Vocabulary!!!
Norepinephrine - Also known as Noradrenaline. Released by the Beta-Adrenal gland. Converts to Epinephrine (Adrenaline) which makes us awake or alive. Administered with Dopamine for better pharmacologic response.
Dopamine - Hormone which gives us motivation or happiness.
Serotonin - Hormone responsible for sleeping and stress.
For more understanding:
Serotonin + Dopamine = Stress eating
Dopamine + Norepinephrine = Energy and Motivation
Serotonin + Norepinephrine = Anxiety
•••
"Wala ka nang kawala."
"Wag ka nang pakipot!"
Nasa isang lugar ako na madilim. Naaninagan ko ang tatlong tunnel sa harap ko.
Paulit-ulit kong naririnig ang boses ng isang lalaki. Hindi ko maintindihan kung bakit ako nanginging. Hindi naman malamig dito para manginig dito.
"Iba ka sa mga Felaez."
Lalo pa akong nanginig sa narinig ko. Binalot na ako ng takot at tuluyan na akong lumuha.
Bumilis pa nang bumilis ang mga boses na naririnig ko hanggang sa magsabay-sabay na ang mga ito. Tinakpan ko ang mga tainga ko upang hindi ko marinig ang mga boses pero naririnig ko parin.
Three human figures appeared coming out each of the three tunnels. They were wearing a long sleeved polo with a necktie and walked slowly towards me.
I tried to move my feet but I can't. I looked down on my feet and it was held by hands grown from the ground I was standing.
I looked back at the figures hoping they won't go near me but it's too late.
They all looked like Mr. Troy Funtabello but with different creepy appearances.
The first body was old and skinny and blood was dripping out of its mouth.
The second body looked undead. Its skin was pale and gray. Ants and worms were crawling over its face and arms.
The third body has blank white eyes and pale dry lips.
"Wala ka nang kawala." They all said in unison.
I closed my eyes and screamed.
Bumangon akong hinahabol ang paghinga ko. Pakiramdam ko ay para akong tumakbo ng 20 laps sa track n' field.
"Diyos ko salamat!" Niyakap ako ni mama. Sumunod na yumakap sa akin si papa.
Umiiyak sina Kuya Forth at Beam. Nakasubsob naman ang mukha ni Ming sa mga kamay niya at halata namang umiiyak din siya.
"Revived na ang pasyente as of 9:48 pm." Sabi ng doktor. Nakita kong nililigpit na ang defibrillator sa tabi ng kama ko.
Hinihingal parin ako.
"Anong nangyari?" Tanong ko.
"Muntik ka nang bawian ng buhay. You were in unconscious for 6 hours. Masyadong bumaba ang adrenaline mo kaya naginject ako ng Norepinephrine at ng Dopamine sa'yo. Luckily, you responded well sa defibrillators." Paliwanag ng doktor.
"Mabuti naman buhay ang anak ko!" Sabi ni mama habang umiiyak. Hinahalikan ni mama ang noo ko at si papa naman ay sa pisngi ko naman humahalik.
Mabuti nga at buhay ako.
"I need to talk to the patient alone. Puwede bang iwan niyo muna kami ng pasyente?" Tanong ng doktor.
"Okay po dok." Sagot ni papa.
Teka, bakit kailangan pa nilang lumabas? Ayaw ko. Ayaw na ayaw ko. Natatakot ako.
"Ayoko! Dito lang sila! Ayaw kong lumabas sila!" Sigaw ko. Para na akong baliw sa pagsigaw ko. My voice was cracked and tears began.
"Kakausapin ka lang ng doktor bunso." Pagkumbinsi ni kuya Forth sa akin.
"Ayoko kuya! Wag na kayong lumabas please!" I started to cry out loud. I feel like I'm in panic kapag lumabas na sila.
"Ayos lang. I just need to confirm something kaya ko ginawa 'yun. He's in trauma. Takot siyang maiwan sa loob ng kwarto kung may kasama siyang hindi niya kilala or mapagkakatiwalaan." Paliwanag ng doktor.
"Paano naman nangyari 'yun dok?" Tanong ni mama.
"Base sa kinuwento ni Ming, naiwan mag-isa si Kit sa loob ng opisina ni Mr. Funtabello…"
"Tama na po!" Pakiusap ko. Patuloy akong umiyak at niyakap ako nang mahigpit ni mama. Takot na takot ako ngayon. Pakiramdam ko mangyayari ulit ang mga bagay na hindi ko gusto.
"Mas mabuti siguro kung laging malapit o kaya ay kasama ni Kit si Ming. Malaking tulong ang ginawa ni Ming. Kahit paano, nakatulong ang pagkausap ni Ming habang unconscious si Kit. Nagrespond si Kit sa boses ni Ming kaya napagdesisyunan kong mag administer ng Norepinephrine at ng Dopamine." Paliwanag pa ng doktor.
"Gumising ka na please!"
"Naghihintay ako."
"I love you."
Tama. Narinig ko nga ang boses ni Ming kanina habang unconscious ako. Hindi ko lang talaga nabigyang pansin dahil mas nangingibabaw yung takot ko dahil sa mga boses na naririnig ko.
Our brain is so great. It is indeed the most beautiful thing in this world. It keeps you alive even if you're sane or not.
"Mauna na po ako. Mas mabuti siguro kung magpapahinga muna si Kit." Paalam ng doktor.
Nagpasalamat sina mama at lumabas na ang doktor.
"Matulog ka muna anak. Babantayan ka muna namin." Sabi ni mama.
Humiga na ako para magpahinga.
Kumuha si Ming ng upuan at tumabi sa gilid ng kama kung saan ako nakaharap.
Ngumiti siya sa akin at pinunasan ang luha ko.
"Matulog ka muna. Kailangan mong magpahinga sabi ng doktor." Sabi ni Ming.
So I did.
"Hindi mo 'ko iiwan?" Tanong ko habang nakapikit.
"Hindi kita iiwan."
•••
Nagising akong nasa tabi ko parin si Ming. Buti nalang talaga hindi niya ako iniwan.
5 am na din pala.
"Matibay na ebidensya na po ang cellphone ni Kit. Buti nalang po dumating si Ming para tulungan si Kit." Rinig kong usapan mula sa labas. Bahagyang nakabukas ang pinto kaya rinig ko ang usapan.
"Maraming salamat po."
Maya-maya ay pumasok na si kuya Forth sa kwarto.
"Gising ka na pala. Gusto mo na bang kumain? May binili akong pagkain pero mas mukhang okay kung pagkain ng ospital ang kakainin mo." Sabi ni kuya.
"Yung binili mo nalang kuya."
Inilapag niya sa table ang isang meal box at saka niya sinerve sa akin.
"Kamusta na pakiramdam mo?" Tanong ni kuya.
"Ayos lang naman kuya." Sagot ko.
"Don't you feel anxious or any pain in your head?"
"No I don't."
"The police said na enough evidence na yung phone mo. Including the abrasions you've got. We will make sure na totally flushed ang mga Funtabello."
"Salamat kuya."
"At saka sabi ng doktor, you might take anxiolytic drugs. Kasama din ang rehabilitations mo with psychiatrist. I don't want you to have an alter identity dahil sa trauma mo."
Tumango lang ako bilang patunay na nakinig talaga ako kay kuya at naunawaan ko siya. Ayaw ko din namang mangyari sa akin na mayroon akong alter identity.
I started eating. Sumabay na ding kumain si kuya.
"I'm sorry if I made you do this. Hindi ko alam na aabot sa ganito." Sabi ni kuya.
"Ayos lang kuya. Hindi ko din naman akalain na ganito ang mangyayari. It was well planned pero I think, this is better dahil mas napabilis yung plano." Sabi ko.
"No. I mean, I'm sorry if I pushed you to do this. If I obliged you to do this. Hindi nalang sana namin pinilit na maibalik ang kumpanya nina Beam."
"Hindi kuya. Mahal ko kayo ni kuya Beam kaya tama lang na maibalik ang kumpanya. Masaya akong nakatulong ako. Besides, hindi niya naman ako nagalaw 'di ba?"
"You're right."
Sumubo na ulit ako ng pagkain. Biglang pumasok sa isip ko kung paano ba ako nakaligtas mula sa ginagawang kababuyan sa akin ni Mr. Funtabello.
"Paano pala ako nakaligtas kuya? Alam mo ba?"
"I asked Shirley about the incident. Nabanggit niya lang na galit na galit si Ming that time. Then nakita ko yung office ni Troy na basag na yung glass panel at nakakalat yung fire ax at fire extinguisher sa sahig."
Napaisip ako sa sinabi ni kuya. Bulletproof yung glass panel na 'yun. Parang ang hirap namang basagin nun.
"Binasag daw ni Ming yung salamin at halos mabasag niya na yung mukha ni Troy Funtabello."