"Για να μάθετε την αλήθεια θα είναι ένα επίπονο δύσκολο ταξίδι." τονίζει ο Αντέρωτας.
Δεν έχω καταλάβει ακριβώς την διαδικασία αλλά ο Έρως μοιάζει οικείως προς όλα αυτά και δεν σκοπεύω να τους διακόψω. Απλώς κάθομαι στον καναπέ και παρατηρώ.
"Σκοπεύεις να μας στείλεις στην Χώρα του Καλοκαιριού; Γιατί;" τον ρωτάει ο Έρως. Είναι πολύ σοβαρός. Τόσο σοβαρός που δεν τον έχω συνηθίσει έτσι.
"Γιατί όλοι έχουμε ένα παρελθόν ακόμα και εσύ Έρως."
Τι είναι η Χώρα του Καλοκαιριού; Γιατί όλα αρχίζουν να μοιάζουν σαν να μιλάνε διαφορετική γλώσσα;
"Και εγώ έχω παρελθόν. Ένα παρελθόν που δεν είχα ιδέα πως υπήρχε. Γνωρίζω και μερικά κομμάτια του δικού σου παρελθόντος αλλά όχι όλα. Μόνο όσα σχετίζονται μαζί μου."λέει αμήχανα ο Αντέρωτας σαν να κρύβει πολλά περισσότερα πίσω από τις λέξεις. "Θα είναι δύσκολο. Είναι ένα ταξίδι από την αρχή. Την αρχή όλων. Όλα από κάπου ξεκινάνε και δυστυχώς όλα κάπου έχουν ένα τέλος. Η διαδρομή είναι που έχει αξία. Αυτά που είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε στο ενδιάμεσο και μια από τις δικές μου υποχρεώσεις είναι να προστατέψω εσάς τους δύο μέχρι να εκπληρώσετε τον σκοπό σας."
"Τον σκοπό μας;" ρωτάω και είναι η πρώτη φορά που μιλάω εδώ και ώρα.
Ο Αντέρωτας στρέφει την προσοχή του σε εμένα και λέει ανέκφραστα. "Την μοίρα σας. Το πεπρωμένο σας. Μπορείς να το αποκαλέσεις όπως θέλεις. Δεν θα αλλάξει το τι πρέπει να κάνετε."
"Τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε;"
"Λοιπόν..αυτό το κομματάκι είναι λίγο δύσκολο και θέλω την απόλυτη προσοχή σας." τονίζει και σηκώνεται όρθιος. Απλώνει τα χέρια του στα πλάγια και μας κάνει νόημα να σηκωθούμε για να τον κρατήσουμε από αυτά.
Ο καθένας μας πηγαίνει από μια πλευρά και πιάνει τα χέρια του.
"Θέλω να μου πείτε ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση. Κλείστε τα μάτια σας και αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο για να νιώσει. Θέλω να πάτε τόσο πίσω που δεν έχετε ξανά πάει ποτέ." μας καθοδηγεί και κλείνουμε τα μάτια μας. "Επικεντρωθείτε στους χτύπους της καρδιάς σας και ακολουθήστε τον ρυθμό της."
Προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους μου. Είναι χαλαρή αλλά ταυτόχρονα έντονη σαν ένα τύμπανο. Χτυπάνε ξανά και ξανά επάνω στο στήθος μου.
"Τώρα ταξιδέψτε στις αναμνήσεις σας όσο ποιο βαθιά μπορείτε."
Δεν θέλω να το κάνω αυτό, όχι. Πονάει.
Το μυαλό μου κυλάει μέσα από ένα σωρό εικόνες. Εγώ στις προηγούμενες ζωές μου. Πάω ανάποδα, ξεκινάω κάθε φορά από τον θάνατο μου. Ζω ξανά τον φόβο και τον τρόμο που έμπαινε βίαια μέσα στην καρδιά μου πληγώνοντας την. Αλλάζω σώμα,χρόνο και τόπο μέχρι που φτάνω στην πρώτη μου ανάμνηση.
Κάθομαι επάνω σε μια κουνιστή καρέκλα μπροστά από ένα παράθυρο και στα χέρια μου υπάρχει ένα χαρτί που δεν μπορώ να διακρίνω τι γράφει, πάντως γεμίζει τα μάτια μου με δάκρυα. Δίπλα μου υπάρχει ένα πικάπ και παίζει μια μελωδία τόσο γνώριμη μα ταυτόχρονα τόσο άγνωστη. Με ηρεμεί αρκετά ώστε να κρατηθώ από μια κλωστή λογικής και να μην πηδήξω από το ανοιχτό παράθυρο μπροστά μου. Ο αέρας μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με παγώνει. Πρέπει να είναι Χειμώνας ή Φθινόπωρο αλλά δεν είμαι σίγουρη. Δεν με πειράζει που κρυώνω, μου αρέσει. Το κρύο με ζωντανεύει, με ξυπνάει. Περιμένω κάτι δεν είμαι σίγουρη τι. Σφίγγω στο στήθος μου το γράμμα με λαχτάρα. Οι άτσαλες τσαλακωμένες σελίδες γίνονται ένα με την παλάμη μου και δεν έχω σκοπό να το αφήσω. Θέλω να το θυμάμαι για πάντα, να μην χαθεί ποτέ. Κάτι μέσα μου όμως με κάνει να γνωρίζω πως σε λίγο θα ξεθωριάσει στο μυαλό μου για αυτό προσπαθώ να ρουφήξω όσο περισσότερο μπορώ απ'αυτό το συναίσθημα. Νομίζω είναι ανεκπλήρωτος έρωτας γιατί νιώθω μισή αλλά και ολόκληρη μαζί. Έπειτα η πόρτα από πίσω μου ανοίγει και γυρνάω τρομοκρατημένη προς αυτήν. Βλέπω μια φιγούρα αλλά δεν είναι καθαρή και μετά κενό.
Τινάζομαι δίπλα στον Αντέρωτα και ταυτόχρονα μαζί μου ο Έρως.
"Τι ήταν αυτό; Δεν αναγνωρίζω αυτή την ανάμνηση." λέω και κοιτάω μανιασμένα προς τον Έρως για ασφάλεια αλλά δείχνει το ίδιο χαμένος όσο εγώ.
"Maybe this time, I'll be lucky. Maybe this time, he'll stay. Maybe this time. For the first time. Love won't hurry away" σιγοτραγουδάει ο Έρως και αμέσως πιάνω την μελωδία. Είναι εκείνη από το πικάπ.
"He will hold me fast. I'll be home at last. Not a loser anymore. Like the last time. And the time before. Everybody loves a winner. So nobody loved me. 'Lady Peaceful,' 'Lady Happy,' That's what I long to be" συμπληρώνω τους στοίχους χωρίς να έχω ιδέα πως τους ξέρω. Δεν έχω ξανά ακούσει αυτό το τραγούδι, ποτέ.
"Αυτό το τραγούδι έπαιζε στην ανάμνηση μου." δηλώνει μπερδεμένος ο Έρως και κοιτάμε προς τον Αντέρωτα. Εκείνος έχει ένα περήφανο χαμόγελο στα χείλι και επιστρέφει στην θέση του.
"Πολύ καλά. Δεν περίμενα ότι τόσο εύκολα θα βρίσκατε αυτή την ανάμνηση αν και ελλείπείς. Μερικές φορές θαυμάζω τόσο πολύ τον έρωτα σας." Σταυρώνει τα πόδια του και ακουμπάει τους αγκώνες του επάνω στο γόνατο του. "Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας δείξω περισσότερα ή να σας καθοδηγήσω άλλο. Πρέπει να πάμε στην Χώρα του Καλοκαιριού."
"Τι είναι η Χώρα του Καλοκαιριού;"ρωτάω.
"Κάτι σαν τον παράδεισο. Ποιο συγκεκριμένα ένα βήμα πριν απ'αυτόν. Εκεί περνάς την γέφυρα για να αναπαυθείς. Εσύ λογικά δεν την έχεις περάσει ποτέ. Μερικές φορές παίρνει πάνω από μια ζωή να περάσεις απ'αυτήν. Πρέπει να εκπληρώσεις τον σκοπό σου, να βρεις γαλήνη." μου απαντάει ο Έρως.
"Εκεί επίσης υπάρχει κάτι σαν αποθήκη. Κάθε ανάμνηση, κάθε ιστορία βρίσκετε φυλαγμένη εκεί." συμπληρώνει ο Αντιέρωτας.
"Και η δικιά μου;"
"Η δικιά σου και του Έρως." μου γνέφει ο Αντιέρωτας. "Κανονικά ένας μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να πάει εκεί αν δεν έχει πεθάνει αλλά εσύ δεν είσαι ένας μέσος άνθρωπος."
"Τι είμαι αν δεν είμαι άνθρωπος; Την τελευταία φορά που τσέκαρα ήμουν αρκετά θνητή."
"Δεν ήσουν πάντα απλώς αυτό." Τι εννοεί; "Είστε έτοιμη για ένα ταξίδι απ'την αρχή;"
Για κάποιο λόγο φοβάμαι. Μερικές φορές είναι καλό να μην γνωρίζουμε τα πάντα. Η άγνοια θεωρείτε το ποιο λυτρωτικό αγαθό.
"Μην φοβάσαι,μικρό μου. Έχουμε ο ένας τον άλλον και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό." Ο Έρως με παρηγορεί και ακουμπάει τον ώμο μου.
"Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ανακαλύψουμε." του απαντάω λυπημένα.
"Τίποτα δεν θα αλλάξει." λέει ξανά και η τελεία στην πρόταση του ακούγεται πολύ ισχυρά.
Η βεβαιότητα του για τον έρωτα μας με παρηγορεί. Έχει τόσο σιγουριά πως τίποτα δεν πρόκειται να μας χωρίσει που δεν χωράει να αμφιβάλλω σε αυτό.
"Πως πάμε σε αυτή την χώρα που είπες;" λέω στον Αντιέρωτα και μπορώ να δω με την άκρη του ματιού μου τον Έρως να χαμογελάει.
"Θέλω να φανταστείτε ένα ζεστό πέπλο αγάπης. Όλες τις όμορφες στιγμές σας και έπειτα να ονειρευτείτε το ποιο όμορφο μέρος που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει. Αν πιάσεις το χέρι του Έρως η ενέργεια του θα σε βοηθήσει να μεταφερθείς." εξηγεί εκείνος.
"Μετά απ'αυτό θα μπορούμε να ηρεμήσουμε; Χωρίς πλέον κανέναν να μας κυνηγά; Απλώς εγώ, ο Έρως και ο έρωτας μας;" ζητάω να μάθω με απελπισία.
Το μόνο που ζητάω, το μόνο που χρειάζομαι, είναι αυτό.
"Το ελπίζω,Λόλα. Δεν μπορώ να ορκιστώ όμως τίποτα."απαντάει ειλικρινά.
"Πιάσε το χέρι μου,μικρό μου βάσανο και χαλάρωσε." μου λέει ο Έρως και ξαπλώνει στον καναπέ. Απλώνει το χέρι του και με περιμένει. Για λίγο διστάζω. Απολαμβάνω τα πανέμορφα χαρακτηριστικά του, το σώμα, τα ξανθά μαλλιά του, τα γλυκά σαρκώδη χείλι του. Αξίζει όλη η ταλαιπώρια του κόσμου για να είμαι μαζί του.
Ξαπλώνω δίπλα του και ακουμπάω το χέρι μου επάνω στο δικό του. Δεν ξέρω τι ανάμνηση να χρησιμοποιήσω ώστε να πάω στην Χώρα του Καλοκαιριού. Δεν έχω πολλές χαρούμενες. Φέρνω στον νου μου την πρώτη φορά που είδα τον Έρως. Ναι, είναι μια από τις καλύτερες αλλά δεν σταματάω εκεί. Θυμάμαι την μέρα στο εμπορικό που τρώγαμε γρανίτα, την νύχτα που είδαμε τηλεόραση αγκαλιά, την μέρα στο νοσοκομείο που ανησύχησε για εμένα, το πρώτο μας φιλί, όταν με βοήθησε να ξεπεράσω τον πόνο που με προκάλεσαν οι πρώην μου, δηλαδή ο Ρίτσαρντ. Τέλος έρχεται η πρώτη μας φορά. Το κάθε φιλί του, το κάθε άγγιγμα του, η κάθε αίσθηση του επάνω στο σώμα και την ψυχή μου.
Ένα λευκό πέπλο εμφανίζεται μπροστά μου. Είναι γαλήνιο και θερμό, με προκαλεί να εισχωρήσω σε αυτό. Δεν μπορώ να δω τον Έρως αλλά τον νιώθω δίπλα μου να μου κρατάει το χέρι.
Περνάμε μέσα από το πέπλο και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα αυτόματα. Ένα φως με τυφλώνει για λίγο αλλά έπειτα όλα ξεκαθαρίζουν μπροστά μου. Είναι το ποιο όμορφο μέρος που έχω δει. Είναι γεμάτο πράσινο, λουλούδια σε όλες τις αποχρώσεις και μορφές. Ο ουρανός είναι ποιο γαλάζιος από ποτέ αλλά δεν υπάρχει πουθενά ήλιος.
"Είστε έτοιμη να μάθετε πως δημιουργήθηκε ο έρωτας;"
Ο Αντιέρωτας βρίσκεται ήδη εκεί και από πίσω του εμφανίζεται μια ξύλινη πόρτα που δεν υπήρχε όταν φτάσαμε.
Γνέφω καταφατικά και το ίδιο ο Έρως.
"Ο καθένας πρέπει να πάει μόνος του."
Δεν θέλω να πάω μόνη μου. Νόμιζα πως αυτό το ταξίδι θα το κάνω με τον Έρως. Κοιτάω προς το μέρος του αλλά εκείνος με καθησυχάζει.
"Πάντα είμαι μαζί σου,μικρό μου. Ακόμα και όταν δεν μπορείς να με δεις." με διαβεβαιώνει.
"Λοιπόν, ποιος θα μπει πρώτος;" ρωτάει ο Αντιέρωτας και εγώ μετακινούμε προς την πόρτα.
Μου την ανοίγει αλλά δεν υπάρχει κάτι μέσα. Παρόλα αυτά μου κάνει νόημα να μπω μέσα.
Ρίχνω ακόμα μια ματιά στον Έρως και κάνω το πρώτο βήμα..
Το σώμα μου ταρακουνιέται περίεργα λες και έχω μπει σε κάποιο μίξερ και πέφτω επάνω σε κάτι ξύλα. Υπάρχει χώμα στα πόδια μου και μπροστά μου ένα στάβλος. Το ένστικτό μου με οδηγεί προς τα εκεί.
Μπαίνω μέσα και βλέπω άλογα κλεισμένα. Σε ένα άλογο μια κοπέλα σε ένα σκούρο κόκκινο φόρεμα με άτσαλα σγουρά καστανά μαλλιά χαϊδεύει την μουσούδα του.
Τραγουδάει μόνη της και κοκαλώνω όταν ακούω τους στοίχους από το τραγούδι στην ανάμνηση μου.
"Everybody loves a winner. So nobody loved me;. 'Lady Peaceful,' 'Lady Happy,' That's what I long to be. All the odds are in my favor. Something's bound to begin. It's got to happen, happen sometime. Maybe this time I'll win"
Η φωνή της είναι τόσο γνώριμη. Μου θυμίζει... την δικιά μου. Πλησιάζω ακόμα ποιο πολύ και σοκάρομαι όταν βλέπω το πρόσωπο της. Είμαι εγώ σε μια ζωή που δεν αναγνωρίζω.
"Πάλι το ίδιο τραγούδι;"
Πετάγομαι από την θέση μου και κοιτάω προς την ανδρική φωνή που μπήκε μόλις στον στάβλο.
Ο Έρως.
"Αγάπη μου!" φωνάζει ο άλλος μου εαυτός και τρέχει στην αγκαλιά του. Τον φιλάει παντού και εκείνος ανταποκρίνεται στο άγγιγμα της με πάθος. "Γύρισες πίσω σε εμένα!"
"Δεν θα μείνω. Δεν μπορώ." της λέει εκείνος και ξαφνικά αρνείται το άγγιγμα της.
Εκείνη πληγωμένη απομακρύνεται ποιο πίσω και του λέει: "Πως μπορείς να το λες αυτό; Μέτα από όσα έχουμε περάσει, θα φύγεις ξανά από κοντά μου;"
"Μόνο κακό σου προσφέρω,αγάπη μου. Μην με παρεξηγείς. Ότι κάνω το κάνω για εσένα."προσπαθεί να δικαιολογήσει τις πράξεις του.
"Σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά και όταν είδες πως έχει όλα τα κομμάτια της, την σκότωσες. Δεν σε μίσησα. Ήξερα πως δεν είχες ξανά αγαπήσει. Επέστρεψα πίσω σε εσένα και θα το έκανα χίλιες φορές. Δεν θα σε αφήσω ούτε σε ένα εκατομμύριο χρόνια. Θα είμαι πάντα εκεί και εσύ πάντα εδώ. Σ'αγαπάω και είναι για μια αιωνιότητα." του λέει εκείνη με βούρκο στα μάτια. Το σώμα της καμπουριάζει και οι λυγμοί της ξεκινούν.
"Μην κλαις, αγάπη μου. Μην κλαις." την παρακαλάει και κάνει μια απόπειρα να την αγγίξει αλλά εκείνη κάνει πίσω.
"Φύγε, αφού αυτό θες. Δεν υπάρχει αγάπη, το ήξερα. Ήμουν αφελής. Είχαν δίκαιο, όλοι τους. Η αγάπη δεν πρέπει να υπάρχει. Πληγώνει."
"Δημιουργήσαμε κάτι όμορφο, γλυκό μου." της λέει εκείνος θλιμμένα.
"Ναι, και το κατέστρεψες."
Προτού δω περισσότερα για να κατανοήσω ακριβώς τι λένε η ανάμνηση χάνεται. Βρίσκομαι σε μια απόλυτη μαυρίλα αλλά το τοπίο γύρο μου ξεκινάει να δημιουργείται ξανά. Έχω προχωρήσει στην επόμενη και δεν φαίνεται καθόλου ωραία.
_________________________________
τραγούδι: Maybe This Time - Cabaret