Νιωθω πως εχω ενα τεραστιο μεριδιο ευθυνης απεναντι σε ολους οσους εχουν διαβασει αυτα τα λιγα που καταφερα να γραψω.
Θυμαμαι τοτε που ανεβασα το πρωτο κεφαλαιο και με πλυμιριζε το αγχος για το αν θα διαβαστει εστω απο ενα ατομο. Οι προβολες αρχισαν να ανεβαινουν και τα σχολια ηταν τοσο θετικα που ξεκινησα να πιστευω πως η ζωη μου ειναι τοσο ομορφη οσο εγω τη βιωνω, ισως και περισσοτερο. Τωρα..περιπου εναν χρονο μετα απο την πρωτη φορα που ανεβασα οι ρολοι εχουν καπως αλλαξει.
Υπαρχουν τοσα ατομα καθημερινα, οπως βλεπω στις ενημερωσεις μου, που διαβαζουν την ιστορια, σχολιαζουν, την προσθετουν στην βιβλιοθηκη τους και αναμενουν μεχρι να ανεβασω καινουριο κεφαλαιο. Πως πρεπει να νιωθω οταν βλεπω την ανταποκριση που υπαρχει σε οτι γραφω αλλα δεν μου παει η καρδια να γραψω ουτε μια λεξη παραπανω; Οταν βλεπω ποσο σιπαρετε το "Κατεμιλυ" αλλα να ξερω μεσα μου πως αυτο το ονομα εχει πεθανει εδω και 7 μηνες;
Ισως να επρεπε να σας αφησω με τις ελπιδες οτι θα ξαναγραψω και θα ειναι ολα τοσο γλυκα οσο ειναι σε ολα τα γραμμενα κεφαλαια. Ενιωσα την αναγκη να απολογηθω που δεν μπορω να το κανω αυτο πλεον. Προσπαθησα να παλεψω για να ολοκληρωσω την ιστορια και να ξεμπερδεψω με αυτο το θεμα μια και καλη. Ειχα σταματησει να γραφω για αρκετους μηνες, ηταν τοτε που ειχαν αρχισει τα προβληματα στη σχεση μου. Αφου ολα εγιναν σταχτη συνειδητοποιησα οτι δεν πρεπει να αφησω αγραφα ολα αυτα που εγιναν, φοβουμενη οτι καποια μερα θα διαγραφουν απο τη μνημη μου. Το εβαλα στοχο, ομως κανεις δεν ειπε οτι ολοι οι στοχοι ειναι ευκολο να επιτευχθουν. Θα μου πει καποιος "Ποσο δυσκολο ειναι να τα γραψεις και να τελειωνεις;"
...Αυτη τη κοπελα την ερωτευτηκα με ολο μου το "ειναι", με ολη μου την καρδια. Εδωσα ο,τι ειχα μεσα μου ωστε να την κανω λιγο παραπανω ευτυχισμενη απο οτι ηταν συνηθως. Εκανα τα αδυνατα δυνατα για να την ακουω να γελαει, γιατι στον λογο μου δεν εχω ακουσει πιο ομορφο γελιο. Οταν αρχισα να βλεπω στο προσωπο της το ποσο χαρουμενη ηταν μαζι μου ενιωσα πληρης. Ημουν αποφασισμενη να κανω τα παντα μαζι της, να θυσιασω οτιδηποτε για να την κρατησω κοντα μου. Τις δυο πιο ξεχωριστες νυχτες της ζωης μου μου τις χαρισε εκεινη. Απο τοτε αρχισα να θολωνω. Ηρθα κυριολεκτικα τοσο κοντα με αυτον τον ανθρωπο που κατεληξα να δεθω υπερβολικα πολυ. Κατι τετοιο ειχε αποτελεσμα να μετατρεψω την σχεση μας σε μια "φυλακη" για εκεινη. Φοβομουν οτι οτιδηποτε και οποισδηποτε την πλησιαζε ηταν μια απειλη για αυτο που ειχαμε. Το πως κατεληξε αυτο ειναι αναμενομενο. Πανε 7 μηνες οπως προανεφερα που δεν μπορω να σταματησω να τη σκεφτομαι, ή μαλλον δεν προσπαθησα και ποτε στ' αληθεια. Κανεις δεν καταφερε να παρει τη θεση της ολον αυτον τον καιρο.
Τωρα ισως αναρωτηθεις "Και τι με ολα αυτα;" ... Με ολα αυτα θελω να πω πως ποναω. Ποναω καθε φορα που ανατρεχω στο παρελθον που με στοιχιωνει. Καθε φορα που πιεζω τον εαυτο μου να σκεφτει τι εγινε 1 χρονο πριν, οταν ολα ηταν ιδανικα. Θυμαμαι ξεκαθαρα τα λογια της Γκρεις οταν της ειπα πως θελω την Κατ.."Η ζωη σου δεν ειναι ταινια Εμιλυ γι αυτο μην περιμενεις να γινουν τα πραγματα οπως τα θες...Ειναι πολυ καλο για να ναι αληθινο"...Καθε μερα ενιωθα ευγνομων που η ζωη μου τα εφερε ετσι και τα πραγματα εγιναν πιο ομορφα απο οτι ειχα φανταστει. Μακαρι ολοι να ειχαν μια ευκαιρια να ζησουν εστω και για λιγο την γλυκα της ευτυχιας και της ικανοποιησης.
Μου ειναι πλεον ομως αδυνατο να βρω τη δυναμη να συνεχισω να μεταδιδω αυτη τη γλυκα μεσω μιας ιστοριας που μου τρωει τα σωθικα, που μου υπενθυμιζει συνεχως οτι ο,τι ειχαμε "τελειωσε". Αδυνατω να γραψω κεφαλαια που να περιγραφω το τι συνεβη περσυ το καλοκαιρι που πηγαμε διακοπες μαζι ή στις 6 Σεπτεμβριου του 2016 οταν περασαμε ενα διημερο μονες σε ενα σπιτι. Αρνουμαι να πιασω το κινητο και να αρχισω να πληκτρολογω προσπαθωντας να περιγραψω το 5ημερο ταξιδι μας στο Λονδινο...Την νυχτα που καναμε ερωτα. Μου λειπουν ολα. Μου λειπει εκεινη. Και οσο σκαλιζω τα παντα τοσο διαλυομαι.
Υποθετω το The Dare θα μεινει ανολοκληρωτο. Ηταν η πιο ομορφη περιπετεια που ειχα την τυχη να βιωσω. Αν ειχα την επιλογη να ξεχασω οτι συνεβη ειμαι σιγουρη πως δεν θα την επελεγα, κι ας εχω πονεσει τοσο.
Σας ευχαριστω πραγματικα που ανταποκριθηκατε τοσο θετικα σε ολο αυτο, σημαινει αρκετα για εμενα. Το τσατ μου ειναι ανοιχτο για ολους οσους θελουν να ρωτησουν οτιδηποτε, ειτε αυτο εχει να κανει με το τι συνεβη μετα ειτε με το τι καιρο κανει εδω. Χαχ, θελω να πω οτι ειμαι διατεθημενη να απαντησω σε ο,τι με ρωτησετε, αν με ρωτησετε.
Δυο πραγματα ακομα..Καταρχας μια συμβουλη. Οταν εχετε κατι στη ζωη σας που σημαινει παρα πολλα για εσας, μην το αφησετε να φυγει, κυνηγηστε το μεχρι τελικης πτωσεως. Τα ονειρα ειναι παντα εκει και περιμενουν να τα κανουμε πραγματικοτητα. Μην παραλογιζεστε οταν κατι ειναι δικο σας. Ειναι στη ζωη σας και το ξερετε. Οι ζηλιες, οι υπερβολες, οι περιορισμοι, οι τσακωμοι, τα μπλεξιματα..ολα αυτα ειναι περιττα.
Να αγαπατε παιδια. Να αγαπατε γιατι πλεον οι ανθρωποι ξεχασανε πως ειναι. Να αγαπατε με ολη σας την καρδια, δεν ειναι ντροπη. Να ερωτευεστε και να χανεστε στα ματια καποιου. Θα πληγωθειτε, ολοι καποια στιγμη. Ολοι πληγωνονται καποια στιγμη. Δεν ειναι ντροπη. Να αγαπατε και να μην σταματησετε ΠΟΤΈ να ελπιζετε για κατι καλυτερο. Δεν ειναι "pathetic" η αγαπη..δεν ειναι "pathetic" η ελπιδα. Να αγαπατε γιατι η αγαπη ειναι ομορφη, αλλωτε πικρη, αλλωτε γλυκια. Να αγαπατε.
Και τελος αυτο ειναι για εσενα επειδη ξερω οτι θα το διαβασεις..Ειτε τωρα ειτε μετα απο καιρο ξερω πως θα το διαβασεις. Σε εσενα μιλαω Κατ..Περιμενε. Μη το αγνοησεις..
ξερω δε θες να με ακουσεις αλλα τουλαχιστον ασε με να σου πω μερικα πραγματα για να φυγει αυτο το βαρος που νιωθω μεσα μου. Ηθελα να σου πω ποσο μου λειπεις. Ποσο μου λειπει το ομορφο μυαλο σου στην καθημερινοτητα μου. Ποσο μου λειπουν οι συζητησεις μας μεχρι το ξημερωμα..αγκαλια. Τα πειραγματα σου. Τα αστεια σου. Το γελιο σου. Τα ματια σου. Η φωνη σου. Τα μηνυματα νωρις το πρωι για να ξεκινησει ομορφα η μερα σου. Τα νυχτοπερπατηματα αργα το βραδυ στα σοκακια περσυ το καλοκαιρι..Στα δικα μας μερη..Οι αγκαλιες σου. Τα φιλια σου. Τα χαδια σου. Τα αποτυχημενα αστεια σου. Η γκρινια σου. Οι ζηλιες σου. Οι συνηθειες σου.
Μου λειπει που μερα με τη μερα σε γνωριζα.
Μαθαινα πιο πολλα για σενα, για τον εαυτο σου, για τη ζωη σου.
Σε ερωτευομουν. Και σε ερωτευομαι το ιδιο παραφορα ακομα και τωρα. Γαμωτο...
Μου λειπεις.
Πως γιναμε ετσι Κατ μου;
-The Dare-
(27.02.16 - 15.01.17)