"Dat meen je niet?!" riep Beatriz verontwaardigd maar tegelijkertijd enthousiast uit. De meiden die achtergebleven waren nadat Alexis een gok had gewaagd om te ontsnappen werden achterin een bus gegooid en waren nu Anna aan het uithoren. "Ik maak geen grapje! Alexis is door de achterdeur ontsnapt en is toen de bossen in gerend. Ik zag haar rennen en heb haar nog zo goed als mogelijk geprobeerd te dekken!" sprak Anna glimlachend. "Ik hoop maar dat ze niet gepakt wordt, wie weet wat ze met haar doen als ze haar vinden," sprak Malia terwijl ze over haar pijnlijke voeten wreef . "Die hakken...." mompelde ze zuchtend. "Ze hebben al lang door dat ze weg is, ik hoor ze praten," Raven zat met haar oor tegen de wand van de bus gedrukt. De wand die tussen de cabine en de meiden in gevestigd zat om zo de meiden van de begeleiders te scheiden. "Ze hebben wel wat meer nodig om haar nou te vangen, het is nacht en Lex heeft een goeie conditie!" reageerde Lulu lachend. Beatriz lachte en keek door een kiertje naar buiten. Daar ergens rende Alexis, alleen, zonder hulpmiddelen en geen idee wat er komen gaat. "Komaan Lex... " fluisterde ze zacht. "Je hebt dit."
Na een uur werden de deuren open gedaan en moesten de meiden uitstappen. Ze kenden de procedure maar al te goed. Uitstappen, wachten, lift in en naar beneden. Terug het gat in, waar ze al deze tijd al hadden gezeten. "Is de zesdee al gepakt?" bromde een van de begeleiders. Beatriz keek op naar een van de mannen die de meiden richting de lift begeleidde. "Pfff, met gemak!" Anna en Beatriz keken elkaar aan. Zenuwen af te lezen in hun gezichten. "We hebben Zack achter haar aangestuurd om d'r terug te halen. Hij doet net alsof hij haar de weg naar de stad laat zien terwijl hij haar gewoon terug lokt naar de arena," de man lachte hardop. "Tuurlijk, kind is naïef als iets. Die hebben ze zo weer terug," beaamde de andere man. Beatriz' gezicht vertrok, ze werd misselijk en stopte met lopen. "HE! Loop door! Wil je soms een pak slaag!?" De man die net nog hardop lachte kwam nu met grote passen op haar af gelopen. Zijn stem galmde door de nacht. Ze moest iets doen, iets doen om Alexis te waarschuwen. Tijd hadden ze niet, noch de energie of kansen om achter haar aan te gaan. "Ben je doof?!" schreeuwde de man weer. Beatriz keek op. De echo. De echo zou haar heel misschien kunnen bereiken. Dat was het enige wat Beatriz kon bedenken om haar vriendin te redden. "ALEXIS! Ren! Vertrouw Zack niet! REN!" Een harde klap liet haar in elkaar zakken en naar adem happen, tranen sprongen in haar ogen terwijl ze hoestend haar adem zocht. De andere meiden begonnen te protesteren, maar de andere man snoerde ze al snel de mond met een simpel gebaar van zijn pistool. Door de andere man werd Beatriz wild overeind getrokken en richting de lift gesleept. "LEX! Ren! Ga weg hier! Vertrouw Zack niet!" nu begon Anna toch te schreeuwen. Al gauw werd het voor alle meiden duidelijk wat er aan de hand was. Iedereen begon te schreeuwen en te roepen. Op hetzelfde moment kwamen er meer begeleiders aan die zo de meiden overwonnen en iedereen afvoerden. Schreeuwend, trappend, bijtend. Alles om maar een kleine fractie van hoop te hebben dat Alexis het zou horen. Dat ze de andere kant op zou rennen. Dat ze haar squad zou komen redden wanneer ze dat kon. Maar voor nu werden de meiden bont en blauw geslagen en hierna wild in de doucheruimte gedumpt. "Dit is zo erg! Dit is echt heel heel erg!" huilde Anna hardop, de tranen stroomden over haar wangen. "We kunnen niks doen Anna..." Lulu keek haar met waterige ogen aan. "Ze gaan haar vermoorden voor wat ze heeft geprobeerd," reageerde Anna in paniek. "En ik heb haar geholpen! Ik heb het laten gebeuren!" schreeuwde ze hysterisch uit. Huilend, schreeuwend, alles kapot slaand wat haar in de weg stond. De meiden probeerde haar te kalmeren, haar te vertellen dat het goed zou komen. Maar niemand wist wat er ging gebeuren. Of juist wel, en dat maakten de meiden nog banger. Nadat ieder zich had kunnen opfrissen liepen de meiden gebroken naar de kamer, gooiden zichzelf op de banken en zaten in stilte. Zo zaten ze een paar uur, wachtend... Hopend op een wonder. "Geen Lex..." Beatriz keek Lulu aan. "Kom, laten we maar gaan slapen, we horen morgen hopelijk meer," opperde Beatriz moedig. Maar iedereen wist dat niemand oprecht ging slapen. Vermoeid kroop iedereen in bed. Sommige huilde stil, terwijl anderen hoopten op nog een teken dat het goed zou komen.
De volgende ochtend begon zoals elke andere ochtend, dezelfde routine. Alleen nu zonder Alexis en iedereen leek haar aanwezigheid te missen. Veel meiden uit andere rangen vroegen aan Beatriz of Anna waar ze was. Wat een goede vraag was aangezien de meiden het zelf ook niet wisten. Een aantal dagen gingen zelfs voorbij, met nog steeds geen nieuws van Alexis. En de sfeer werd grimmiger. De meiden werden stil en de begeleiders begonnen het kleine beetje respect wat ze hadden voor alle meiden in het Gat te verliezen. Als er niet werd opgelet kon je zo een kamer ingesleurd worden, waarnaar er alleen maar geschreeuw klonk. Het Gat werd weer een echte hel. En dan Spartan, de jonge hengst die onder Alexis bewind een ster in de arena was. Nu met moeite, een donderde geest in het Gat. De meiden konden hem met moeite in de arena krijgen om hem zijn benen te laten strekken, en verder beet en sloeg hij naar iedereen die te dicht bij kwam. "Dit duurt te lang! Alles gaat naar de klote!" schreeuwde Raven uit terwijl ze geïrriteerd een bokshandschoen weg smeet. "Als ze haar hadden gevangen hadden ze d'r toch al lang weer hier gedumpt?" vroeg Lulu twijfelend. "Of niet..." reageerde Beatriz nadenkend. "Triz!" ze stonden op terwijl Malia naar ze toe kwam gerend. Haar gezicht stond diep ongerust en ze was wit weggetrokken. "Het is Alexis!"
POV Alexis
Bloed. Overal lag bloed. Wat een teringzooi. Ik spuugde de inhoud in mijn mond uit op de grond. Ah, nog meer bloed. Of kots. Een van de twee of beide. Bij de gedachte alleen al kokhalsde ik weer. En bij de gedachte aan dat de mannen weer terug zouden komen keerde mijn maag zich weer om. Ik had al even een tijd op de grond gelegen om bij te komen. Terwijl ik met heel veel moeite op stond, leunde ik tegen de koude wand aan voor steun. Knipperend om mijn beeld weer helder te krijgen keek ik naar de deur die nog steeds gesloten was. Ik heb geen idee hoe lang ik al in deze cel zit, maar het voelde als weken. Ik heb geen idee hoe ik nog overeind sta maar het voelde alsof alles in mij kapot was. En ik heb geen idee of ik zo ga flauwvallen want er ligt hier zoveel bloed dat ik niet weet of er nog wel wat in mijn lijf zit. Ik nam een grote hap adem, rillerig en ik begon te hoesten. "Bravo X, alweer opgestaan?" galmde de stem door de ruimte. Ik schudde m'n hoofd en keek naar de camera bovenaan in de rechter hoek. "Tut-tut, niet zo boos kijken we hebben ons nog ingehouden," reageerde de stem sarcastisch. Traag stak ik m'n middelvinger op en gooide een bord wat in de hoek stond naar de camera. Ik glimlachte kort toen het ook nog eens raak was. "Moet je me maar geen eten geven," lachte ik grimmig. Deze lach verdween nadat de pijn van de beweging door mijn lichaam schokte. "Kutwijf," de geïrriteerde stem was het beste wat ik te horen kreeg. Ik zakte terug op de grond en ging zo rustig mogelijk zitten. "Haal me hieruit," sprak ik zachtjes tegen de duisternis.
Hijgend zat ik tegen een muur. Binnen en buiten bewustzijn vallend. Mijn oren waren aan het suizen en ik voelde mijn handen niet. Ik probeerde vuisten te maken en weer los te laten. Vuist, en weer los. Vuist, en weer los... Langzaam maar zeker word ik gek hier. De afgelopen paar dagen, weken, het leek wel eeuwen te duren, kwamen er op random momenten begeleiders binnen in de kamer om mij in elkaar te raggen. Het geluk van een kleine kamer is dat er maar twee man binnen past, anders zou ik letterlijk en figuurlijk genaaid zijn. De temperatuur in de kamer was zo koud dat ik constant aan het rillen was, ik had nog steeds dezelfde kleding aan. Niks wat ook maar een beetje iets bedekte. Daarbij, was alles al meedere keren kapot gescheurd... Het eten wat gebracht werd was zo karig dat ik er nauwlijks van kon leven. Ik merkte al aan mijn lichaam dat ik was afgevallen en daarbij voelde ik me verdoofd. Veel tegen de begeleiders in brengen kon ik niet. Het was simpelweg doorstaan wat ze met me deden. Bij de gedachte hieraan vertrok mijn gezicht, tranen welde op en mijn keel sloeg dicht. Ik wreef over mijn gezicht, hopend dat ik de tranen terug naar binnen kon vegen. "Ik wil niet meer," fluisterde ik tegen het niets. Daarnaast speelde mijn claustrofobie ook nog een rol. Soms raakte ik zo erg in paniek dat ik schreeuwend flauw viel. De contstante hoofdpijn liet me voelen alsof ik hoge koorts had. Maar dat kon ook komen door de ondervoeding of de pijn. De cel was zo donker dat je praktisch niets kon zien. De muren waren bekrast door mijn nagels en de deur zat onder het bloed. Dat wist ik omdat ik in het begin heb geprobeerd deze open te slaan. En hierna nog vaker had geprobeerd erdoorheen te beuken. Wat erg dom was aangezien ik maar een klein Alexisje ben en niet door een eikenhouten deur heen kan slaan. "Waarom," sprak ik zacht, mijn stem meer een gekras in het donker, trillerig. Zwak. Ik weet niet hoelang ik dit nog ga volhouden... De enige troost die ik had was dat het zeker ooit ging op houden. Of ik dood bloedde, of stierf aan de honger. Ooit hield het op en ik betrapte mezelf erop dat ik niet kon wachten tot die dag. Ik sloef mijn handen om mijn knieën heen. Mijn lichaam schokte bij elke traan die uit mijn ogen ontsnapte. Dood. Het klonk nu als een hemelse rust waar ik naar verlangde. Dat er een eind kwam aan de pijn, het lijden, aan het vechten. Ik zou kunnen dromen over thuis, over mijn familie, de bossen, mijn vrienden en mijn dieren. Een zwakke glimlach sierde mijn gezicht terwijl ik mijn armen nog steviger om me heen krulde.
Na een tijd viel in een van de betere slapen. Het leek lang te zijn geweest, maar alle perceptie van tijd was ik ondertussen verloren. Ik had gedroomd over thuis, over mijn vader en moeder en over hoe ze trots op me waren dat ik bleef vechten en dat het allemaal snel voorbij zou zijn. Het gaf me wat moed. Een sprankje hoop kwam in me op dat het misschien wel over zou kunnen zijn. Maar de deur ging weer open. Tranen vulde mijn ogen en ik keek wanhopig naar de drie mannen die in de deuropening stonden. Ik was gestopt met praten. De mannen leken het zonder gescheeuw allemaal minder amusant te vinden. "X-je, vandaag mag je mee!" sprak er een. Geen flauw idee wie het was, maar ik wenste hem dood. De meeste begeleiders kende ik onderhand wel, maar ik kon met moeite mijn ogen open houden, laat staan een gezicht herkennen. Voordat ik het goed en wel doorhad werd ik vastgepakt en naar buiten gesleurd. Het licht deed zoveel pijn aan mijn ogen dat ik ze stevig dicht had geknepen. Maar door mijn nieuwschierigheid probeerde ik toch door mijn wimpers heen te kijken. Ik werd hierheen gesleurd met bloederige voeten en ik werd weggesleurd met bloederige voeten, bedacht ik me toen ik het spoor zag wat ik achter liet. Ik keek voor zover als mogelijk om me heen maar na even was ik uitgeput. Mijn hoofd hing slap naar de grond. Focussen op de tegels, mijn bloederige lichaam en de voetstappen. Nog steeds leek ik soms buiten bewustzijn te vallen. Alles gebeurde in een waas. Het leven hier was er niet op voorruit gegaan. Er liepen geen meiden door de gangen, er klonk geschreeuw uit verschillende kamers en het was compleet verlaten. Een paar minuten later kwamen we aan bij de eetzaal. Alleen maar begeleiders. Geen meiden. Ik werd verder naar binnen gesleept en op een stoel gezet. De twee begeleiders moesten me gebalanceerd op de stoel zetten zodat ik niet meteen omviel. Maar de beweging en de temperatuur deed de warmte terugkeren naar mijn stijve ledematen. Ik hoorde stemmen, gedempt, maar hield mijn hoofd omlaag. "Holy shit," hoorde ik om me heen. Een paar begeleiders stonden op en andere kwamen naar me toe gelopen. Sommige lachten maar de meerderheid keek in schok. "Daar is niks meer van over," sprak een jongen links van me. "Dit is niks meer waard, zonde," reageerde een ander aan de rechterkant. "Wat the fuck is er met d'r gezicht gebeurd?" lachte iemand verderop. "Daar ga ik niet bovenop hoor," de stem klonk ver weg. "Gadver is dit allemaal bloed?" op die stem bewoog ik mijn hoofd rustig omhoog. Iets, nauwlijks te zien. "Wacht, is dit... Is dit dat project van Silvano? Project X?" sprak iemand die nu dichterbij kwam gelopen. "Wat ervan over is," reageerde een van de mannen die me hierheen had gesleept. "Dus ze heeft het overleefd?" sprak de jongen in ongeloof. Als mijn hoofd niet zou exploderen bij elke beweiging die ik maakte zou ik mijn ogen rollen. "Nauwlijks," kraste mijn stem zacht door de hal. Toen ik op keek zag ik dat er veel ongemak was in de gezichten van de jongens. Ongeloof, afschuw, zelfs medelijden. Ik gaf geen fuck, ik wilde weten wat zij van mij wilde. "Dus, het spreekt weer," grijnsde een van mijn dagelijkse aanvallers grijnzend. Ik keek hem verveeld aan. Hij slikte even toen hij me in mijn ogen aankeek, zijn ogen scannend over mijn gezicht. "We krijgen je wel weer aan het praten," hij sprak minder zelfverzekerd dan eerst en draaide zich snel weg. Van mij, bedacht ik me. Ik verzamelde elk stukje kracht en moed dat ik nog kon vinden in mijn lichaam. Het is nu of nooit. Ik stond rillerig op, vasthoudend aan de stoel. Mijn ogen konden zich weer redelijk focussen waardoor ik nu enigsinds om me heen kon kijken. Alle mannen die voor me stonden keken met grote ogen. Ze wisten het. Dat dit niet oke was, dat ik bijna dood was, dat ik nog maar net in leven bleek te zijn. Een aantal jongens wende hun ogen af of keken ineens erg geïnteresseerd naar een telefoon of iets op hun shirt. Eerst laten ze me dit doorstaan, en vervolgens kunnen ze me niet eens aankijken? Woede welde in me op. Afval. Stuk voor stuk. Ik zou ze moeten slachten. Allemaal, niemand van hen verdiend het om te leven. "Misschien," sprak ik zacht. De begeleider keek me vuil aan. Ik had een plan, het was onwaarschijnlijk dat het ging lukken, maar ik kon het proberen. Ik draaide mijn hoofd naar de zijkant en krakte mijn nek. Ik bleef dit doen terwijl ik schokkende bewegingen maakte met mijn lichaam. Ik begon zachtjes te lachen, wat nog steeds meer leek op gekras. "What the fuck?!" stamelde een van de jongens. Ik keek op en begon nu hysterisch te lachen terwijl ik voorzichtig terug naar achteren schuifelde. De jongens daarentegen bewogen terug, duidelijk ontdaan van mijn gedrag. Ik gorgelde, kraakte en maakte misselijke geluiden waardoor sommige hun hoofden afwenden en anderen voor medische hulp riepen. Ik was ondertussen bij de deuren aangekomen en ik bedacht me, dit is het moment. Ik draaide abrupt om en sprintte de zaal uit. "Godverdomme!"
Pijn. Zo. Veel. Pijn. Mijn benen werkte me tegen, mijn longen leken door mijn borstkas naar buiten te branden en mijn hoofd leek te exploderen. Maar het getier liet ik achter me. Ik rende wild door de gangen. Ik botste tegen muren aan terwijl ik strompelend door vocht naar een bepaalde deur. Ik was een wrak wat betekende dat ik slim moest spelen. Ik rende een voorraadkast in en bedankte mijn geheuden. Ventilatieschacht. Ik veegde snel mijn handen af aan een van de doekjes in het rek en plukte het rooster open, de schroeven had ik er lang geleden al uitgedraaid. Ik wist dat ik deze uitweg ooit nodig zou gaan hebben. Met veel moeite kroop ik de ventilatieschacht in, poetste het bloed wat me zou verraaden weg en plaatste het rooster terug. Ik was niet super breed en de schacht was niet super small, dit omdat er logischerwijs veel zuurstof nodig is omdat we onder de grond zitten, dus ik kon me makkelijk bewegen. "Waar is ze?! Vind haar godverdomme!" De voetstappen kwamen dichterbij waardoor ik mijn adem inhield. Ik keek naar de deurknop. De voetstappen galmden door. Ik keek nog steeds naar de deurknop. Deze begon nu te draaien, langzaam. Ik begon controleloos te rillen. Een plotselinge klap deed de persoon aan de andere kant van de deur omdraaien. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond terwijl ik paniekerig begon te ademen. Tranen stroomde over mijn wangen. De kleine ventilatieschacht leek kleiner en kleiner te worden. Een stekende hoofdpijn liet me piepen van de pijn en daarna, duisternis.
Ik opende mijn ogen, het metaal van de ventilatieschacht plakte tegen mijn wang terwijl ik rustig adem haalde. Kreunend kwam ik overeind. Mijn hoofd voelde alsof het ging exploderen. Ik heb shit nodig. Kleren, water, medicijn. Iets. Ik kroop door de schacht heen wat voelde als uren voordat ik bij de badkamer uitkwam. Ik wachtte totdat iedereen weg was, ik kon een meid uit een lage rang die indruk wil maken op een begeleider door te snitchen, niet gebruiken. Ik sprong/viel naar beneden en kreunde bij de landing. De klok in de badkamer stond op kwart over 10, niemand zou nu nog binnenkomen. Ik strompelde naar de douches en nam een handdoek mee. Ik had al een tijd geleden de camera's hier kapot geslagen en zag tot mijn verbazing dat ze nog steeds kapot waren. Ik steunde op de spoelbak totdat ik mezelf semi rechtop had gezet. Bij het beeld wat ik zag in de spiegel piepte ik kort, het zou een schreeuw zijn geweest als mijn keel niet opgezwollen en naar de klote was. Maar het beeld in de spiegel kwam regelrecht uit een horrorfilm. Mijn haar was rood en smerig. Mijn huid zat onder de intense bloeduitstortingen, blauwe plekken, bloedresten, vuil, kots en allerlei misselijkmakende dingen. Klonten opgedroogde bloed hingen in mijn wimpers en wenkbrauwen en mijn lippen waren gebarsten. Tranen rolde over mijn wangen terwijl ik mezelf bestudeerde in de spiegel. Mijn ademhaling begon weer op hol te slaan bij het idee dat dit nooit meer goed ging komen. "Geen tijd voor paniek. Geen tijd voor emotie. Je bent hier met een reden," sprak ik mezelf toe. Vlug keek ik weg en strompelde naar de douche. De stralen die mijn huid raakten deden pijn. En ik piepte met mijn hand voor mijn mond geslagen. De vloer kleurde al gauw rood en het duurde een uren om alle zooi van me af te wassen. Vaak moest ik een pauze nemen omdat mijn lichaam de pijn niet aankon. Alle wonden waste ik nog twee keer extra met desinfectiemiddel en zo nu en dan danste er zwarte vlekken voor mijn ogen. Onder een douche van bijna 40 graden rilde ik nog steeds. Koort, dat was het sowieso. Ik had mezelf afgedroogd en ondertussen ondergoed aangetrokken. Ik keek in de spiegel en sloeg een hand voor mijn mond. Mijn gezicht was compleet ingevallen, mijn sleutelbenen lagen abnormaal hoog aan de oppevlakte en ik kon mijn ribben tellen. Mijn spiermassa was duidelijk veel afgenomen maar zat er nog wel, ik kon de blokjes op mijn buik tellen omdat er gewoon geen vet meer te bekennen was. Meerdere blauw-paarse, grote en kleine vlekken sierde mijn bovenlijf, een aantal ribben zijn gekneusd, op mijn armen bevonden zich schaaf- en snijwonden tot op het bot toe. Hetzelfde voor mijn benen. Ik herkende deze persoon in de spiegel niet, ik had geen idee wie er terug staarde in de reflectie. Een hersenspinsel van wie ooit Alexis King was. Aan de buitenkant zag het er allemaal niet uit en ik gokte dat het van binnen alleen nog maar ellendiger zou zijn. Met een diepe zucht en een vloek bewoog ik weg van de spiegel Ik trok een short aan, want lange broeken kennen ze hier niet, dikke sokken en nog mijn hoodie, die hier blijkbaar al die tijd heeft gelegen. Ik klom terug in de schacht, via de stallingen van de wc en plaatste het rooster terug. Nieuw doel, het rooster wat uitkomt in onze kamer vinden.
Hot damn. Dat was me 'n chappie. Wat vind gullie d'r van? Als er opmerking zijn of requests ofzo lemme know! Wss leest niemand dit maar I don't giva fuckk :D
Deze is wel echt bad shit crazy revisited, woopwoooop. Beetje gory allemaal.... Sorry not sorry xoxo.
~ApplePie outt