“Life is a sweet lie and death is a bitter truth.”
💙Hannah's P.O.V.💙
Dalawang araw na ang nakalipas noong nangyari sa mall sabi ng doctor napagod lang daw ako dahilan kung bakit ako nahimatay.
Bigla nalang pumasok sa isipan ko ang nangyari sa panaginip ko.
"Before you gone I want to say that people around you are wearing a masks."
Ano kaya ang ibig sabihin ng panaginip kung iyon?
Bukas na pala ako papasok sa paaralan, nandito ako ngayon sa loob ng kuwarto wala akong ganang lumabas kaya ito ako ngayon nakahiga sa kama habang nagbabasa ng libro.
"Aishh!! Nakakabagot!" Sigaw ko sabay gulong-gulong sa kama ko na parang nababaliw na.
*Kinabukasan*
Nagawa ko na ang morning routine ko dahil maaga pa ay nagising na ako, ako narin ang naghanda ng agahan namin ni Mama basic lang naman ang niluto ko bacon, hotdog, egg, toasted bread and fried rice oh diba masarap.
"Mukhang masarap iyang mga niluto mo anak ah!" Napalingon ako sa likuran ko si Mama pala lumapit ako a kaniya at hinalikan siya sa magkabilang pisngi.
"Good morning Ma! oo naman masarap talaga yan, niluto ko yan ng may pagmamahal." With confident kong sabi kay Mama.
Natawa lang si Mama sa sinabi ko. "Oh, s'ya tama na iyan kumain na tayo baka lumamig pa itong mga niluto mo." Nakangiting sabi ni Mama sabay hila sa upuan.
Tahimik lang kaming kumakain hanggang matapos kami.
"Ako na ang magliligpit nito baka malate kapa." Tumango naman ako."Thanks Ma!mauna na po ako, babawi po ako sa susunod hehehe..." Sabay halik ko sa magkabilang pisngi n'ya.
"Ingat ka ha umuwi ka ng maaga ipagluluto kita ng paborito mong adobo!"pahabol sa akin ni Mama.
"Wow! talaga ba Ma, oo naman uuwi talaga ako ng maaga saan pa po ba ako pupunta?" Favorite ko kaya 'yon, si Mama kaya ang the best cook sobrang sarap kaya ng adobo n'ya.
"Oh, sige na at baka malate ka pa . " Pahabol niya pa ulit.
"Bye po, love you! " At tuluyan na nga akong lumabas ng bahay, napagdesisyonan ko nalang na maglakad habang naglalakad ako merong sasakyan na huminto sa harapan ko.
"Hey Hannah!" Napahinto at napalingon naman ako sa tumawag sa akin, napatingin ako sa taong kumakaway sa loob ng sasakyan.
"Teka lang E-Ethan?" Hindi ako sure kung siya talaga iyon, hindi ko kasi makita ng maayos ang mukha niya.
"Yes, no other than it's me Hannah." Okay, the englishiro guy.
"Anong ginagawa mo dito? Bakit ka nandito?" Magkasunod kung tanong sa kaniya, nakakairita talaga 'tong lalaking to ewan ko kung bakit naiirita ako sa kanya.
"Hmm... easy, you will know in a minute." Nakangiti nitong sabi.
Binuksan niya ang passenger sit at tinignan niya ako ng nakangiti "Come in!" Sabay offer ng front seat.
"Ha! gusto mong sumabay ako sayo papunta ng RA?" Taas kilay kong tanong baka iniisip ng lalaking ito na pangit na nga mataray pa e ano ngayon aishhh! tumigil kana nga para kang baliw Hannah kinakausap mo ang sarili mo.
"Bad mood?" He laughed. He didn't answer my question.
Duhh! Hindi ko nalang s'ya pinansin.
(RA means Royal Academy)
Napatingin ako sa kanya at ayon nakangiti na ang luko. Kaylan ba naging sagot ang isang ngiti? Try mong mag tanong at sasagotin kalang ng ngiti, May makukuha kabang sagot? diba wala? hay nako buhay nga naman o parang life!
"Let's go!" Doon lang ata ako nabalik sa katawang lupa ko, ang layo kasi ng nilipad ng utak ko nakarating na ata sa planet neptune.
Kaya ayon sumakay na ako. Nakakahiya naman e s'ya na nga nag magandang loob tatanggihan ko pa ba.
*at RA*
Nandito na kami ngayon sa parking lot. At syempre nauna siyang bumaba. Pababa narin sana ako pero inunahan niya ako sa pagbukas ng pinto! wow! gentleman pala ang englishirong 'to.
Nang nakababa na ako napatingin agad ako sa paligid anong meron bakit sila nagbubulungan? bulong here! bulong there! bulong everywhere!!! Oh! diba ang saya!
"May trending bang balita dito? Ba't di ko alam? Mayroon bang artista na darating?" Nagkibit balikat lang ang taong nasa tabi ko mukhang hindi niya rin alam eh.
"By the way kaylan ka lumipat dito sa RA? kanina pa kasi tayo magkasama ngayon ko lang napansin na school uniform pala namin ang suot mo?" Tanong ko sa kanya.
"Last week? Yahh last week I transfer here." Nakangiting sagot niya sa akin. Alam n'yo bagay sila ni Kyla, happy go-lucky eh! Tapos palagi pang nakangiti.
"Oh! Anong room ka?" Nakarating na pala kami sa hallway ang bilis pala namin maglakad ha!
"Room A1!" Ha? room A1 s'ya? room A1 din kasi ako, so...
"Classmates pala kita, sabay na tayo!" Yaya ko sa kanya habang nakangiti.
Nagulat ako nang bigla nalang niya akong inakbayan kaya napatingin ako sa kanya. Wow, feeling close? Maya-maya'y mayroon akong narinig na bulongan o mukhang sigaw na nga eh!
"Eewww bakit kasama ni papa EJ ang ugly nerd na yan!"
"Ay ang landi pala ng nerd na yan kala mo kung sinong mahinhin. Yun pala malandi!!!"
"B*tch!!"
"Sl*t!!"
"Humanda kang nerd ka!!!"
"Ang landi talaga ng nerd nayan siguro kinulam niya ata si papa EJ!!!"
"Yuck ang pangit talaga ng nerd nayan nakakadiri!!!"
Nagulat at napayuko nalang ako dahil mga naririnig ko. Hindi naman totoo ang lahat na'yon eh!
Palagi nalang ganito ang eksena pag ako ang nakikita nila. Hindi na ako pumapatol, para saan pa? Alam ko namang kahit anong gawin ko may masasabi at masasabi parin sila. Pero hindi ibig sabihin na wala akong pakialam ay hindi na ako nasasaktan sa mga pinagsasabi nila.
"Ethan pangit ba ako? malandi ba ako?" Hindi ko alam kung bakit biglang na sabi ko iyon, napatigil s'ya sa pagalakad at ganoon rin ako, tiningnan niya ako ng napakaseryoso.
Bigla naman ako natakot sa mga titig niya may nasabi ba akong mali? Bakit kasi biglang lumabas ang mga iyon sa bibig ko.
"Your not ugly." Sabi niya habang nakatingin sa mga mata ko. Nahigit ko naman ang hininga ko. Iyong titig niya.
"Ayos lang ba yang mga mata mo? O sadyang malabo lang ang mga 'yan, hindi mo ba nakikita ang pangit ko ang paanngg~"Hindi ko na natapos ang gusto kong sabihin dahil bigla nalang niyang pinitik ang ilong ko! Hindi manlang ako pinatapos.
"Aray! masakit ha!" Reklamo ko sa kanya.
"I told you, your not ugly, your cute!" Walang alinlangan niyang sabi. Kaya napatingin nalang ako sa kanya.
"Bessy!" Napatingin ako sa harap ko at nakita ko si Kyla napatakbong papunta samin.
Mukhang nagulat pa s'ya sa kasama ko, kaya lang mukha siyang nagmamadali kaya hindi niya na ako matanong.
"Anong ginagawa ninyo dito malalate na kaya tayo!" Napatingin ako sa wrist watch ko bigla nalang nanlaki ang mga mata ko five minutes nalang late na kami.
Imagine tumakbo kami papunta ng second-floor in five minutes. Buti nalang nauna kami sa Prof. namin kung hindi lagot talaga kami.
F
A
S
T
F
O
R
W
A
D
Ang bilis lang ng oras uwian na! Excited na akong umuwi magluluto kasi si Mama ng paborito kung adobo.
"Bes sabay na tayo?" Napalingon ako sa likuran ko nakita ko si Kyla na papalapit na sa amin.
"Tara!" Sagot ko sa kanya.
"I have to go, see you tomarrow." Paalam naman ni Ethan sa amin. Nakita ko pa ang pagsulyap niya kay Kyla na ngiting-ngiti sa kanya. Gusto niya pa sana kaming ihatid ni Kyla kaya lang may emergency daw sa bahay nila.
"Bye!" Sabay naming sabi.
Naipakilala ko narin sa kanya si Ethan kanina nong sabay kaming tatlong nag lunch. Magiging crush niya pa daw sana kaya lang magka-apelyido sila kaya ayon hindi niya nalang itinuloy. Kahit hindi naman daw siya sure kung mag kaano-ano sila baka daw distance relatives niya ito. Bawal daw baka kapamilya niya, hindi rin magandang tingnan na magka-apelyido sila if ever. Baliw talaga, ang advance niyang mag-isip. Well Kyla is look so soft and fragile while Ethan of course the opposite.
"Ahh! Bessy, diba pumasok naman si Chelsea? Nakita mo ba siya kanina ko pa kasi siya hinahanap, pero hindi ko siya makita kahit saan." Tanong niya sa akin, kanina ko pa din kasi napansin na wala nga si Chelsea sa tambayan namin hindi ko rin siya nakikita sa paligid ano kaya ang nagyari don? Hindi ko pa siya naipakilala kay Ethan.
Palabas na kami sa gate ng mayroon akong naramdaman para bang may
nagmamasid sa amin o na paparanoid lang talaga ako.
Habang naglalakad kami para bang merong sumusunod sa amin.
"Kyla nararamdaman mo din ba?" Tanong ko sa kanya.
Hindi parin siya sumasagot kaya tiningnan ko siya at nanginginig na hinawakan ko ang kamay niya ng mahigpit.
"Nararamdaman mo din ba?" Tanong ko ulit, unti-unti siyang tumango habang nanginginig narin.
"Bessy, tumakbo na tayo." Kyla said. Napatango ako. Natatakot na ako!
Tatakbo na sana kami pero biglang hinarangan kami ng isang puting van mayroong lumabas na mga lalaking naka all black na damit at maskara kaya hindi naman sila makita. At siguradong hindi din naman namin sila kilala if ever, bigla nalang nila tinakpan ang ilong namin at mayroon akong naamoy na kakaiba na maya-maya'y bigla nalang akong nahilo at unti-unti naring dumilim ang paningin ko then everything went black. Kyla.
Unti-unting kung binuksan ang mga mata ko. Nasaan ako!? Napansin ko din ang kamay at paa ko, bakit nakatali ako!
"Kyla! Kyla! Nasan ka Kyla?!" Napatingin ako sa dulo nitong kwato at doon ko nakita si Kyla na walang malay.
"Kyla! Gumising ka, Kyla! " Tawag ko sa kanya dahil hindi naman siya gaanong malayo sa akin at nakatali ang dalawa kong kamay at paa, umungol siya napahinga ako ng maluwag. We are abducted kailangan naming makaalis dito.
"Gising na pala ang mga kaibigan ko." Napatingin ako sa taong malapit sa pinto sandali lang.
"Chelsea!?" Gulat at pagtataka kong sambit sa pangalan niya, huwag mong sabihin na sya ang may pakana nito? Anong?!
"What are you doing here may kinalaman ka ba dito Chelsea? Anong nangyari, bakit kami nandito?!" Tanong ko sakanya. Kinakabahan.
"If I say yes, my dear friend anong gagawin mo?" Nakagiti niyang sabi sakin. For what reason? It is for ransom or what?!
"Ang sama mo Chelsea paano mo ito nagawa sa amin wala naman kaming masamang ginawa sa'yo! Trinato ka namin bilang kaibigan at kapatid, it is a prank or what?! Ransom ba ang kailangan mo? Pera ba?!" Gulat at nagtatakang sabi ni Kyla. "Chelsea please pakawalan mo na kami, natatakot na ako! Please, pleasen!" Nagmamakaawang sabi ni nito habang uiiyak.
Biglang tumawa nang malakas si Chelsea.
Nagulat naman, ako at tiningnan siya ng masama. This is definitely not a prank! Pina kidnap niya talaga kami. Chelsea, how dare you!
"Kaibigan? Kapatid? Nagpapatawa ka Kyla, were not friends and we will ever not be one so shut up your freaking mouth! "sigaw niya kay Kyla. "And, this is not a prank my dear at lalong-lalo na hindi ito tungkol sa pera! I don't need your money bitchiest!" Dagdag pa nito.
"Kung hindi ito tungkol sa pera, bakit mo ito ginagawa sa amin?! Please stop this!" Pagmamakaawa ko sa kanya.
She averted her gaze on me. Matalim niya akong tiningnan, puno nang galit. She sarcastically laugh.
"Stop?! this will never be the end until you die! I will make sure that you will suffer like hell, like what I fell every single damn time when you killed my parents, Hannah! I make sure you will pay, twice! No! Thrice on what you did!" Galit na galit na sabi ni Chelsea samin, no sa akin na lubos kung ikanagulat at bigla nalang siyang pinalibutan ng usok at binalot din siya ng sobrang liwanag. Nang mawala na ang liwanag ay unti-unti kong nakita ang mukha niya! Ang dati niyang buhok na kulay blonde ngayon naging kulay light pink na ito at ang mga mata niyang dating kulay chocolate brown naging kulay berde what the!? Ano ba ang nangyayari dito?Anong klaseng mahika ang ginawa mo Chelsea? Sino ka ba talaga?
"Sigurado ako na nagtataka kayo kong papaano ko iyon ginawa, sad to say I'm not mortal like the both of you. I'm not a human who born in this world. Isa akong nilalalang na may taglay na kapangyarihan. Believe it or not, I don't care." Nagulat ako sa sinabi niya, bigla kong naalala ang nagyari sa panaginip ko ibig bang sabihin noon na totoo ang lahat ng iyon? Not a mortal, not a human? Have a power?
"I have a short story for you my not dear friend Hannah, mayroon isang batang babae ang parating binubully dahil mahina at iyakin daw siya. Isang araw habang binubully s'ya ay mayroong isang batang babae na kasing edad lang niya ang lumapit para tulungan siya kung titingnan mo ito sa unang tingin, ay mukha siyang masungit at snobera pero kung kikilalanin mo s'ya ay isa siyang mabuti, mabait at, masayahin. Kaya naging matalik silang magkaibigan ng batang babae na iyon, pati nadin ang kanilang mga magulang ay dati na rin palang magkaibigan. Isang araw ay niyaya niya ang kanyang kaibigan na sumama sa parke at habang nasa biyahe sila'y bigla nalang na sumulpot ang mga lalaking na ka hood ng kulay itim kaya napaatras sa pagmamaneho ang ama ng batang babae para makatakas sila sa mga nakaitim na mga lalaki pero hinarangan parin sila nang mga ito, iyak ng iyak ang dalawang bata. Walang nagawa ang ama at ina ng bata, kaya no choice they fight to protect the two children inside the car sa hindi inaasahan pangyayari mayroong isang nakahood na nakalapit kaya sumigaw ang dalawang bata sa loob ng sasakyan, nakuha ng lalaki ang isang batang babae at nahimatay ang bata na hawak ng lalaking nakahood habang sumisigaw naman ang isa pang batang nasa loob ng sasakyan kaya dahilan para mapatingin ang kanyang ama sa kanila. Nang bigla nalang itong nawala at lumitaw bigla sa harap ng lalaking may hawak sa batang babae pinatamaan niya ito ng kaniyang kapangyarihan kaya nakuha niya ang batang babae at nailigtas habang tiningnan niya naman ang kaniyang anak na nasa loob ng sasakyan. Pinapasok niya ang kanyang anak at ang kaibigan ng kanyang anak sa loob ng isang shield ‘Anak, protect her no matter what happened’ nakangiting sabi ng ama niya at bigla nalang silang nakarinig ng pagsabog kaya napatingin ang batang babae at doon niya nakita ang kaniyang ina na nakahandusay at naliligo sa kanyang sariling dugo at wala na itong buhay, napasigaw ang batang babae at bigla nalang nawala ang kaniyang ama na biglang lumitaw sa harapan ng kaniyang asawa at doon biglaan nalang siyang inataki ng mga kalaban hindi niya ito nakayanan dahil sa dami nila. Kaya nasaksak ang kanyang ama sa likuran bago ito napahiga, tuluyan na bumagsak ang kaniyang ama at iyak nalamang ang tanging nagawa ng batang babae habang tinitignan ang kanyang mga magulang na wala nang buhay. Nagising ang bata na wala ng maalala kahit ang kanyang pangalan at doon na nag-umpisa ang kanyang pahihirap! At, sa hindi inaasahan isang araw biglang bumalik ang kaniyang alaala at hinanap niya ang kaniyang itinuturing na matalik na kaibigan at ngayon na nahanap na niya, hindi para kamustahahin kung hindi ay para pagbayarin. And, now finally I found you Hannah my once dear best friend who was the reason why my parents die!" Mahaba niyang sinabi na nakapagpatulala sa akin, gulat na gulat ako at hindi ko alam ang gagawin. Pero siya ang batang babae na tinulungan ko noon at naging matalik kong kaibigan pero hindi Zoe ang pangalan niya.
"It because of you why I fell useless and hurt everyday. You took my parents away Hannah! Kung hindi lang sana kita nakilala at naging kaibigan, buhay pa sana sila hanggang ngayon." She look at me deadly. Si Kyla naman ay nakatulala na sa kawalan at mukhang gulong-gulo narin. "Alam kong nagtataka ka rin kung bakit hindi Zoe ang pangalan ko, well pinalitan ko ang pangalan ko dahil nalaman ko na mayroon akong kapangyarihan and sadly someone know it too at pinagsabi ito kaya I don't have a choice so I replace my name, and even my persona at dahil ayoko naring maalala ang nangyari sa tuwing naririnig ko ang pangalan na iyon na nagpapaalala sakin ng lahat ng masasakit na nangyari noon!" She said full of hatred and bitterness. At, unti-unti naring tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Mukha siyang nagulat, pero ganoon din siya at pati na rin si Kyla. We cried, she cried. Zoe.
"Sorry, hindi ko kasi alam na ganoon pala ang mangyayari. Kung alam ko lang na ganoon ang manyayari hindi nalang sana ako sumama para wala nangyaring masama sa mga magulang mo at ganoon narin sa iyo. Sorry, I'm very sorry! Hindi ko sinasadya. Alam ko na hindi na mababalik ng sorry ko ang mga nangyari, pero patawad, patawarin mo ako Zoe." Umiiyak kong sabi sa kanya. Zoe, I'm so sorry. I'm very sorry. "Hannah." Narinig ko pa ang mahinang pagtawag ni Kyla sa pangalan ko, tila inaalo ako.
"Tama ka hindi na nga mababalik ng sorry mo ang nangyari sa mga magulang ko dahil wala na sila Hannah, dahil sa iyo!" Sigaw niya sa akin. Napatungo ako habang patuloy parin sa pag-iyak. Zoe, patawad.
"Chelsea o Zoe man walang kasalanan si Hannah dito nadamay din siya sa nangyari, alalahanin mo na bata pa siya nang panahon na iyon, bata pa kayong pareho. Alam ko kung bakit ka nagkakaganito dahil wala kang masisi sa nangyari kaya lahat ng galit at pagkamuhi mo ay ibinuntong mo kay Hannah dahil wala lang nagawa nang araw na iyon, at lalong-lalo na dahil hindi mo mahanap ang totoong pumatay sa mga magulang mo. Walang kasalanan si Hannah, biktima lang din siya. Kaya please lang pakawalan mo na kami!" Nagmamakaawang sabi ni Kyla. Patuloy parin siya sa pag-iyak. "At, nasabi mo rin na sinabi ng papa mo na protektahan si Hannah, pero ano tong ginagawa mo?! Sa tingin mo ba nagugustohan nang mga magulang mo ang ginagawa mong ito, Chelsea or Zoe?! Hindi! Dahil ang ginagawa mong ito ay hindi tama!" Galit narin na sigaw ni Kyla sa kanya. Nagulat naman ako.
"Kyla!" No, baka mapahamak ka pa. Tumahimik ka na Kyla.
"S-Shut up!" Iyon lang ang tanging nasabi ni Zoe, at bakas ang panginginig at pamamalat sa boses niya dahil sa pag-iyak. Pero parang may kakaiba, parang may mali. Mababakas din sa mga mata nito na hindi niya gusto ang mga naririnig at parang na apektohan din siya sa narinig mula kay Kyla.
"Sabihin mo sa akin Zoe ano ba talaga ang gusto mong mangyari, bakit mo ito ginagawa—Natigil ako ng magtaman ang tingin niya sa akin. Zoe. Anong nangyayari?
"Oh my dear Zoe mukhang natitibag kana ata ng dalawang iyan?" Natigilan naman ako at napatingin kaming tatlo sa babaeng nagsalita. Sino siya? I feel unpleasant feeling about her.
Nakakatakot siyang tingnan. Iyong mga mata niyang parang nagpapahiwatig na may hindi magandang mangyayari at may mga kasama siyang naka itim na kasuotan. She look like a walking destruction.
"Lady Victoria." Maydiin na sabi ni Zoe.
Lady Victoria?
"Oh, my dear! ganyan ba ang pagbati mo sayong kinikilalalang Ina?" Sabi nito habang papalapit sa amin hinawakan niya ang mahabang buhok ni Zoe at mayroon itong ibinulong. Her adoptive mother?
"No!!! Hindi ko kaya, tigilan na natin ito wala naman silang kasalanan!" Biglang tanggi ni Zoe, at umiling-iling ito. Anong nangyayari? Anong ibig niyang sabihin?
Natigilan naman iyong Lady Victoria, at mababakas na hindi niya nagustohan ang nagung tugon ni Zoe.
"I know this will happen, Get her!" Bigla nalang nila hinawakan sa magkabilang braso si Zoe na kahit anong pumiglas nito ay hindi ito makaaalis dahil sa sobrang higpit ng paghawak sakanya! No! What's happening here?! Anong gagawin nila sa kanya, sa amin?!
"Ano ba talaga ang kailangan mo sa amin!?" Sigaw ko sa kanya nang hindi ko na napigilan ang sarili ko. "Zoe! Saan niya sa dadalhin?!"
"Don't worry about her, worry about your friend and your self my dear. Well, dahil na itanong mo narin hindi kayo ang kailangan ko. Kung hindi ang iyong pinakamamahal na ina, your mother is a traitor! She should be perish!" Galit nitong sabi. Si Mama? Did she said my mother?!
Napasinghap naman si Kyla.
"Anong ibig mong sabihin?" Seryoso kong tanong sa kanya. Anong traidor si Mama? Anong kinalaman ni Mama sa kanya?
"Gusto mong malaman? Your mother is a traitor. Nagtaksil lang naman ang iyong ina, nagmahal siya ng isang taong hindi dapat mahalin, nagmahal siya ng isang Whitelandians ang mortal na kaaway ng aming lahi, ang Darklandians dahil doon ay nilabag niya ang aming batas at pinatawan siya ng isang napakabigat na parusa at ito ay ang kamatayan ng kanilang magiging anak at alam mo kung sino iyon." She smile evilly. Napatulala ako sa lahat nang sinabi niya. Ang malaman na traidor ang aking ina ay nakakagulat na paano pa maya ang malaman na isa din siyang—I gasp. Katulad din siya ni Zoe? My mother and father is not a human so is me. Whitelandians? Darklandians?
"Bakit ganoon nagmahal lang naman ang aking Ina? Anong mali sa pagmamahal?!" Sigaw ko sa kanya. And, because of that naging traidor siya at naparusahan, at ako ang dapat na mawala.
"Tama ka nagmahal lang ang iyong Ina pero mataas ang antas ng iyong Ina, isa siyang matapang na pinuno. Heneral, siya ang pinuno namin. Alam niya ang batas ngunit hindi niya ito sinunod kung isang simpleng Darklandians lamang ang iyong Ina baka kinulong lamang kayo pero hindi, dahil isang heneral ang iyong ina kaya malaki ang tungkulin niya sa aming kaharian! At isang kalapastanganan ang ginawa nang iyong Ina nang tinalikuran niya ang kaharian, para sa isang kaaway! Ang iyong Ama!” Tiningnan niya ako sa mga mata at bigla nalang siyang nawala sa harapan ko napasinghap nalang ako ng maramdaman ko na mayroon nang patalim sa aking leeg kaya napalunok ako ng tatlong beses.
"Hannah!" Napatili naman si Kyla dahil sa nangyari.
Bigla nalang sumabog ang pinto kaya naagaw nito ang pansin ko, napalingon ako doon pero hindi ko makita kung sino ang may gawa, dahil sa makapal na usok. Nang nawala na ang usok don na ako nagulat dahil ang taong lumabas ay walang iba kung'di si Mama. My mother . Standing fiercely, and ready to rescue me no matter what happen. Mama.
"Pakawalan mo ang anak ko pati narin ang kaibigan niya!" Natatakot tingnan si Mama, ngayon ko lang siya nakitang ganito kagalit dahil parati siyang malambing at mabait kaya nakakagulat.
"So, your already here. Kapag ayaw ko anong gagawin mo?" Naghahamon niyang sabi kay Mama at mapangasar siyang ngumiti.
"Kung ganoon wala na pala akong pagpipilian." Nakangiting tugon ni Mama bigla nalang siyang binalot ng itim na usok at noong nawala na ito bigla nalang namilog ang mga mata ko. Si Mama parang bumata nang ilang taon ang edad niya, though hindi naman talaga ganoon ka tanda si Mama parang may kakaiba lang sa kanya ngayon kaysa noon.
"Victoria! Leave my daughter alone release her. " May diin at seryosong sabi ni Mama sa kanya.
"Don't command me!" She said angrily. At, idiniin pa ang hawak na patalim sa akin. I gasp.
"Wala na pala akong pagpipilian dahil nakapili kana." At, bigla nalang nawala si Mama kaya napatingin ako sa paligid, nabigla nalang ako nang naramdaman ko ang malakas na paghila sa akin napatingin ako sa taong iyon at si Mama! Pinaupo niya ako malapit kay Kyla na umiiyak na sa takot pinutol din ni Mama ang tali ko kaya nakawala ako ganon din ang kay Kyla.
"Akala ninyo makakatakas kayo! Hell no!" Bigla nalang sya nagpalabas nang parang itim na usok [dark ball] sa kaliwang kamay niya, tama ba ako? Hindi ko alam ang tawag pero parang itim na usok.
Pinatama niya iyon sa deriksyon namin at bigla nalang may nabuong shield sa harapan namin kaya hindi kami natamaan nang nawala ang shield napatingin ako kay Victoria, pero wala na sya doon sa kinatatayuan niya hinanap ko siya sa paligid ngunit hindi ko siya nakita. Napakapit si Kyla sa akin, ganoon din ako sa kanya.
"Hinahanap niyo ba ako?" Napalingon kami sa pinang galingan ng boses at doon ko nakita si Victoria na nakasandal sa pader at bigla nalang kami pinalibotan ng mga kasamahan niya!
"Kill them!" Nakangiting sabi niya habang nakatingin sa akin, ang sama talaga ng budhi ng babaeng ito.
"Dito lang kayo wag kayong aalis" Napatingin ako kay Mama at bigla nalang ako napangiti kahit na may takot at kaba parin akong nararamdaman.
"I can help!" Nakangiting sabi ko kay Mama. "But——" Hindi ko na pinatapos ang pagtanggi ni Mama. "Nakalimutan mo na ata Ma na ako ang champion sa taekwondo at martial arts." Napabuntong hininga naman si Mama dahil alam niyang kahit tumanggi siya ay desisyon ko parin ang masusunod. Dapat may gawin din ako!
"Ahh!! Marunong din naman ako kahit kaunti, I can help too!" Determinado namang tugon ni Kyla, kaya napatingin kami sa kanya. She smiled at me, assuring us.
"Let's fight together!" I said. Tumango naman sila.
"Kill them!" Sigaw ni Victoria at sabay-sabay silang sumugod sa amin kaya we position are self!
Mayroong sumugod sa akin at mukhang nasa lima ang bilang nila, ang unfair naman five vs one pero ayos lang, I need to fight and win!
Bigla nalang sumugod ang nasa gitna iniwasan ko ang suntok niya, umikot ako at sinipa siya sa mukha. Kaya ayon tulog!
Napatingin naman ako sa natira. One down, four left sabay-sabay nila akong sinugod susuntukin na sana ako noong isa ngunit nakatalon ako at sabay na umikot. Sinipa ko ang nasa kaliwa at nasa kanan ko kaya ayon tulog na habang nakadapa. Nakatalikod ako sa mga kalaban kaya ang ginawa ko humarap ako sakanila at pinagsusuntok sila ngunit naiiwasan nila ito, mukhang magaling ang dalawang kaharap ko. Ganon lang ang ginawa namin suntok, iwas, sipa, iwas paulit-ulit dahil na pagod ako ay lumayo muna ako sa kanila ngunit nagpalabas ng espada ang isa. Bigla nalang akong sinugod nang isang lalaking may hawak ng espada at buti nalang ay naiwasan ko ito, muntik na ko don ha!Humanda ka sakin. Tumakbo ako papunta sa kanya, sinipa ko siya ng malakas kaya nabitawan niya ang hawak na espadana ng kawalan siya ng balanse. Suntok lang ako ng suntok siya naman iwas lang ng iwas nang nakahanap na ako ng pagkakataon ay sinuntok ko siya sa mukha, at sabay na sinipa mukhang napakalas ang sipa ko kaya malakas lakas din ang impak at inuntog ko siya sa pader na nakapagpatulog sa kanya. Okay, one to go nalang! Bigla nalang niya ako pinatamaan ng dark balls niya kaya iwas lang ako ng iwas napatingin ako sa tabi ko nakita ko ang espada kaya kinuha ko iyon and I position myself, ang bigat! But I can to this, I must! Ganoon din siya sinugod ko siya pero iniwasan lang niya ito. Nagpalabas din siya nang espada kaya ang maririnig mo nalang ang tunog ng mga espada namin pinaslide ko ang isa kong paa at pinatamaan siya sa binti kaya napaluhod siya. Nabitawan ko ang espada dahil sa mabigat na ito, tumayo ako at sinuntok siya kaya tulog din. Napatingin ako sa paligid ang dami nang nakahandusay na kasamahan ni Victoria, nakita ko din na nahihirapan na si Kyla kaya tinulungan ko siya. Sabay kaming napasalampak sa lupa ni Kyla nang makatulog na ang kalaban namin, nabigla nalang kami at natigilan nang may marinig na isang malakas na pagsabog nakita ko si Mama na nakaupo sa sahig at si Victoria naman nakahiga sa sahig habang naliligo sa saliring dugo pinuntahan ko agad si Mama, si Kyla naman ay nanghihina na kaya hindi na siya nakatayo pa.
"Ma!" Tawag ko sa kanya napatingin naman siya sa'kin at ngumiti. Mama ko! Nanginginig ko siyang nilapitan.
"B-baby, I will always p-proteck you. Lagi mong ta-tandaan na mahm-mahal ka ni Mama i-ingatan mo ang sarili mo." Napahawak si Mama sa kanyang tiyan kaya napatingin naman ako, at doon ko lang nakita na mayroon na palang sugat si Mama malalim ito at marami naring dugo ang lumalabas sa kanya. Hindi! Mama!
"Ma, kailangan na kitang dalhin sa hospital!" Itatayo ko na sana si Mama pero pinigilan niya ako at niyakap. Napaubo ito nang dugo. No! Ang mama ko! "P-pumunta ka sa kuwarto ko hanapin m-mo sa ilalim ng k-kama ko ang isang k-kahon at nasa loob ng k-kabinet ang s-susi nito tatandaan mo na mahal ka ni Mama a-alagaan at protektahan m-mo ang sarili mo." At unti-uting pinikit niya ang kanyang mga mata. Napahagulhol ako dahil doon.
"Hindi! Hindi! Ma wag kang pipikit please! Huwag mo akong iiwan, Ma! Mama! Hindi, ang Mama ko! Gumising ka Mama! Mama ko!" Hindi ko alam kung ilang ulit ko nang tinawag ang pangalan ni Mama, ang sakit! Ang sakit-sakit! Isang oras, dalawang oras, tatlong oras hindi ko na alam kung ilang oras akong umiiyak habang tinatawag si Mama, yakap-yakap ang wala nang buhay na katawan niya. Kinuha nila ang pinaka-importante sa buhay at nag-iisang kakampi ko sa lahat.
Napaangat naman ako nang ulo. "I'm back." Walang kabuhay-buhay kong sabi I don't feel any pain right now. Bitterness, anger, and hurt are the one that's lingering in my blood. No one can hurt me again. No one.
___________________
~luvvpurplessi_19💜
~14blue_mae💙