POV Alexis
2 uur 's nachts. Alles duurde lang; van het douchen tot kleding aantrekken en het terug klimmen inde schacht tot het erdoorheen worstelen. Navigeren door het ventilatiesysteem bleek een moeilijkere opgave dan ik had gehoopt. Het duurde zo lang voordat ik wist waar ik heen moest. Het was er gelukkig vergeleken met de afgelopen paar dagen niet onaangenaam. De temperatuur was redelijk warm en ik had wat ruimte om te bewegen. Helaas kreeg ik met vlagen het intens warm en brak het zweet me uit. Tien minuten later had ik het weer ijskoud. Koorts. Kutzooi. Ik was mezelf door de schacht aan het worstelen toen ik een rooster zag. Ik hoorde wat meiden praten aan de andere. "Ik weet het zeker!" een jonge stem, misschien Malia. "Malia, Lex zou dat niet overleven, niemand die daar ooit heen is gegaan heeft dat overleefd," de reactie klonk somber, maar de stem van Beatriz herkende ik uit duizenden. Dat accent vergeet ik nooit meer. Ik grinnikte zacht terwijl tranen mijn ogen vulden. Ik had ze gevonden. Ik keek door het rooster heen in de kamer, het zat links achterin de kamer en er stond een bed voor. De meiden zaten in de woonkamer zo te zien. Malia liep naar de bedden om er een deken vanaf te pakken en liep daarna weer terug de ruimte in. Er groeide een brok in mijn keel waardoor ik niet meer kon praten. "De meid die ze door de gang sleurde zag er ook niet levend uit. Ze zat helemaal onder het bloed..." Malia ging terug op de bank zitten. Ik wachtte even, hopende dat de kracht van mijn stem zich terug vond. Het duizelen van mijn hoofd werkte ook niet mee. "Het is hier echt klote zonder Lex," reageerde Lulu na de stilte. Tranen rolden nu over mijn wangen, wat een schat is het ook. Ik schraapte mijn keel en probeerde te praten. "Meiden? Zijn jullie nou over mij aan het roddelen?" aan de andere kant hoorde ik verbaasde 'Was jij dat?', 'Nee?', 'What the hell?!' reacties. Ik moest weer gniffelen door de emotie heen. "Meiden, zet het linker bed alsjeblieft even opzij," mijn stem kraste door de kamer terwijl de meiden nu ontspoord in de slaapkamer stonden. Met meerdere vloeken werd het bed verschoven en het rooster subtiel gesloopt. "Oh mijn god, ik dacht dat je dood was!" gilde Beatriz terwijl ze me wild knuffelde. Ik schreeuwde het bijna uit van de pijn terwijl ze me snel los liet. "Jezus Christis Lex, wat hebben ze met je gedaan," bracht Raven moeizaam uit. De meiden keken me nu goed aan en het werd ijzig stil. Ik ritste mijn hoodie open om de totaliteit van de ravage bloot te stellen. De meiden vloekte, sloegen handen voor hun mond en keken in medelijden, afschuw en verlies. Tranen rolden weer over mijn wangen terwijl Lulu me inspecteerde. "Malia, pak verband en de thermometer. Triz, haal water. Anna kan jij de bank klaarmaken zodat Lex daar dadelijk kan gaan liggen? Raven, help me haar erheen te dragen," Lulu sprak duidelijk en zette iedereen aan het werk. Ik ademde zwaar in en uit terwijl ze me bekeek. Ze keek naar de blauwe plekken en de rest van de beschadigingen. "Malia breng ook maar naald en draad, deze sneden moet ik hechten," sprak Lulu daarna ook nog zacht. Beatriz gaf me een glas water wat ik gulzig naar binnen gooide terwijl Lulu begon met verbinden en verzorgen. "Misschien een stomme vraag. Maar hoe voel je je?" ze keek me aandachtig aan. Hoe voel ik me? Dat was een bijzondere vraag. "Dood," reageerde ik met een al iets betere stem. Anna, die naast me was komen zitten om mijn hand vast te houden keek me pijnlijk aan. Ik slikte even om mijn keel klaar te maken voor meer praat. "Ik ben echt helemaal kapot. Alles doet eigenlijk zeer," ik glimlachte even. "Ik denk ook dat ik koorts heb, mijn hoofd staat op exploderen," ik praatte rustig verder terwijl Lulu zich klaar maakte om wonden te gaan hechten. Nadat de temperatuur werd opgemeten haalde Lulu een hand door haar haren. "Je temperatuur is 39 graden, dus inderdaad, je hebt koorts," ze liep weg naar de kraan. "Is dat niet gevaarlijk in haar toestand? Als je een flinke klap hebt gehad en koorts?" vroeg Beatriz angstig. "Alexis, heb je een klap op je hoofd gehad?" ze keek me indringend aan. "Lulu, ik heb overal klappen gehad. Mijn hoofd is vast ook aan de beurt geweest," ik grinnikte even bij de opmerking. "Nou je kunt nog lachen, dat is vast een goed teken," sprak Anna nu ook lichtelijk lachend. "Ik ga nu wat dingentjes hechten. Probeer..." ze keek me even moeilijk aan. "Stil te liggen. Anna, Triz, houd haar even rustig vast zodat ze geen plotselinge bewegingen maakt," ik keek naar de meiden en lachte weer. "Lulu, al zou ik me willen bewegen gaat dat nog niet eens," ze glimlachte terwijl ze haar naald pakte. "Gelukkig, dan voel je hier ook niks van," ze grinnikte terwijl ik de pijn van de naald voelde als een verdoofde prik.
"Hoe is het hier verder?" Blijkbaar was het een pijnlijke vraag die niemand wilde beantwoorden. Lulu liep weg met haar spulletjes terwijl ik wat rechter ging zitten. Iedereen bleef stil en ineens waren voeten en handen heel interessant om naar te kijken. "Meiden?" ik keek ze een voor een aan. "De begeleiders hebben, soort van de macht teruggenomen. Euhm, als je niet op let wordt je gewoon zo meegenomen en dan..." Anna's stem viel weg. Ik ademde een keer diep in en uit. "Het is erg Lex..." Beatriz troostte Anna. Woede welde op ergens in een plek diep van binnen. Wakker genoeg om het te voelen, maar verdoofd waardoor het geen overhand kon nemen. "Het wordt tijd dat we iets gaan doen. We hebben een plan nodig om hier weg te komen, " ik keek de meiden aan. Duidelijk dat de vechtlust om hier weg te komen, in mijn afwezigheid was weggezakt. "Eerst moet je herstellen Lex," sprak Lulu zacht. "Eens, en daarbij is volgens mij elke man in dit hellegat naar je op zoek," ik humde haar gelijk. "Malia, kan je de blauw printen pakken?" Malia, had stil op de bank tegenover me gezeten maar pakte nu de kaarten onder een van de matrassen vandaan. "Hebben jullie nog een bom kunnen plaatsen, ergens?" Iedereen schudde nee. "Okay, maakt niet uit, is niet erg, " ik ademde uit. Dit doel liet mijn pijn ietwat naar de achtergrond zakken. Het idee van een plan liet me zelfs nog meer omhoog komen. "De komende tijd gaan we mee in hun spel, vertrouwen winnen, acteren, doen alsof we overal mee in gaan," ik keek de meiden aan, het vuur was nog niet terug in hun ogen. "We moeten op een aantal cruciale plekken komen en dat lukt niet zonder sleutels of een code of pasje," ik legde het rustig uit. Meer voor mezelf dan voor de meiden om me heen. "Probeer dicht genoeg bij een begeleider in de buurt te komen om z'n sleutels te jatten. Zo moeten we het gaan doen, dat is ons plan," ze keken me knikkend aan, twijfelend, zonder vertrouwen en geloof. "Ik snap het. Het is hel. Maar ik ben net uit de diepste put terug omhoog gekropen omdat ik niet klaar ben met deze gasten. Omdat ik naar huis wil," ik keek de meiden een voor een aan. Zoekend naar die vonk van hoop. Anna was de eerste die weer terug leek te komen. "Ik vertrouw je Lex, en je bent echt een bad-bitch om het nu al weer over escapades te hebben. Maar eerst moet je je kracht terug krijgen. We hebben niks aan je als je half dood bent," ze sprak de laatste zin uit met een knipoog waardoor ik moest grinniken. De meiden lachten mee. "Okay, ik blijf de komende dagen in de schachten, begeleiders ontwijken. Ik ben in geen positie om nu een gevecht aan te gaan," de meiden knikte instemmend. "Wij kunnen wel wat eten voor je mee smokkelen en 99 voor je halen. We hebben je zo snel mogelijk nodig Lex. Al moet ik dat wondermiddel uit Silvano's prive voorraad halen, jij krijgt die injecties," sprak Beatriz nu, moedig. Malia knikte enthousiast. Ik knikte, blij dat mijn meiden hun hoop niet hadden verloren. Verder werd er die avond nog wat gepraat over de afgelopen weken en na nog een lange tijd probeerde iedereen te gaan slapen. En voor de eerste keer sinds dagen, sliep ik. Zelfs zonder doodangst.
~ Volgende ochtend
Het was zeven uur, te vroeg voor etenstijd. De meiden waren al vroeg wakker om me te wakker te maken, helpen met opstaan en vooral om mij op tijd te verbergen. Terug de schacht in ging na een paniekaanval best soepel. "Doei Lex, see ya 'round!" Raven tikte een keer tegen het rooster en liep toen achter de rest aan. Ik blies haar een handkusje toe en kroop door de gangen heen richting de eetzaal. Ik had vanochtend de kaarten bekeken en het ging opzich best goed met de weg vinden. Er kwamen zes rooster uit in de eetzaal. Twee links, twee rechts, een bij de kopse kant waar Silvano vaak zat en nog een bij de hoofddeuren. Ik kwam uit aan de rechter kant, op een hoogte van ongeveer 7 meter. Ik keek de zaal rond. De meiden waren stil en sommige bewogen zelfs nauwlijks. De begeleiders daarentegen waren luidruchtig. Woede waaide weer in me op, gevolgd door stekende hoofdpijn en een hitteaanval. Een dag. Een dag moest ik overleven. Als Beatriz 99 voor me mee kon nemen vanavond dan was het zo voorbij. Komaan King, ik kan dit. Ik keek nog een keer naar de zaal. Dit was niet waarvoor ik die hel had overleefd. De mannen hadden gewoon alles overgenomen. Meiden haalde eten voor ze, en als ze iets niet goed deden werden ze geslagen. Ik bedoel het was erg toen ik er was, maar dit is nog veel erger. Ik wilde ze laten weten dat ik er was. Dat ik voor ze op kwam en ze kwam helpen. Maar het enige wat ik nu kon doen was half dood in een schacht liggen. Dus al hoofdschuddend, draaide ik om, weg van het bekende tafereel.
Het doel was om twee bommen te plaatsen. Het waren zwarte doosjes ongeveer zo groot als een etui. Blijkbaar bestaan deze dingen uit spul wat heel snel opblaast, dus had ik de instructie meegekregen om ze niet op een warme plek te leggen. De eerste bestemming was een opslagruimte. Het rooster zat onderaan dus ik kon juichen toen ik niet naar beneden hoefde te springen. Kruipen door deze schachten was al een opgave, laat staan mijn lichaam daadwerkelijk gebruiken. Ik strompelde door de ruimte heen, camera's waren hier gelukkig geen ding. Het was redelijk donker aangezien de lichtknop aan de andere kant zat, maar ik had hier vaak genoeg spullen gehaald om te weten wat waar stond. Bovenop de grote kast leek me een goede plek. Niemand die daar ging kijken. Kast opgeklommen, ding neer gepleurd, naar beneden getieft en stilletjes weer richting m'n rooster gestrompeld. In werkelijkheid duurde het langer dan deze uitleg, als je lichaam niet meewerkt is een kast opklimmen niet echt super tof... Plots sprongen de lichten aan. Oh fuck. "Als jij rechts papier pakt dan pak ik links de doos wel," een mannelijke stem vulde de ruimte. Ik keek naar de rechter kant bij m'n rooster waar papier stond en aan de andere kant waar meerdere dozen stonden. Oh shit, oh shit, oh shit. Ik keek om me heen. Okay, fuck it, gewoon dat rooster in, maakt niet uit, gewoon doen. Ik gooide eerst m'n benen naar binnen en trok toen het rooster achter me dicht. Ik hoorde de twee mannen nog steeds praten. Ik klikte het rooster zo zacht mogelijk dicht maar metaal op metaal, wat wil je anders dan een kutgeluid? "Wat was dat?" het gepraat stopte terwijl ik binnensmond vloekte. Ik deed een hand voor m'n mond. Ik probeerde heel stil terug te schuiven. BAM! Het rooster viel naar beneden. Ik schoof snel de linker gang in en bleef erachter zitten. "Hoe komt dit nou weer los?" Tranen vulde mijn ogen terwijl de mannen dichterbij kwamen. Alsjeblieft, loop gewoon weg. Iemand keek de gang in. Ik kon de aanwezigheid voelen. Hij bleef rondkijken en ik voelde zweet over mijn rug lopen. "Boeiend laat gewoon, niet mijn taak," Buurrppp! Ik sloot mijn ogen terwijl ik alle goden op deze aardbol vervloekte. Mijn maag knorde. Hard. Het gebrek aan eten was dus blijkbaar een groter probleem dan ik dacht. "Gast, liet je nou een scheet?!" riep de een spottend uit naar de ander. "Nee, doe fucking normaal! Dat was jij, smeerlap!" De stemmen stierven weg in gelach en ik durfde weer te ademen. Trillend. Holy shit.
De volgende bom moest in de begeleiders badkamer geplaatst worden. Waarvan ik dacht dat dat dus echt fucking moeilijk zou gaan zijn, bleek dat dus totaal niet. Het rooster hing boven de wc's waardoor ik via de stalling omlaag en omhoog kon kruipen. "Godver," Dat fucking rooster ging niet los. Okay, iets meer kracht. Ik sla er wel een keer tegenaan... KLENG! Okay, nu ligt 'ie op de grond. Mijn tenen krulde bij het geluid van de klap, de echo dreunde door in mijn pijnlijke hoofd. Fuck. Er was gelukkig niemand en ook niemand die kwam kijken. Ik legde het doosje bovenop een richel bij de douches, ver naar achter geduwd in de schaduw. Zou niemand zien. Ik ging terug naar m'n rooster, plaatste het zo goed mogelijk terug en kroop terug richting onze kamer. Ik tikte tegen het rooster en vond Malia op bed. Ze stak haar hoofd onder het bed door terwijl ze erop bleef zitten en keek glimlachend naar het rooster. "Hi Lex!" De rest van de sqaud zat in de andere kamer op de banken te praten. Ze haalde het bed weg, haalde me uit de schacht en bracht me naar de banken. "Hee Lexie! Ik heb eten voor je!" Anna gaf me wat broodjes aan en trok me in een hele voorzichtige omhelzing. "Ohh thanks babe, je bent een held!" bracht ik gelukkig uit. "En ik heb een shotje voor je klaar staan," ik keek om en zag Beatriz met een naald in haar handen op bij de wasbak staan. "Wie heb jij een blowie gegeven om een naald met 99 mee te krijgen?" grinnikte ik. Beatriz lachte hardop en gaf de naald aan Lulu. "Ach, ik heb zo mijn talenten," ze knipooge en ging rustig op de andere bank zitten. "Okay Lex, dit is echt een hyper shot, dus je gaat waarschijnlijk meteen out, onder andere van de pijn," ze keek me aan met een onrustige blik. "Niet mijn eerste keer. Ik weet wat er komen gaat. Steek 'm er maar in," ik knipoogde en lachte naar Anna die zenuwachtig achter Lulu stond. De naaldenprik was een verdoofde pijn ver in mijn achterhoofd. "Probeer te slapen Lex," reageerde Lulu nog voordat mijn lichaam zich in een staat van pijn, ellende en onbewustzijn bevond.
Ik verdien een applaus, ik heb gewoon op tijd geupdate, upgedate, updatge... Idgaf. Voor de peeps die volgende week tentames hebben, may the odds be ever in your favor. *Whistels away*
~ApplePie outt
Revisiteeed