Πάλι ήμουν στο δάσος. Αυτή τη φορά, όμως, δεν με κυνηγούσε κανείς. Ήμουν μόνη και καθόμουν σε ένα μεγάλο κούτσουρο δίπλα σε ένα ποτάμι.
Μέσα στην απόλυτη ησυχία, ακούστηκε ένας θόρυβος, γύρισα τρομαγμένη να κοιτάξω τί συμβαίνει και ένα κορίτσι με κατάμαυρα μαλλιά και σκούρα πράσινα μάτια με κοίταξε χαρούμενο. Δεν ήξερα ποια ήταν αυτή. Πρώτη φορά την έβλεπα.
Μου πρότεινε να έρθει και να καθίσει μαζί μου και μιάς και ήμουν μόνη δέχτηκα. Καθόμασταν εκεί με τις ώρες και μιλούσαμε. Ξαφνικά όμως εμφανίστηκε η Άννι. Της είπα να έρθει και να κάτσει μαζί μας, όταν όμως είπε ότι δεν ήθελε, η κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά σηκώθηκε και την έσπρωξε στο ποτάμι. Η Άννι ούρλιαξε ενώ με φώναζε να την σώσω. Εγώ όμως γελούσα μαζί με την άλλη.
Γελούσα τόσο δυνατά μέχρι που...
Το ξυπνητήρι του κινητού μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελό. Αν και ακουγόταν το αγαπημένο μου τραγούδι των Brighter-Brightest: The way back down, τρόμαξα λες και είδα φάντασμα. Αυτό το όνειρο ήταν χειρότερο από το προηγούμενο. Ποια ήταν αυτή η κοπέλα; Γιατί έριξε την Άννι στο ποτάμι; Για ποιο λόγο γελούσα αντί να πάω να τη βοηθήσω; Αναστέναξα χωρίς να καταλάβω τι συνέβη Η ώρα είχε πάει 7:25.
<<Ρόουζ, ξύπνα σε παρακαλώ αγάπη μου>> φώναξε από μέσα η μαμά. Συγγνώμη αυτή δεν ήταν χθες στεναχωρημένη; Τι ήταν πάλι ετούτο;
Αφού φόρεσα το καινούριο μου μπλέ παντελόνι με ένα άσπρο τοπ και τα ξεθωριασμένα μπλέ ολ σταρ, πήγα στη κουζίνα για πρωινό. Κανείς δεν ήταν εκεί. Μόνο ένα σημείωμα στεκόταν ακμαίο δίπλα από το ποτήρι μου με το χυμό. Το ξεδίπλωσα και το διάβασα ενώ άρχισα να τρώω.
<<Αγαπητή Ρόουζ,>> έλεγε.
<<Εγώ και η Άντρια πήγαμε στο νοσοκομείο. Η κυρία Κράμπερς είχε ένα ατύχημα μαζί με τον γιο της και πήγαμε να τους δούμε. Μην ανησυχήσεις άμα δεν επιστρέψουμε το απόγευμα, θα σε πάρω τηλέφωνο.
Υ.Σ: Φάε το πρωινό σου!
Φιλάκια,
Η μαμά.>>
<<Ποια είναι η κυρία Κράμπερς;>> αναρωτήθηκα δυνατά. Ααα ναιι η μητέρα του Μαξ. Παναγία μου... είχε ατύχημα ο Μαξ και η μαμά του; Για αυτό ήταν στεναχωρημένη εχθές η μαμά. Για αυτό επίσης η Άντρια δεν γύρισε σπίτι εχθές; Ωχ.. μακάρι να είναι καλά.
Αφού έφαγα κίνησα σιγά σιγά για το σχολείο.
Μόλις έφτασα εκεί συνάντησα τον Μπράντον δίπλα από ένα αμάξι -καλά πότε πρόλαβε να πάρει καινούριο αυτοκίνητο;-. Το κουδούνι δεν είχε χτυπήσει ακόμα οπότε πήγα να του μιλήσω.
<<Καλημέρα Μπράντ.>> τον πείραξα. Εντάξει τον έλεγα Μπράντ όταν τα είχαμε. Πειράζει να τον λέω έτσι; Εξάλλου κάνουμε παρέα, θα το καταλάβει και θα του αρέσει.
Με κοίταξε με θριαμβευτικό χαμόγελο. <<Καλημέρα Ρόζι>> μου φώναξε και έσκυψε να με φιλήσει.
<<Μπράντοοον>> φώναξα και τραβήχτηκα. <<Τι είπαμε; Είμαστε μόνο φίλοι.>>
Φάνηκε να ντρέπεται. <<Ωωχ σόρυυ. Νόμιζα ότι επειδή με είπες Μπράντ...>>
Δεν το κατάλαβε.
<<Σε είπα Μπράντ επειδή είμαστε φίλοι και υπέθεσα ότι θα μπορούσα να σε φωνάζω έτσι. Και εσύ Ρόζι>>.
<<Ααα...>> τώρα το κατάλαβε <<Οκ. Τέλειο...>> Πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και αρχίσαμε να περπατάμε. <<Για πες κανένα νέο;>>
<<Μπα τίποα. Τα γνωστά>> Κατένευσε και θυμήθηκα το σημείωμα της μαμάς. <<Ααα... Ξέρεις τον Μαξ Κράμπερς;>> Σίγουρα τον ήξερε.
<<Το αγόρι της Άντρια;>>
<<Ναι>>
<<Τι έπαθε;>>
<<Είχε ένα ατύχημα με τη μαμά του. Δεν ξέρω πού, όμως πήγε σήμερα η μαμά μαζί με την Άντρια να τους δουν στο νοσοκομείο>> είπα και ένιωσα λιγάκι χαζή που το είπα σα να ήταν κουτσομπολιό.
<<Όχι ρε συυ.. Κρίμα. Μακάρι να γίνουν καλά>> είπε και κατευθείαν το κουδούνι του σχολείο χτύπησε.
<<Μακάρι>> είπα και μπήκαμε μέσα.
Την πρώτη ώρα που είχαμε με τον κύριο Τροτσιτέλι, καθηγητή των Ιταλικών, περάσαμε ωραία. Μας ρώτησε πώς μας λένε και έπειτα μας άφησε την υπόλοιπη ώρα ελεύθερους μέσα στη τάξη.
Κανένα μισάωρο μετά η κυρία Ελίζα Στόουρκς, η αχώνευτη διευθύντρία μας, μπήκε μέσα για να μας ανακοινώσει ότι θα έχουμε καινούρια συμμαθήτρια. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα το όνειρο. Μωρέ λες;
Όταν μπήκε στην τάξη το κορίτσι, όλες οι προσευχές μου για να μην έχει καμία σχέση με το όνειρο, πήγαν στράφι
Με τα κατάμαυρα ίσια σαν πράσο μαλλιά της και τα πράσινα σκούρα μάτια της, γύρισε και χαμογέλασε σε όλους μας.
<<Γειά σας. Ονομάζομαι Έβελιν Γουάτς και από ότι φαίνεται είμαι η καινούρια συμμαθήτριά σας>> είπε και ξαναχαμογέλασε.
Παρ' όλες τις γλύκες, εγώ έμεινα στήλη άλατος. Με το στόμα μισάνοιχτο και τα μάτια γουρλωμένα, δεν ήξερα τί να κάνω. Ακόμα και η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου, η Λούσι, τρόμαξε.
<<Ρόουζ, είσαι καλά;>>
Συνήλθα κάπως και την κοίταξα απευθείας στα καφέ της μάτια. <<Εε ναι... μια χαρά.. περίπου>> χαμογέλασα και ανακουφίστηκε.
<<Ωραία>> είπε και ξαναγύρισε μπροστά της.
Εγώ έμεινα να κοιτάζω την Έβελιν, ή όπως αλλιώς λεγόταν ούτε που θυμάμαι, να πηγαίνει και να μιλάει στον κύριο Τροτσιτέλι με εξαίσια Ιταλική προφορά και έπειτα να κάθεται στο θρανίο διαγώνια του δικού μου. Μα πώς γίνεται τέτοια ομοιότητα; Ίδια με αυτή στο όνειρο. Ακριβώς ίδια.
Και εκείνη τη στιγμή που την κοιτούσα, γύρισε με είδε και έμεινε και αυτή στήλη άλατος. Ξαφνικά γύρισε μπροστά της, έκοψε ένα από το τετράδιό της, έγραψε κάτι, το δίπλωσε και μου το πέταξε με ένα χαμόγελο.
Tης χαμογέλασα ελάχιστα και άνοιξα προσεκτικά το χαρτάκι χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Διάβασα από μέσα μου:
<<Γειά. Χαίρομαι που σε βλέπω. Μήπως θα ήθελες να μιλήσουμε στο διάλειμμα; Μου φαίνεται ότι πρέπει να κουβεντιάσουμε όπωσδηποτε.Pleasee <3
Γράψε πιο κάτω αν θες. Αν όχι απλά μην το δώσεις πίσω.
Kisses, Έβελιν Γουάτς <3>>
Μόλις το διάβασα σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα. Δεν με κοιτούσε αλλά καταλάβαινα πόσο πολύ ήθελε να μου μιλήσει. Εγώ δεν ήμουν, όμως, σίγουρη. Μπορεί να ήθελε να μου κάνει παράπονα για τον τρόπο που την κοιτούσα και περίμενε και από εμένα το ίδιο. Ή ίσως μπορεί να ήθελε να με ρωτήσει κάτι για το σχολείο. Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι.
Πήρα τον ροζ στιλό μου και με τα καλύτερά μου γράμματα έγραψα:
<<Ανυπομονώ ♥♥♥
Kisses,
Ρόουζ Χάνευ>>
Τσαλάκωσα το χαρτάκι και της το πέταξα. Ο στόχος μου, που γενικά είναι τελείως άστοχος ήταν τέλειος. Προσγειώθηκε πάνω στο θρανίο ακριβώς μπροστά της. Αρχικά τρόμαξε, αλλά μόλις το κατάλαβε και το διάβασε, χαμογέλασε τόσο πολύ που με έκανε πραγματικά να κοκκινήσω.
<<Thankss>> ψιθύρισε λίγο δυνατά. Κούνησα το κεφάλι μου σαν να είχα κάνει το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Φαινόταν ότι πραγματικά ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό.
Μόλις χτύπησε το κουδούνι, μάζεψα τα βιβλία μου, ήπια το ελάχιστο νερό που είχε απομείνει στο μπουκάλι μου και καθώς ήμουν έτοιμη να φύγω, η Έβελιν με φώναξε. Την ξέχασα τελείως.
<<Ρόουζ. Εμ μπορώ να σου μιλήσω λίγο;>> μου χαμογέλασε γλυκά.
<<Αχχ συγγνώμη Έβελιν. Είμαι πολύ ξεχασιάρα>> είπα και χαχάνισε. Όλα τα παιδιά είχαν φύγει και τότε με κοίταξε με άλλο βλέμμα.
<<Λοιπόν Ρόουζ έχεις μήπως να μου πεις κάτι;>> κατευθείαν σοβάρεψε. Καλά τί έπαθε;
<<Εμμ... δεν καταλαβαίνω τί εννοείς>>
<<Αφού δεν θέλεις θα σου το πω πρώτα εγώ>> είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα.
<<Αα εντάξει>> δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.
<<Ξέρω τι συμβαίνει κάθε βράδυ με τα όνειρά σου, Ρόουζ..>>
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΥΡΙΟ! ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ! ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ <3 -ΡΙΑ
+κερασάκι