HARRY'S POV.
" Hazel? " roep ik voor de zoveelste keer door de telefoon. Ik hoor een harde knal en de lijn valt weg. Nee, fuck! Ik had haar eerder moeten waarschuwen en moeten inlichten! Ik heb het nog tegen mezelf gezegd; dit alles bij mij, maar niet bij Hazel. Zij heeft hier niet om gevraagd. Snel pak ik mijn jas en ren zo snel als ik kan naar Hazel's huis. Ik probeer haar steeds te bellen maar ze neemt niet op. Gedachtes flitsen door mijn hoofd. Misschien is ze flauwgevallen, gestikt? En dat allemaal... Door mijn fout? Fuck, nee, dit gaat niet gebeuren. Als ik dichterbij Hazel's huis kom hoor ik sirene's luider en luider. Ik stop abrupt als ik zie wat er aan de hand is. Een ambulance voor de stoep en twee mannen met een brancard. Overal zijn de mensen naar buiten gekomen. Nee, ze is toch niet.. Dood? Ik wil er naartoe lopen maar een man houd me tegen.
" U heeft hier geen toegang, ga alstublieft wat naar achter, " zegt hij en duwt me die richting in.
Ik sla zijn hand van mijn schouder af. " Dat is mijn vriendin daar! " roep ik.
De man kijkt me aan, seconden maar, zucht, en laat me toch doorlopen. Ik ren naar de brancard toe en zie Hazel erin liggen. Haar huid is bleek en haar ogen zijn... Dicht. Ik moet slikken en voel iets branden achter mijn ogen. Ze is toch dood? Dood door mijn schuld! Ik heb iemand praktisch vermoord. Ik had moeten uitkijken, godver! Nu is ze dood, dood, en het is mijn fucking schuld. Nee, nee, nee alsjeblieft. Met mijn hand ga ik naar haar wang, die ijskoud aanvoelt. Hazel, alsjeblieft...
" Stay, " fluister ik in haar oor. Ik rust mijn hoofd op haar borst en voel de tranen naar buiten stromen. Hete, zoute tranen van boosheid en pijn maar het meest van verdriet en berouw. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Boos draai ik me om, om degene vol uit te schelden.
" Wat! " schreeuw ik tegen een jongen. " Ga weg en laat me met rust, ik héb al alles verkloot! Ik heb haar pijn gedaan, ik heb haar verm- "
" Ze is niet dood, " zegt de jongen. Ik blijf maar schreeuwen totdat het me opeens doordringt wat hij eigenlijk tegen me zegt.
" Wát? " roep ik, door mijn tranen heen. Als hij maar geen fucking onzin vertelt.
" Ze is niet dood. " zegt de jongen alweer en loopt naar Hazel toe. Hij gaat met een hand over haar wang, precies hetzelfde zoals ik deed. " Ze is mooi, he. "
What the fuck? Wie is deze jongen? En hoe kent hij Hazel? Wat praat hij voor onzin! Terwijl al deze vragen in mijn hoofd ronddringen laden mannen de brancard binnen.
" Wacht, ik ga mee! " roep ik maar de ambulancebroeder schudt zijn hoofd.
" Er kan maar één persoon mee, alles is vol, "
Vol? Wat? Ik kijk naar binnen en zie die jongen van net, Hazel's hand vasthouden. Hij wrijft er met zijn vingers zachtjes over heen.
" Hij kent haar niet eens! " roep ik als de broeder instapt.
" Hij zegt dat ze zijn vriendin is. " roept hij terug en de ambulance rijdt met piepende banden weg.
Hij zegt dat ze zijn vriendin is.
vriendin is.
vriendin is.
Opeens komt het hard tegen me aan. Ik wist niks, maar dan ook niks over Hazel. Ik weet niks over haar familie, haar achtergrond of haar relatiestatus. Hij kon écht haar vriend zijn. Ik kon het weten. Ik kon alles weten. Maar ik was alleen met mezelf bezig. Met Harry Styles uit One Direction. En ik kon niet zien wat er om me heen gebeurde.
Slenterend over de straat, loop ik weg. Ik wil niet naar huis. Ik voel in m'n jaszakken wat ik nog bij me heb. Een doosje tic-tacs, waar er maar nog één inzit. Tien pond. Sleutels. Ik pak het doosje Tic-tacs en haal er de allerlaatste uit en leg hem op het puntje van mijn tong. Wat ga ik nu doen? Alles is verpest, verkloot door mezelf. Ik wil Hazel redden maar die heeft al haar redder gevonden. Ik schop een steentje weg. Waarom voel ik me nu zo fucked up en weet ik niet wat te doen? Als ik met de jongens ben, ben ik meestal de gene met de ideeën. We gaan naar clubs, drinken wat, nemen wat meisjes mee en hebben een geweldige avond. Ik kijk op mijn telefoon. Half acht al. De lucht is donkerroze gekleurd. Ik ga zitten op de stoeprand en verstop mijn gezicht in mijn handen. Wat moet ik Barbara vertellen als ze thuis komt en ziet dat Hazel er niet is? Ja, ik heb praktisch uw nichtje vermoord sorry. Ik mis Hazel's stem. Ik heb spijt dat ik niet tegen haar heb gepraat, de laatste dagen. Ik durvde niet. Ik durf alles. Maar ik durf niet tegen Hazel te praten. Ik mis Hazel's lach. Ik heb spijt dat ik haar niet heb geholpen, toen ze het moeilijk had. Ik had haar kunnen lachen, zoals ik voorheen deed, maar dat had ik niet gedaan. Ik wilde haar wel opvrolijken, maar wist niet hoe. Want elke keer als ik die droevige ogen zag, kon ik niks meer bedenken en kon ik niets anders meer doen dan staren. Ik mis haar ogen. Ik mis haar haar. Ik mis het wanneer ze naar de grond kijkt, wanneer ze zich ongemakkelijk voelt. Ik mis het wanneer ze op haar nagels bijt, wanneer ze nerveus is. Ik mis het wanneer haar ogen oplichtten wanneer ze écht lacht. Ik mis haar aanrakingen. Ik mis haar kleine dingen.
Ik mis Hazel.
~*~
Hi guys! Hier is de early update. Lawl het is zondag. Maar hey, hij is eerder dan maandag! Hoop dat jullie 'm oke vinden, ik had niet veel tijd meer om iets fatsoendelijks te schrijven. Maar ik ben wel blij dat ik altijd een paar vaste, leuke en lieve lezers hebben die altijd commenteren en voten op mijn hoofdstukken. Blij doorgaan, het motiveert me! Jullie kunnen we een dedication/opdraging verwachten (; Volgende hoofdstuk is voor donderdag, maar als je 'm eerder wilt, zou ik heeel graag 9 comments willen en 20 votes? :D ly guys
comment // vote
xo.