Byłam zaskoczona, jak ciepło przyjęła mnie rodzina Weasleyów. Wystarczył jeden dzień, żebym poczuła się tam, jak u siebie. Z uśmiechem patrzyłam, jak pani Weasley dawała Harry'emu kilka dokładek do każdego posiłku i broniłam się, kiedy i mnie chciała coś dołożyć. Jedzenie było przepyszne i jadłam więcej niż zwykle, ale dla mamy Rona to chyba było wciąż za mało.
Drugiego dnia spędziłam większość czasu z bliźniakami. Pracowali w swoim pokoju nad kolejnymi wynalazkami. Z dumą prezentowali, co udało im się stworzyć i zdradzili, że chcieliby otworzyć sklep z magicznymi przedmiotami, które przydadzą się każdemu huncwotowi. Musiałam im obiecać, że nikomu nie powiem, nad czym pracują. Nie zamierzałam tego zdradzać.
Kiedy już znudziły mnie ich wynalazki, wyszłam z pokoju bliźniaków i ruszyłam na poszukiwania trójki. Jednak w kuchni natknęłam się na panią Weasley.
— Isabella — spojrzała na mnie z uśmiechem. — Może napijesz się herbaty?
Skinęłam głową i usiadłam na krześle przy dużym, drewnianym stole. Pani Weasley postawiła przede mną kubek parującej cieczy, po czym zaczęłyśmy rozmawiać. Najpierw o szkole, ulubionych przedmiotach i innych bzdurach. Później byłam wypytywana o Severusa i relacje między nami. Gdy skończyłam opowiadać, jakim jest wspaniałym ojcem chrzestnym, coś wpadło mi do głowy.
— Zauważyłam, że na święta przysłała pani synom i Harry'emu własnoręcznie robione swetry — zaczęłam ostrożnie.
— To już taka rodzinna tradycja. — Uśmiechnęła się. — Przysłałam również Harry'emu, bo według Rona nie spodziewał się żadnych prezentów. A co to za święta bez nich?
— Odkąd pamiętam Severus dostaje podobne. — Po tych słowach jej uśmiech zbladł i przestała się krzątać po kuchni. Usiadła przy stole.
— Znałam twoją mamę — powiedziała cicho. — Moi bracia Gideon i Fabian należeli do Zakonu Feniksa. Twoja mama również i dzięki nim ją poznałam. Była fantastyczną kobietą, świetnie się dogadywałyśmy. Czasami Gideon był na nią zły, że zadawała się z Severusem, ale on był dla niej bardzo ważny. Raz wspomniała, że on nie ma nikogo poza nią, a ponieważ uważam, że każdy powinien na święta dostać jakiś upominek, kiedy jej zabrakło, zaczęłam również robić sweter dla niego.
— On cały czas zastanawia się, od kogo je dostaje — powiedziałam. Moja mama musiała być wspaniałą osobą, skoro dzięki niej ktoś, kto ledwo zna Severusa, od ponad dziesięciu lat wysyła mu prezent bożonarodzeniowy.
— I niech tak zostanie — stwierdziła, a ja kiwnęłam głową.
Przez resztę dnia myślałam o tym, co usłyszałam. Wiedziałam, czym był Zakon Feniksa, ale nie miałam pojęcia, że moja mama też do niego należała. Postanowiłam przy okazji zapytać o to Severusa.
Nadszedł ostatni wieczór. Następnego dnia mieliśmy udać się do Hogwartu i wierzyłam, że ten rok będzie lepszy od poprzedniego. Wszystko się ułożyło. W końcu naprawdę zaprzyjaźniłam się z Harrym, Ron przestał się mnie czepiać, świetnie dogadywałam się z Hermioną. Chociaż ja i Draco byliśmy w różnych domach, dawno nasza przyjaźń nie miała się tak dobrze, jak teraz. Nie mogłam się doczekać powrotu do zamku i starałam się ignorować w głowie dwie myśli: czy Zgredek miał rację, że w tym roku nie będzie bezpiecznie w Hogwarcie i co zrobi Harry, kiedy dowie się, kim jest mój ojciec?
Postanowiłam nie przejmować się na zapas. Miałam wrażenie, że i tak za często przejmowałam się tym, co mogło się stać, a nie musiało. W dobrym nastroju zeszłam na kolację, która była wspaniała. Pani Weasley była utalentowaną kucharką, niektóre z jej dań smakowały lepiej niż te w Hogwarcie.
Fred i George uświetnili wieczór pokazem sztucznych ogni doktora Filibustera: Wszyscy z zachwytem patrzeliśmy na czerwone i niebieskie gwiazdy, które wypełniły kuchnię i przez przynajmniej godzinę odbijały się od sufitu i ścian. Wieczór był tak udany, że żadne z nas nie chciało, aby się skończył, ale w końcu nadszedł czas na ostatni kubek gorącej czekolady i poszliśmy spać.
Następnego dnia był straszny rozgardiasz. Każdy, poza mną i Hermioną, szukał swoich rzeczy. Spakowałyśmy wszystko odpowiednio wcześniej, a właściwie ja nie rozpakowywałam zbyt wiele swoich rzeczy, więc w spokoju ubrałyśmy się i starałyśmy się schodzić z drogi innym, żeby nie przeszkadzać w poszukiwaniu zagubionych piór czy skarpetek.
W końcu wyjechaliśmy. Jak tylko zaczęłam się zastanawiać, czy jeszcze kiedyś wrócę do Nory, musieliśmy zawracać, bo George czegoś zapomniał. Później wracaliśmy jeszcze dwa razy: Fred nie mógł pojechać bez swojej różdżki, a Ginny zapomniała pamiętnika. Kiedy już wgramoliła się na siedzenie i ruszyliśmy ponownie, nachyliłam się ku niej:
— Jeśli chcesz, możemy rzucić kilka zaklęć na twój pamiętnik — powiedziałam cicho. Spojrzała na mnie wystraszona.
— Jakich? — Zdziwiło mnie to przerażenie, ale wtedy nie poświęciłam temu zbyt wiele myśli.
— No wiesz, chroniące prywatność. Żeby nikt bez twojej zgody nie przeczytał tego, co napisałaś...
— Ach — westchnęła, jakby nie spodziewała się czegoś takiego. Na jej twarzy pojawiła się ulga.
— Dzięki, ale... to nie jest konieczne — odparła, a ja pokiwałam głową jakby ze zrozumieniem, aczkolwiek nie rozumiałam niczego. Dlaczego ktoś, mając okazję ukryć swoje myśli przed innymi – nie wiedziała, z kim będzie w dormitorium – nie chce skorzystać z takich zaklęć? Oparłam się wygodnie, dochodząc do wniosku, że to nie była moja sprawa. Wiele miesięcy później żałowałam, że nie zainteresowałam się jej pamiętnikiem...
Na dworzec przyjechaliśmy za kwadrans jedenasta. Zanim doszliśmy do barierki między dziewiątym a dziesiątym peronem, zostało tylko pięć minut do odjazdu pociągu. Najpierw przeszedł Percy, a po nim pan Weasley. Następnie pobiegli bliźniacy, później pani Weasley z Ginny, następnie pobiegłam ja z Hermioną, i jak tylko znalazłyśmy się po drugiej stronie, pan Weasley szybko zaniósł nasze kufry do pociągu i zostawił je w przedziale, który już zajęła Ginny. Wygodnie usiadłyśmy i czekałyśmy na chłopaków. Jednak pociąg ruszył, a ich nadal nie było.
— Zdążyli, prawda? — powiedziała zmartwiona Ginny. Widziałam, że miała wyrzuty sumienia, że to przez wracanie się do domu po jej pamiętnik, przyjechaliśmy tu tak spóźnieni.
— Pewnie szukają naszego przedziału — odpowiedziałam uspokajająco i wyjrzałam na korytarz. Wszędzie było pełno uczniów, ale nigdzie nie widziałam Harry'ego, ani Rona. — Nawet jakby się spóźnili, to przecież twoi rodzice się tym zajmą, skontaktują się z kimś ze szkoły i chłopcy dostaną się do Hogwartu inną drogą.
— Isabella ma rację — wtrąciła się Hermiona. — Nie martw się tym, nic im nie będzie — dodała i ulżyło nam, kiedy Ginny się trochę uspokoiła.
Po chwili drzwi z przedziału się otworzyły.
— Cześć, wszędzie pełno, mogę? — usłyszałam znajomy głos.
— Amanda! — wykrzyknęłam z radością. — Jasne, siadaj!
Blondynka przywitała się z Hermioną i przedstawiła się Ginny.
— Jesteś siostrą Freda i Georga, prawda? — zapytała. Ginny potwierdziła. Krukonka usiadła wygodnie na siedzeniu obok niej i zaczęła ją wypytywać, w jakim domu chciałaby być. Ginny bez wahania wybrała Gryffindor, jak reszta jej rodziny.
Dopiero po kilkunastu minutach Amanda przypomniała sobie o czymś.
— A gdzie Harry i Ron?
— Nie mam pojęcia — odpowiedziałam. — Może się spóźnili na pociąg, przyjechaliśmy dość późno... Gdzie zgubiłaś Monicę?
Amanda wzruszyła ramionami.
— Usiadła z chłopakami z czwartego roku, a ja nie miałam ochoty spędzić z nimi całego dnia... Nie zrozumcie mnie źle, są mili i mądrzy, a niektórzy nawet, hmm... dobrze wyglądają, ale czasami obserwowanie Monici, która patrzy na nich cielęcym wzrokiem, jest męczące.
Parsknęłyśmy śmiechem. W tym momencie otworzyły się drzwi przedziału i pierwsze, co zobaczyłam to zielone oczy, dzięki którym mimowolne się uśmiechnęłam. Kątem oka zauważyłam, że Amanda przewróciła oczami.
— Tu jesteście! — wykrzyknął Fred, uśmiechając się do siostry. Szybko rozejrzał się po przedziale i zmarszczył brwi.
— A gdzie Ron i Harry?
— Może nie zdążyli na pociąg — zażartowałam.
— Isabella, jeśli tak jest, to... wcale nie jest zabawne — odparł George.
— Nic im nie będzie. Jeśli się spóźnili, to pewnie wasi rodzice się tym zajęli, skontaktowali się z dyrektorem albo Ministerstwem Magii... Myślę, że nie ma się czym przejmować, po prostu dostaną się do Hogwartu inną drogą.
— Skoro tak mówisz...
Chłopcy przez chwile siedzieli z nami, a ja nie mogłam oderwać wzroku od Paula. On też prawie cały czas wpatrywał się we mnie. Kiedy w końcu wyszli, Amanda ostentacyjnie westchnęła, cały czas patrząc na mnie.
— O co ci chodzi? — zapytałam. Krukonka uśmiechnęła się szeroko. Była jedyna, bo również Hermiona i Ginny nie wiedziały, co tak ją bawiło.
— Naprawdę nie wiesz? — zapytała i machnęła ręką. — Właściwie to... nieważne.
Wzruszyłam ramionami, nie przejmując się jej aluzjami. Wiedziałam, że gdyby było to ważne, z pewnością powiedziałaby mi o tym.
Dochodziło południe, kiedy postanowiłam trochę rozprostować nogi. Przeprosiłam dziewczyny i wyszłam z przedziału. Chciałam znaleźć Dracona. Przez piętnaście minut zaglądałam do okien przedziałów, aż w końcu trafiłam na grupę drugorocznych Ślizgonów.
— Cześć — powiedziałam po otwarciu drzwi. Wszyscy mruknęli jakieś powitanie, jakby nie byli pewni, jak się zachować. Tylko Julia głośno odpowiedziała i posłała mi coś na kształt uśmiechu. Świetnie ją rozumiałam. Przyjaciele kuzyna muszą być również moimi przyjaciółmi, niezależnie od tego, czy mi się to podoba, czy nie.
Natomiast Draco ucieszony wstał i przytulił mnie na powitanie, czym mnie zaskoczył.
— Zaraz wracam — rzucił reszcie i zamknął drzwi. Poszliśmy w jakieś spokojne miejsce, gdzie spędziliśmy ponad godzinę, rozmawiając o błahych sprawach. Zdradziłam mu, że Lockhart będzie naszym nauczycielem, na co zareagował dość podobnie do mnie: nie był zachwycony.
Rozstaliśmy się, gdy zaczęło nam burczeć w brzuchach. Miałam nadzieję, że czarownicy z wózkiem ze słodyczami jeszcze nie było, a jeśli się spóźniłam, to że dziewczyny coś dla mnie wzięły. Miałam szczęście: Gdy podeszłam do przedziału, właśnie Amanda i Hermiona robiły zakupy.
— Jesteś! — zawołała z ulgą Hermiona. — Właśnie się zastanawiałyśmy, co ci wziąć.
Odpowiedziałam uśmiechem, spojrzałam na wózek i znów kupiłam masę słodyczy, ponieważ nie mogłam się zdecydować, na co miałam największą ochotę. Rzuciłam wszystko na wolne siedzenie, a następnie namówiłam Ginny, by brała to, co tylko chce. Chociaż zjadłyśmy wszystko, jak tylko zaczęło się robić ciemno, znów burczało nam w brzuchach.
— Ja już chcę ucztę — jęknęła Amanda. Ginny z minuty na minutę bladła coraz bardziej. Była przerażona przydziałem.
— To nic takiego — szepnęłam do niej tak, żeby dziewczyny nie słyszały. Wiedziałam, że nikt do tej pory nie zdradził jej, jak się dokonuje przydziału. — Po prostu założysz tiarę na głowę, chwilę z nią porozmawiasz i po sprawie.
Nie byłam w stu procentach szczera. Jasne, sam przydział polegał tylko na tym, ale do dziś niezbyt przyjemnie wspominam swoją rozmowę z tiarą, kiedy jedno z moich największych marzeń – dostanie się do domu Slytherina – legło w gruzach.
Ginny tego nie zauważyła, ale dzięki moim słowom lekko się uśmiechnęła i wyglądała na odrobinę mniej zestresowaną. Przynajmniej tyle mogłam dla niej zrobić.
Gdy w końcu dotarliśmy na stację w Hogsmeade, rozejrzałam się po peronie. Wiedziałam, że wśród uczniów nie było Harry'ego, ani Rona. Zastanawiałam się, co zrobili i czy są już w Hogwarcie, czekając, aż nam opowiedzą, jak w tym roku przemierzyli te setki kilometrów, żeby dostać się do szkoły. A może nie chcieli o tym opowiadać? Pewnie to było coś tak banalnego, jak przejście siecią Fiuu, łączna teleportacja albo świstoklik.
Ginny podeszła do Hagrida, który wzywał nowych uczniów, a ja z Hermioną i Amandą zajęłam powóz, który jechał sam. W każdym razie tak się wydawało i podczas gdy one znów zachwycały się magią, ja spojrzałam na miejsce przed powozem. Jeszcze kilka miesięcy temu również tak myślałam, ale Severus uświadomił mnie, że ciągnęły je testrale – magiczne stworzenia, podobno przypominające skrzydlate konie, ale były brzydsze i miały trochę przerażający wygląd. Żadna z nas nie mogła ich zobaczyć, ponieważ żadna z nas nie widziała czyjeś śmierci. Prawdopodobnie widziałam śmierć mojej mamy, może również wujka albo cioci... ale byłam zbyt mała, żeby to pamiętać i to zrozumieć. A właśnie to było najważniejsze: By móc ujrzeć te stworzenia, musiało do nas w pełni dotrzeć to, że widzieliśmy czyjąś śmierć. Nawet jeśli teraz, w tej chwili widziałabym, jak ktoś umiera, mogłabym ich nie zobaczyć. Musiałoby to do mnie dotrzeć, co czasami może trwać kilka tygodni.
Śmierć Quirrela również nie mogła na to wpłynąć. Byłam już nieprzytomna, więc właściwie nie widziałam jego końca.
Podeszłam na przód powozu, podczas gdy dziewczyny do niego wsiadały. Miałam ochotę dotknąć zwierzęcia. Spojrzałam na nie: nie zwracały na mnie uwagi. Zrobiłam kilka kroków i niepewnie wyciągnęłam przed siebie rękę. Moje palce trafiły na coś przyjemnego w dotyku. Była to chyba skóra zwierzęcia. Po chwili trafiłam na jakąś sierść, może to była grzywa? W tamtej chwili tak bardzo chciałam je zobaczyć. Zanim odsunęłam rękę, pod palcami nie czułam już nic – znak, że zwierzę się odsunęło, ale zaraz potem poczułam coś mokrego. Czyżby mnie polizał? Uśmiechnęłam się, a w tym samym momencie Hermiona patrzyła na mnie jak na wariatkę.
— Co ty robisz? — zapytała.
— Sprawdzam, czy nic nie ciągnie powozu — skłamałam. Przeczuwałam, że gdybym powiedziała, że chcę pogłaskać testrala, wyśmiałaby mnie albo uznała, że źle się czuję. Dopóki nie poszłaby do biblioteki, żeby znaleźć jakieś informacje na ten temat, a z pewnością by je znalazła.
— Przecież nic tam nie ma! — zawołała. — Chodź, musimy jechać.
Ostatni raz uśmiechnęłam się do testrala, którego nadal czułam pod palcami. Czułam fale ciepła, jakby przytknął nos do mojej ręki. Cicho się z nim pożegnałam i weszłam do powozu. Przez chwilę chciałam powiedzieć im o tych stworzeniach, ale Hermiona zaczęła mówić na inny temat, więc się nie wtrącałam. Potem po prostu o tym zapomniałam.
Redakcja & korekta: as_ifwhat