Emily pov
Ik zie 2 auto's in de verte en een stuk of tien gestalten stappen uit de auto. Ze komen steeds dichterbij, ik voel me bang en alleen. Ik kan niet bewegen, praten, ik kan niks. Het lijkt alsof mijn hele lijf verlamt is en ik kan alleen maar stokstijf stilstaan. Ik kan hun gezichten niet zien want het is donker. Er komt een grote man naar me toe lopen met een litteken op zijn rechterwang. Ik kan zijn gezicht zien, en het ziet er niet bepaald vriendelijk uit. Hij pakt me bij mijn polsen en hij doet mijn armen achter mijn rug. Hij gaat achter me staan en hij houdt mijn handen bij elkaar en mijn polsen houdt hij erg strak vast. Een van de mannen loopt naar voren en graait in zijn zakken. Gespannen kijk ik naar zijn hand die in zijn zak zit. Hij haalt een pistool tevoorschijn en hij richt het op mij. Als hij de trekker overhaalt probeer ik te schreeuwen, maar nogsteeds geen geluid. Ik doe mijn ogen dicht en hij schiet de kogel af.
Ik neem een grote hap adem en geschrokken ga ik rechtop zitten. Ik adem hevig in en uit en ik veeg over mijn voorhoofd. 'Het was een droom.' zeg ik zacht tegen me zelf. Dit is de zoveelste nachtmerrie die ik heb gehad sinds ik bijna werd onvoerd voor de zoveelste keer. Ik kijk naar de klok die op mijn nachtkastje staat, het is 4 uur s'nachts. Ik zucht en ik ga weer terug liggen. Ik sluit mijn ogen en ik val weer in een diepe slaap.
Ik word met moeite wakker en ik loop naar de badkamer. Ik stap de douch in, onder de lekkere warme stralen. Het is al vrijdag, ik heb de hele week Jayson ontlopen. Ik had geen zin om met hem te praten, hem te zien, de zinloze discussies nouja ruzies. Ik ben gestresst en geirriteerd. Als ik mijn haar ook heb gewassen stap ik de douch uit en doe ik nieuwe kleding aan. Als ik in de spiegel kijk dan kijk ik naar mezelf met grote ogen. 'Shit!' vloek ik in mezelf. Morgen is de verjaardag van Jayson, o my god Emily hoe kun je dit vergeten hebben! Ik pak alles en ik loop naar beneden, ik zie een briefje op de koelkast van mijn ouders. Ik pak het en lees: 'Ik en je vader zijn wat later thuis, maar we beloven het om het niet erg laat te maken. Groetjes mam.' ik zucht en ik gooi het briefje in de prullenbak. Ik pak mijn scooter en ik rij naar school.
Ik loop naar mijn kluisje en ik doen mijn kluisje open. Ik pak mijn boeken uit mijn kluis en ik voel twee armen om mijn middel. 'Heb je me gemist?' zegt diegene zacht bij mijn oor, zijn stem herken ik uit duizende, Jayson...
Ik draai me om en ik trek mijn wenkbrauw op. 'Had ik je moeten missen dan?' ik kijk hem aan en ik verbied het mezelf om geen enkel emotie te laten zien. 'Ouch.' Jayson legt zijn hand op zijn borst waar zijn 'hart' moet zijn. 'Dat deed pijn.' zegt hij met een zielig stemmetje. Hij kijkt me zielig aan en ik kijk naar zijn hand.'Je hart is hier.' zeg ik, en ik wijs naar zijn andere borst waar zijn hart wel ligt. 'Maar voor jou geeft het niet dat je het niet weet, want je hebt er geen.' zeg ik met een gemeen glimlachje. 'Wauw, waar heb ik dit voor te danken?' hij klemt zijn kaken strak op elkaar en zijn gezicht is helemaal verstrakt en hij kijkt me doordringend aan. 'Een week ongeveer niet gesproken, maar opeens kom je met: 'Heb je me gemist?' zeg ik chagerijnig. 'Ik ben geen speelgoed Jayson.' zeg ik tegen hem terwijl ik mijn kluisje dicht doe. Ik draai me om en wil weg lopen maar Jayson houdt me bij mijn arm vast. Ik draai me om en ik kijk hem met een woedende blik aan. 'Raak me niet aan!' schreeuw ik. Ik negeer alle ogen die op ons gericht zijn en ik probeer me los te wurmen maar hij houdt me nogsteeds stevig vast. 'Wat is je probleem Campbell?' hij kijkt me aan met een geschrokken gezicht. 'Niks!' snauw ik.
Hij sleept me mee en ik probeer me los te komen van zijn hand die mijn arm vasthoudt. 'Iedereen help me, hij ontvoert me!' schreeuw ik door de gangen. Iedereen kijkt me aan alsof ik psychisch ben en lachen me uit. Hij trekt me in een klein kamertje binnen en ik merk dat Jayson me heeft meegesleept in een bezemkast. Ja je leest het goed, een bezemkast! 'Jayson verdomme laat me los.' zeg ik boos. Hij laat me los en ik wrijf over mijn arm waar hij me stevig vast heeft gehouden. 'Wat is er met jou?' vraagt hij voor de tweede keer. Ik bijt op mijn lip en ik ontwijk zijn blik. 'Het gaat geweldig, echt helemaal prima met me. Er is niks aan de hand dus laat me...' 'Het gaat niet goed met je, dat zie ik aan je.' onderbreekt hij me. 'Je ontwijkt me en ik merkte dat je niet in de stemming was, ik vroeg aan Natasha wat er was maar ze zei dat je een slechte week hebt en ik je beter de ruimte moest geven.' zegt hij. Ik kan mijn oren niet geloven, Jayson is bezorgd op mij? Ik voel allerlei emoties in me opkomen, alsof mijn hormoonklier is ontploft.
'Wat is er?' vraagt Jayson. Ik ontwijk nog steeds zijn blik en ik negeer zijn vraag. 'Verdomme Emily, je hebt een tong gebruikt die eens!' schreeuwt hij opeens. 'Het gaat vreselijk met me oke, is dat wat je wilde horen? Hier je hebt het uit me gekregen en nu donder op!' schreeuw ik. Ik schrik van mijn uit barsting maar mijn kookpunt is bereikt. 'Waarom?' zegt hij zacht. 'Omdat ik vreselijke nachtmerries heb waardoor ik wakker blijf en geen goed slaap krijg. Ik word elke dag bang wakker als ik mijn bed uit moet, omdat de kans groot is dat ik alweer kan word ontvoerd!' zeg ik boos. Ik spug mijn woorden zo uit. 'Ik ben je bodyguard, ik ben er om je te beschermen.' zegt hij kalmerend. 'Waarom voel ik me dan zo onveilig als je me zogenaamd beschermt?' schreeuw ik. Ik heb meteen spijt dat ik dat heb gezegd, als ik de tijd kon omdraaien dan zou ik het doen om de woorden die ik net had gezegd, meteen terug nemen. Hij kijkt me aan met een blik dat moeilijk te beschrijven is. Ik kijk naar zijn handen die zijn veranderd in vuisten en ik zie dat zijn knokkels wit zijn, 'Je moet blij zijn dat je nog leeft Emily, en dat je niet onvoert bent. Want dankzij mij ben je niet meegenomen!' schreeuwt hij. 'Het..' 'Hou je mond toch eens.' onderbreekt Jayson me. 'je bent echt een ondankbaar mens dat alleen maar kan zeuren en klagen.' snauwt hij. 'Het..Het spijt me..' stammel ik. 'Wat heb ik aan dat?' snauwt hij. 'Ik meen het' zeg ik. Ik voel me onderdrukt en ik ben zelfs een beetje bang geworden. Ik heb Jayson eerder zo gezien, maar dit keer heeft hij me goed te pakken. Ik zucht en zonder iets te zeggen loop ik de bezemkast uit.
Als ik uit de bezemkast loop zie ik allemaal leerlingen kijken en fluisteren. 'We hebben niks gedaan hoor!' schreeuw ik heel hard. Ze schrikken van mijn reactie en ze lopen door. Stelletje mafkezen, wat denken ze wel.
Het is eindelijk pauze en ik loop naar een lege tafel, Natasha is sinds woensdag ziek, ik hoop dat het snel beter met haar gaat. Ik pak mijn lunch uit mijn tas en Adrean komt naast me zitten, sinds Natasha ziek is, is hij zo lief om met mij pauzes door te brengen. 'Goedenmorgen zonnestraaltje' zegt Adrean met een lieve glimlach. 'Goedenmorgen.' zeg ik en ik geef hem een glimlach. Ik neem een hap van mijn broodje en ik zie de mondhoeken van Adrean trillen en ik merk dat hij zijn lach probeerd intehouden. Ik slik mijn eten door en ik leg mijn broodje neer en ik kijk Adrean met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Wat is er?' vraag ik verbaasd. 'Het is zo grappig hoe groot je sandwitch is en wat voor hap je neemt.' en hij lacht weer. 'Dude laat me eten' zeg ik lachend. Ik pak mijn sandwitch en voor de grap neem ik een extra grote hap en Adrean moet weer grinikken. We eten samen onze lunch op en opeens komt Jayson naast Adrean zitten. Hij groet hem en dan kijkt hij me aan. Ik vermeid oogcontact en ik neem een slok van mijn drinken. Ik drink nonchalant uit mijn rietje en ik kijk om me heen. 'Ik ben hier.' zegt Jayson lachend. 'Ja helaas.' zeg ik droog. Ik hoor Adrean grinikken en ik probeer niet te lachen. Ik drink nog het laatste slokje en ik gooi het pakje naar de prullenbak die paar centimeter van onze tafel heen is. Het pakje gaat erin en ik glimlach. Ik kijk weer naar de jongens en ik zie dat ze hun lach proberen in te houden. 'Serieus wat is er met jullie?' snauw ik. 'Kijk in de spiegel.' zegt Jayson. 'Maar niet te lang, is zonde van de spiegel.' zegt Jayson met een gemene lach. Ik rol met mijn ogen en ik pak mijn spiegel. Ik klap het open en ik zie dat ik nog eten resten heb op mijn wang. Wauw ik kan echt goed eten. Ik veeg het eraf en ik kijk mezelf in de spiegel. Ik zie er best goed uit, al zeg ik het zelf. Ik grinnik van mijn gedachtes en ik leg mijn spiegel weg. 'Trouwens kom je morgen ook?' vraagt Jayson aan Adrean. Hij knikt en dan richt Jayson weer op mij. 'En jij?' vraagt hij aan mij. 'Weet ik niet.' zeg ik droog. 'Ben je nogsteeds boos?' zegt Jayson met een zielig gezichtje. Ik geef hem een dodelijke blik en ik rol weer met mijn ogen. 'Krijg je geen hoofdpijn door al dat oog rollen?' zegt Jayson opeens. Ik kijk hem aan met gesplete ogen en ik verzacht mijn blik. 'Nee, maar ik krijg wel hoofdpijn van jou.' snauw ik. Ik zie een geamusserde glimlach op zijn gezicht. Ik zucht en ik pak mijn rugzak en ik laat het hangen op mijn schouder en ik sta op. 'Nou ik ga, doei.' zeg ik met mijn hoofd gericht op Adrean en ik negeer Jayson. Ik loop weg naar mijn kluisje en ik wacht tot dat de bel gaat voor mijn volgende les.
Jayson pov
Ik weet niet wat er aan de hand is met Emily,maar het gaat echt niet goed met haar. Wat ze tegen mij heeft gezegd in de bezemkast, heeft me heel erg boos gemaakt. Ik bescherm haar, maar toch is ze niet dankbaar. Ik zucht en ik sta op. 'Kom je mee? Les begint zo.' zeg ik tegen Adrean. Adrean knikt en hij staat op. Cameron en Daniel komen erbij staan en ik groet hen ook. 'Hoe is het met jullie?' vraagt Cameron. Ik haal mijn schouders op en Adrean zegt dat het goed met hem gaat. Ik neem plaats achter in de klas, ik zit achter Adrean en Daniel en Cameron komt naast me zitten. 'Dude wat is er met je?' vraagt Cameron. 'Emily.' zeg ik. Hij knikt en hij begrijpt me meteen. 'Je houdt van haar he?' vraagt hij opeens. Ik ben stil en ik negeer zijn vraag. 'Ja dus.' zegt Cameron lachend. Ik zucht en ik pak mijn schrift en boek voor me. Ik kijk in mijn schrift en ik zet allemaal krabbeltjes in mijn schrift. Ik schrijf de naam van Emily in verschillende stylen, ik luister niet eens wat de leraar zegt en Cameron stoot me aan. 'Wat doe je?' vraagt hij. Ik schrik van mijn gedachtes en ik zie opeens wat ik heb getekend in mijn schrift. 'Wauw, je schrijft haar naam in je schrift? Zoek help man, je bent hopeloos verliefd.' fluistert Cameron. Ik geef hem een dodelijke blik en al snel schiet ik in de lach. 'Meneer Henderson, wat is er zo grappig?' vraagt meneer Lyke. 'Ooh uhm..' stammel ik. 'Wat u uitlegt.' verzin ik snel. 'Wat vind je zo grappig aan dat de mensen worden vermoord in de oorlog?' zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw. Ik kijk naar de bord en ik zie snel dat hij bezig is met een herhaling van de tweede wereldoorlog. 'Oh nee het is inderdaad niet grappig.' zeg ik snel. 'Waarom lach je dan?' zegt hij met een strenge toon. 'Serieus Jayson, deel het met de klas. Ik geloof dat hun ook willen lachen.' zegt hij. Ik zucht en ik vloek hem uit in mijn hoofd. 'Sorry meneer.' mompel ik. Hij zucht en hij schudt zijn hoofd. 'Waar zit je met je hoofd?' vraagt hij. Ik kijk weer naar mijn boeken en hij gaat weer verder met de uitleg.
______________
Hoi hoi, ik wil even succes wensen aan de mensen die examens hebben! Doe jullie best, en ik duim voor jullie!
Groetjes x