<<Τι είπες;>> τσίριξε η Άννι μέσα στα αυτιά μου. <<Αυτό είναι τραγικό>>.
Γνέψαμε και οι δύο. Μόλις είχαμε μπει στο μαγαζί, καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και αρχίσαμε να της λέμε τα πάντα για την Έβελιν προσπαθώντας να περιγράψουμε με ήρεμο τρόπο όσα είχανε προηγηθεί.
<<Είναι, όντως>> είπε ο Τζέισον. <<Για αυτό δεν πήγαμε και εμείς στο σχολείο. Έπρεπε να κάτσουμε και να σκεφτούμε τι πρέπει να κάνουμε>>.
Τον κοίταξα και τα καστανά του μάτια καρφώθηκαν στα δικά μου. Ήθελε να με βοηθήσει. Ήθελε να σώσουμε την Έβελιν. Γιατί... με αγαπούσε. Μπορεί να με ήξερε μόνο 3 μέρες αλλά με αγαπούσε. Θα έκανε τα πάντα για μένα. Μου χαμογέλασε με τον ολόδικό του τρόπο και με έκανε να λιώσω.
Γύρισα προς την Άννι. <<Μπορείς να μας βοηθήσεις; Αυτός ο τύπος δεν θα ησυχάσει αν δεν πάρει αυτό που θέλει>>.
Γούρλωσε η Άννι τα μάτια της. <<Και αυτό που θέλει->>
<<-είναι η Ρόουζ, προφανώς>> ολοκλήρωσε ο Τζέισον.
<<Είναι απίστευτο. Εννοώ μοιάζει σαν σενάριο από θρίλερ. Πες μου ότι δεν μου κάνετε πλάκα>> με κοίταξα κατάματα η Άννι.
<<Δεν σου κάνουμε πλάκα>> απάντησα και ξεφύσιξα.
<<Οκ>> έσφιξε την αλογοουρά της. <<Ας σκεφτούμε λογικά>> σκέφτηκε για λίγο και έπειτα αναφώνησε δυνατά. <<Το βρήκα. Θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε από που σας πήρε τηλέφωνο. Όπως είπατε, τηλεφωνήσατε εσείς στην Έβελιν και τον απάντησε αυτός. Λογικά το κινητό θα είναι εκεί που είναι και αυτή>>.
<<Εξαιρετική ιδέα, Άννι>> είπε δυνατά ο Τζέισον. <<Ξέρεις μήπως κάποιον που θα μπορούσε να βρει την τοποθεσία; Και μάλιστα γρήγορα;>>
Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν σίγουρη ότι προσπαθούσε να βρει κάτι πάνω του αντάξιο του να βγαίνω έξω μαζί του. Ήταν όμως υπέροχα ντυμένος. Τα επιμελημένα ατημέλητα μαλλιά του -αυτό ήταν το στυλ που ήθελε να περάσει- ήταν αυτό ακριβώς που με ξετρέλανε πάνω του. Τα ρούχα του ήταν όλα ωραία συνδυασμένα μεταξύ του κάνοντας με να θέλω να του τα βγάλω. Σοβαρά. Αναστέναξα και μόνο στην σκέψη.
Στο τέλος γέλασε και άφησε να επινοηθεί ότι όντως ήξερε κάποιον που θα μπορούσε να βρει μία λύση στο πρόβλημα.
<<Σε παρακαλώ... Νομίζεις πως εγώ δεν έχω κανέναν γνωστό που δεν μπορεί να μας βοηθήσει; Εγώ;>> με κοίταξε για να βεβαιωθεί ότι συμφωνώ. Εγώ όμως ήμουν υπερβολικά αλλού για αλλού οπότε δεν έπιασα το νόημα και δεν κατάλαβα καν για ποιόν μιλούσε. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν πως θα σώσουμε την Έβελιν και πως θα έβλεπε κάποτε τον Τζέισον γυμνό. Ουπς... Άκυρο αυτό.
<<Ποιόν;>> ρώτησα γιατί δεν ήξερα κανέναν. Ή τουλάχιστον δεν θυμόμουν κανέναν.
Η Άννι με κοίταξε λες και ήμουν χαζή. <<Καλά δεν θυμάσε με ποιον τα είχα πριν 2 χρόνια; Άνταμ Λέρτ ειδικός στους υπολογιστές και εξπέρ σε ότι αφορά την τεχνολογιά>> έπιασε το κινητό της. <<Ένα μηνυματάκι να του στείλω και τελειώσαμε>>.
<<Σίγουρα μπορεί;>> ρώτησε διαστακτικά ο Τζέισον κοιτώντας πότε εμένα και πότε την Άννι.
<<Ναι, είπαμε. Είναι αστέρι. Πάω να μιλήσω και έρχομαι>>. Με το που έφυγε η Άννι, ο Τζέισον ήρθε και έκατσε στην καρέκλα δίπλα από την δική μου.
<<Λες να τα καταφέρει αυτός;>>
Ανασήκωσα τους ώμους μου. <<Δεν ξέρω. Το ελπίζω>> του έσφιξα το χέρι. <<Πρέπει να τη σώσουμε, Τζέισον. Πρέπει να κάνουμε κάτι>>.
Κούνησε το κεφάλι του και για λίγο μείναμε σιωπηλοί.
<<Αμ...>> δίστασε. <<Θέλω να σου πω κάτι, τώρα που το θυμήθηκα>>.
<<Τι;>>
Πήρε μία βαθιά ανάσα. <<Μου αρέσεις πολύ. Και πιστεύω ότι θα ήμασταν καλά εε... μαζί>> είπε και φάνηκε να το εννοεί.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό χάσκοντας. Ήξερα ότι με ήθελε. Αλλά πρώτη φορά τον άκουσα να το λέει με τόση πολλή σιγουριά. Και μου άρεσε πολύ να το ακούω αυτό.
Πάρα πολύ.
Του χάιδεψα το μάγουλο και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Ήθελα να είμαι ειλικρινής απέναντί του.
<<Τζέισον καταλαβαίνω πως νιώθεις. Γιατί... Γιατί νιώθω και εγώ το ίδιο>>. Μου χαμογέλασε αλλά κατευθείαν σοβάρεψε.
<<Και ο Μπράντον; Τι θα γίνει με αυτον;>>
Το κακό είναι ότι ενώ μιλούσα με τον Τζέισον, δεν είχα σκεφτεί καθόλου τον Μπράντον. Εν μέρει ήθελα να ξέρω που είναι και τι κάνει και αν είναι καλά. Αλλά από την άλλη, όσο και αν δεν ήθελα να το πιστέψω, ταυτόχρονα δεν με ένοιαζε. Ήταν η πρώτη φορά που το ένιωσα τόσο έντονα: Η ιστορία μου με τον Μπράντον είχε τελειώσει. Όσα είχαμε περάσει τόσους μήνες μαζί, είχαν πλέον σβήσει μπροστά στο μέλλον που ακολουθούσε. Στο μέλλον μου με τον Τζέισον.
Έπρεπε να βρω έναν τρόπο και να του πω να χωρίσουμε.
<<Δεν ξέρω>> απάντησα στην ερώτησή του. <<Πρέπει να τελειώνω μαζί του>>.
Χαμογέλασε με το εκτυφλωτικό του χαμόγελο. <<Τι εννοείς; Θα... θα χωρίσεις μαζί του και... και θα τα φτιάξουμε;>> Έγνεψα. <<Αλήθεια;>> ξαναρώτησε ξεχειλίζοντας από τη χαρά.
<<Ναι>>.
Με άρπαξε, τότε τόσο γρήγορα και πίεσε τα χείλη του στα δικά μου. Με έναν τόσο υπέροχα μοναδικό τρόπο. Ένιωσα σαν να ήταν η πρώτη φορά που ζούσα πραγματικά. Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα στα αλήθεια.
<<Είσαι υπέροχη>> ψιθύρισε και απομακρύνθηκε κλείνοντάς μου το μάτι. Ερχόταν η Άννι. Αν μας έβλεπε να φιλιόμαστε ήμουν σίγουρη ότι θα το μάθαινε όλο το Μανχάταν καθώς επίσης και τα περίχωρα.
<<Λοιπόν;>> ρώτησα κρύβοντας καλά το μυστικό μου με τον Τζέισον.
<<Για να μην τα πολυλογώ>> έκατσε παίρνοντας τη τσάντα της στο χέρι. << ο Άνταμ, σύμφωνα με τις οδηγείες που του έδωσα, μου είπε ότι το κινητό τη Έβελιν και συνεπώς η ίδια, βρίσκεται σε ένα μέρος που παλιά ήταν αποθήκη το οποίο λέγεται Λόρι Γκόουντς και είναι είκοσι χιλιόμετρα μακριά από το Μανχάταν>> έφαγε λίγο από το παγωτό της. <<Προσπάθησε να ξαναπάρει τηλέφωνο στο κινητό της, αλλά ήταν κλειστό. Είμαστε πολύ τυχεροί που κατάφερε να βρει την τοποθεσία όσο ακόμη το κινητό της λειτουργούσε>> σοβάρεψε. <<Πάρα πολύ τυχεροί>>.
<<Τέλεια>> είπε ο Τζέισον σοβαρά. <<Οπότε...>>
<<Πάμε στο Λόρι Γκόουντς>> συνέχισα τη πρότασή του.
<<Θα ξεκινήσουμε τώρα;>> ρώτησε η Άννι πίνοντας μία γουλιά νερό.
Κοιταχτήκαμε διακριτικά με τον Τζέισον. <<Θα έρεθςι ακι εσύ μαζί μας;>>
<<Εννοείται>> απάντησε λες και ήταν τελείως φυσικό. <<Δεν πρόκειτε να σας αφήσω να πάτε μόνοι σας. Εξάλλου εγώ σας έδωσα τις πληροφορίες που θέλατε. Και εκτός αυτού θέλω να σας πω και τον λόγο που ήρθα. Από τη στιγμή που έφτασα ούτε πως είσαι δεν με ρωτήσατε. Κατευθείαν με πιάσατε από το λαιμό και μου είπατε τι τρέχει με αυτήν την Έβελιν.>> Φόρεσε τα Gucci γυαλιά της. <<Οπωσδήποτε θα έρθω και δεν δέχομαι αντιρρήσεις>>.
<<Εντάξει>> έβαλα τα μαλλιά μου πίσω από τα αφτιά μου. <<Εντάξει. Άμα είναι να πάμε, να πάμε τώρα>> κοίταξα έξω από το τζάμι. <<Όσο είναι ακόμα νωρίς>>.
<<Και κάτι ακόμα>> σφύριξε η Άννι <<πως θα πάμε εκεί;>>
Κούνησε το κεφάλι του ο Τζέισον. <<Με το αυτοκίνητό μου Άννι. Είναι στο πάρκινγκ του σχολείου. Πάμε να το πάρουμε και φύγαμε>> σηκώθηκε όρθιος.
<<Απλά θέλω να υποσχεθούμε κάτι ο ένας στον άλλο>> είπα και τους κοίταξα κατάματα.
<<Τι;>> πλησίασε προς το μέρος μου η Άννι.
Ξεφύσιξα τρέμοντας. <<Ότι και αν γίνει, δεν θα αφήσουμε ο ένας τον άλλο από τα μάτια μας. Αυτός ο άνθρωπος με προειδοποίησε ήδη τρεις φορές και από ότι φαίνεται θέλει το κακό μου. Θέλω να είστε δίπλα μου γιατί έχω...>> δίστασα γιατί ήμουν έτοιμη να κλάψω <<έχω αρχίσει να φοβάμαι για το τι πρόκειτε να συμβεί>>
Έγνεψαν και οι δύο και ο Τζέισον μου έπιασε σφιχτά το χέρι κάνοντας με να γυρίσω προς το μέρος του. <<Δεν θα σε αφήσουμε>> κοίταξε την Άννι. <<Στο υπόσχομαι, μωρό...>> τον κοίταξα και γούρλωσα τα μάτια μου. Ευτυχώς η Άννι δεν πρόσεξε τίποτα.
Και με αυτή την υπόσχεση βγήκαμε από το παγωτατζίδικο. Ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε την Έβελιν πίσω. Με το όποιο κόστος.
Ωπααααα αγριεύουν τα πράγματαα εδω πέρα.....
Μάλισταα μάλισταααααααα
περισσότερα πράγματα στο επόμενο guys <3
Σας αγαπώωω
Για σημαντικές πληροφορίες και σπόιλερς μπορείτε να με βρείτε και στο snapchat και στο instagram και στο facebook:
Snapchat: ria.zoitsaki
Instagram: RiaZoitsaki
Facebook: Ria Zoitsaki
Περιμένω σχόλιααααα αγάπηςςςς <3
Πολλά πολλά γλυκά και ζουμερά φιλάκιαα <3 :-*
Ρίαα +κερασάκι