10
"Whatdahck!?" Ano bang pinagsasabi nitong lalaking 'to!? UGH!
"Lumagpas ka sa linya..." sabi pa ni Kris doon sa Chanyeol yung pangalan. Tss! Aksaya lang sila sa oras -___-
"Wag kang aalis." seryosong sabi ni Kris sa akin... na may halong galit? Basta nakakatakot siya. Napahinto ako sa paglalakad. Sa tono palang ng pananalita niya, masasabi kong makakapatay na siya.
Nilingon ko siya at kitang kita ko ang nag-aalab niyang mga mata... at handa ng patayin ang lalaking kaharap niya. (Chanyeol)
"W-whoaa! P-prince! Nakidaan lang ako papunta sa office ni Ms. Montgomery... E-emergency lang." pagpapaliwanag pa nung Chanyeol na halatang takot na takot kay Kris. At ano raw? P-prince?
(-a- okay... nakalimutan niya rin yung part na yon. Pansin nyo lagi niyang nakakalimutan lahat? :3 ang komplikado.)
"P-prince?" napalingon naman sa akin si Kris ng sinabi ko yun.
"Are you hurt?" nag-aalalang tanong niya sakin at hinawakan ang dalawang balikat ko. Teka lang? Bakit parang nag-aalala siya sa akin ngayon.
"THE HELL YOU CARE?!" tinabig ko ang dalawa niyang kamay na nakahawak sa balikat ko. Kadiri =___=
"Hindi mo ba maalala?" tanong niya habang papalapit na papalapit sa akin.
Ang gwapo niya pala no? Wait! URGH -_____-
"A-ang alin?" nakatitig lang ako sakanya. Ang mga mata niya... puno ng pananabik. Nahagip naman ng mga mata ko na paalis na yung lalaki, yung Chanyeol?
Bigla namang nahinto ang pakikipagtitigan niya sa akin at nilingon yung lalaki.
"Hindi pa tayo tapos... Chanyeol." pagkasabing pagkasabi niya noon ay nangiti ng nakakaloko yung Chanyeol. Wow! Di ba siya natatakot?
Bigla namang nagpalit ang kulay ng mga mata niya at naging yellow. Okay, kailangan ko na talagang kausapin si Christy. Kinikilabutan na ako... hindi na normal 'to.
"Hindi ba?" ngumiti siya ng nakakatakot at tumingin sa akin. Para akong nanigas sa kinatatayuan ko.
Totoo na 'to... Hindi na 'to imahinasyon lang.
"A-ano b-ba ta-talaga ka-kayo?" hindi ko na napigilan pa. Habang tinititigan ako nung Chanyeol sa mata, para akong nahihipnotismo at unti unting bumabagsak ang katawan ko.
"UGHH!" napaluhod ako sa sakit ng ulo ko. Anong nangyayari sa akin?
All went black.
(-a- pansin niyo lagi siyang nakakatulog? Okay. XD)
"K-kailangan ko na sabihin sa kanya ang lahat! H-hindi k-ko na po kayang magtago sakanya."
"A-alam niya na ang iba... sinabi sakanya ni Woodwell."
"A-alam ko... P-pero..."
"S-sige..."
URGH ANG SAKIT NANAMAN NG ULO KO.
Nagising ako sa kwarto namin ni Christy.
"Ch-christy... a-anong nangyari?" tanong ko sakanya. Sobrang sakit ng ulo ko. Parang mamaya lang ay magmemental breakdown na ako. Sobrang daming mga pangyayari ang nagplaplay sa utak ko... ang gulo.
"E-ella... may masakit ba sayo?" nag-aalalang tanong sa akin ni Christy. (Here comes this scene again. Paulit ulit ba? Sensya na.)
"W-wala..." tanging sagot ko sakanya.
UGH! Ayan na naman yung mga pangyayari /(-____-)\
"You're a Pr-- WHAT!?"
"Creatures like me do exist, babe."
"AWOOO!"
"N-nurse W-woodwell."
"We meet again, Ms. Kingsley."
URGH! A-ano ba yon?
"E-ella.." natatarantang sabi ni Christy. Napakarami... sobrang daming pangyayari.
"E-ella... sandali lang." sabi pa niya. Ang sakit.
"Mommy... please h'wag mo kong iwan."
"Yeah, she'll be 16 soon. And that's the time we'll tell her the truth."
"You're transferring school today."
All the memories I've had.... flashes back to my mind. Feeling ko nagooverload na lahat ng data sa loob ng ulo ko.
At yung iba... di ko alam kung totoo bang nangyari.
"Mommy, please wag ka nang umalis... I promise, I'll do better on my studies... I'll do everything, just don't leave me."
"M-mommy... please...."
"M-mommy... I love you."
"Ang lampa mo naman, hindi mo man lang ako ginantihan? Pathetic... katulad lang ng nanay mo."
"Look, galit na galit na ang munti nating prinsesa. Tss, lampa! Alam mo kung bakit namatay ang mommy mo? Dahil sa kalampaan mo! Ikaw ang may kasalanan kung bakit namatay ang mommy mo."
Nasasaktan ako... sa di ko malamang dahilan. Sobrang sakit... na ang hirap huminga.
Sa lahat ng maalala ko.. yun pa.
Maya-maya'y may naramdaman akong yumakap sa akin.
Hindi ko na kaya...
Parang feeling ko unti nalang sasabog na ako.
"Shh..." S-si Nurse Woodwell.
Noong nakita ko siya... huminto ang lahat. Galit ako sakanya... sobra. Siya ang dahilan kung bakit sinisisi ko ang sarili ko... Pero diba tama naman siya? Nakakatawa ako. Galit ako sa kanya imbis sa sarili ko. Pathetic nga.
Mas lalong humigpit ang yakap niya sakin. Bakit ba ganito siya? Diba para na kaming magkaaway? Urgh!
Nginitian niya lang ako at niyakap muli, hindi ko alam kung dapat ba akong mahimasmasan o matakot lalo. Basta ang alam ko... niligtas niya ako. Weird ba? Miski ako naweweirduhan rin. Hindi ko alam kung paanong nangyaring niligtas niya ako pero alam ko, niligtas niya ako. Ang gulo -___-
Nginitian niya muli ako.
Ang mga ngiting 'yon, nakakapagpanatag sa akin.
Humiwalay siya sa yakap at hinawakan ang kwintas ko. Ang kwintas na bigay ng mga magulang ko noong sanggol pa lamang ako. Wala pa akong malay pero binigay na nila 'to sakin at ayaw na ayaw nilang pinapatanggal 'to sa akin. Madami akong iba't ibang kwintas pero 'yon lang talaga ang kakaiba sa lahat. Ang pendant ang pinakacenter of attention sa lahat, isang crescent moon na may gem-like na kasama sa gilid. Nag-iiba iba ang kulay nito at talagang napakaganda.
(see multimedia)
Hinawakan ni Nurse Woodwell ang kwintas... At umilaw ang gitna. Kung tutuusin ang gandang tignan pero... nakakakilabot. Hindi normal.
"You're safe." sabi niya at niyakap muli ako. "...kahit na malaki ang galit ko sa kapatid ko, hindi parin kita kayang iwasan, neice"
O-okay?
Hinayaan ko nalang siya na yakapin ako. Hindi ko alam kung bakit pero gumaan ang loob ko sakanya. Di kaya... auntie ko talaga siya? Pero alam ko sa mga storya lang naman nangyayari yon eh.
Maya-maya humiwalay narin siya at nakita kong pinupunasan niya ang mata niya. T-teka? Umiiyak ba siya?
"A--" bago pa ako makapagsalita ay tumayo na siya papunta sa pintuan. Ngayon dapat, iniisip ko na ang bastos niya pero bakit biglang nag-iba ako sa kanya? AISH (____.____")
Nang nasa may pintuan na siya huminto siya at hinarap si Christy. "Sabihin mo na ang lahat." tsaka umalis.
A-anong sinasabi niya?
"C-christy?"
Nakita ko namang nanigas siya sa kinaroroonan niya... Tulala at putlang putla.
"E-ella..." kita ko sa kanya ang sobrang kaba at takot.
"Ano bang totoo? Anong klaseng nilalang ba sila? Ano ba ako? Ano bang nangyayari?" pinuno ko na agad siya ng tanong. Imbis na sagutin niya ang mga tanong ko ay tinalikuran niya ako.
"Ano bang totoo sa lahat Christy? Gulong gulo nako!" sigaw ko sakanya. Hindi kapani-paniwala pero feeling ko iiyak nako. Napayuko nalang ako...
Sobrang daming nangyari... sobrang daming alaala. Alin ba sa mga yun ang totoo?
"E-ella..." alam kong nakaharap na siya sakin. Unti unti ng bumabagsak ang mga luha ko kaya hindi ko siya maharap.... Nasasaktan parin ako pagdating sakanya. Tss! Mga pesteng luha (-___-') Hindi ko parin siya hinarap, Ayokong ipakita sakanya na mahina ako, lalo na't si Ella 'to. Matapang 'to...
Naramdaman kong niyakap niya ako. Imbis na huminto ang mga luha ko ay mas dumami pa sila, para tuloy sinasadya nitong si Christy eh...
"E-ella... Minsan, hindi masamang umiyak. Lalaki nga, umiiyak. Ikaw pa kaya?" Nakakainis (-__-) Naiinis ako kay Christy. "...may emosyon ka Ella, hindi ka bato." bulong niya sa akin. Para namang magic word ang bulong niyang 'yon at automatic akong napaiyak.
Matagal kami sa ganoong posisyon. Iniyak ko lang ng iniyak lahat ng sakit na matagal ng nakatago sa'kin.
Ayokong ipakita sa ibang mahina ako. Noon, kaya kong umiyak sa kwarto ko dahil ako lang mag-isa. Walang makakita, walang manghuhusga.
At oo... Hanggang ngayon, nakakulong parin ako sa nakaraan. Hindi ko matanggap na mawala siya sa akin... dahil siya... Siya ang naging lakas ko.
Ilang saglit pa kaming nasa ganoong posisyon. Maraming sinasabi sa akin si Christy pero di ko na 'yon napansin.
"...let go of the past, Ella."
But how? Papaano?
"Kung talagang mahal mo ang mama mo, hahayaan mo siyang maging masaya."
Hindi ko parin siya sinasagot. Kanina pa kami sa ganoong posisyon. Bilib ako sakanya dahil kaya niyang tumagal ng ganon at tiisin ako... She's really a friend.
"Maging masaya ka para sakanya, dahil masaya siya para sa'yo."
Ganoon parin kami. Ang mga luha ko, tuloy parin sa pagbagsak. Parang ulan lang, hindi tumitila hangga't hindi pa nauubusan. Hindi na nagsalita pa si Christy at puro hikbi ko nalang ang naririnig.
Nang feeling ko na okay na ako, humiwalay na ako sa yakap at tumalikod sa kanya. Hindi ko alam kung anong mukha ang ihaharap sakanya. Ever since bata pa kami, hindi niya pa ako nakikitang umiiyak sa harapan niya. Kadalasan, naririnig niya lang akong umiiyak. Pero ngayon? Nakikita't naririnig niya na ako umiyak. At para sakin, kahihiyan 'yon.
"S-salamat." yun lang ang nasabi ko sakanya.
Alam kong nagulat siya sa sinabi ko. I never thanked anyone simula nang mawala si mom. Ano pa bang silbi ng pasasalamat... Diba?
"E-ella... may sasabihin ako sa'yo." hindi parin ako lumingon.
"Sa-sabihin m-mo n-na." nauutal ko pang sabi. Hindi parin ako humihinahon.
Narinig kong bumuntong hininga muna siya, "T-totoo lahat ng sinabi ni Nurse Woodwell, anak ka ng isang wolf Ella."
CHANYEOL'S POV
Iika ika akong pumasok sa tambayan namin. Tss! Yung Kris na yun, lumalaki lalo ang ulo. Tsaka yung babaeng 'yon... kakaiba siya.
"Oh anong nangyari sa'yo, Yeol?" tanong pa ni Baek na tawang tawa (-___-) tss, siya kaya mabanatan?
"Obvious ba? Tss!" sagot ko sakanya at tinapunan siya ng nakakamatay na tingin, yung mamatay siya. (>___>)
"Sino?" tanong ni Sehun, ang lider namin. The man of few words, Obvious ba?
"Si Kris." isang salita lang, nagets ko na. Di naman ako bobo no -___- kahit na medyo baliw ako. Okay nobody cares (-___-)
"Tss." yan lang nasabi niya. Masyadong pinanghahawakan ang title niyang 'man of few words' tss.
"Bakit di ka pa niya tinuluyan? ( •́ﻩ•̀ ) " -Baek
"Sayang, nagpahanda na ako ng kabaong. Gold pa! (︶︿︶) " -Suho (wala, mayaman eh XD)
"Tinawag ko pa naman na yung may hawak ng insurance mo (ʃ⌣́,⌣́ƪ)" -D.O.
"Heh! Tigilan niyo nga ang Chanyeol ko! ( '́з'̀)" -Kai
(ʃ_⌣̀ ) Mga kaibigan ko ba talaga sila? (-___-) Ang sarap ipadala sa mental eh. Tss, gusto lang naman ako asarin ng mga yan. Ang supportive diba? /(x.x)\
Kung sila kaya banatan ni Kris! (-____-)
"Tama na yan." pananaway pa ni Sehun with his famous poker face. As usual, poker face si Mr. Leader.
"Kahit kelan ka talaga, Kris. Tss!" Hayan nanaman po siya, nagsasalita mag-isa habang pailing iling pa. Pati yata siya kelangan na idala sa mental ah? (ʃ_⌣̀ )
--Moment of Silence--
"Ano bang nangyari?" tanong ni Baek. Kung kanina pabiro at di seryoso, ngayon seryosong seryoso na. Pag si Sehun na nagsalita, kailangan ng magseryoso. Sa kanya nga lang nagseseryoso ang mga ugok eh. ╮ (. ❛ _ ❛.) ╭
"Nabangga ko yung babae at..." hindi ko na maikwento pa. Baka ilusyon ko lang 'yon *iling*iling*
"At?" tanong nilang lahat sa akin. Lahat sila nag aabang kahit si Sehun.
"A-ah... A-at nahulog yung kwintas niya. Tapos lumapit ako sakanya para ibigay yung kwintas, biglang dumating si Kris." kwento ko sakanila.
"Pabitin ka naman eh! Sunod?" naiiritang sabi ni Kai. Wow ah? Binabayaran ba nila ako para magkwento (-____-)
"H'wag nyo ng tanungin, kayo nalang ang pumunta kay Montgomery. Mag ingat kayo, h'wag niyong ulitin ang ginawa ng ugok na 'yan kung gusto niyo pang mabuhay. Kailangan nating makuha ang impormasyon sa maikling panahon." utos ni Sehun sa apat pang ugok (-___-) Hindi lang ako ang ugok, sila rin.
Sinunod naman ng apat na ugok ang utos ni Sehun at umalis na.
"Anong buong nangyari?" tanong ni Sehun at doon sinabi ko lahat ng nangyari. Pati na ang naramdaman ko nang magkabangga kami.
"That girl's really something..." sabi pa ni Sehun.
Yea, she's no ordinary.
---
-Sea