Rara
"Hey Rara? Okay ba? Kung hindi, magsusukat na lang ako ulit."
"H-Ha? Okay lang..."
Aaminin ko na hindi ko maalis yung mata ko sakanya dahil gwapo siya at aminado ako, sobrang aminado.
"Rara, bakit hindi ka pa nagpapalit? Wala ka bang napili?"
Nagtungo siya papunta sa mga damitan na pang babae at kumuha ng isang plain grey three forts na damit sabay binigay dun sa babaeng staff tapos lumapit naman siya sa may mga jeans.
"Rara? Anong size ng bewang mo?"
What? Pakiramdam ko nag-iinit ang mukha ko dahil tila siya ang boyfriend ko na namimili ng damit para sa akin.
"J-July... ako na sa jeans."
Sumilip siya mula sa pagitan ng mga naka-display na damit. Nagtama ang aming nga mata hudyat upang mapalunok ako, para bang may koneksyon yung tingin namin o ako lang nakakadama?
"You sure?"
"Y-Yes."
Tsaka ako tumayo at namili ng damit. Grabe ang mahal talaga dito at no choice naman ako kesa nakahubo ako... ang panget ng term ko.
Kinuha ko ang jeans na pinaka mura yung kahit mura na mapapamura ka.
Pumunta ako sa fitting room at sinuot yung kinuha niyang three forts para sa akin at yung jeans na napili ko. No doubt kaya mahal kasi ang ganda ng quality. Matapos kong suotin ay lumabas na ako.
"July?"
Lumingon siya sa akin yung slow motion pa, bakit pa kailangang maging ganito ang epekto ng natapunan ng kape?
"It really suits you."
Tsaka siya nagpakawala ng matamis na ngiti.
"Miss magkano lahat?" tanong niya sa kahera
"Seventeen thousand five hundred, Sir."
Niloloko niyo ba ako? Parang tumigas ang katawan ko sa narinig kong presyo. Tatlong pirasong damit ganyan na kamahal?! Pagtapos ko itong suotin i didisplay ko sa malaking aparador na may glass bawal hawakan o suotin. Para na naman akong tanga...
"Rara? Tara na gutom na ako."
Nasa may glass door na pala siya, kinuha ko yung uniform ko at gamit ko sa waiting area. Aysh! Ano ba ito? Ang dami kong librong dala, ganon na ba ako na nerd?
"Sabi sayo iwan mo na sa sasakyan yan, come and let me help you."
Kinuha niya yung mga libro kong bitbit kaya kinilig naman ako, feeling jowa naman si Ate girl niyo. Ay nako! Kung nakikita lang ako si Isay malamang yun pinaghahampas na ako ng tubo.
Habang naglalakad hawak-hawak niya ang mga libro ko. Promise, hahawakan ko din yan mamaya para kunwari may indirect contact kami. Ang laswa ko ata. Dyusko.
"Tara Rara ,masarap ang steak nila dito."
Sa pangatlong pag kakataon hinawakan niya ulit ako sa braso at kinaladkad, ang sweet diba?
Umupo kami malapit sa window kung saan tanaw mo ang mga taong dumadaan. Napansin kong ang dami kumakain dito at wala kang makikitang di kaayaaya.
"Rara, na i-order na kita ha? Tulala ka kasi kanina pa but don't worry alam ko na magugustuhan mo ang inorder ko."
"H-Ha? Teka ako na mag treat dito ha? Nakakahiya na kasi ang laki ng gastos mo sa damit pa lang."
"Ako ang lalaki dito at nag-aya saiyo kaya ako ang incharge, ako na bahala." Aysh! Hindi na ako makaangal kasi naman nakakahipnotize ang kanyang mga tingin at ngiti.
Habang kumakain, puro kwentuhan lang ginawa namin, anak pala siya ng isang businessman kaya ang kinukuha niyang program ay about sa business din. Nag-iisang anak lang siya kaya naman binibigay lahat ng gusto niya which is nakita ko na kanina... Hindi niya pinoproblema ang pag labas ng malaking pera.
Matapos namin kumain ay sumakay na kami ng kotse agad. Habang nasa biyahe, hindi ko maiwasan tumingin sa kanya, tila siya isang karakter sa isang fairytale kung saan ako ang prinsesa at siya ang prince charming ko pero syempre isa lamang itong imahinasyon na malayo sa katotohanan. Isa akong dukha at isa siyang mayaman, ganun pa man masaya ako ngayong araw at nakilala ko pa siya... Dapat rin ba akong magpasalamat sa natapong kape ko?
"So paano, see you around?" Nasa tapat na pala kami ng dormitory namin, hindi ko napansin dahil sa malalim na pag-iisip ko. Tumingin ako sakanya at ngumiti.
"J-July, thank you sa lahat ha? Hayaan mo babawi din ako sayo at sorry napagastos ka pa tsaka--"
"I don't mind it. I had a great day with you."
Parang kiniliti ang kalamnan ko kasabay ng pagnipis ng hangin dahil sa mga ngiti niya.
"So... pahinga ka na baka may kailangan ka pang aralin and sorry 'di ka nakapasok ngayon dahil sa akin."
Yumuko siya sa manibela niya at naririnig ko bawat paghinga niya.
"Ay! A-ano July w-wala yun kasi--" natetense ako.
Bigla siyang lumingon sa akin, ang gwapo niya talaga.
"You know what Rara? You're so cute."
Pakiramdam ko mawawalan ako ng hininga sa sinabi niya kaya umiwas ako ng tingin dahil alam kong namumula ako.
Biglang tumunog yung phone ko, pagtingin ko si Isay tumatawag... Patay ako nito.
"July, salamat ha? Mauuna na ako, salamat ulit."
Hindi ko na hinintay yung sasabihin niya lumabas na ako agad ng kotse . Kumaway na ako kay July at saka siya umalis.
"Hello, Isay?" sagot ko naman agad sa tawag.
"Nasaan ka? Bakit sabi nila Che 'di ka daw pumasok?"
"Sorry Isay... basta kwento ko na lang sayo ha? Long story kasi makakatulog ka pagnagkwento ako sayo. Sige na, pauwi na rin ako may dadaanan lang."
"Nako! Siguraduhin mong ikukwento mo yan. Pagkain ko ha? Bye."
Tignan mo yun? Imbis na sabihin ay 'ingat', pagkain pa ang binilin. Minsan iniisip ko kung true friend ko ba talaga si Isay.
Tinignan ko yung oras pwede pa sasaglit muna ako...
••••••••••••••••••
Cielo
"Mich, any appointments left?"
Nandito ako sa office katatapos lang ng meeting and I swear, I hate it.
"Ma'am wala na po for now and tomorrow also, but on Sat--"
"You can go now." Walang atubili kong sabi. Alam ko na ang sabado na iyon.
"Y-yes, Ma'am."
Agad na umalis sa harapan ko si Mich dahil alam niya na kapag may pinaalis ako sa harapan ko, siguraduhin mong hindi ka aabot ng ilan pang segundo sa paningin ko.
Hinilot ko ang sentido ko dahil nagsisimula na naman sumakit ang ulo ko. I'm tired, too many meetings, launching and conferences. Kailan ba ako makakatikim ng pahinga? I breathe deeply, then I decided to end my day.
I get my case and leave my office. The good thing is, pinag-leave ko lahat ng body guards ko. Actually, gusto ko na silang sisantihin kaso naging loyal sila sa akin kaya pinag-leave ko na lang sila and soon pagbabantayin ko na lang sila sa mansyon dahil naaalibadbaran na ako, hindi ako makakilos ng gusto ko pagkasama ko sila.
Sumakay ako agad sa kotse ko, it's my wheel this time. Pinaandar ko kaagad paalis ng hotel ang magarang sasakyan ko papunta sa park na napuntaham ko ilang araw na ang nakalipas. Pero habang nagmamaneho, napaisip ako...
Hindi ko alam papunta sa park na iyon.
"Damn!" hampas ko sa manibela. Hindi ako sanay nang mag-isa kapag nasa lansangan. Hindi ko pa rin kabisado mga lugar dito sa Manila, ano na ngayon ang gagawin ko?
Itinabi ko muna yung sasakyan dito sa mapunong bahagi. Hindi ko inaasahan ang mahahanap ko nang biglaan ito.
"It's a freaking park."
So stupid! Tatlong kanto lang pala ang layo nito sa Hotel. Napaikot nalang ang mata ko sa katangahan.
Lumabas ako ng kotse, kaunti na rin ang tao dahil medyo dumidilim na. Naglakad ako papuntang fountain at sa likod ng mga malalaking puno.
"Finally..."
Umupo agad ako sa lumang bench kung saan ako unang naglagi. Tinanggal ko ang salamin ko at sandaling pumikit.
"Aray ko!"
Nagulat ako at napatayo, nakita ko ngayon mula sa likod ko ang babaeng nakadapa sa damuhan. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o hindi sa itsura niyang nakasubsob.
"Aray! Ang sakit!"
"How stupid? Ikaw na nga lang nandiyan na dadapa ka pa?"
Hindi ko na napigilan hindi matawa, paano ba naman ay talagang tanga lang ang madadapa mag-isa.
"Sige! Tawanan mo pa ako imbis na tulungan mo ako ay magtatawa ka pa! Ang sakit ng paa ko kaya wag kang tumawa diyan!"
Lumapit ako papunta sakanya. Hindi ko siya kilala at wala ako balak kilalanin ang isang babaeng hindi marunong tumingin sa dinadaanan niya.
"Let me see." Irita kong tanong.
Umupo ako at tinignan ang paa nya na medyo namumula. Hindi ako doctor pero I know na sprain siya. Napailing nalang ako sa babaeng ito..stupid and clumsy.
"It seems that you hurt yourself. Can you help yourself?"
Unti-unti siyang tumatayo at kumapit siya sa puno but she's shaking up. I offer my hand para tulungan siya, hindi naman ako ganoon kasama but still, tinitignan pa rin niya ang paa niya.
"Kahit titigan mo yan, hindi yan gagaling lalo na yang pagiging tanga mo sa daan."
Inangat niya ang ulo niya at ngayon nakatingin nang masama sa akin. Hindi siya ganoon kagandahan at normal lang. Bakit ko ba pinansin iyon?
"Alam mo? Ang ganda mo ang panget naman ng ugali mo! "
Tinulak niya yung kamay ko sabay tumalikod sa akin habang iika-ika. Bwisit na ito? Tinutulungan mo na nga tapos gaganunin ka pa? Stupid.
"Ikaw na nga tinutulungan? You know what? I'll just leave you here."
Umupo ulit akong prente sa bench. I don't have time for such person. I closed my eyes and breathe deeply...
"Aray! Aray!"
Napamulat ako, narinig ko na naman ang boses nung babaeng tanga sa daan.
"Ang sakit!"
Napailing na lamang ako, "Stupid and clumsy." I whispered and just rolled my eyes. I decided to stand up and walk towards this plainly clumsy woman.