2 weken later..
Ik ben eindelijk genezen van mijn gebroken rib, ik zou eigenlijk 1 week verblijven in het ziekenhuis maar mijn ouders wouden persee nog een week. Het was vreselijk, de mensen waren erg lief maar de witte muren. De enge aparaten om me heen. Ik heb elke dag bezoek gekregen van dezelfde mensen, mijn broer, Natasha, Adrean, mijn ouders en soms kwam er familie langs. Zelfs de football team zijn langs gekomen, niet allemaal natuurlijk. Ik ben best goed bevriend met hun geworden. Jayson is ook een paar keer gekomen, hij heeft me verteld dat hij het uit heeft gemaakt met Riley. Hij vindt het erg rot voor haar, en zelf gaat het niet top met hem. Het is een player ja, maar hij gaf wel om Riley. Nogsteeds, maar ik ben best wel benieuwd waarom zijn gevoelens voor haar opeens op zijn geraakt? We hebben veel bijgepraat en altijd als ik in zijn ogen kijk, en als hij terug kijkt dan deinst hij na paar seconden terug. Normaal staren we meer dan 1 minuut in elkaars ogen zonder dat we iets zeggen. Het was geen akward stiltes, maar ze waren fijn. Nou oke ik ben eindelijk ontslagen van het ziekenhuis en ik kan eindelijk slapen in mijn heerlijke bed. Maar helaas moet ik morgen alweer naar school...
Volgende dag op school.
Ik loop maar mijn kluisje, en ik zie opeens dat mijn kluisje helemaal versierd is met: Beterschap, fijn dat je terug bent! Ik glimlach als ik alle kaartjes voorbij ben gegaan. Het moet zeker de werk zijn van Adrean en Natasha. Ze lopen allebei naar me toe en ik geef ze een stevige knuffel. 'Ik wist het wel, dit is jullie werk.' zeg ik lachend. 'Nee hoor, Jayson en de football team hebben ook meegeholpen.' zegt Natasha. Adam, Cameron en Daniel komen ook aan lopen, ze zijn de vrienden van Jayson maar Cameron is Jayson's beste vriend al sinds hij klein was. (Jayson heeft het verteld.) en natuurlijk zitten ze ook in de football team. (Hoe de jongens eruit zien, zie je bij de crew list. Linkerkant >>>) 'Emily!' hoor ik Adam schreeuwen. Hij rent op me af en hij tilt me op. Ik gil en ik barst van het lachen. 'Laat me los sukkel.' zeg ik lachend. Hij legt me neer en ik knuffel ze om de beurt. 'Wauw we hebben je gemist.' zegt Daniel. 'Yeah right.' zeg ik sarcastisch. 'Nee serieus, alle meisjes op deze school hebben ons moe gemaakt. Stelletje poederdoosjes.' zegt Daniel. Ik hoor Natasha kuchen 'Natuurlijk hadden we het niet over jou Natasha.' zegt hij met een lieve stem. Natasha geeft hem een por op zijn schouder en ik geef Natasha een blik van: 'He likes you.' Natasha ik al een tijdje verliefd op hem, ze kennen elkaar heel lang en ze zijn best close. Soms zo close dat het me jaloers maakt, maar ik gun het haar met mijn hart. Het is een leuke jongen, eerst mocht ik hem totaal niet maar eigenlijk valt hij best wel mee. 'Dus, een feestje zonder mij?' hoor ik een stem zeggen die ik al te goed ken. Jayson.. Hij geeft een soort van bro hugs aan zijn vrienden en eentje aan Adrean. Nou die twee zijn ook vrienden, een boks aan Natasha en als hij naar mij toe draait blijft hij alleen maar kijken. 'Wat krijg ik geen boks?' zeg ik spottend.'Je krijgt zo'n bitchclap.' zegt hij lachend. Ik kijk hem met gefronsde wenkbrauwen aan en hij legt zijn hand op mijn wang. Ik voel een hele rilling over mijn rug lopen en ik krijg weer de vlinders in mijn buik. Nu erger dan normaal, ugh ik kan wel overgeven. 'Sorry princess.' zegt hij met een nep lieve stem. Hij knipoogt en ik sla de hand weg van Jayson die op mijn wang ligt.
Ik hoor een meisje haar keel schrapen en al snel verdwijnen de glimlachen van de jongens snel, en natuurlijk die van mij ook als we zien wie dat persoon is. Chloe... 'Ik hoorde dat je twee weken in coma lag, gelukkig ben je niet dood... Nouja gelukkig.' zegt ze met een gemene lach. Ik rol met mijn ogen en ik zucht. 'Chloe ga ergens anders de bitch rondhangen, jouw komst heeft onze stemming heel erg verpest.' zegt Cameron. Ze legt haar hand op haar hart en ze doet alsof ze erg gekwetst is. 'Rawr, pas op straks eet Cameron me op.' zegt ze tegen haar 'vriendinnen' nouja het zijn gewoon haar slaafjes. 'Ooh Cameron eet haar op.' zegt Jayson droog. Ik grinnik en Chloe kijkt me aan met een dodelijke blik. 'Doei Chloe!' zegt Natasha met een wuivende hand. 'Ik bepaal zelf wel wanneer ik ga.' zegt ze arrogant. Na paar seconden loopt ze weg met haar hondjes achter haar aan. 'Damn, hoe kunnen die meisjes nog bij haar blijven?' zegt Adam. Ik schud mijn hoofd en ik lach even. De bel gaat en ik doe mijn kluisje dicht en we lopen met z'n alle naar onze lessen. De jongens zitten natuurlijk een klas hoger dus we splitsen op en we verwisselen nog paar 'Doei.' naar elkaar en dan loop ik met Natasha naar wiskunde. Uggh wiskunde... Denk ik bij mezelf.
Als we eindelijk pauze hebben dan ga ik met Natasha buiten zitten. We hebben gelukkig hierna een tussen uur dus ik kan rustig eten en bijkletsen. Bijna elke pauze komt Adrean even langs, dan gaat hij terug naar zijn vrienden maar deze keer kijkt hij ons aan en hij loopt weg. Whuuut? 'Wat is er met hem?' vraag ik aan Natasha. 'Weet ik niet?' ze eet haar lunch op en ik kijk Adrean aan. Als ik oogcontact met hem heb, glimlacht hij even. Ik maak een gebaar dat hij moet komen maar dan schudt hij zijn hoofd en hij kijkt weg. 'Is er wat gebeurd toen ik weg was? Als jullie samen zijn, doen jullie zo raar. Normaal is dit anders.' vraag ik aan Natasha. Ik kijk haar doordringend aan, ze legt haar drinken neer en ze zucht. 'Natasha?' dring ik haar aan. 'Oke oke..Ik uhm..' 'Ja?' ik trek mijn wenkbrauw op en ik wacht tot dat ze iets zegt. 'Ik heb met hem gezoend.' zegt ze. Ik kijk haar vol ongeloof aan. Geschrokken en boos ben ik omdat ze me niks heeft verteld, ik bedoel ik zag het wel aan komen. Maar waarom heeft ze niks gezegd? 'Waarom heb je niks gezegd?' vraag ik boos. 'Omdat ik...wij.' 'Jullie wat?' zeg ik bozer. 'Luister, het was 1 malig?' ze doet alsof het de normaalste zaak is van de wereld en ze drinkt haar cola op. Ik pak haar cola op en ik leg het naast me neer. 'Waarom zei je niks?' vraag ik nogsteeds boos. 'Toen ik vroeg of er wat is gebeurd, zei je nee. Dat alles normaal is' ze kijkt weg en ik zucht. 'Wanneer hebben jullie gezoend?' vraag ik. Ze antwoordt niet. 'Natasha!' schreeuw ik. '2 maanden terug ofso?' 'Twee maanden?' schreeuw ik. Ik zie mensen naar ons kijken en de blik van mij en Adrean kruisen elkaar. Zonder twijfel of na te denken loop ik naar hem toe. 'Emily!' hoor ik Natasha roepen maar ik negeer haar. Hij kijkt me verbaasd aan en ik pak hem bij zijn arm en ik sleep hem weg bij zijn vrienden. 'Je hebt al meer dan twee maanden geleden met Natasha gezoend, en ik weet hier niks van?' zeg ik boos. 'Wat?' hij schudt zijn hoofd en doet alsof hij me niet begrijpt. 'Doe niet alsof je neus bloedt.' sis ik. 'Dat heeft ze je verteld, dat we hebben gezoend?' zegt hij met een droog glimlach op zijn gezicht. 'Is er meer gebeurd dan?' vraag ik. Hij zwijgt en als ik hem paar seconden aan kijkt zie ik dat hij rood wordt.Ik leg mijn hand voor mijn mond en ik kijk hem met grote mond aan. Ik geef hem een harde stomp op zijn schouder. 'Awh wat was dat voor?' zegt hij. Hij wrijft over mijn schouders en ik kijk hem boos aan. 'Waarom vertellen jullie me dit niet? Jullie hebben gelogen en het geheim houden. Ik weet dat dit misschien mijn zaak niet is, maar ik ben jullie vriendin. Ik vertel jullie altijd ALLES!' zeg ik boos. Ik zie dat mensen naar me kijken en ik kijk hun allemaal aan. 'Heb ik wat van jullie aan?' schreeuw ik boos. Ze kijken meteen weg en ik richt me weer op Adrean. 'Sorry...ik...' 'Niks sorry!' onderbreek ik hem. Ik voel dat mijn kookpunt bereikt is en ik loop terug naar de tafel waar ik zat en zonder Natasha aan te kijken pak ik mijn tas en loop ik weg. 'Emily!' roept ze weer. Ze loopt achter me aan en snel ren ik weg. Ik weet niet waar ik heen ren maar als ik Natasha maar af schud. Als ik zie dat Natasha me niet meer volgt dan begin ik weer te lopen. Ik loop naar het vijvertje achter onze school en ik laat me neer ploffen op de grond. Mijn eigen vrienden, mijn beste vriendin die zelfs een zus voor me is. Ze liegen dat er niks aan de hand is, niks is gebeurd. Zelfs heb ik Natasha gevraagd of ze Adrean misschien niet leuk vind. Ze had gezworen van niet. Ik vertel hun alles, ja je mag me een hypocriet noemen. Selfish and whatever, maar hoe zal jij je voelen als je beste vrienden het hebben gedaan en het twee maanden voor je verzwijgen. Nouja doe maar twee maanden - 2 weken but still!
Ik gooi steentjes in het vijvertje en ik voel iemand die achter me staat. Ik heb geen zin om om te kijken. Diegene gaat naast me zitten en ik zie schoenen die me bekend voor komen. Ik kijk naar de persoon en ik zie Jayson naast me zitten.'Wat doe je hier?' vraag ik bot. Ik trek aan het gras en ik probeer de grassprietjes aan elkaar te knopen. 'Wat doe jij hier?'vraagt Jayson. 'Ik vroeg het eerst.' zeg ik geirriteerd. 'Ik vraag het nu.' er verschijnt al snel een klein glimlachje op mijn gezicht, dit is wat ik wel eens heb gehad met Jayson. Normaal vraagt hij wat ik hier doe, maar de rollen zijn omgewisseld. 'Vertel het me.' zegt hij. Ik rol met mijn ogen en ik zucht. 'Wat?' vraagt hij lachend. 'Je doet alsof we vrienden zijn.' floepte het eruit. 'Zijn we dat dan niet?' ik kijk hem aan en ik zie hem met een strakke blik naar me kijken. 'Jawel, maar sinds wanneer vraag jij hoe ik me voel. Of wat er aan de hand met me is?' hij zucht en hij pakt een lokje van mijn haar en doet het achter mijn oor. Zijn aanwezigheid, zijn geur, en zijn aanraking zorgen ervoor dat ik weer die verdomme vlinders in mijn buik voel. Nou vlinders... Het is meer een dierentuin!
'Mijn "beste vrienden" zijn met elkaar in bed geweest.' floepte ik eruit. Ik heb geen recht om dit door te vertellen, ik heb meteen spijt maar dit is misschien een test of ik kan kijken of ik Jayson kan vertrouwen. 'Wauw.' zegt hij. Ik zie een glimlach op zijn gezicht en ik kijk hem boos aan. 'Dus je bent boos omdat ze je niet hebben verteld dat ze met elkaar hebben geslapen?' 'Ze hebben het 2 maanden geheim gehouden, ik vertel hun alles Jayson. Maar dit hadden ze me dus kunnen vertellen, ik heb het zelfs gevraagd of ze misschien gevoelens voor elkaar hebben. Of er iets gebeurd is, ze zeggen altijd nee. Vertrouwen ze me niet? Ben ik zo een slechte vrienden? Ik...ik...' ik klap dicht en ik zucht diep. 'Nee Emily, je bent een goede vriendin. Maar misschien waren ze bang dat je boos zal zijn? Ik bedoel...' 'Nee.' onderbreek ik hem. '2 maanden Jayson, ik dacht al die tijd dat er niks aan de hand was. Nu pas weet ik waarom het altijd zo akward tussen hun is. Waarom hij Natasha niet aan kijkt.' ik zucht en ik kijk Jayson aan. 'Mag ik wat vragen?' vraag ik. 'Ga je gang.' hij trekt zijn schouders op en hij kijkt me doordringend aan. 'Waarom ben je opeens zo lief? Ik bedoel we haatte elkaar met hart en ziel en nu zien we eruit als een oud stelletje die elkaar vervelen met saaie levensverhalen.' zeg ik lachend. 'Oud stelletje?' hij zet zijn amusserende glimlach op en ik kijk hem droog aan. Hij schiet in de lach en ik rol met mijn ogen. 'Ik weet niet, misschien is onze band sterker geworden omdat we weten dat we met elkaar opgescheept zijn?' zegt hij. Ik knik en ik zucht weer. 'Je zucht wel veel.' merkt Jayson op. Ja klopt, laatste tijd zucht ik inderdaad veel. 'Ik heb geen zin om terug te gaan.' zeg ik. Ik pak een steentje van de grond en ik gooi het in het vijvertje. Ik zit wel dichtbij het vijvertje dus mijn steentje komt tenminste wel in het water. Okal ik op de grond zit. Ik sta op en ik veeg aan mijn kleren. Jayson gaat voor me staan en al snel smelt ik in zijn ogen. Hij geeft een lief glimlach en ik glimlach lief terug. 'Emily je bent geen slechte vriendin, ik bedoel stel je voor je was Natasha. Hoe zou jij het kunnen overbrengen aan je beste vriendin?' ik knik en ik realiseer me dat ik het zelfde zou hebben gedaan. 'Klopt.' ik zucht weer en ik hoor Jayson weer grinikken. Ja ik zucht veel. Ik kijk hem in zijn ogen aan en alweer deinst hij terug na enkele secondes. 'Wat is er met jou?' ik kijk hem vragend aan en ik schud mijn hoofd. 'Wat?' zeg ik. 'Altijd deins je terug.' zeg ik.'Hoebedoel je?' 'Jayson...' We kijken elkaar weer in de ogen aan en opeens plant hij zijn lippen op de mijne.Ik voel een schok door mijn hele lijf en snel zoen ik mee. Het was een zoen vol passie, het leek alsof de wereld om me heen vergaat. Na enkele seconden stopt hij en nogsteeds heeft hij zijn handen op mijn wangen. Ik doe mijn mond open, maar snel klap ik dicht. Nu pas besef ik wat er gebeurd is, we hebben gezoend...
Hij trekt zijn handen terug en hij krabt achter zijn oor. 'Ik moet gaan.' zegt hij vlug. Al snel verdwijnt hij uit mijn zicht en nogsteeds sta ik stokstijf stil, de shock die ik nogsteeds voel en vol ongeloof wat er net is gebeurd. Ik pak mijn tas en ik loop terug naar school.
Als ik de aula binnen kom dan loopt Natasha naar me toe samen met Adrean.'Emily..' zegt ze. Ik zucht en ik kijk haar aan. 'Wij...' 'Ik ben niet meer boos.' onderbreek ik haar. 'Ik bedoel ik ben wel boos dat jullie het me niet hebben verteld, ben ik een slechte vriendin of vertrouwen jullie me wel?' vraag ik schuddend met mijn hoofd. 'Nee.' zegt Adrean snel. 'Ik wist niet hoe ik het je moest vertellen, ik was bang. Om jou reactie, en dat je het walgelijk ofso iets vond i don't know.' zegt Natasha. Ik geef haar een knuffel en ik kijk haar weer aan. 'Volgende keer, vertellen' zeg ik. 'Het gaat niet meer gebeuren.' zegt Natasha lachend. Ze kijkt naar Adrean en hij glimlacht. 'Jup.' zegt hij.
De dag is eindelijk afgelopen en ik ben net thuis aangekomen. Ik loop naar de keuken en ik zie mijn broer eten aan het klaar maken. Altijd als mijn ouders niet thuis zijn, dan kookt hij. Nouja laat me zeggen dat hij best vaak kookt, en het liefste van hem is dat hij ook aan mij denkt. Ik kom bij hem staan en ik ruik het heerlijke geur van de wok die hij aan het maken is. 'Awh je kookt ook voor mij neem ik aan?' vraag ik lief. 'Jup.' zegt hij lachend. Ik geef hem een kus op zijn wang en ik ren de trap op. Ik pak mijn liedjes boek en met een glimlach op mijn gezicht begin ik te schrijven:
"Can you feel me? Even when we are miles apart. Are we still connected, am I still in your mind. Boy you controle me, even when you aren't around. You get my heart razing like I am the one that getting dizzy, I am feeling the ground."
'Emily eten!' hoor ik mijn broer schreeuwen. Ik klap mijn boekje dicht en ik schuif het onder mijn kussen en ik sprint naar beneden. Mijn huis is mega groot, maar gelukkig hebben we maar 2 verdiepingen. Als je de zolder maar niet mee telt. (Huis van Emily aan de linkerkant, media >>>)