Nagtatago ako sa gilid ng banyo habang inaantay magbell. Oras yun ng breaktime at ganun din sa mga guards na nagbabantay sa gate. Plano ko tumakbo palabas pag wala ng bantay. Si Marcus naman ay nasa likod na ng building para patakbuhin ang kotse nya sa oras na makalabas ako ng campus. Gusto ko na talaga sabihin kay Mommy yung goodnews tungkol sa hindi talaga anak ni Daddy si Marcus. Mabubuo na pamilya namin, siguro hindi pa ngayon pero papunta narin dun once na nagka-alaman na ng totoo. The truth will solve everything and I'm just dying to tell it to my Mom.
Nakatingin ako sa relo ko habang inaantay ko mag 9:30, minutes nalang inaantay ko at breaktime na. Atat na atat na kong makalabas, yung ngiti ko kanina pa hindi mapawi pawi sa sobrang kasabikan.
"Five, four, three, two, one. Alright, here I go." Binitbit ko ang bag ko at akmang tatakbo ng palabas ng hallway ng marinig kong may tumawag sa pangalan ko.
"Andrea!" Para akong batang nakahawak sa strap ng bag ko habang kagat kagat ang labi ko. Dahan dahan akong umikot at laking pasalamat ko ng si Ria ang makita kong nakatayo sa hagdan.
"Ria naman. Tinakot mo ko akala ko prof ka." Bati ko habang umaaligid sa kaliwa't kanan. Naglakad sya palapit sakin at hinawakan ang dalawang balikat ko. "Alam ko nagaalala ka sa Mommy mo but everything's going to be fine."
She looks so worried. Nakakagaan ng loob na makitang nagaalala sya sa Mommy ko, but really I'm not worried. Nandun si Daddy for her, and I'm just going to deliver a goodnews that might make her day and get out of her room at last.
Ngumiti ako sakanya at niyakap sya. "Thank you, pero gusto ko talaga puntahan si Mommy sa bahay. May balita ako para sakanya, sasabihin ko rin sayo pero uunahin ko muna si Mommy ha? Kasama kong tatakas si Marcus, nandun narin si Daddy oh my gee! Excited na ko makalabas so, shh ka lang okay? Hindi. Mo. Ako. Nakita. Ok? By---" Tumalikod na ako para kumaway paalis sakanya pero pinigilan nya ko.
"Hindi mo pa alam?"
Okay. There's something wrong I can tell from the look of her face.
"Ang alin?" She bit her lip and bowed her head. Bigla akong kinabahan, may nangyari ba na hindi ko alam?
"Y-your Mom...Andrea." Nakatingin sya sa mga mata ko. Mga matang hindi mo masabi kung iiyak ba o magkukunwaring ok lang ang lahat. Hindi ko na sya tinanong o pinatapos pa. Tumakbo ako agad palabas ng campus kahit harangan ako ng mga guard sa gate.
"San ang punta?" Tanong sakin ng isang guard.
"Get out of my way, I have to go." Bumibilis na tibok ng puso ko, kung ano ano na naiisip kong nangyari kay Mommy. What the hell happened to her? She was just in the house! Did she do something stupid like kill herself? Pero bakit nya gagawin yun? Alam kong may problema syang kinakaharap ngayon pero sana naman hindi nya makalimutang may anak pa sya. Nandito pa ko! Ma, anong ginawa mo?!
"Wala pang dismissal, balik sa loob." Tinuro pa nya sakin yung building sa likod ko na inuutusan akong bumalik sa loob.
"Something happened to my Mom. It's an emergency." I tried to walk right passed him pero hinawakan nya ang balikat ko. "Nasaan ang letter mo na may pirma ng dean? Hindi kita papayagang lumabas kung wala kang sulat na pinapayagan kang lumabas ng nasa itaas."
Naglakad na sya sa harapan ko at tuluyan ng hinarangan ang dadaanan ko. Nagsisimula na namang manlamig ang mga kamay ko. Nagagalit ako at the same time nagaalala ako kay Mommy at nagiinit ang ulo sa guard nato. I was about to do something I would really regret when I heard a familiar voice behind me.
"Let her pass." Lumingon ako sa likod at nakitang naglalakad palapit samin si Marcus na may hawak na papel. "Ito yung letter galing sa dean. Nakalimutan lang nyang dalhin." Binigay nya ang papel na hawak nya sa guard at kumindat sakin. Sinubukan kong ngumiti pabalik sakanya pero hindi ko kaya, I'm still thinking about my Mom.
Inantay kong mabasa ng guard ang letter bago lumabas pero nang buklatin ng guard ang papel, "Pinaglololoko nyo ba ko? Wala namang sulat to--" In just a seconds, nagulat nalang ako ng biglang umikot si Marcus papunta sa likod ng guard at hinawakan ang mga kamay nito sa paraang binabalian.
"Takbo, Andrea!" Sigaw nya sakin kaya tumakbo na ako palabas. I never knew what was his plan but I thanked him as I ran off to the gate. Nakita ko pang nagpupupumiglas yung guard para habulin ako pero hawak parin sya ni Marcus. May isa pang guard na akmang hahabulin ako ng batuhin sya ni Marcus ng batuta na kinuha nya sa isang guard na hawak nya. "Bilis!"
● ● ● ● ● ●
Maxine's POV
One message received.
---St. Claire Church, where we first met.
Binato ko sa katabing upuan ng driver's seat ang phone ko matapos mabasa ang reply nya. Nanginginig ang mga kamay ko sa pagmamaneho simula pa ng sumakay ako hanggang ngayon. Gustong gusto ko syang sampalin by the moment na makita ko sya. Kasalanan nya ang lahat ng ito. Siya ang sumira sa pamilya ko, everything was planned. I had a perfect husband, a perfect kid, a perfect family. Pero ngayon ano? Wala. Nawala silang lahat sakin na parang bula. My family's gone. My husband left me and god knows how much he hated me. Yung anak ko? Hindi nga ako iniwan pero kinasusuklaman naman ako.
I stopped the car...again. Just to cry and hold myself together. Ilang araw na kong umiiyak, ilang araw naring umiinom at puro bar ang inaatupag. I lost everything. I don't have anyone, at kung meron man siguro naaawa nalang sila sa kalagayan ko ngayon.
Pity.
That is the only reason why they stay.
"No! This is not happening to me! I can't lose them, I don't want to be alone again. I CAN'T!" Hitting the wheel and shouting inside the car. That's all I've been doing for a couple of days just to let this anger out.
I've never been so pathetic before. Ayokong maging mukhang kawawa at ayokong magpatalo. For sure, babalik si Yuji kay Charlotte. Babalik sya sa pamilya nya at ayokong mangyari yun.
Yuji's mine. No one can ever take him away from me. Hinding hindi ako magpapatalo ulit sa Charlotte na yon.
He is mine!
Binuksan ko ang makina ng kotse ko at nagmaneho ulit papunta sa destinasyon ko. St. Claire Church, t'was only 4 blocks away. By 30 mins nakarating agad ako. Left the car and saw him standing at the bench where we first talked.
"Max.." A smile curved into his face as he start walking towards me and I slapped him.
"Bakit bumalik kapa?! Sinira mo lahat! Sinira mo pamilya ko!" Binitawan ko ang bag ko at sinimulang paghahampasin sya. Hindi ko sya pinagsasalita, gusto ko lang talaga syang saktan at ibuhos lahat ng galit ko sakanya.
"Iniwan ako ni Yuji, kinasusuklaman ako ng anak namin, ito bang gusto mo?! You ruined everythi--" Hinawakan nya ang mga kamay ko at nagsimulang sumigaw.
"Natin! Anak natin si Marcus, Max! Nilayo mo sya sakin dahil hindi mo kayang mawala sayo ang Yuji na yan! You made your own story that I left you? That I used you? Max, bakit kailangan mo magsinungaling? Mahal kita, I can give all the things you want but that wasn't enough was it? Dinala mo yung anak ko at bumalik ka parin sakanya. Nakausap ko si Yuji, lahat ng nangyari satin binaliktad mo sakanya. Ako pinagmukha mong masama, Max. Bakit?"
Humihigpit ang hawak nya sa mga kamay ko. Imbes na maawa at maguilty sa mga sinabi nya, tinulak ko sya. I pushed him away from me. Kahit anong sabihin nya sinira nya ang pamilya ko at hinding hindi ko sya mapapatawad.
"I was never yours, Derek. Yung anak natin? It was my plan the whole time na magpa-anak sayo para magamit ko yung dahilan para balikan ako ni Yuji. I never loved you, I never did. Ginamit lang kita. Ano masaya kana? When I found out that I was pregnant, iniwan na kita. That was me letting you go and stopped using you pero ano? Bumalik ka pa!"
Wala syang masabi sa mga salitang binitawan ko. Those words are meant to hurt him for him to let me go. Kung magpapatanga parin sya matapos kong sabihin ang mga yun, I will hurt him even more. Wala akong pakialam kung nadudurog ko na sya sa mga sinasabi ko.
Kung nasasaktan ako ngayon sa pag-iwan sakin ni Yuji, mas masasaktan ko sya.
● ● ● ● ●
"Lahat ng sinabi ko sayo noon na mahal kita, na hindi kita iiwan, na magpapakasal ako sayo at bubuo tayo ng pamilya. Derek, hindi mo ba nakikita? That was all a lie. Well maybe totoo ang mga yun kung si Yuji ang nasa harapan ko at sinasabihan ko non pero hindi sayo. Ginamit lang kita pwede ba tigilan mo na ko? For god's sake wag mo ng ipilit yung sarili mo!"
Nasa gitna kami ng simbahan habang sinasabi sakanya lahat ng makakasakit sakanya. I don't feel pity for him at all, in fact, I'm enjoying this. Gumagaan yung loob ko by hurting someone's feelings. Call me evil bitch for all I care, but this is just me.
Sa kanina ko pang pagsasalita, thankgod gumalaw nadin sya at nagsalita habang nakatingin sa mga mata ko. Matutuwa na sana ako pero nakangiti syang sumagot sakin.
"I get it. You just used me and I forgive you. Hindi ko magawang magalit sayo kasi mas pinatunayan mo lang sakin na dapat lang mangyari sayo ang lahat ng to. Imbes na magalit ako sayo nakakaawa ka. Actually, hindi nga ako nakakaramdam ng awa sayo. Kay Marcus ako naaawa because like me you just used your own son to get Yuji. Ginamit mo na yung sarili mong anak, pati iilang taong minamahal ka at nananatili sa tabi mo kahit ganyan ugali mo tinapak tapakan mo na but guess what, Max. Yuji still doesn't want you. He will never like you."
Sa pakikinig sa mga sinabi nya, hindi ko na namalayan ang ilang luhang tumutulo sa pisngi ko. I was hurting but I just don't feel it anymore. I was stucked standing infront of him and realizing all the things he said when he walked right passed me.
"Wag kang magalala titigilan na kita. Hindi na kita guguluhin, hindi narin ako magpapakita sayo. Nakausap ko na si Yuji tungkol kay Marcus kung gusto man nya kong makita na tunay nyang ama. Babalik ako pero hindi na para sayo kundi para sa anak natin. Good bye, Max. I hope you find what you're looking for."
Those were the last words I heard from him. He left and left me standing there. Bumigat yung pakiramdam ko, hindi ko maintindihan. Hindi ba dapat maging masaya ako kasi wala na sya, titigilan nya na ko. Pero bakit ganito, pakiramdam ko iniwan na naman ako. Pakiramdam ko may nawala na naman sakin.
Tumutulo lang yung luha ko without knowing kung ano bang problema. Nasasaktan ba ko? Masaya ba ko? Bakit ba ako umiiyak? Biglang nawalan ng lakas yung tuhod ko at napaluhod kung san nakaharap ako mismo sa altar.
God, what have I done?
● ● ● ● ●