"Όλα θα πάνε καλά Ντρακο, μην ανησυχείς."
Τα λόγια της μητέρας μου στριφογυριζαν συνέχεια στο κεφάλι μου ενώ ανέβαινα στο τρένο. Περνούσα μέσα από το πλήθος των ανθρώπων και ένιωθα τα βλέμματα μικρών και μεγάλων να είναι καρφωμένα πάνω μου. Ποιο είναι το πρόβλημα τους τέλος πάντων? Μερικοί με κοιτούν φοβισμένοι. Καλά κάνουν και με φοβούνται. Και εγώ με φοβόμουν κάποιες φορές.
Κάθισα στο πρώτο άδειο βαγόνι που βρήκα. Ελπίζω μόνο να με φοβούνται αρκετά και να μην με πλησιάσουν. Βαριέμαι απίστευτα τις ερωτήσεις. Ή τουλάχιστον να είναι αρκετά απασχολημένοι με τον Ποττερ και να αγνοήσουν τον κακό της υπόθεσης. Τι το μελεταγα. Μία μικρόσωμη κοπέλα με μακριά ίσια καταξανθα μαλλιά ήρθε και κάθισε απέναντι μου. Την αγνόησα και κοίταξα έξω από το παράθυρο.
Ακούστηκαν κραυγές και χειροκροτηματα. Η χρυσή τριάδα είχε κατά φθάσει. Ρολλαρα τα μάτια μου προς τα πάνω. Παιδάκια κάθε ηλικίας φώναζαν και ζητούσαν αυτόγραφο. Νομίζω πως θα ξεράσω. Ο Ποττερ έβαζε υπογραφές ενώ ο Ουεσλι χαιρετούσε τα παιδιά γελώντας. Η Γκρειντζερ απομακρυνθηκε διακριτικά μέσα στο τρένο. Αυτό το κορίτσι δεν χαλαρώνει ούτε στις στιγμές δόξας της.
"Τοσο υπερεκτιμημενοι."
Η κόφτη φωνή της κοπελας απέναντι μου μου τράβηξε την προσοχή. Κοιτούσε έξω από το παράθυρο με ένα ύφος ξεκάθαρης αηδίας.
"Ειδικά αυτός ο Ουεσλι. Νομίζω δεν έχω γνωρίσει ποτέ πιο ανίκανο μάγο. Δεν κατάλαβα ποτέ πως τον έκαναν ήρωα. Να μου πεις ήταν κοντά στον Ποττερ. Ο Ποττερ γεννήθηκε για να τον κάνουν ήρωα. Μετέτρεψαν το τυχερός σε ικανός."
Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει ελαφρά χωρίς να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από το παράθυρο.
" Είσαι ο Ντρακο Μαλφοι, σωστά? "
Ήταν ανάγκη να μου απευθύνει τον λόγο?
" Ναι"
Μουρμούρισα μέσα από τα δόντια μου ρίχνωντας της μία γρήγορη λοξή ματιά.
" Χέιλι Μέις"
Είπε χωρίς να την ρωτήσω ενώ άπλωσε το χέρι της προς το μέρος μου. Το αγνόησα και λίγο αργότερα το κατέβασε.
" Είσαι ακριβώς όπως σε φανταζόμουν."
Είμαι πολύ χειρότερος από όπως με φανταζεσαι.
"Απόμακρος, μυστηριώδης και πολύ.. γοητευτικός. "
Εσμιξα τα φρύδια μου χωρίς να γυρίσω να την κοιτάξω.
"Να 'σαι καλά."
Ψελισα. Η τύπισσα μου κολλούσε και για έναν περίεργο λόγο το επίθετο της μου ήταν οικείο.
Η πόρτα του βαγονιού άνοιξε και για μία στιγμή ένιωσα ευγνωμοσύνη που δεν θα εμένα άλλο μόνος με την.. Χέιλι?
"Μαλφοι?"
Οχι. Η φωνή παραείναι γνώριμη. Γύρισα το βλέμμα μου και αντίκρισα την Γκρειντζερ.
"Ας είναι."
Είπε και κάθισε δίπλα στην ξανθιά κοπέλα. Έκλεισε την πόρτα και τοποθέτησε το σώμα της με τέτοιο τρόπο ώστε να μην φαίνεται από τον διάδρομο.
"Είπα και εγώ, γιατί είναι άδειο αυτό το βαγόνι?"
Είπε τόσο σιγανά ίσα ίσα για να την ακούσω.
"Και καλό θα ήταν να παραμείνει άδειο."
Της απάντησα στον ίδιο τόνο φωνής χωρίς να γυρίσω να την κοιτάξω. Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα αδιάφορα ένα βιβλίο φίλτρων ενώ το τρένο ξεκινούσε. Κάπως έπρεπε να απασχολήσω τον εαυτό μου σε αυτό το μακρύ όπως προβλεπόταν ταξίδι.
" Κρίμα για εσένα τότε που η οικογένεια Μαλφοι δεν έχει αρκετά χρήματα για να σου αγοράσουν ένα ιδιωτικό βαγόνι."
Χαμογέλασα ελαφρά χωρίς να σηκώσω τα μάτια μου από το βιβλίο. Δεν θα της έδινα την ευχαρίστηση μιας αντιπαράθεσης.
"Λίγα τα λόγια σου Γκρειντζερ. "
Άκουσα την Χέιλι να της γρυλλίζει. Τι πάει στραβά με το κοριτσάκι?
Η Γκρειντζερ γέλασε.
" Πήρες και δικηγόρο Μαλφοι? Δεν μπορείς πλέον ούτε τον εαυτό σου να υποστηρίξεις?"
Έκλεισα το βιβλίο μου και την κοίταξα στα μάτια.
" Είπε η κοπέλα που κρύβεται από τους θαυμαστές της."
Της χαμογέλασα ειρωνικά ενώ είδα την έκφραση της να αλλάζει, να σκοτεινιαζει. Κοίταξε προς το παράθυρο και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της.
"Δεν το επέλεξα εγώ αυτό."
Είπε μέσα από τα δόντια της.
Ούτε εγώ, σκέφτηκα.
" Περαστικά σου τότε, Γκρειντζερ."
Της απάντησα αδιάφορα και άνοιξα ξανά το βιβλίο μου.
Την επόμενη ωρα δεν μίλησε κανείς ώσπου η Χέιλι έβγαλε έναν αναστεναγμό αγανάκτησης.
" Δεν μπορώ άλλο να μοιράζομαι το βαγόνι με μία λασποαιματη."
Είπε με κακία και σηκώθηκε από την θέση της με φορά.
"Μην σε κρατάμε τότε."
Της πέταξα αδιάφορα. Μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο μίσος. Θυμήθηκα ποια ήταν. Η κόρη ενός θάνατοφαγου. Αρκετά μικρή όμως για να την βάλουν και εκείνη στο κόλπο. Οι γονείς της είχαν φροντίσει να μην την στείλουν την χρονιά που πέρασε στο Χογκουαρτς για να την προστατέψουν. Εκείνη δεν την ήθελαν για δόλωμα. Μου είχε μιλήσει η μητέρα μου για την οικογένεια Μέις.
Η Γκρειντζερ με κοιτούσε καχυποπτα.
"Πες το Γκρειντζερ."
Την παροτυρυνα να πει αυτό που σκεφτόταν.
"Με υποστήριξες μόλις Μαλφοι?"
Γύρισα τα μάτια μου προς τα πάνω
"Η μικρή με κούρασε, μην το παίρνεις πάνω σου."
Τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της.
Παρόλα αυτά όντως δεν έπρεπε να την υποστηρίξω ξανά.
Δεν μου έφτανε η φήμη του αποτυχημένου θάνατοφαγου το τελευταίο που χρειαζόμουν ήταν η φήμη του μετανιωμένου αποτυχημένου θανατοφαγου.
" Μάλιστα. "
Είπε εκείνη και έβγαλε ένα βιβλίο από την τσάντα της.
Σκοτεινή μαγεία.
Αυτό το κορίτσι δεν θα πάψει να με εκπλήσσει ποτέ.
Γειά σας..
Καλώς ήρθατε στην νέα μου ιστορία..
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου άρεσε πολύ αυτό το πρώτο κεφάλαιο 😊
Ήταν μια ξαφνική ιδέα..
Θα ήθελα πολύ να ακούσω την γνώμη σας και τα σχόλια σας..
Πατήστε και το ⭐ αν σας άρεσε 😊
Θα τα πούμε πολύ σύντομα, το υπόσχομαι 🤞