POV Alexis
Het hek ratelde omhoog. De meiden gefocust in de startblokken, Spartan een wilde furie in het midden. En op zijn rug, gekleed in traditionele arena outfit, zat ik. Hoe de fuck is dit nou weer gebeurd? Daarvoor gaan we even terug naar de afgelopen week.
Een aantal dagen had ik me kunnen verstoppen voor de begeleiders. Of voor meiden uit rangen die me wilden verraden voor credits. Snitches. Door Lulu's geweldige zorg was ik bijna volledig geheeld. De enige reden dat ik er na een aantal dagen alweer bijna gezond bij liep, kwam ook alleen maar door 99. Ik was in de tussentijd bezig met meerdere bommen te plaatsen. Ongezien, in de schaduwen en stille uren. Op momenten waarop ik zeker wist niemand tegen te komen. Ik zag daarnaast ook wat een ellende de begeleiders aanrichten met het nieuwe regime. Meerdere malen was ik zo woedend dat ik bijna uit de schacht was gevlogen om iemand volledig van de wereld te meppen. Maar nog niet. Het uiteindelijke doel, hier wegkomen, had altijd nog voorrang. Dus met pijn in mijn hart, ging ik door met de taak voorhanden. Alleen was er dan die ochtend... Toen ik Zack zag lopen in de eetzaal. Schreeuwend naar alles en iedereen en in zijn hand sleurde hij Malia aan haar haren naar de rechter uitgang toe. En toen, verloor ik m'n shit.
KLENG! Het rooster viel op de grond. Behendig zwierde ik mezelf uit de schacht en landde op de eettafel van rang 11. De gehele zaal viel stil. Monden vielen open, ogen werden groot en niemand verroerde ook maar een vinger. Beatriz en Anna waren al opgestaan om Malia te hulp te schieten terwijl begeleiders al om ze heen stonden. Nu, bevroren op hun plaatsen. Ik keek om me heen, zoekend. Als een fucking bloedhond naar zijn prooi. Gefluister vulde de zaal. "Je hebt 2 seconden..." ik sprak met een stem die niet volledig van mezelf was en keek Zack aan. Zijn gezicht vol verbazing, vastgenageld aan de grond. Ik voelde niks behalve pure woede. Pure haat en afschuw. Wraak. De enige emotie die ik voelde, was wraak. "Om Malia los te laten..." mijn stem, kalm, koud en berekend. Hoewel ik 10 meter van hem verwijderd was, kon ik een emotie die leek op angst in zijn ogen zien. "Voordat ik je helemaal naar de tering help." Als ik kon grommen, dan was dat het geluid wat er uit mijn keel kwam. Zo woedend was de stem waarmee ik sprak. Meer uit verbazing dan uit het oprecht opvolgen van mijn instructie reageerde Zack. Met een smak kwam Malia op de grond terecht. "Dus, je leeft nog," was het enige wat hij zei, zijn stem daarentegen klonk zwak. Ik schimpte en krulde mijn lippen omhoog in een grijns. "Niet dankzij jou," ik zag in mijn ooghoeken begeleiders langzaam op me af komen. Beatriz en Anna, calculerende wat mijn volgende zet zou zijn. Ik lachte, arrogant, zelfverzekerd en bijna labiel. "Voordat jullie allemaal op je klote krijgen..." ik keek giftig naar de andere mannen. "Ga ik eerste deze klootzak de hemel in helpen," en met deze woorden sprintte ik over de tafel heen en tackelde Zack tegen de grond. Beatriz en Anna, de opdracht snappende, doken op de overige begeleiders. Dit was geen tactische actie. Er was geen strategie. Dit was een oeroude, simpele en vooral niet doordachte wraak actie. Maar het was ook een actie die iets liet zien. Dat we niet zomaar onderdrukt konden worden, niet zonder consequenties. En daar kwam Zack nu achter. Hij was sterk, dat wist ik. Maar ook arrogant en hij had altijd een zwak voor me gehad. Dat wist ik ook. En daarom was hij verbaasd en traag in reactie toen ik hem het complete licht uit zijn schedel sloeg. Alle klappen waren even raak, de ene nog harder dan de andere. Maag, lever, zak, keel, gezicht. Gezicht, gezicht, gezicht. In mijn rode waan hoorde ik vaag iemand in de verte mjin naam roepen. Maar ik was weg. Te ver weg. Waarom Zack niet terugvocht was nog niet eens iets waar ik over nadacht. Het duurde zelfs 3 minuten toen andere begeleiders me van hem af konden krijgen. Het gevaar wat ik uitstraalde was niet iets waar de meeste op zaten te wachten. 2 rake klappen in mijn buik en kaak haalde me uit mijn trans. 2 begeleiders raapte me op en begonnen met me de zaal uit te sleuren. "Wacht maar...- riep ik naar Zack en de rest van de wereld. "Dit was pas het begin!" riep ik nog na toen de deuren werden dichtgegooid.
Ik werd op de gepolijste vloer voor Silvano's bureau gedumpt. "Je wordt bedankt, " bitste ik tegen de jongens die me hierheen hadden gesleurd. Bloed sierde mijn mond en neus en ik spuugde in hun richting. Ik zat op mijn knieeën en keek naar de duivel in gedaante. Hij keek me gefascineerd aan, achterover leunend in zijn stoel. In zijn rechterhand speelde hij met zijn ring. Hij grijnsde. "Ongekend," bracht hij uit. "En de kijkcijfers schieten omhoog, het geld stroomt binnen," met een berekende blik leunde hij voorover. "Die vechtlust, hoe doe je het? Je was zo goed als dood. Bedrogen, verslagen, kapot," hij wreef over zijn kin. Ik bleef hem aankijken, mijn eigen kin in de lucht. "Hoe dan?" bracht hij nu als laatste uit. Ik lachte en keek even weg. Zijn blik nog altijd op mij gevestigd. Met een arrogante grijns kwam ik omhoog, de jongens achter mij meteen in de aanslag. Maar Silvano wuifde ze weg, zelfs toen ik op zijn bureau leunde. "Ooit. Ooit komt er een dag dat ik dit hele rijk van jou laat instorten. Dat ik kan zien hoe alles wat jij hebt gebouwd implodeert en je niks meer over hebt. Ooit komt die dag," ik sprak met een tong gemaakt van gif, ogen zo ijzig dat de temperatuur zelfs leek te dalen. Silvano bleef stil. "Ik hoop dat je sterft en dat dit heel snel mag komen," mijn stem zacht. "En als die tijd komt, zal ik je kist volgen op een grijze, regenachtige dag. Waarbij ik toekijk hoe je in de grond wordt gelaagd. En op die dag, zal ik op jouw graf dansen, om zeker te weten dat je dood bent," de laatste woorden sprak ik met overtuiging, als een belofte, als een onvermijdbaare situatie die zich voor ging doen in de toekomst. Silvano keek me aan. "Ik kijk ernaar uit," reageerde hij koeltjes waarnaar hij lachte naar zijn jongens. In zijn gelaat kon ik niet zien dat mijn woorden hem iets deden, maar zijn ogen lieten anders merken. Het had hem iets gedaan. "In de tussentijd, kan je wel weer terug aan het werk," hij glimlachte zoetjes. Ik schimpte en rechtte mijn rug. "Er moet geld verdiend worden," zei hij simpelweg. "En hoewel ik ieder ander meisje zou straffen, jij bent mijn juweeltje dus ik zie het door de vingers," hij pakte een sigaar en rolde deze tussen zijn vingers. Ik kreeg rillingen over mijn rug van zijn insinuatie. "Daarbij was deze, explosie, natuurlijk genoeg om je weer op de rit te helpen en geen haatgevoelens over te houden voor Zacarius. Dus ik verwacht dat jij je weer gaat gedragen naar de normale normen, X," hij keek me nogmaals aan, gecalculeerd. Het was geen vraag. Ik glimlachte en boog voorover met een handzwaai. "Zoals de majesteit wenst," reageerde ik sarcastisch, mijn arrogante grijns wederom op mijn gezicht geplakt. Hij grijnsde en wuifde me weg. Ik werd later in de trainingshal gedumpt en zag mijn squad met wat andere rangen praten. Toen ik op ze af liep werd ik met applaus onthaald. Meerdere begeleiders stonden nors te kijken terwijl ik al buigend en glimlachend de ruimte door jogde. "Jij hebt echt 9 levens!" verklaarde Beatriz blij terwijl ze me een knuffel gaf. "Helaas wel 9 kutlevens," reageerde ik grijnzend. En daar, was iedereen het mee eens.
Dus dat, was dat. Het hek ging omhoog en de meiden renden de arena in. Daar achteraan kwam ik met Spartans naar binnen gedenderd. De arena zat wederom barstens vol en mijn meiden gedroegen zich als echte actrices. Ze schreeuwden, joelden en maakten gekke sprongen. Het zicht deed me grijzen. Stel idioten bij elkaar. Ik maakte even oogcontact met Anna die zichzelf en de meiden aan het opypen was door enthousiast te schreeuwen. Ze knipoogde naar me en gooide haar armen in de lucht. Ik grinnikte. "Goed om te zien dat in mijn afwezigheid je nog net zo gek bent als normaal," riep ik naar haar terwijl ik voorbij kwam gegaloppeerd. "Kijk maar uit King! Wie noem jij gek!" riep ze vrolijk terug. Ik schudde mijn hoofd en zette Spartan extra aan in zijn galop. Hij brieste luid en racete langs de rand. Het publiek joeldend en juichend in de banken terwijl ik langs kwam. Een arm in de lucht in een overwinnende pose. Je zou bijna denken dat we het naar onze zin hebben. Ik draaide Spartan om, draaide wat rondjes en galoppeerde terug naar de meiden. Sqaud 2, 3 en 5 zaten er vandaag bij, wat maar een ding kon betekenen. Een grote show, voor belangrijke, rijke mensen die heel wat energie ging kosten. Wat een feest. Ik keek naar boven naar de glazen koepel en de zon. Ik kneep een oogje dicht tegen het felle licht terwijl ik genooit van de stralen op mijn huid. Met een diepe zicht liet ik Spartan halthouden naast Anna en Beatriz. "Alsof je nooit bent weggeweest," sprak Beatriz me toe. "Een improvisatie showtje opgooien is natuurlijk wel hetgeen waar ik in uitblink," reageerde ik semi sarcastisch. Ze grinnikte en keek naar de andere kant van de arena. "Nou dames, zijn we er klaar voor?" sprak ik tegen iedereen. Beatriz die nonchalant tegen Spartan aan leunde, keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Oh ja, nee heerlijk toch!" sprak ze sarcastisch. "Ik ben benieuwd wat we vandaag krijgen," reageerde Anna fake-enthousiast. "Het zou toch leuk zijn als we nou ijsjes kregen in plaats van moordlustige mannen," iedereen draaide het hoofd naar Raven. Ik barstte in lachen uit. "Raven, jij geweldig mens," sprak ik door mijn lachbui heen. Raven schoot hierdoor ook in de lach en nog geen 3 seconden later waren al mijn meiden in een slappe lachbui verwikkeld. Enigzins abrupt, aangezien we duidelijk niet aan het opletten waren, gingen de hekken open. Direct, verdwenen alle vrolijke gezichten en was er geen lachje meer te bekennen. Mijn oog viel meteen op een beer van een vent, in zijn hand een soort gespiked honkbalknuppel, die met grote passen naar binnen kwam gestapt. "Anna, is dit een kill of no-kill gevecht?" vroeg ik haar peinzend. "No-kill hoezo?" ik keek weer naar die man. Alle andere mannen renden als domme overenthousiaste idioten naar binnen, maar hij liep gefocust. Kalm, met een berekende blik in zijn ogen. Ik slikte, de meiden merkten mijn nervositeit op. "Uh Lex, jij vindt het vast niet erg om die man bij ons weg te houden," sprak Malia na het zien van het opdoemende gevaar. "Succes meiden, maak er wat moois van!" ik keek naar achteren om te zien wie er aan het schreeuwen was en zag Rens aan de andere kant van het hek staan. "Geef me even," sprak ik naar de meiden terwijl ik Spartan omdraaiden. "Ho, wat..-" begon Beatriz. "Lex! Wat ga je doen?!" reageerde Anna direct daarna. Ik galoppeerde terug richting het hek. "Rens, doe Spartan maar terug," beveelde ik terwijl ik van Spartan af sprong. "Wat? Serieus?" hij keek me raar aan terwijl hij signaal gaf het hek omhoog te doen. "Ik wil niet dat hij gewond raakt," was mijn enige reactie. Ik aaide hem nog een keer over zijn hals en overhandigde hem aan een van de stalmeisjes die hem normaal verzorgde. "Weet je het echt zeker?" vroeg Rens nogmaals. Ik knikte. "Iets in mij zegt me dat we vandaag grandioos naar de klote gaan vandaag," was het enige wat ik zei terwijl ik terug naar de meiden keek. Allemaal keken ze me raar aan. Rens opende zijn mond, maar voordat hij iets kon zeggen was ik al weg. "Okay, leggoo!" riep ik naar de meiden terwijl ik een sprint in had gezet richting hen, en de aankomende tegenstanders.
Nog geen 10 minuten later was iedereen bezig met een tegenstander. Ik hield de grote vent nauw in de gaten. Hij was aan het rondkijken, in zijn pad had hij al 2 meiden omgelegd die dom genoeg waren om in de weg te lopen. Zijn oog viel om mij en hij begon te lopen. Ah, dus het is een gerichte actie. Silvano is boos en dit is zijn manier om dat te laten zien. Terwijl ik mijn tegenstander makkelijk tegen de grond werkte keek ik op. Terwijl hij een weg naar me toe baande duwde hij andere mannen aan de kant. Fuck, hij moest echt mij hebben. Ik ademde diep in en uit. De man die ik net op de grond had gewerkt kwam nog een keer omhoog. In de rug pakte hij mijn schouder. Ik rolde mentaal met mijn ogen terwijl ik zijn hand vastpakte, onder hem doordraaide en hem met zijn hand achter zijn rug voorover boog. Een knietje in zijn borst deed hem naar adem happen. Een trap in zijn zak deed hem op de grond instorten. Geërgerd blies ik een pluk haar uit mijn gezicht en draaide om richting de vent. Hij was breed, een bulk spier en massa. Wegrennen gaat waarschijnlijk nauwlijks want hij is waarschijnlijk een sprinter. Geïrriteerd keek ik hem over. Diep litteken op zijn linker schouder, loopt niet zuiver op zijn rechter knie. Ik ademde uit, rolde mijn schouders en knakte mijn nek. Op het grote scherm zag ik dat er op ons werd ingezoomd. Dus hij wil een show, fucking Silvano. Ik trek zijn stembanden eruit als ik dit overleef. Ik bukte voor de inkomende slag en rolde aan de kant. Ik draaide om en haalde uit. Hij ontweek. Hij haalde bovenhands uit, ik wankelde naar achteren. In zijn furie raakte hij uit balans. Ik trapte tegen zijn pols waadoor hij het ding los liet. Ik haalde uit, hij ontweek, nog een uithaal, hij ontweek. Ik keek hem nijdig aan. "Zit het je dwars X? Als je niet kunt winnen?" sprak hij spottend. Zijn gezicht in een grote grijns. Ik brieste een vloek uit, naast mijn adrenaline was ik oprecht bang. De ogen van deze man waren niet menselijk. Hij zag mij als een stuk vlees, een ding wat in zijn weg stond. Er bestond geen empathie of medeleven. "Ik win altijd, soms duurt het gewoon even," bitste ik terug. Met een vlaag aan zelfvertrouwen vloog ik op hem af. Mijn klappen snel, berekend en gericht. Toen ik hem een kras op zijn gezicht bezorgde zette hij een aantal stappen terug. Hij voelde aan zijn gezicht en veegde het bloed weg. Nu ik hem goed bekeek, het was ook gewoon echt een lelijk mens. Zijn vierkante gezicht met een uit verhouding neus, te grote ogen en hij een paar littekens op zijn gezicht gaven hem een psychopatisch uiterlijk. Hij merkte mijn onoplettendheid op en sloeg met lomp geweld mijn zwaard uit mijn hand. De klap op mijn pols was hard genoeg om deze dubbel te laten klappen. Daaropvolgend stapte hij naar voren, mijn reactie te traag en hij raakte me tegen mijn rechter kaak, gelukkig geen voltreffer. De klap was zo hard dat ik mijn tanden voelde klapperen, sterren dansten voor mijn ogen en ik was bang dat ik direct dood zou gaan. Maar adrenaline is een mooi ding. Ik viel achterom, ving mezelf met mijn handen op, maakte een flik-flak waarbij ik hem in zijn gezicht trapte en stond weer recht. Mijn kaak brandde en ik voelde bloed over mijn gezicht lopen. Hij grijnsde alleen maar. "Ik hou er wel van als er pit in zit," de reactie liet me kokhalzen. Gadverdamme. Ik vind het nu echt niet meer leuk, mam, help. Ik had al in de gaten dat we bij de rand van de arena aan waren gekomen en ik had weinig ruimte meer tot de muur. Ik was voor mijn gevoel al een eeuwigheid bezig om hem op zijn schouder of knie te raken. Maar hij was ook minimaal 2 koppen groter dan ik en dit was echt onmogelijk! Hij deed me denken aan Ajax uit de Griekse mythologie. Maar dan zonder de heldendaden. Ik spuugde bloed uit op de grond en keek hem weer over. Vermoeidheid en de daaropvolgende paniek lieten me geconcentreerd achteruit lopen. Hij was zo groot, breed en zo gevaarlijk. Hier kon ik toch niks tegenin brengen. Zijn bovenarm alleen was al zo groot als mijn hoofd! Ik was bij de muur aangekomen. Op het scherm bij de presentator stond een duidelijk klok waarop 1 minuut aangegeven werd voor rang 1 om de arena te verlaten. Fuck. FUCK. Ik keek achter hem langs, de meiden al in een sprint richting ons hek. Beatriz riep mijn naam en Malia wees naar het scherm. Ik moet nu gaan rennen. Ik keek nogmaals achter hem langs naar Beatriz die aan het peilen was of ze me moest komen helpen. En daarbij, zou riskeren het hek niet op tijd te halen. Ik schudde mijn hoofd en keek Ajax aan. "Het was me een waar genoegen," begon ik. Hij grijnsde weer en maakte een beweging om me bij mijn hals vast te pakken. In een schijnbeweging dook ik naar rechts, draaide ik in naar hem toe en gaf hem een klap tegen de onderkant van zijn kaak met de palm van mijn hand. Ik voelde zijn kaken klapperen. In verwarring stapte hij achteruit. En toen begon mijn sprint. Ajax moest zich nog herpakken dus ik had een voorsprong toch? Het zand vloog onder mijn voeten vandaan, mijn ademhaling in haastige teugen en de wind raasde langs mijn oren. Heb je ooit wel eens in een droom geprobeerd te rennen? Dan lijkt het alsog je niet vooruit komt. Dit leek ook zo. Tranen rolde over mijn wangen. De pure angst het enige wat mijn brandende longen nog meer zuurstof naar binnen liet harken. Mijn benen, verzuurd en op de rand van instorten. Ik was zo bang, zo bang dat hij me zou inhalen. Mijn hartslag was over de top, mijn ademhaling uit controle. Ik zag de uitgang, de meiden die daardoor naar binnen renden, zo dichtbij. Niet achterom kijken. Niet achterom kijken! Ik racete met een rotvaart door het hek heen en knalde tegen meerdere personen aan en uiteindelijk tegen Rens. De impact was zo groot dat hij een meter achteruit vloog maar hij kon me opvangen. Ik haalde bijna geen adem en ik kreeg ook geen adem. De zuurstof leek niet aan te slepen, zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Ik hoorde iemand tegen me praten. De persoon waar ik half tegenaan hing. Maar ik hoorde ze niet. Mijn blik gefixeert op het hek. Daarachter de arena. Ajax stond rustig in het midden, hij was nooit achter me aan gerend. Mijn blik verward. Hij grijnsde en begon loom terug te lopen richting de andere kant. Hij wilde dit. Dit was zijn fucking bedoeling geweest. Dat ik bang was, zo bang dat ik niet eens meer helder nadacht. Na 2 minuten was ik op adem en kreeg ik weer alles mee om me heen. De meiden die me vragen stelden, een hand op mijn arm, Rens borst waar tegenaan leunde, de verpleegster die mijn hartslag aan het opmeten was en de andere meiden die binnen kwamen. "Wat de actual fuck."
Wederom: sorry voor de veeeeul te late update, maar jullie houden nog steeds van me <3 Veel leesplezierr!
~Applepie outt
Revistedd