(picture on the right: SAMMY)
*****************************SAMMY'S POV*********************************
“Wala na po ba talagang ibang way? Eto na lang po kasi yung pag-asa ko eh, sige na po please”, saklap naman ni layp T_T
“Sorry miss, pag di pumasa, no scholarship. Yan po ang rule. Tsaka mahal din po kasi yung course na kukunin niyo, Fashion design? Couture? Mahal po yun, kelangan talaga ng pera.”, sabi nung dean.
:(( Tama siya, di ko nga rin alam kung paano ako nakatapos ng course ko eh. Kelangan din kasi ng pera pag kinuha mo yan, pero wala nga akong pera. Paano? Hayyy (T___T”)
“Wala na po ba talagang ibang way? Kahit magtrabaho ako dito sa school. Sige na po pleasseee.” Halos magmakaawana ako sa dean, eh kasi naman, eto lang ang way para makamit ko ang pedestal (nosebleed =.=)
“Walang magagawa ang pagmamakaawa mo diyan, mukha ka lang tanga, tsk.” Sabi nung boses sa likuran ko.
“Eh sino ka ba at anong pakialam mo ha?”
Hinarap ko siya bigla. Yung lalaking yun >:/
He’s so mean. Mang-aagaw!
“Eh kung makapagsalita ka, ikaw tong may kasalanan kung bakit---“
Hinatak niya ako bigla palabas ng dean’s office.
“Hey! Ano ba masakit! Sino ka ba ha? San mo ko dadalhin?”
“Shut up ok? Sumunod ka na lang.” he said.
“Eh saan nga kasi mo ko dadalin? Ha?”
“I said Shut up!”
Woah. Pagtaasan ba ako ng boses? Rude! You are mean and
Rude >:/ So rude!
Wala na akong nagawa kundi sumunod sa kanya habang hinahatak niya ang kamay ko. Ang lakas niya eh :/
“Here.” Sabay bitaw ng kamay ko.
“Parking lot? Tsss. Bakit mo ko dinala dito?Ano ba kasi gusto mo huh?”
Sumandal siya sa kotse nasa likod niya. Ang ganda nung kotse, Porsche! Sa kanya kaya yun? Pero sa tingin ko hindi. Eh kung may Porsche siya eh bakit pa siya nag-apply dun sa scholarship?Bakit Inagawan pa niya ako kung may pera naman pala siya?
“What do I want huh? Hmmmm”
“I want…..
YOU!” sabay duro sa akin.
“M-me?”
“Hindi hindi yung pader! Ikaw nga miss. Bingi ka ba?”pambabara niya.
“Huh? Bakit ano kelangan mo sa akin? May atraso ba ako sa’yo? Utang? What?”
“Hmmmmm....” tapos bigla siyang nagsmirk.
“Oy! Ano nga? Di naman kita kakilala ah, sa pagkakatanda ko, di pa kita nakikita ni minsan.”
“Ni minsan?” para siyang nang-iinterogate...
“O-oo! Sure ako dun! Eh mukha kang koreano eh kaya malamang di talaga kita kilala!”
“Talaga? Eh mukha ka namang koreana ah, di mo ko kilala?” pag medyo singkit, koreana na agad? di ba pwedeng haponesa muna o kaya chinese o kaya singkit lang talaga yung mata? ha? di ba?
“HINDI NGA SINABI! Tsss, asar. Ano ba kasi kailangan mo sa akin huh?”
“Ok. Ok. Chill. Let’s have a deal.” awat niya.
“Huh? Anong deal naman yan? Wala akong pera para sa mga deal or no deal na yan! Tsaka bakit ako makikipagdeal sa iyo? Di nga kita kilala eh! Sino ka ba? ”
Huminga siya ng malalim at nagsalita
“I’m Christian Sander Montaverde. 22 years old at anak ng mag-asawang businessmen na sina Sandy at Risha Montaverde. Graduate ng Architecture. Birthday ay August 04. Matalino, mayaman, sikat at di sa pagmamayabang ay gwapo. Currently, I’m going to study here masteral degree in architecture. Lumaki ako ng korea pero madalas akong dumalaw dito sa pilipinas dahil ang father ko ay mayamang negosyanteng Pilipino. Kilala ako sa korea bilang San joowun. Yun lang po mademoiselle. Kayo po, kindly introduce yourself.” dire-diretso niyang sabi habang nakahalukipkip.
“And why would I?”
“Unfair kung hindi. Gusto mo bang masabihan kang madaya?Awww, ms. Unfair.” aba! eh mokong pala 'to eh! ako pa unfair!
“Shut up! Hayyy. Ok.”
“I’m Samantha Alea Santinel. 21 year’s of age. Ulila. Graduate ng Fashion design. Mabait at palakaibigan. Birthday ay May 29. May lahing Korean. Tatay ko Korean. Gusto ko sanang magmasteral sa fashion design kaso walang pera that’s why I try to get a scholarship kaso may epal. Yung lang.”
Nilahad niya ang palad niya, sign na gusto niyang makipagshakehands.
“Huh?”
“Dahil epal ako *grin* please?” sarkastiko niyang sabi.
Haay, tinanggap ko na lang at nakipagshakehands para matapos na ang panggugulo nito. Siopao naman kasi eh! bakit ako pa ang ginugulo niya?!!!
“Nice meeting you Ms. Alea.”
“Don’t call me alea, call me sammy.”
“Well,ok. If that’s what you want. Hmmm, call me Sander.”
“Ok.”
“So can we have the deal?”
“WHAT? Di porket nakipagshakehands ako sa iyo, close na tayo. Kapal lang!”
“ok chill.”
“Ano ba kasi yung deal na iyan? At tsaka bakit ka makikipagdeal at bakit ako pa?”
“Ok. I will explain. Listen carefully ok?”
I nod. Siguro pakikinggan ko muna siya tsaka ko babarahin, bwahahahaha!!! kala niya papayag ako sa mga pokyang deal deal na yan?! wahahahaha, maghirap siya kakaexplain diyan.
“Umalis ako ng korea for some reason at dahil sikat ako, syempre nagtatanong ang press kung bakit ako pupunta ng Phil. Nagtanong yung assistant ko kung anong isasagot at dahil wala ako sa sarili ko nun ay sinabi ko na magpapakasal ako. Tapos, sinabi pala niya talaga niya yun sa media. Ngayon, ginugulo na naman ako ng media. “
Eh shokoy pala 'to eh!
“Eh bakit di mo na lang sinabi yung totoo? na mag-aaral ka dito.” tanong ko. Eh ang gara kasi niya eh.
“Actually, hindi ko naman talaga balak mag-aral. Pagdating ko dito saka ko lang naisipan na kelangan kong ituon sa ibang bagay ang sarili ko. Kaya, I’ve decided na kumuha ng masteral’s degree for my course.”
“Oh anong problema dun? Ikakasal ka naman pala eh”
“Yun nga ang problema, kanino?”
Ay kinchay!
“Ano? Wait wait. Yung utak ko buffering pa. So, ang nangyari is that sinabi mo na magpapakasal ka pero ang totoo wala ka namang pakakasalan? Ganun ba?”
“Yes.”
“So ang nasesense ko dito ay kukuha ka ng girl na papakasalan mo?right?”
“Yes. Galing mo ah! Pwede ka ng mystery solver! Parang detective conan!”
“Eh bakit ka kasi nag-imbento ng dahilan kung wala ka naman pala talagang papakasalan? So lame. Tss.”
“Eh bangag nga ako nun tapos bolbi pa ung assistant ko.”
“So, kanino ka magpapakasal?”
“Yun nga ang problema miss eh.”
“Why not ask your friend to marry you?”
“I don’t have one.”
“ Woah! Ni isa? Ano ka? Si foreveralone?”
“I had one before but now, I don’t think na friends pa rin kami.”
“Weirdo mo. So, anong plano mo? Sino papakasalan mo?”
“IKAW.” *grin*
“oh yun naman pala eh. Ako naman pala eh…
Teka…
ANO?
AKO?
AKO KAMO?”
“Bingi ka talaga. Ikaw nga!”
“ Teka teka, bakit ako?”
“Eh sino pa ba?” he sarcastically asked.
“Humanap ka ng iba. Marami diyan sa kanto. Wag ako. Ayoko pag mag-asawa. Marami pa akong pangarap sa buhay na gusto matupad. Gusto ko pang matapos ang masteral ng course ko.”
“Eh gusto ko ikaw eh.”
“Eh sinabi ng ayoko eh, bakit ba napakahardheaded mong tao ha? Bingi ka na rin ba?”
Kahit na may kapalit?” A big smile appears on his face.
“Kahit na!”
“Kahit na maganda ang kapalit?” Lalong lumaki ang ngiti niya, parang nang-aasar.
“Hindi nga sinabi eh! Tatadyakan kita diyan!"
ang kulet naman oh =.=