Yukarı cıktıgımda aklımdaki o düsünceleri hemen sildim. O sadece bir anlik soylediye kendimi inandırmaya ve beynimin içindeki soruları dindirmeye çalışıyordum. Arkamda bir dokunuş hissettiğimde ellerimle uğraşmayı kesip ani hareketle arkamı döndüm. Karşımda duran Kayahan ile az önce susturduğum sorular içimde daha da yankılanmaya başlamıştı.
" O çocuk sana daha öncede bulaştı mı?!" Diye bağırınca bende sinirlenmiştim. O kimdi de bana bağırıyordu.
"Evet ama bundan sanane! Sen kimsin?!" Diyince Kayahan bunu beklemiyor olacak ki yüzü hafif şaşkın bir ifadeye büründü. Bu halı içimden anırmama sebep olsada dısarı yansıtmamıştım tabiki.
" Ben senin kocanım canım. Tamda birkac dakika önce oldum hemde. " derken sırıtması benim sinirlerimin yerle bir olmasına sebep olmuştu. Disleri de güzelmis bu arada. Yabi sırf gördüm ondan sey ettim. Neyse.
"Kes be kes. Neyse. Ben eve gidiyorum. " diyip tam arkamı dönmüstümki beni kayahana ceviren bir el gitmeme engel oldu. Kayahana dönünce kolumu çekmeye çalıştım. Ama çalıştım. Sadece yani.
"Hicbir yere gidemezsiniz bayan inat. Seni eve ben bırakıyorum. O pislik herifi öldürmediysem tek nedeni daha yeni evlendigim eşimi hapise girip yanliz bırakmayayım diye." Kayahan bunları derken aynı zamanda beni arabasına doğru yonlendiriyordu.
"Ben kendim gidebilirim Kayahan gerçekten. "
"Artık eşimsen sana bilmen gereken ilk huyumu söylemek isterim.." beni kendine çevirip aynı zamanda tam gözlerimin içine bakarak devam etti.
"Söylediğim söze karşı çıkılmasından nefret ederim." Diyip tebessümle bana baktı. Dislerine bakıp gozlerimi üzerinden çektim. Şöförün yabındaki koltuğa oturup onunda binmesini bekledim bu arada da büsranın bana attığı 94 mesajın bildirimlerini sildim.
Kayahan da arabaya binip bekledi. Bekliyorduk. 5 dakikadan sonra ona döndüm. 'Eee' der gibi ona baktım.
"Heralde nerede oturduğunu bilmiyorum. Bunu tahmin edecek kadar zeki de değilim canım. " diyince tabii ya dedim icimden. Cocuk nerde oturdugumu nerden bilecek. Salak mekselina.
"Sey.. pardon. Düsünemedim. Sen sur ben tarif ederim sana. " dedigimde başını sallayıp arabayla ilerledik. Sessiz yolculuğumuz başlamıştı.
⏲⏲⏲⏲⏲⏲⏲
Evimizin önüne geldigimizde konuştum.
"Dur. Işte burası." Dediğimde durduk. Ben arabadan inip doğruca eve yurüdüm. Arkamdan gelen korna sesiyle urksemde belli etmeden arkamı döndüm. Biraz aşagıya egilip camdan bana bakan Kayahanla karşılaştım.
" ee kocana bir güle güle yok mu yani?"
"Güle güle bay gıcık. Şimdi bedeninizi ve arabanizı lütfen evimin önünden alın."dedim hafif alaylı sesimle. Ya da kısaca bok sesimle. Alayli olmaliydı.. neyse kapat konuyu.
"Pekâlâ. Iyi günler karıcığım. Bende göbek atmıyorum burda oldugum için. Size de aynı sekilde. Zorunluluk diyelim." Dedi ve asfaltı öttürerek evin önünden hizla uzaklaştı. Son cümlesi beni kırmıştı ama boşver dedim içimden. Ne düşünmüştüm bana aşık olduğunu falan mı? Tabiki zorunluluk.
Evin kapısını açan anneme sarıldım. Bana sarılmadiğina gore kesin yemek yapıyordu. Ve elleri yemekliydi.
"Ne oldu tatlım. Iyi misin?"
"Iyi değilim anne hic değilim. Evlendigim adama aşık olmak istiyordum. Onunda bana ama olmadı. Neden istediğim hicbir sey olmuyor anne?" Derken istemsizce akan göz yaşlarım annemin yelegine düşüyordu. Annem burnumu cekmemle agladıgımi anlamistı
"Kızım ağlama. Hadi sen odana git. Bekle beni. Ellerimi yıkayip geliyorum annem. " dediginde basimi sallayip odama gittim. Yatağima ve etrafımdaki herşeye sanki son kez görüyormuş gibi baktım.
Neden? Bu soruyu bugün cok sormuştum kendime. Neden hayat boyle? Neden kubra beni unuttu? Neden sanki cok degersiz gibi eşimizi kura ile seciyorduk?.. kendimi sorulardan arındırıp biraz gülmek için büsranın mesajlarını açtım.
Kimden: Büsraşk
Ķızım inanabiliyo musun bizim mustafa yaa
Kanka inanamiyorum 😲
Ya bende boşuna ağladım. Keşke seni dinleseydim lan
Kanka yaaa mustafa benim varligımdan haberi yoktu ve kocam oldu.
Sana kim çıktı??????
Lan mustafa yaa 🙄🙄
...
Mesajların coğu benzer oldugundan devamına bakmadim. Çok şanslıydı. Sevdigi adamla evlenmisti. Ben ise.. neyse diyip gozlerimi tavana sabitledim. Sonunda gozyaşlarım bitecekti. Kapının açılmasıyla kizarmis gozlerimi iceri giren anneme sabitledim.
Yatağa karsima oturdu. Konusmuyorduk. Tek cümlesiyle benim icimde tuttugum tüm gözyaşlarımı birakmami sagladi.
"Gözyaşlarını tutma bitanem, anlıyorum."
Anneme sıkıca sarıldım. Oda benimle birlikte ağlıyordu. Onsuz, babamsız yapamazdım. Yabancı biriyle yapamazdım. Istemiyordum.
"Alısacaksın bitanem. Alısacaksın ay parçam. Yabancı olsada yakın olacaksınız. Sende seveceksin bir zAman sonra onu. Anlıyorum seni. Unutma biz hep varız. Ve hep seni seveceğiz ay parçam."
Her kelimesi, her cümlesi benim gözyaşlarımı arttıriyordu.
"Be-ben ya-yapamam a-anne. Siz-sizsiz yap-yapamam." Dedim hıckırıklarimin arasinda.
"Bizsiz olmayacaksın bebegim. Biz hep olacagiz. Ağlama bitanem." Bana aglama derken kendiside ağliyordu.
"Birde bizi düşün. Seni her şeyden cok seviyoruz. Peki biz ne yapacağız. Evimizdeki mandalina hastası gidiyor. Koltuktan kendini atan şaklabanımiz gidiyor. Geceleri bir abda bir sey söyleyip bizi güldürecek birtanemiz gidiyor. Her zaman bizi merak edenimiz. En sevdigimiz. Olmazsa olamayacağimiz gidiyor. Biz ne yapacagız? Sen yapamazsan biz gic yapamayız. Lutfen aşkım. Yapabilirsin. Sen neleri atlatmadın. Bunlarıda atlatırsın."
Konusmaları arasında burnunu cekmeleri dısında hic durmamişti. Ama soylediklerinde haklıydi. Iki sene dayanmaliydım. Kendim için değil. Onlar için. Kendimi bırakmamaliydım. Annem haklıydı.
"Hak-haklısın." Dedim burnumu cekerken. Annemden ayrildım.
Gozleri kıpkırmızı olmuştu. Bana sanki emin misin der gibi bakıyordu. Başimı salladim. Oda kısa bir gülüsten sonra alnımdan öptü. Sanki konuyu dagitmaya calisir gibi konuştu.
"Bizde iyice sümüklu olduk. Sen zaten sumuklüydün. Beni de kendine benzettin. Neyse. Yemekler olmuştur. Uzerini değiştirde gel. Hadi." Dedi ve gülümseyerek odadan çıktı.
Üzerime pijamalarımı geçirip once lavaboya sonrada mutfağa gectim. Annemle yemek yerken kapı çalmıştı. Kesin babamdı.
Kapıyı açında karsimda babamı gorünce sıkıca sarıldım. Babamda bana sarıldı. Ayrıldıgimizda sismis gozlerimi ona göstermeden hızla mutfaga geçiyordum. Ayni zamanda da "baba üzerini degiste gel. Annem döktürmüs." Dedim.
Babama daha dönmeden yemegimi hızla yiyip babamada yemek koydum. Babam gelince hemen tezgaha döndüm. Gözlerimi görmesini istemiyordum.
"Bana bakabilir misiniz acaba mekselina hazretleri?" Diyen babamı dönünce CIK sesi varya heh o sesi cikardim.
"Mek." Diyen babamı kızdirmamak icin ona döndüm. Gözlerimi görür görmez anneme döndü. Annemde aynıydı. Babam sabir cekerek yemegini yedi. Oturma odasina gecerken annemle sesini duyduk.
"Su istenme mi dügun mü onlari konusalimda bitsin. Daha duymak istemiyorum." Annem hadi der gibi başinı salladiginda bende onayladim. Bulasiklari makineye koyup bende yanlarina gittim. Oturdum. Ve babami konusmasi icin bekledim.
"Illa bu haftami olacakmış?" Dedi babam.
"Evet. Önümüzdeki hafta ayni eve taşınacağız." Dedigimde babam sinirlensede belli etmedi.
"Peki. Ne zaman istiyorsun?"
"Ben sey ee. Düşünmedim"
" o zaman. Hanım ne zaman olacak?"
"Şahsen bana sorarsaniz ben yarın istenme olsun. Sonraki gün nişan olsun derim. Bur gu ara veririz sonra alis veris icin. Ondan sonraki günde düğün yaparız. Sen ne dersin ay parçam?" Diyen anneme dondürdüm bakışlarımı.
"Olur anne. Bana uyar." Dedim hüzünlü sesimle. Bu kadar basitti. Neyse. Yine baslamayacaktim.
"O zaman bitti. Hadi herkes dagilsin. Ben yaticam." Diyen babama güldüm ve "bende" diyip odama gittim.
Kapiyi kapatip yataga oturdum. Telefon kılıfına sıkıştırdığım kağit parcasini çıkardım. Bu kayahanın bana verdigi numaraydı. Telefonda numarayı tuşladım ve İbisik diye kaydettim. Bu gülümsememe sebep olmuştu. Mesaj bölümüne girip yazdım.
Kime: İbişik
Tarihleri konuştuk. Yarın istenme yani çarşamba. Perşembe nişan olacak. Cumartesi de düğün olacak. Sanada uygun mu bu program Kayahan?
Yazdim ve gönderdim. Telefonun kilidini kapatip yataga uzandim. O sirada iceri giren anneme baktım. Dikleşip.
"Bir şey mi oldu anne?" Dedim.
"Yok guzel kızım bir şey soracaktım. " diyen anneme sorar gözlerle baktım.
"Ee kızma ama sen şu damadı göstersene bana. "
Hafif tebessüm ederek fotograf cekmeyi unuttugum aklıma geldi. Tam olmadigini diyecektim ki whatsapp aklima geldi. Numarasi vardi. Profil resmini gosterebilirdim. Başimı olumluca anneme sallayıp telefonu actım. Whatsapp a girip i harfine basili tuttum.
Kayahanin resmine basip actim. Waaaaawww. Daşın ogliii. Neyse sustum. Simdi şive kaymasin. Resimde mavi ceketliydi. Gülüyordu. Disleri cok guzel insafsızın. Neyse resmi anneme döndürüp gösterdim. Annemin gozleri acılirken bana şaşkın gozlerle baktı.
"Kızım sen mal mısın?" Teki tek nefeste. Annemin dedigine kahkaha atarken "niye ki?" Diye sordum.
Annemde gülerken cevapladı.
"Sen bunun icin mi ağladin kızım. Neler var yani. Sukret allah çarpar vallahi." Annemin dedigine bir kahakaha daha koparirken annemde resme bakiyordu. Susup anneme baktim. Annem hüzünlü sekilde beni izliyordu. Ne oldu der gibi baktim.
"Böyle güzel bir gülüs olmazsa ben ne yaparım?" Dedi.
" ya annee.." diyip anneme sarildim. Geliyoruuuuz diyen gozyaşlarıma ağiz burun girerek durdurdum. Evet yaparim öyle şeyler. Annemde ayrılıp
"Neyse. Sen yat uyu. Yarin erkenden alisverise gidecegiz. Hadi mars marş."dedi ve çıktı odadan.
Yatağa uzanıp bugun olanların ozetini kafamda kurup düsündüm. Uzun ve derin bir nefes verip. Düsüncelerimden sıyrıldım. Telefondan gelen sesle irkildim. Elime alıp ekrana baktım
İbişik kişisinden bir yeni mesaj
Şasirsamda uzerine tıkladım. Mesaj acilinca okudum.
Kimden: İbişik
Bana uyar. Saat 8 gibi geliriz biz. Birde beni ne diye kaydettin ya? Çok merak ettim.
Mesajina hizla cevap yazdım.
Kime: İbişik
İbişik. Bu isim sana çok yakıştı.
Gönderi göndermez cevap gelmisti. Mesajı okuduyunca içimi saran aptal korkuya lanet ettim.
Kimden: İbişik
Aynı sözleri senden 1 hafta sonra da duymak isterim karıcığım. Yani tamamıyla karım olduğunda.. iyi geceler..
Lanet olsun adamım iste size lanet bir uzun bölüm. Son zamanlarda atamadım farkındayım. Ama dövmeyin yani. Yazım yanlışları icin sorry. Hepinize bol öpücükler. Baay.
Medya: Kayahan'ın whatsapp profil resmi.