[49] REALLY NUMB
GAIL'S POV
That's all, Gail. Nothing had happened. Ang ibig sabihin lang nun ay hindi ka niya hinalikan. That was just only a dream. A strange dream indeed!
"Hey."
Halos mapatalon ako sa gulat nang marinig ko ang boses ni Kurt sa likod ko. Tumabi siya sa akin, habang ako naman ay bumalik na sa pag-aayos nung toner products sa shelf. Nasa branch/shop kami ngayon ni Kurt para tumulong sa pag-aayos ng mga products para sa 3-day sale na magsisimula bukas. Yun kasi yung first strategy ni Kurt para makahatak ng mga mamimili--- ang magkaroon ng 30% off discount.
"Are you okay?" Tanong niya, pero 'di ko man lang siya tinignan. Naiilang ako tuwing naiisip ko yung napanaginipan ko kagabi.
"I am fine. Dun ka na sa kabilang aisle. Kaya ko na 'to," sabi ko at tinalikuran siya. I unconsciouly bit my lower lip. Ghad, what have you done to me?
"You sure?"
"Oo, ayos lang talaga ako," sagot ko habang pinapantay ko yung pagkakaalign ng mga products.
"Is there anything wrong with your lips?"
Dun na ako napatigil, sabay lingon sa kanya. "Huh?"
"You keep on biting your lip. May sugat na nga oh." He raised up his hand to touch my lip but I stepped back. Naghuhurumentado ako sa loob-loob ko. "Gail, may sugat yung labi mo," seryosong sabi niya.
Umiling ako ng todo. As in, yung iling na halos matanggal na ang ulo sa leeg ko. Ba't ang OA ko na lately? Sheesh.
"W-wala naman ah," I trailed my own thumb onto my lips. I was taken aback when he held my finger and pointed at it. "See? It's bleeding."
Naningkit ang mga mata ko nung makita kong may dugo nga sa daliri ko. Hala! May sugat na pala ako sa labi, pero bakit hindi ko man lang yun naramdaman?
"Does it hurt?" He seriously asked and ran his thumb onto my lips. Kumislot tuloy ako nung dumampi ang kamay niya sa labi ko. Napatingin ako sa labi niya. Napalunok ako nang paulit-ulit nung kusang bumalik sa isip ko ang panaginip ko. So, I stepped back and shoved his hand away from me.
"A...ayos lang talaga ako."
I am honestly not okay. Kumunot tuloy ang noo niya sa akin. Parang pati siya ay napansin na ang pagkawirdo ko. Oh my.
"Sigurado ka ba?" Tumango-tango ako at akmang kakagat na naman sa labi ko nang magsalita siya ulit. "Stop biting your lip. It will bleed more."
Hindi ko rin alam kung bakit kinakagat ko ang labi ko. Oh my God, malala ka na, Gail!
"Hindi naman masakit eh. I actually felt nothing. Bumalik ka na nga dun," I looked away and moistened my lips which made me taste the blood on it.
"Really numb," mahinang sabi niya na narinig ko naman. "What's bothering you? Why are you avoiding me since this morning, Gail?"
Nilingon ko siya at tinignan siya ng nagtataka. Syempre, drama ko lang yun para 'di niya ako mahalata na naiilang ako sa kanya. He can't know about the 'kiss'. He just can't.
"H..hindi ah!"
Bumalik na ulit ako sa pagsalansang nung mga toner. Nagulat nalang ako nung pigilan niya ang kaliwang kamay ko. Tinaasan ko siya ng isang kilay. "You didn't talk to me while we were having our breakfast. I thought you were just groggy not until we got in here. You're avoiding me, Gail."
Napanguso nalang ako sa sinabi niya. Teka, may isa pa palang OA dito.
"Hindi nga. What are you talking about, Kurt? Will you just get back to work?"
His face smoothen up. Nawala yung kunot sa noo niya. Napansin kong napatingin siya sa labi ko. Uh oh. No way. Bakit nagiging fetish yata ako sa labi simula kaninang umaga???
"It's still bleeding," he said while stepping closer to me. Umatras naman ako ng umatras ng umatras hanggang sa maramdaman kong lumapat ang likod ko sa shelf. Dead-end. Shiz.
Nilagay niya ang kamay niya sa kaliwang pisngi ko, at dahan-dahang pinadaan ang thumb niya sa ibabang labi ko. Halos kapusin ako ng hininga sa ginawa niyang yun. Gusto kong sumigaw, pero hindi ko magawa. Tinakasan yata ako ng boses ko!! ASDFGHJKL!!!
"Mr. Lee, excuse me po..."
Pagkarinig ko sa boses ng branch manager ay naitulak ko si Kurt sa dibdib. Narinig ko pa siyang nag-'tss' bago niya yun hinarap. Tumalikod agad ako at napahawak sa lips ko. I know to myself that I don't curse anymore but sorry, I just can't control my emotions right now. Sh-t, Gail! Kumalma ka. Bakit nag-iiba na ang kilos ko tuwing kaharap siya? This is wrong...
"What?" I heard Kurt annoyingly say.
"Pakipirmahan nalang po ito," boses nung Manager. Huminga muna ako ng malalim bago ko sila nilingon. Kitang-kita ko kung gaano kaaburido si Kurt habang kausap yung manager. Yung manager naman ay sumusulyap sa akin na parang may kung anong tumatakbo sa isip niya.
"By the way, I need some of the employees to have their overtime tonight. Magdidikit tayo ng mga posters at stickers dito sa loob at sa labas ng shop."
"Po?" Gulat na sagot ng manager. "S..sige po, Mr. Lee. Itatanong ko sa kanila kung sinong pwedeng mag-OT," then she left.
Naiwan na naman kaming dalawa ni Kurt sa isang sulok ng shop. He looked to me, and I looked away. Kusang nag-init ang mga pisngi ko.
"Let's go?"
Tinignan ko siya. "Where to?"
"Stroll around the place."
"Stroll?" Ulit ko. Nasa gitna kami ng trabaho, duh?
He smiled and roamed his sight around the shop. "We're almost done. We just need to wait for the posters, flyers and stickers from Manila. Mamaya pa yun darating."
"So?" Sige, Gail. Kunwari slow ka. Tsk.
"Let's stroll around. We'll get back here before dinner," sabi niya at agad na lumakad palayo. Huminto siya nung napansin niyang hindi ko siya sinundan. Err... Should I come with him?
"Come on, Gail."
"I... I..." Ugh! Hindi ko matuloy ang sasabihin ko. Ayokong sumama sa kanya dahil mas lalong nadoble ang pagkailang ko sa kanya. Kumagat ulit ako sa ibabang labi ko at napa... "Aww." Geez. Ba't ngayon lang ito humapdi?
Ngumisi lang siya sa akin at nilapitan ulit ako. Nagwala na naman ang loob-loob ko nang hawakan niya ang palapulsuhan ko, at hinila ako palabas ng shop.
Narinig ko pang sumisigaw ang manager sa amin ng, "Sir, dalawa lang po ang mag-oovertime!"
I heard Kurt hiss before saying, "Whatever."
Now I know that everyone in his department has been telling the truth. Bakit sa akin lang siya mabait? Parang ang unfair naman sa iba...
***
"Kurt," tawag ko sa kanya. Busyng-busy siya sa pagdadrive kaya hindi niya ako pinansin.
From the shop, we went out to have some snacks in a nearby bakeshop. Pagkatapos nun ay namili naman kami sa isang convenience store ng makakain daw namin sa pag-oovertime mamayang gabi. Now where are we? Hindi ko alam. Puro dagat at bundok nalang ang nakikita ko. Mangingilan-ngilan na rin ang nakikita kong bahay. Wow. Seems like we're now too far from the shop.
Napansin kong ipinasok ni Kurt ang Fortuner niya sa mabuhangin na daan, at dun kami lumabas sa sea front. Lumabas siya ng kotse at pinagbuksan ako ng pinto. Pagkalabas ko ay naamoy ko kaagad ang simoy ng hangin na nagmumula sa dagat. Wow, it's been a long time since I felt this breeze.
"Let's stay here for awhile. It's still early," sabi ni Kurt sa akin. Naglakad siya papuntang tabing-dagat kaya sinundan ko siya.
I sat down on the sand with my legs crossed. "People here should be conscious about their skin. They might get their skin burned if they aren't. Why don't they try some cream from our shop?"
Gusto kong tumawa pero pinigilan ko lang ang sarili ko. Err. Hanggang dito ba naman ay trabaho pa rin ang iniisip niya. Ibang-iba na talaga si Kurt. Ibang-iba sa nakilala ko ilang taon na ang nakakalipas.
"They're used to it," sagot ko.
Tumingin lang siya sa akin at umupo na rin sa kaliwa ko kaharap ang dagat. It's probably quarter to 6 in the afternoon. Orange na kasi ang kapaligiran.
"Anyways, why are you avoiding me since this morning? Did I tell you something offensive? I don't remember any."
I shrugged and looked infront. Ayoko ng isipin yun. Naghahallucinate lang siguro ako sa halik na yun. Pero bakit ganun? Bakit ko pinanaginipan yun? Does it mean I fantasize him? Oh no... No way.
"Hey."
Bumuga ako ng hininga at umiling nalang. "Wala lang ako sa mood. Sorry."
Ngumiti lang siya sa akin at bahagyang natawa. Binalingan niya ulit ang dagat. "I'm glad you're with me alone."
Lumunok ako. Parang gusto ko yatang uminom. Nakakapanuyo ng lalamunan ang sinabi niya. Why are you glad, Kurt? Marami akong gustong itanong sa kanya pero hindi ko magawa. About the frappe and roses, the kind treatment, and this... Why is he saying this to me?
"It's been awhile since I talked to you alone. I've been wanting to tell you something but I am not sure if I need to tell you this." His face turned serious. The wind blew against his hair, making it messier. "When I find out if it's sure, you'll be the first to know about this matter."
Kumunot ang noo ko sa pagtataka. "Ano ba yun, Kurt?"
He turned to me, pointing his head. "I've been remembering few things about you."
"About me?" Nanlaki ang mga mata ko. Ayan na. Bumalik na ba ang alaala niya?
He nodded. "I don't know the reason why I kept on dreaming about you. Everything was so blurred except to your voice. It was d-amn clear." He closed his eyes and paused for a moment. His eyes flickered open and met my gaze after awhile. "I've been waiting for my memories to flash back completely."
Hindi agad ako nakakibo. Nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. He is serious. Akala ko ba hindi na importante sa kanya na bumalik ang alaala niya?
"...Wait for me, Gail."
Matagal akong natulala sa mga malulungkot niyang mata. I am fighting the urge to comfort him by touching his face. This is wrong. Kung anuman itong nagsisimulang bumalik sa akin ay kailangan kong pigilan.
'I can't,' I thought to myself. But instead of saying that, I looked away and faked a chuckle. "Kurt, know your place. Whatever that is, stop it."
Kinagabihan, hindi na ako masyadong pinansin ni Kurt. Hindi na ako nagtataka. He's been rejected. Hindi ko alam kung 'rejection' ba ang tawag dun, pero indirect niya akong sinabihan kanina na gusto niya pa rin ako diba? He said, 'wait for me'. Hindi naman ako t-anga para hindi yun maintindihan.
He wants me back in his life.
I shook my head to dismiss my thought. Baka naman assumera lang ako? Maybe he just wanted me to wait for him for... for what? Ugh, wala akong maisip na ibang dahilan. Yun lang naman yun diba? Gusto niyang bumalik ako sa kanya.
A heavy sigh came out from me as I was doing my job. Nagdidikit ako ng mga pricetags sa products. Nakakapagod din pala ito. Ito na ba ang trabaho ng finance manager? Oh Goodness.
"Ma'am, pwede na po ba akong umalis?" Nag-angat ang ulo ko sa nagsalita. Isa siya sa dalawang nag-OT kanina. "Masama kasi ang pakiramdam ko. Hindi ko na kayang magstay pa dito."
I studied his looks and I noticed that his face is pale. He looks really sick. "Sige. Magpaalam ka nalang kay Kurt."
"Hindi po ako pinayagan eh."
Sumimangot ako. Ang terror talaga niya. "Sige, umuwi ka na. Ako na ang bahala sayo."
Nagpasalamat pa sa akin yung crew bago siya umalis. Bale, apat nalang kaming tao dito sa shop. Ako, si Kurt, yung isang staff at yung security guard. Wala kasing nagbalak na mag-Overtime kahit na doublepay pa dahil ayon sa narinig ko kanina mula sa kanila ay may kanya-kanyang silang gagawin. Well, prior to that, I think they're just scared of Kurt.
Tumayo ako sa pagkakaupo at hinanap si Kurt sa shop. Nakita ko siyang nagdidikit ng sticker sa isang shelf sa sulok kaya nilapitan ko siya.
"Kurt, aren't we going home yet?"
Tumigil siya at nilingon ako. "Are you tired already?"
"Kinda," sagot ko. Sumasakit na ang likod at leeg ko. Haayy... This is one hell of a job I must admit.
"Dun ka nalang matulog sa office. Marami pa akong gagawin dito," sabi niya at nilagpasan na ako. Sinundan ko naman siya hanggang sa pagpasok sa office. Not bad though. May sofa set, desk at aircon naman.
"You sleep here," sabay tap niya sa sofa. Umupo ako dun at pinagmasdan siya.
"Ikaw? Saan ka matutulog?"
"I won't sleep," sabi niya at pumwesto sa desk. Nilabas niya ang iPad niya at kinalimutan na ako. Prenteng-prente niya pang itinaas ang dalawa niyang paa sa desk. Now, maybe I should forget about him too.
Humiga ako sa sofa at buti nalang ay nagkasya ako. Niyakap ko ang isang unan at tinalikuran si Kurt. Mayamaya lang ay humarap ulit ako at nagmulat ng isang mata. Nahuli kong nakatingin sa akin ang isang pares ng mata ni Kurt kaya agad akong nag-iwas ng tingin.
How will I stop being so conscious of myself??? You can't blame me. He was staring at me!
"Why won't you sleep?" Tanong ko nang hindi nakatingin sa kanya.
"I'll get back to work once you fall asleep. Let me keep an eye on you for awhile," sabi niya na siyang nagdulot ng kilabot sa akin.
Pumikit na ako bago pa ako magkaheart attack. Will you get a grip of yourself, Gail? 'Wag kang magpapadala sa mga salita niya.
My eyes flickered open again in discomfort. Nararamdaman ko talagang nakatingin siya sa akin. "Ayoko na nga dito," I sat up and faced him. He turned to me stunned. "Will you give me a ride back to the hotel? I am not comfortable in here."
He turned his iPad off and got on his feet. Bakas sa mukha niya ang pagkainis pero mukhang kinocontrol niya ito. "Sige, mauna ka na sa labas."
Lumabas ako ng shop at dumiretso sa tapat ng Fortuner ni Kurt. This whole business trip is wrong! I am not supposed to be here! Dapat nung una pa lang ay nireject ko ito.
"Ugh!" I stomped my foot on the ground. Nagpalakad-lakad ako parit-parito pero wala pa rin si Kurt. Until an idea dawned into me. Gising pa kaya si Fifth?
Fifth never called me since he moved out of my penthouse. Kahit call, text o chat ay hindi man lang siya nagparamdam. Is he still in the Philippines?
I fished my phone out of my purse and called Fifth. As usual, he didn't pick it up, instead a recorded voice of him played on the line.
'This is Travis Choi The Fifth. Just leave a message. Thanks.'
I groaned in annoyance. "Why are you not answering my calls, Fifth? Buhay ka pa ba? I am d-amn worried about you. Kung hindi ka pa magpaparamdam sa akin, ako na ang maghahanap sayo!!" I said in gritted teeth and paused for a moment. I breathied deeply afterwards. "... Namimiss na kita. Bumalik ka na, please?"
Halos mabitawan ko ang hawak kong cellphone nung marinig kong tumunog ang kotse sa likod ko. Pagkalingon ko, nakita ko si Kurt na nakasimangot sa akin.
"Get in... faster," utos niya at sumakay na sa driver's seat nang hindi ako pinagbubuksan ng pinto sa passenger's seat. What's the matter with him??
Kinabukasan, maaga akong nagising. Chineck ko ang Facebook ko para lang tignan kung nagmessage si Fifth sa akin pero wala. Even through call or text, he never bothered to notify me if he's still breathing or what. Oh Heavens, nasaan na ba si Fifth?
Naputol ang iniisip ko nang may kumatok sa pinto ng kwarto ko. That must be Kurt. So, I grabbed my purse and made a final touch on myself before stepping out of the room.
"Good m---" I trailed off when he walked away quickly. Yung tipong nagmamadali siya.
Tumakbo ako para maabutan siya sa elevator. He didn't make a single glance nor word on me. Tinignan ko ang mukha niya at napansin kong madark circles sa palibot ng mga mata niya. But that doesn't make him look bad. I don't get how he manages on how to stay cool despite of the hectic sched.
"So, today's the first day of the 3-day sale? Paano yan? Tomorrow's our last day here?" I said for a conversation starter.
Bumukas ang elevator kaya lumabas kami. He glanced on his watch and then turned to me. "Are you missing someone now? You can go back to Manila if you want to. You may leave me now," he then turned his back and headed for the lobby.
Wow. Why the sudden change of treatment eh?