POV Alexis
"Rennen go, go, go!" riep ik terwijl ik de rest inhaalden en verder de trappen op sprintte. "Lex nog 2 minuten!" riep Beatriz. "Spartan made it out?" vroeg Nathalie waar ik nu naast liep. "Yupp, tenminste, dat hoop ik..." We sprintten de brandtrap op naar boven, verder en verder terwijl ik andere meiden inhaalden. "Komaan, doorgaan meiden!" riep ik naar beneden. Alle meiden van alle rangen waren in paniek de trap op aan het rennen. "Ik zie de deur!" gilde Raven naar achteren. "Hier ik heb de sleutel!" riep Anna terwijl ze mij voorbij liep naar de deur. Ik hoorde een harde klik en toen het openen van een deur. "JA! Lex het werkte!" Raven rende door naar buiten, en snel stonden we er allemaal. Ik hield de deur open zodat de rest van de meiden ook allemaal door naar buiten kon rennen. Ik keek nog even de brandtrap naar beneden toen ik Beatriz hoorde roepen. "LEX! Ga weg daar! Het gaat ontploffen!" Ik rende terug naar de rest toen we ineens harde knallen onder de grond hoorden. We stonden even met z'n alle te kijken hoe er rook uit de deur naar buiten kwam. "Oke, kom op! We moeten naar de bussen toe!" schreeuwde ik naar iedereen. We renden door de bossen heen terwijl ik steeds angstig achterom keek. In een flits zag ik Spartan voorbij rennen. Ik lachte en zette nog harder aan. "Spar!" riep ik luid. Hoewel hij in paniek was, stopte hij abrupt en keek rond. Ik rende naar hem toen en sprong op zijn rug. "Oke meiden kom aan!" riep ik naar de rest. Ik galoppeerde vooruit en kwam na 10 minuten bij de bussen aan. "Alexis King neem ik aan." Zei een vrouw rond de 50. "Ja!" zei ik buiten adem. "Wij komen jullie ophalen en brengen jullie naar de grens. Het dier kan in bus 4 achterin daar is een speciale laad-ruimte. Waar is de rest?" ze keek achter me en weer terug naar mij. "Ze komen eraan." Zei ik met een klein lachje. Ik stapte af en zette Spartan in bus 4. Toen zag ik dat meerdere meiden al aan kwamen gerend. Waaronder Lulu en Raven. "Go, allemaal de bussen in! Snel, snel!" riepen de Russen. Ik rende terug het bos in en hielp iedereen die hulp nodig had. "He Lex! Ik ben effe iets helemaal vergeten!" zei Anna uit het niets. Ik keek haar even raar aan. Ze stak haar hand uit. "Gefeliciteerd!" zei ze blij terwijl ze me 3 zoenen gaf. "Jeeez An! Dit kan toch wel effe wachten!" zei ik lachend. We gingen door met meiden verzamelen toen plots het geluid van motors en jeeps onze oren vulde. "Dit meen je niet!" riep Beatriz uit die een ander meisje omhoog hield. "Lu!" Lulu kwam aangerend en ik gaf haar het 14 jarige meisje wat ik ondersteunde. "Ga richting de bussen, als iedereen er in zit vertrek dan. Mèt of zonder mij!" riep ik duidelijk terwijl ik naar het geluid begon te sprinten. "Lex, wat ga je doen!?" riep Beatriz die nu in paniek raakte. "Ze de andere kant op sturen!" riep ik terug.
Ik sprintte door de bossen heen. Dit is dom, dit is z odom, ohhh god waarom ben ik zo'n fucking idioot! Al gauw zag ik verschillende motors rijden. Ik hoorde geschreeuw en ik wist dat ze me hadden gezien. "Snel meiden ren naar de bergen!" riep ik hard. "Ze zijn hier!" hoorde ik iemand roepen. Iedereen keerde mijn kant op en begon achter me aan te racen. Little did they know, dat de rest nu al in de bussen zat compleet de andere kant op. Ik sprong over een hek heen en begon de berg op te rennen. Ze konden de motors en jeeps niet meenemen aangezien het pad daar simpelweg te smal voor is. "Ze zijn ingesloten! We hebben ze!" het geschreeuw werd alleen maar erger waardoor ik ook alleen maar harder begon te rennen. Na een lang half uur van alleen maar omhoog klimmen, rennen en springen kwam ik bij de 'top' aan. Ik kon niet verder. Zo'n 40 meter naar beneden zag ik een grote rivier die ver doorstroomde. Verderop zag ik de bussen staan. Mijn squad stond buiten en ze waren met verrekijkers aan het rond speuren. Ik zwaaide en Raven had me al gezien. Ik kon niet echt zien wat de gezichtsuitdrukkingen waren, maar het was vast niet heelpositief. Ik stond op de rand en ik keek naar beneden. "LEX!" ik draaide me om en zag Zack, Rens en nog 4 begeleiders stil staan. Ze keken van mij naar de afgrond en toen weer naar mij. "Je hoeft dit niet te doen! Je kunt...-" "Stop please met de 'je hoeft dit niet te doen' bullshit, want ik ga niet terug naar een of ander gat in de grond waarbij ik elke dag in elkaar geslagen wordt en mijn vrienden zie doodgaan!" spatte ik uit. Ze keken even naar de grond. Ik keek weer even twijfelend naar achteren. Kon ik dit? "Maar... je kunt misschien wel gewoon...-" "Gewoon wat Zack?! Meegaan? Lekker naar Dubai!? Je snapt er echt helemaal niks van. Ben blij dat ik je niet heb afgemaakt toen ik de kans had!"schreeuwde ik uit. Ze keken me even bedenkelijk aan. 3 andere begeleiders waren nu ook aangekomen. "Ik snap dat het niet altijd even fijn is, maar zelfmoord plegen is nu echt niet de oplossing!" riep hij paniekerig. Ik rolde met mijn ogen, zo fucking cliché dit. "Je durft toch niet te springen meisje, geef het op en kom maar gewoon mee." Zei een andere begeleider die nu dichterbij kwam.Ik zette nog een stap naar achteren. Er hing een geladen sfeer, als een overvolle batterij die elk moment elektriciteit kon gaan schieten. "Pak haar gewoon voordat ze springt!" schreeuwde er een, waardoor nu iedereen op me afkwam gerend. Ik draaide me om en keek naar mijn squad die nog steeds stond te kijken. Another day in paradise. En toen sprong ik.
http://i.imgur.com/RXBPDx7.gifv
De GIF doet 't niet op Wattpad, maar het is het waard om 'm even aan te klikken :)
End? No, the journey doesn't end here. Death is just another path, one that we all must take. The grey rain-curtain of this world rolls back, and all turns to silver glass, and then you see it.
White shores, and beyond, a far green country under a swift sunrise.
~ApplePie is out!