα του. Ανυπομονούσε λίγο παραπάνω να τον δει νεκρό.
Έφτασαν στο σημείο δίπλα στο μπαρ που καθόταν κι επί τόπου ο σύμβουλός του καθώς κι οι δυο σωματοφύλακές του, σταμάτησαν να μιλάνε.
Η αίθουσα ήταν περισσότερο γεμάτη από σύμβουλους και μέλη προσωπικής ασφάλειας του καθενός, παρά με αρχηγούς Μαφίας.
Από τα 150 άτομα στο δωμάτιο μόνο οι 10 κατείχαν κάποια ηγετική θέση. Έλειπαν κάποιοι ισχυροί. Ή όπως της είπε ο Ιάσονας «λιγότερο αφελείς».
Η Ρεβέκκα έκανε να του δώσει το χέρι της για μια χειραψία, μα εκείνος έπιασε το χέρι της και φίλησε -κοιτώντας την με νόημα- το εξωτερικό μέρος του.
«Γοητευμένος» δήλωσε κι η Ρεβέκκα γέλασε ντροπαλά.
Ο Ιάσονας με το ζόρι συγκράτησε το σοκ του. Πώς γίνεται η Ρεβέκκα να τσιμπούσε από αυτό το άθλιο φλερτ;
«Χαίρομαι που σας γνωρίζω» του είπε με μια ψεύτικη ντροπή.
«Ώστε Zekiye ε; Τι σημαίνει;» την ρώτησε κι η Ρεβέκκα μπορούσε να διακρίνει έναν τόνο ανάκρισης κι αμφιβολίας.
Έπρεπε να του διώξει κάθε αμφιβολία.
«Οι γονείς μου θεώρησαν ότι ήταν προσδιοριστικό για εμένα» του είπε έξυπνα. Τον εξίταρε η απάντηση της.
«Όμορφη;», ρώτησε και είδε την κοπέλα να του χαρίζει ένα χαμόγελο γνέφοντας αρνητικά.
Είχε δει πολλές όμορφες γυναίκες στη ζωή του, μα αυτή είχε κάτι που δε συγκρινόταν με καμιά.
Του θύμιζε κάποια, μα δεν μπορούσε να καταλάβει ποια.
Είχε πάνω της κάτι εξαιρετικά οικείο.
«Έξυπνη σημαίνει» του είπε γλυκά κι αυτός γέλασε ηχηρά με το ατόπημά του.
«Μα φυσικά, είναι φως φανάρι!» ομολόγησε κι η κοπέλα συμφώνησε.
«Πως ήταν το Harvard δεσποινίς;» την ρώτησε απαλά για να συνεχίσει τη συζήτηση.
«Μερικές φόρες αποπνικτικά ανδροκρατικό» του απάντησε διπλωματικά κι ο άντρας γέλασε ηχηρά.
«Έτσι πρέπει» απάντησε φυσικά κι η Ρεβέκκα συγκρατήθηκε για να μην του δώσει μια από τις σκέψεις της.
Είδε με την άκρη του ματιού της τον Ιάσονα να μειδιά.
Ζώο.
«Δίκιο δεν έχω κύριε Hunter;» το ρωσικό γουρούνι στράφηκε στον Ιάσονα και με έναν απτό σεβασμό ζήτησε τη σύμφωνη γνώμη του.
«Ο Ευριπίδης πάντως είχε πει ότι «Η γυναίκα πρέπει να είναι ικανή για όλα μες στο σπίτι κι ικανή για τίποτα έξω απ' το σπίτι» »ο Ιάσονας απάντησε δείχνοντας την συγκατάθεση του.
«Πολλοί λένε πολλά», απάντησε συνετά η Ρεβέκκα προσέχοντας να μην τρίξουν τα δόντια της από οργή.
«Δηλαδή;», ο ρώσος μεγιστάνας φάνηκε να θέλει να πειράξει λίγο ακόμη την γυναικά μπροστά του.
«Ένας άντρας θα ήθελε η γυναίκα του να έχει αρκετό μυαλό για να θαυμάζει την ευφυΐα του και να είναι αρκετά ανόητη για να τον αποθεώνει» απάντησε η Ρεβέκκα με ένα σαρδόνιο χαμόγελο στα χείλη και του γύρισε την πλάτη για να απομακρυνθεί προς το μπαλκόνι.
«Αυτό ποιος το έχει πει;», η φωνή του Ρώσου ήταν γεμάτη λαγνεία και περιέργεια.
Χαμογέλασε στον εαυτό της. Έκανε μια μικρή παύση.
Γύρισε προς τα πίσω και τους κοίταξε, την είχαν κάψει με τα βλέμματά τους.
Κοίταξε τον Ρώσο βαθιά στα μάτια. Τον άφησε να χαθεί στο απέραντο μπλε.
«Εγώ» απάντησε με νάζι κι ευστροφία και γύρισε μπροστά· απομακρύνθηκε σαν νικήτρια.
Ακούμπησε τα χέρια της στο μάρμαρο του περβαζιού στο μπαλκόνι.
Πήρε μια βαθιά ανάσα. Μέτρησε μέχρι το 10. Έπρεπε να την ακολουθήσει.
Έπρεπε.
Ξαναμέτρησε.
Και ξανά.
Είχε αρχίσει να αγχώνεται επικίνδυνα πολύ.
«Θα σας ενδιέφερε να πάμε σε ένα γραφείο του πάνω ορόφου να αναλύσουμε τις απόψεις μας;», η βαθιά προφορά του ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά της.
Επιτελούς.
Ξεφύσησε από μέσα της αφήνοντας την ανάσα που κρατούσε τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα.
«Δεν ξέρω κύριε Titov, εμένα αυτό μου ακούγεται λίγο επικίνδυνο», τον αιχμαλώτισε με το βλέμμα της. Είχε τον ρώσο μαφιόζο να την κοιτάζει με ωμή ερωτική θέληση.
«Μα δεν έχετε να φοβάστε τίποτα κοντά μου δεσποινίς» της απάντησε με περίσσια ευγένεια.
«Ούτε εσάς τον ίδιο;», ρώτησε μελιστάλαχτα κι ο άντρας μειδίασε.
«Ειδικά εμένα», την διαβεβαίωσε κι άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της.
Τον έπιασε διστακτικά.
Του χαμογέλασε με μια αφροδισιακή ντροπή, τον τρέλαινε.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
« Δ-δεν μπορώ να το κάνω» φώναξε ψιθυρίζοντας στον γεροδεμένο άντρα της ασφάλειας του Ιάσονα.
«Δε σε ρώτησα» της απάντησε ψυχρά.
«Κάντο δεν έχουμε χρόνο», της είπε δυναμικά.
Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό.
Μύριζε αίμα, θάνατο.
Το μπλε φόρεμα της είχε ποτίσει από ένα υγρό πηχτό και ζεστό.
Κολλούσε στα δάχτυλα της.
Δεν μπορούσε ν' αναπνεύσει.
Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, η καρδιά της κόντευε να σπάσει.
Πάθαινε κρίση πανικού.
«ΚΑΝΤΟ ΡΕΒΕΚΚΑ», ο Jake της φώναξε.
Είχε μόλις σκοτώσει τους δυο φύλακες του ρώσου, μα ήταν βάρια χτυπημένος.
Η κοπέλα στεκόταν πάνω από τον ημίγυμνο ρώσο. Ήταν γεμάτη αίμα, ελάχιστο δικό της και πολύ δικό του.
Ανέπνεε ακόμα.
Σε λιγότερο από ένα λεπτό η ασφάλειά του θα εισέβαλλε στο δωμάτιο και θα την σκότωνε.
Ο Jake ήταν στο μπαλκόνι, με το που η Ρεβέκκα τελείωνε τη δουλειά θα πηδούσε στον κήπο από κάτω θα έμπαινε στο αμάξι που τον περίμενε και θα έφευγε.
Η Ρεβέκκα ήταν ήδη δεμένη.
Έτοιμη να παραστήσει το θύμα.
Έμενε μόνο να τον σκοτώσει.
Το όπλο ήταν σφηνωμένο στο χέρι του -έτσι το έβαλαν αφού τον μαχαίρωσε ο Jake πάνω από 15 φόρες- έτσι δεν θα έμεναν τα δαχτυλικά της αποτυπώματα, μόνο τα δικά του. Μα εκείνος ακόμη ανέπνεε,.
Έλεγξε ότι η περούκα ήταν στη θέση της.
Κόλλησε κατά μήκος των χειλιών της την κολλητική ταινία.
Έκανε νόημα στον Jake.
Πήρε μια βαθιά ανάσα, πήρε και δεύτερη.
Μπορείς Ρεβέκκα, μπορείς.
Ήταν ήδη καθηλωμένη στην καρέκλα με τα πόδια σφιχτά δεμένα μεταξύ τους.
Έλεγξε άλλη μια φορά την περούκα της.
Άγγιξε το παγωμένο χέρι του.
Ανατρίχιασε.
Με το που μπήκαν στο δωμάτιο η ασφάλειά του το έλεγξε εκτενώς και δήλωσαν την παρουσία τους ακριβώς απ' έξω.
Ο Jake είχε ανοίξει ένα κούφωμα στο ταβάνι.
Ήταν ήδη ημίγυμνος πάνω από την Ρεβέκκα όταν προσγειώθηκε πάνω του και τον μαχαίρωσε.
Το αίμα του έπεφτε πάνω της κι αναγκάστηκε να μείνει σιωπηλή ενώ το πηχτό αίμα την πιτσιλούσε στο πρόσωπο κι ο βαρύς άντρας έφραζε την αναπνευστική της οδό.
Κόντευε να πάθει ανακοπή.
Δεν ανέπνεε καν. Σίγουρα όχι μέχρι ο Jake να τον τραβήξει από πάνω της.
Πυροβόλησε με σιγαστήρα τους δυο φύλακες, μα ο ένας πριν ξεψυχήσει έξω από την πόρτα τον μαχαίρωσε στον ωμό.
Ο Jake πήδηξε κάτω από το μπαλκόνι.
Μέτρησε μέχρι το τρία.
Έπιασε σφιχτά το χέρι του.
Το ακούμπησε πάνω στην καρδιά του στρέφοντας το όπλο εκεί που οι αχνοί χτύποι ακούγονταν.
Τράβηξε τη σκανδάλη.
Εξέπνευσε.
Τι είχε κάνει;
Γρήγορα άφησε το άψυχο χέρι του και έδεσε τα χέρια της σφιχτά πίσω από την καρεκλά την οποία έσπρωξε προς τα πίσω, ώστε να μην μπορεί με κανέναν τρόπο να σηκωθεί.
Άρχισε να μουγκρίζει.
Για ένα λεπτό δεν μπήκε κανείς μέσα.
Έμεινε στο σκοτεινό δωμάτιο, που βρωμούσε αίμα και σκόνη από το μέρος του κουφώματος που έσπασε.
Μόνο εκείνη και το πτώμα.
Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα.
Ήθελε να κάνει εμετό, μα δεν μπορούσε γιατί η ταινία της έκοβε την έξοδο.
Άρχισε να τσιρίζει πίσω από την ταινία κι ευτυχώς δυο λεπτά μετά εισέβαλε μέσα η «ασφάλειά της» εκείνη του Ιάσονα και μερικοί καλεσμένοι, σε δευτερόλεπτα όλοι στέκονταν στην πόρτα να κοιτούν το φωτεινό πλέον δωμάτιο.
Το σχεδόν διαμελισμένο από τις μαχαιριές πτώμα.
Το αίμα παντού.
Τον κατεστραμμένο τοίχο.
Την Ρεβέκκα.
Τα δάκρυα έτρεχαν αβίαστα και σίγουρα ο Ιάσονας νόμιζε ότι υποκρινόταν.
Οι δυο άντρες της ασφάλειάς της έτρεξαν αμέσως κοντά της.
Την σήκωσαν και την έλυσαν. Όταν έβγαλαν την ταινία από το στόμα της χωρίς καν να σκεφτεί την πληθώρα ανθρώπων που σοκαρισμένοι κοιτούσαν το αποτρόπαιο έγκλημα έκανε εμετό στη μέση του δωματίου.
Εκείνη τη μέρα η Ρεβέκκα σιχάθηκε τη σαμπάνια, γιατί ο εμετός της, ήταν μια ανάμιξη καλής σαμπάνιας κι αίματος.
«Δεσποινίς τι συνέβη;» όλοι έπεσαν πάνω της να μάθουν.
Οι σύμβουλοι και τα υπόλοιπα μέλη της ρωσικής Μαφίας -αφού πρώτα έλεγξαν το πτώμα, κι επιβεβαίωσαν ότι όντως ήταν νεκρός- οι μισοί ξεχύθηκαν στους δρόμους για στοιχεία κι οι σύμβουλοι πήραν τηλέφωνο πίσω στην πατρίδα.
Άλλωστε τον ρόλο του ανακριτή είχε λάβει ο Ιάσονας.
Τους εξήγησε κλαίγοντας και τρέμοντας τι συνέβη και δε χωρούσε αμφιβολία στα λεγόμενά της.
Η συνάντηση αναβλήθηκε επ' αόριστον. Μα εν τέλη δεν πείραξε και κανέναν ο θάνατος του κυρίου Titov - εκτός από τους ρώσους συνάδελφους του.
Και φυσικά δεν τόλμησαν να υποπτευθούν τη γυναικά που θα τους ξελάσπωνε εσαεί.
«Π-πρέπει να φύγω. Θα επικοινωνήσω μαζί σας εν καιρώ για το σχέδιο. Καλύτερα να μην ξανασυναντηθούμε» ψέλλισε ταραγμένη και τα δυο μέλη της ασφάλειάς της έσπευσαν να την βοηθήσουν βγάζοντάς την έξω από το αηδιαστικό δωμάτιο.
Αστυνομία δε θα ερχόταν.
Τα πτώματα του Titov και των σωματοφυλάκων του τα πήραν οι ρώσοι.
Το δωμάτιο καθαρίστηκε από το προσωπικό στο ξενοδοχείο του Ιάσονα.
Κι η βραδιά έλαβε τέλος.
Η Ρεβέκκα δε χαιρέτησε κανέναν, άλλωστε ένας όχλος ήταν μαζεμένος γύρω της όσο μιλούσε.
Μπήκε στη λιμουζίνα κι ο σοφέρ ξεκίνησε.
Η Ρεβέκκα έτρεμε ασύστολα.
«Τα πήγες καλά» ο Arthur, ένας έμπιστος φίλος και συνεργάτης του Ιάσονα και τάχα σωματοφύλακάς της, είπε.
Η κοπέλα τον κοίταξε στα μάτια.
Το βλέμμα της ήταν ακαθόριστο, μα σίγουρα κενό.
Ήταν καλυμμένη από αίμα κι εμετό.
Έφτασαν χωρίς δεύτερη λέξη στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο. Ο Ιάσονας της είχε ξεκαθαρίσει ότι στη μια το ξημέρωμα πετούσαν πίσω στο Λονδίνο, είτε αυτή ήταν μέσα στο τζετ, είτε όχι.
Η ώρα ήταν μια παρά είκοσι κι η Ρεβέκκα αγνοώντας τα χρονικά περιθώρια μπήκε στο μπάνιο κι απέφυγε την αντανάκλασή της.
Πέταξε τα ρούχα και τα παπούτσια της σε μια σακούλα σκουπιδιών.
Έβγαλε την λερωμένη περούκα της και την έβαλε προσεκτικά στην ειδική τσάντα της για να την πλύνει μόλις επιστρέψουν.
Έβγαλε το προσθετικό από τη μύτη της χωρίς να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Το αποθήκευσε με επιμέλεια, το ίδιο και τις ψεύτικες βλεφαρίδες.
Και τότε έκανε ένα μεγάλο λάθος. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
Κι ήταν λες και η ομορφιά της είχε παραμορφωθεί.
Το είδωλό της είχε αλλοιωθεί και τίποτα πάνω της δε θύμιζε όμορφη γυναικά. Το αίμα ήταν παχύ κι είχε μελανιές από τα σχοινιά και την καρέκλα. Άλλο ένα σημάδι ήταν αυτό στο στέρνο της, το οποίο προκλήθηκε από το σταυρό του ρώσου το διάστημα που νεκρός κείτονταν πάνω της.
Ήταν φρικτή.
Με γρήγορες κινήσεις έπλυνε το πρόσωπό της με ένα σαπούνι χεριών.
Ξεβάφτηκε τελείως κι έπλυνε τοπικά ό,τι λεκέ αίματος είχε πάνω της. Μύριζε πράσινο σαπούνι. Τι κι αν ήταν πλέον καθαρή, ένιωθε πως μόνο ένα καυτό μπάνιο θα καθάριζε το αίμα από πάνω της.
Τα μαλλιά της ευτυχώς είχαν προστατευτεί.
Έπλυνε τα δόντια και το πρόσωπο της –αυτή τη φορά με τα κατάλληλα προϊόντα περιποίησης-, έβαλε αποσμητικό και σπρέι σώματος. Το make up και το αίμα είχαν φύγει. Ήταν πλέον αξιοπρεπής, αλλά σε απόλυτο σοκ.
Βγήκε από το μπάνιο με τρέμουλο που προσπαθούσε να καταπιέσει κι άνοιξε τρέμοντας ακόμα τη βαλίτσα που περιείχε τα πρόχειρα ρούχα της· μία λεπτή φαρδιά φόρμα κι ένα μακό τιραντάκι. Είχε κρύο φυσικά, αλλά είχε πάρει μαζί της ζακέτα και μπουφάν.
Έβαλε τα αθλητικά της παπούτσια και πέρασε τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της σε μια προσπάθεια να τα χτενίσει. Τα κοσμήματά της -μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματά της- ήταν μέσα στην τσάντα της. Έδωσε στον Arthur τσάντα και βαλίτσα, και λίγο πριν φύγουν από το ενοικιαζόμενο δωμάτιο για πάντα αναζήτησε το κινητό και τα τσιγάρα της.
Μόλις γυρνούσε έπρεπε να ζωγραφίσει. Αλλιώς αυτές οι σκέψεις θα την έπνιγαν στον ύπνο της.
Μπήκε στο αμάξι κι άναψε το τσιγάρο της. Άνοιξε το παράθυρο και μάταια προσπάθησε να πάρει λίγο καθαρό αέρα.
«Πήρε τηλέφωνο ο Ιάσονας, αυτοί σε δυο λεπτά θα είναι εκεί, το ίδιο κι εμείς» την πληροφόρησε ο Arhtur κι εκείνη έγνεψε.
Το μαύρο τζιπ του είχε αντικαταστήσει τη λιμουζίνα η οποία είχε την απόδειξη του φόνου μέσα της.
Φύσηξε έξω τον καπνό και πετάρισε τις βλεφαρίδες της για να μη βουρκώσει.
Συγκρατήσου Ρεβέκκα.
Η αδυναμία σου θα σε σκοτώσει Ρεβέκκα.
Ο Ιάσονας την περίμενε στην είσοδο του τζετ. Φορούσε κι αυτός πρόχειρα ρούχα και τα μαλλιά του ήταν ατημέλητα. Ένα τσιγάρο ήταν σφηνωμένο ανάμεσα στα δυο του δάχτυλα.
Ο Carter δίπλα του την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω για να σιγουρευτεί πως είναι καλά.
«Ήσουν εξαιρετική» την επαίνεσε ο φίλος της κι εκείνη τον κοίταξε ανέκφραστη. Ακούμπησε το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη της κι εισέπνευσε.
Σιγά-σιγά θα σταματούσε να τρέμει.
Ακόμη κι όταν απογειώθηκαν ο Ιάσονας δεν της μίλησε. Μιλούσε ακατάπαυστα στο τηλέφωνο κανονίζοντας τη συνέχεια του οσκαρικού θεάτρου του παράλογου.
Αν και τόσο ο Arthur, o Jake -που είχε πλέον γύψο-. ο Carter ακόμη κι ο Eric την ρώτησαν πως είναι, ήταν φανερό ότι η κοπέλα είχε βιώσει καταστάσεις ψυχικής οδύνης κι οποιαδήποτε άλλη στη θέση της θα έκλαιγε και θα έτρεμε.
Μα εκείνη φαινόταν ήρεμη, ανατριχιαστικά απαθής.
Λες και δεν είχε πυροβολήσει κάποιον στην καρδιά. Λες και δε μαχαίρωσαν κάποιον δεκαπέντε φόρες πάνω της, λες και το αίμα του δε χύθηκε στο σώμα της.
Η κατάσταση που βρήκαν το δωμάτιο σκάλισε μια εικόνα άγριας δολοφονίας στο μυαλό όλων. Η Ρεβέκκα όμως αρνούνταν να σκεφτεί.
Απλώς κοιτούσε έξω από το παράθυρο για ώρες. Χωρίς να μιλάει.. Πίνοντας κάπου-κάπου από καμιά γουλιά ουίσκι.
Ο Ιάσονας δεν έκανε κάποια κίνηση να την πλησιάσει.
Όταν έφτασαν πίσω στη βάση τους η Ρεβέκκα χωρίς να μιλήσει σε κανέναν εκσφενδονίστηκε έξω από το αμάξι κι ανέβηκε σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιό της.
Η ώρα ήταν 4 το πρωί.
Πέταξε την τσάντα σε μια άκρη του δωματίου κι άφησε τα φώτα κλειστά.
Το φεγγάρι δέσποζε στην πολυσύχναστη Αγγλία.
Άνοιξε το κινητό της με χέρια που έτρεμαν.
Έψαξε την επαφή του αδελφού της.
Πάτησε το εικονίδιο και στερέωσε το κινητό ανάμεσα στον ωμό και το αυτί της.
Κάθισε στη γωνία του δωματίου κι έφερε τα πόδια της κοντά στο στήθος της.
Με το ζόρι κατάφερε να ανάψει άλλο ένα τσιγάρο.
Τρία χτυπήματα μετά η φωνή του Αντρέα, βάρια και βραχνή ακούστηκε.
«Ρεβέκκα; Τι έγινε;» την ρώτησε αποσυντονισμένος από τον ύπνο.
Μια παύση ακούστηκε από την άλλη γραμμή.
Η Ρεβέκκα φύσηξε έξω τον καπνό.
Τα σμαραγδένια μάτια της γυάλιζαν. Και η φωνή της βγήκε επικίνδυνα τρεμουλιαστή.
«Σήμερα σκότωσα κάποιον».
ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟ.
Ciao Bellas!!
Το τοτε σημειωμα συγγραφεα,ημουν 2α λυκειου!! ---> (Συγγνωμη που αργησα.Ειμαι καλα.Συνεχιζω δυναμικα.Σας ευχαριστω για τα ομορφα μηνυματα σαςΠως σας φανηκε η συμπεριφορα του Ιασονα στη δεξιωση?Ο φονος?Τι σημαινε αυτο που ειπε η Ρεβεκκα στον Αντρεα?Πως σας φανηκε?Υπαρχει κατι που δεν εχετε καταλαβει μηπως;Υ.Γ Αρχιζω στις 18 θεριναΣας αγαπω πολυ και ειμαι παντα εδω για εσας οποτε με χρειαστειτε)
xxxΜαγδαxxx