"We always hurt the one that we love."
- Dr. Grace
LABING WALO
"Savannah naman. Please, kahit kalahati lang anak, kainin mo." Pilit ni Mommy sa akin sa lugaw. Umiling lang ako. Daddy sighed saka pinatayo si Mommy sa kama ko. He went near me and took my hand.
"May gusto ka bang iba?" He asked me. Umiling lang ako. Hannah and Adrian sighed. Nakita ko pang napatiim ng bagang si Andrei.
"Ate, magsalita ka naman. We're getting worried here." Sabi ni Hannah. Tinitigan ko lang siya. It has been two days since the accident. Hindi pa ako pinapauwi dahil may fractures pa ako sa braso at konting mga sugat. And yes, magmula noong nalaman kong wala na ang anak ko, hindi na ako nagsalita. I just kept on looking at the wall. Numb. The fact that I am already childless took its toll on me. I can't even remember why am I here. Or where did I get these bruises. Wala na akong maalala. Ayokong maalala kung paano nawala ang bata sa sinapupunan ko.
"Bibili lang po ako ng maiinom." Paalam ni Andrei. Palabas na siya and when he opened the door, naroon si Xander. He's holding a huge basket of apples and oranges in his left arm. May hawak naman siyang isang bouquet ng white roses sa kabila.
"Alexander, what are you doing here?" Dad asked. Tumayo na ito at akmang itutulak si Xander ng humarang si Mommy.
"Umalis ka na Kuya. She's not yet ready to talk to anyone right now." Hannah calmly said. Tumingin si Xander sa akin with eyes full of sadness. Pulang pula ang mga ito. Hindi ko alam kung dahil ba sa kakulangan sa tulog o dahil ito sa pag-iyak-- no. Why would he cry on the first place?
"I have to talk to her Sir." Sabi niya na parang doon nakadepende ang buhay niya. I saw the eagerness and desperation. Kung ibang tao siguro ang kausap niya malamang, itinulak at sinuntok na niya ito para lamang makapasok.
"After everything that happened, ngayon mo lang siya naisip kausapin? Will that small talk of yours change anything now Xander?" Andrei glared at him at galit na galit na tiningnan ang asawa ko.. Hinila na niya si Xander palabas. Sumunod si Dad and closed the door behind him.
--------------------------------------------------
"Stay away from my daughter Alexander. Stay away." Banta ni Daddy sa akin bago ito pumasok sa loob. I threw all the pasalubong I am bringing saka umupo sa tapat ng kwarto ni Savannah.
"I love you, mahal kita Xander."
"Xander, anong oras ka uuwi?"
"I'll always be here for you."
"Kahit minsan ba, kahit sandali lang, minahal mo ba ako higit pa sa pagiging kaibigan?"
"I'm pregnant."
I pulled on my hair. I want to shout because of the frustration. Gusto kong saktan ang sarili ko dahil sa galit! Sa panghihinayang! Sa pagkawala ng taong mahal ko.
Oo, mahal. I am damned inlove with my wife. Pero pagkatapos ng nangyari ngayon, hindi ko alam kung makakaya ba niya akong patawarin. I am such a jerk. A fool. An asshole. And I hate myself. I hate myself for believing Sabina's words. I hate myself because I let jealousy consume the best of me. I hate myself because I am the sole reason why Savannah is in pain now. And I hate myself for not being able to save her and our child.
I grimaced when I remembered the accident that happened.
"Look! Look Xander! Pinagtatanggol niya pa si Andrei!!" Sabina shouted. I clenched my jaw and mentally killed my brother. Hinayaan ko lang saktan ni Sabina si Savannah. She deserves it. Pagkatapos niya akong lokohin at gaguhin, dapat lang para sa kanya na masaktan.
Pero sa bawat sampal. Sa bawat pagsabunot sa kanya si Sabina, ako lang din ang nasasaktan. And I hated Savannah for turning me like this. She made me fall for her at ngayong hulog na ako sa kanya, saka niya ako bibitawan para kay Andrei. Damn her. Damn the both of them.
Tumalikod na ako at papasok na sana ako sa kotse when I saw Sabina trying to kick Savannah's stomach. Naalarma ako dahil nga buntis siya. Baka may mangyaring masama sa dinadala niya.
Lumabas na ako ng kotse at pinigilan si Sabina. I pulled her para mailayo na siya kay Savannah at hindi na niya ito masaktan at ganun na lang ang pagkabigla ko when a raging car hit Savannah. Hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko at ganun na lang ang pangangatal na naramdaman ko when I looked at her and she is already bleeding.
"Savannah.." bulong ko. Hindi ko maigalaw ang katawan ko. Gusto ko siyang lapitan. Lalo pa atsobrang sakit ang nararamdaman niya pero hindi ko magawa. It was as if my feet were glued in the ground.
"No!! Adi, wag mo akong gagalawin! Baka kapag gumalaw ako, malaglag yung baby." her voice was shaking. Nilapitan ko siya para buhatin pero itinulak niya ako. Nanigas ako when I saw the anger on her eyes. And I know, that anger is for me. I stepped back ng makita kong pinasok na ni Andrei sa sasakyan si Savannah. Kaagad akong pumunta sa kotse ko at sinundan siya. Pumasok rin si Sabina sa kotse ko pero hindi ko siya pinansin. Nakarating kami sa St.Luke's at agad na ipinasok si Savannah sa ER.
"TANG'NA KA!!" sigaw ni Andrei. Hindi pa man ako nakakalapit sa tapat ng ER ay inundayan na niya ako ng suntok sa mukha. Tinanggap ko lang. I even took his punches at hindi ako lumalaban.
"Andrei! Enough!" Sabina covered for me. tumayo na ako and Andrei just looked at her. tapos sa akin. tapos kay Sabina ulit.
"Ang kapal ng mukha mo Sabina. Masaya ka na ba? All the hardwork has paid its purpose. Sayo na si Xander! Isaksak mo na siya sa baga mo!" Andrei said. Anong hardwork? Anong purpose?
"Pero hindi kita hahayaang maging masaya while Savannah is miserable. Dapat quits. Kung miserable siya, dapat miserable ka din!" Andrei gripped Sabina's arms saka pabalya itong hinila.
"Tell him." Asik ni Andrei habang nakatingin ng masama kay Sabina. She, on the other hand, is already shaking with fear.
"A-andrei..p-please..ma-maawa ka." She pleaded. Tumawa ng mapakla ang kapatid ko.
"Awa? Naisip mo bang maawa sa kakambal mo noong ginawa mo silang sirain ni Xander?!" I was alerted with what I heard. Tiningnan ko si Sabina. She is turning pale every second na tinitingnan ko siya.
"Anong sirain Sabina?" I asked. My voice was low and cold. I am barely containing at my anger and I swear to the good Lord that if I hear something awful, I would certainly wring Sabina's neck until she chokes to death.
"Sabihin mo kung sino talaga ang babae dun sa litrato na pinakita mo kay Xander, Sabina!! Sabihin mong ikaw ang kasama ko noong araw na yun and Savannah doesn't have anything to do with those fucking pictures!!" Andrei shouted. Lumapit ako kay Sabina and dragged her. Idiniin ko siya sa pader and held her neck she was almost choking.
"Xa-xander....baby!!"
"Don't baby me!! Damn you! Ikaw yun? You set her up?! You wore the same clothes as her? you pretended you're her?!" I gritted my teeth at lalong idiniin and kuko ko sa kanya I can almost feel her blood flowing on her neck.
"Nasasaktan...nasasaktan ako Xander." She said. Idiniin ko siya lalo kaya siya napahiyaw.
"Masasaktan ka talaga sa akin kapag hindi ka umamin!" I shouted. Nangingitim na siya and Andrei pulled me para mabitawan siya. Napaluhod si Sabina sa harapan namin as she gasps for air.
"Oo. Ako yun. Ako ang babaeng nasa litrato." Pag-amin niya. Tumayo na siya at tinitigan ako. Lumapit ako sa kanya at sinuntok ang pader malapit sa ulo niya. Nanlaki naman ang mata niya sa ginawa ko.
"Bakit ganyan ka makaasta Xander? Bakit nagagalit ka sa akin? You were first mine to begin with. Nauna ako bago si Savannah. Una mo akong minahal--"
"And that is my greatest regret!! I regret loving you!! I regret everything that has something to do with you!!! I hate you!! I hate you so much I could kill you right now!!" I shouted back.
"Mangaagaw siya!! Una, si Lolo at si Dad. pagkatapos ngayon ikaw? Pati ikaw, kinuha niya sa akin!!" someone dragged Sabina infront of me and slapped her. napalingon ako and I saw Savannah's parents standing. At ikinagulat ko pa ng sinampal ng Daddy nila si Sabina.
"Wala akong anak na katulad mo Sabina. At oras na may mangyari sa kapatid mo, pasensyahan tayo pero itatakwil kita. Pero sangayon, utang na loob, umalis ka muna sa harapan ko dahil baka hindi ko makontrol ang sarili ko at hindi lang sampal ang abutin mo sa akin." her Dad threatened her. tumawa lang si Sabina at lulugo lugong tumayo.
"Why is it always have to be her Dad? Bakit laging si Savannah ang magaling? Si Savannah ang matalino? Si Savannah ang mabait? Hindi ba pwedeng for once, si Sabina muna, hindi ba pwedeng ako muna?" she asked. Napatuwid ako ng tayo ng maintindihan ko kung ano ang pinaghuhugutan ni Sabina sa galit sa kapatid. Inggit at selos. Yun ang nagtulak sa kanya para sirain kaming dalawa.
Humarap siya akin and smiled bitterly.
"Mahal mo pa rin ako hindi ba Xander?" paos na niyang tanong. Namulsa ako saka siya tinitigan. Mata sa mata.
"Si Savannah ang mahal ko. Mula noon. Hanggang ngayon. Siya lang." I said. She laughed bitterly pero ng nagtaas na siya ng paningin, hilam na ang mukha niya sa luha.
"So I guess it wouldn't hurt to say this. But six years ago, si Savannah ang nagligtas sayo nung nalunod ka sa Puerto Prinsesa, Xander. Hindi ako." She said. Natigilan naman ako sa sinabi niya. That was the moment I fell in love with Sabina. Because she saved me when I thought I would die. Pero hindi siya yun. It was Savannah? Natawa na lang din ako dahil sa kagaguhan ko. Ang gago ko. Tuluyan ng umalis si Sabina and we were left there, waiting for the ER to open.
Dumating na rin ang mga magulang ko. Si Mommy lang ang kumakausap sa akin. Dahil kahit ang sarili kong ama ay galit sa akin. Andrei, Hannah and Savannah's parents were all giving me daggered looks pero wala akong pakialam.
I breathed hard and looked at Savannah's Dad.
"Mahal ko po ang anak ninyo. At alam ko, wala ring magagawa ang kahit na anong sabihin ko, but I am asking you Sir, to give me another chance on your daughter. Pangako hindi ko na siya sasaktan. I promise. Just another chance, I'm going to make things right--" I pleaded. Halos manikluhod na ako sa harapan niya ng tumayo ito at hinila ang kwelyo ko.
"How? Sa tingin mo, hahayaan ko pang masaktan ulit ang anak ko ng dahil sayo Alexander? Sa tingin mo ganun ako katanga?! Mahal mo siya pero nagawa mo siyang saktan ng ganito?! Putang pagmamahal yan!!" sigaw na niya. Pulang pula ang mukha niya. Hannah held his hands at hinila ito. Tiningnan naman ako ng kapatid ko.
"Remember what Ate told you bago siya umalis sa bahay ninyo Kuya?" my sister asked me. Tiningnan ko siya.
"Sana hindi ninyo pagsisihan ito. Lalo ka na Kuya. Diba yun yung sinabi ni Ate?" napalunok ako sa sinabi ng kapatid ko. The door on the ER opened at inilabas na si Savannah. Dinala kaagad siya sa recovery room. Agad akong sumunod. Ng makarating kami sa kwarto ni Savannah, naroon na si Adrian at kausap na nito ang doctor na umasikaso sa asawa ko.
"I understand Mr. Montreal." The doctor said. Tumigil sila sa paguusap when we started entering.
The doctor acknowledged us. She smiled sadly at nanlambot ako sa klase ng ngiting iyon na ibinigay niya.
"How's my daughter?" Mommy Sarah asked her. Nahigit ko ang hininga ko sa antisipasyon ng sasabihin nito.
"Your daughter is fine Sarah. Just a minor fracture on her left arm and some cuts and bruises. Aside from that, no further unjuries were done." She said. Napahinga naman ako ng maluwag. But the doctor shook her head kaya napalis ang ngiti ko.
"But the baby didn't make it. The impact of the car caused your daughter's miscarriage."
Napa-upo ako sa narinig ko. The baby. Our child. It's dead.
Hindi ko na alam kung anong nangyari pagkatapos noon. Lumabas ako ng kwarto ni Savannah at dumiretsyo sa kotse ko.
I hate myself now. I hate that I didn't listened to any of her explanations. Nagagalit ako dahil hindi ako naniwala sa kanya noong sinabi niyang hindi totoo ang nasa litrato. Nagagalit ako na hindi ko siya nilapitan noong nagdidilig siya ng mga bulaklak ng Mommy niya at nilapitan siya ni Andrei. Nagagalit ako sa sarili ko noong umalis na lang ako ng niyakap siya ni Andrei.Nagagalit ako dahil hindi ako naniwala na anak ko ang dala niya dahil nagpadala ako sa selos noong makita ko silang dalawa ni Andrei na sabay na lumabas sa clinic ng ob-gyne. At nagagalit ako sa sarili ko dahil hindi ko man lang naiparamdam sa kanya na mahal ko siya.
My face was drenched in tears. Hindi ko man lang napansin na umiiyak na pala ako. I stared on the nothingness when I heard Hannah's word a while ago.
Hannah is right. Nagsisisi na ako. Nagsisisi ako sa lahat ng pinalagpas ko. Nagsisisi ako sa mga sinayang ko. And now it is gone. At hindi ko alam kung paano ito ibabalik.
May isa pang chapter na flashback and were done recounting the events. Tuloy na tayo sa present day.
Thanks for the votes and comments. :)
Kanino kayo boto, kay Xander or kay Adrian?
*pen<3