Hastane odasının koltuğunda gözlerimi açtığımda, Zayn'in yataktan bana baktığını gördüm. Gülümsedi ve mırıldanarak "Günaydın günışığım." dedi.
Ayağa kalkıp yanına yürüdüm. "Sen iyi misin?" dedim elini tutarken.
"Şimdi az öncekine göre daha iyiyim," dedi. Gülerek yanına oturdum, elimi destek olur gibi elinin üzerinde tutmaya devam ederken.
"Peki sen," diye sordu. "Sen iyi misin?"
Psikolojik olarak iyi olduğumu söyleyemezdim ama fiziksel olarak iyi olduğum için ve Zayn'in acılarının yanında benimkiler bir hiç olabileceği için "Evet." dedim. İyi değilim, ama evet.
"Sana bir şey yaptı mı?"
"Hayır."
"Güzel." dedi, sertçe yutkundu ve kaşlarını çattı.
"Onu görmek istemiyorum." dedim önüme eğilerek. "Beni korkutuyor."
"Hayır, korkma." dedi. "Korkma, çünkü işler kötüye gittiğinde bile buradayım. Unuttun mu, günbatımından şafağa kadar seninle olacağım ve seni kollayacağımı söylemiştim."