The ends of the earth,the depths of
the sea,the darkness of time,
you have chosen all three.
-E.M.Forster
24-The Darkness of Time
"Σοβαρά δεν σε έχω πάει ποτέ βόλτα;"την ρώτησε περίεργος ο Eros.Η έκφρασή του της θύμιζε εκείνη κάποιου που προσπαθούσε να θυμηθεί τι είχε φάει για πρωινό.
Η Meira κοίταξε λίγο τρομαγμένη τη μηχανή του.Ήξερε πως στον Eros δεν άρεσαν οι Πύλες για μικρές μετακινήσεις κι επειδή το σπίτι του απείχε μόνο 15 λεπτά από του Aether και της Eos προτιμούσε να παίρνει τη μηχανή του την οποία αποκαλούσε Mer-η Meira δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε ένα λόγο που θα ήθελε κανείς να δώσει όνομα στη μηχανή του,αλλά και πάλι ο Eros ήταν απρόβλεπτος."Όχι..."του απάντησε πλέκοντας τα δάχτυλά της μεταξύ τους.
Ο Eros ανασήκωσε τους ώμους του."Καιρός ήταν"είπε ανεβαίνοντας στο μαύρο κάθισμα της Mer."Μην την κοιτάς έτσι θα τη ματιάσεις".Την κοίταξε με ένα βλέμμα που φώναζε ότι διασκέδαζε τον τρόμο στο δικό της."Δεν είναι τόσο χάλια,έχει πλάκα".
Η Meira πήρε μια ανάσα και πέρασε το ένα της πόδι γύρω από το κάθισμα.Κοίταξε αμήχανα τα χέρια της."Τα β-"
Ο Eros τα πήρε και τα τύλιξε γύρω από τη μέση του."Ορίστε"της είπε καθώς άρχιζε να βάζει μπρος τη μηχανή."Κρατήσου καλά!".
Η Meira ακούγοντας τον ήχο της ζωντανής μηχανής και βλέποντας τον απέραντο δρόμο μπροστά της ξανασκέφτηκε την απόφασή της."Μήπως τελικά να χρησιμοποιήσω κανένα από τα σπαθιά της Eos για την Πύλη;"τον ρώτησε λίγο τρομαγμένα.
"Πολύ αργά"απάντησε και,χωρίς καμία προειδοποίηση,η μηχανή ξεκίνησε.
Αέρας γύριζε γύρω της και άρχισε να μπερδεύει τα μαλλιά της,τα οποία άρχισαν να χτυπούν το κεφάλι του Eros-θα τα έδενε για να μην τον ενοχλούν αλλά είχε την αίσθηση πως αν έλυνε τα χέρια της από τον κορμό του θα έπεφτε.Η Meira δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί την αντίδραση της μητέρας της αν μάθαινε πως είχε ανέβει σε μηχανή με ένα αγόρι.
"Πού πάμε;"φώναξε πάνω από τους ήχους της μηχανής.
"Στο παλιό μαγαζί του Obel"απάντησε εκείνη.Ήταν λες και του έδωσε σήμα να τρέξει πιο γρήγορα από ότι ήδη έτρεχε.Τον είδε να γυρνά τις λαβές της μηχανής προτρέποντάς τη να φτάσει σε μεγάλες ταχύτητες που δεν έκαναν τίποτ'άλλο παρά να την τρομάξουν.Ασυναίσθητα κρατήθηκε πιο σφιχτά γύρω του.
"'Ποτέ από τότε δεν ήταν η ευχαρίστηση και ο φόβος στο σκοτάδι τόσο λεπτά συντονισμένοι στο μυαλό μου,εκτός ίσως από στιγμές πάθους,όπου όσα γνωρίζουμε παραδίδονται στις απαιτήσεις του δέρματος και του αίματος'".
"Δεν νομίζω πως τώρα είναι η ώρα για ποίηση,Eros"είπε στο αυτί του τρεμάμμενη.
Εκείνος γέλασε."Πάντα είναι ώρα για ποίηση".
"Δεν πάει πιο αργά;"τον ρώτησε κλείνοντας τα μάτια της.
"Δεν θα έχει πλάκα αν πάει πιο αργά...".
Η μητέρα της θα την σκότωνε αν μάθαινε πως βρισκόταν πάνω σε μια μηχανή με ένα αγόρι που της απείγγηλε τολμηρά ποίηματα και έτρεχε πιο γρήγορα από τον νυχτερινό αέρα.
"Άνοιξε τα μάτια σου, Meira"της είπε εκείνος κοιτώντας την από τους καθρέφτες.
Η Meira το έκανε,αργά βέβαια.Μπροστά της η πόλη απλωνόταν ψηλή και μαγική με τα μικροσκοπικά της φώτα να λαμπυρίζουν και να κρύβουν τα αστέρια που,ενώ βρισκόταν στο σπίτι της Eos,διακοσμούσαν τον ουρανό σαν διαμάντια.
"Πάντα είχα την εξής εντύπωση"της είπε ο Eros στρίβοντας το τιμόνι"Τα αστέρια είναι τόσο ντροπαλά που κάθε φορά που βλέπουν άλλα φώτα κρύβονται σαν έφηβοι που αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους,συμφωνείς;".
Η Meira χαμογέλασε με το θαμπό φως που έριχνε η πόλη στον ουρανό συνειδητοποιώντας αυτό που είχε πει ο Eros.Πράγματι,αυτό έκαναν τα αστέρια,κρύβονταν από όπου έβλεπαν ζωή,λες και ήθελαν τον ουρανό μόνο δικό τους,λες και δεν ήξεραν να μοιράζονταν.Πριν απαντήσει συνάντησε τα μάτια του,γαλάζια και λαμπερά σαν σμαράγδια,στον καθρέφτη."Ναι συμφωνώ".
Η υπόλοιπη διαδρομή της φάνηκε πολύ γρήγορη,ο δρόμος κάτω από τις ρόδες της μηχανής τόσο λείος που ήταν λες και επέπλεαν πάνω από την επιφάνεια της γης.Τελικά,φτάνοντας την πόλη,ο Eros σταμάτησε το όχημα έκει που του είχε πει,δίπλα στο παλιό μαγαζί όπλων του κύριου Obel,βάζοντας τα πόδια του στο έδαφος για να το σταθεροποιήσει και να μπορέσει η Meira να κατέβει.
Τα αυτιά της βούιζαν από τον αέρα που στιγμές πριν σφύριζε στα αυτιά της.Φαντάστηκε πως τα μαλλιά της πετούσαν προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις κι έτσι έκανε μια κίνηση για να τα μαζέψει στον ένα της ώμο."Ευχαριστώ"είπε στον Eros χαμογελώντας.
"Πού είναι το σπίτι σου;"την ρώτησε εκείνος βάζοντας τη σέλα στη μηχανή.
"Είναι δύο λεπτά από εδώ,θα πάω μόνη μου δεν χρειάζεται-"
"Τι σόι gentleman θα ήμουν αν δεν σε πήγαινα μέχρι το σπίτι σου;"είπε διώχνοντας καστανές τούφες από τα μάτια του.Τα μαλλιά του είχαν αυτό το περίεργο καφετί χρώμα που της θύμιζε λιωμένη σοκολάτα.
Η Meira απέφυγε το βλέμμα του και κοίταξε τις πέτρες στον δρόμο."Δεν ξέρω...Θα είναι η μαμά μου εκεί και είναι λίγο-"
"Θα χαρώ να τη γνωρίσω"της είπε χαμογελώντας.
Η Meira ξαφνικά αισθάνθηκε άβολα.Ήξερε την ιστορία του Eros,το πως δεν ήξερε τους γονείς του,τα ονόματά τους.Είχε μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο της Doerrum μέχρι τα δεκαέξι του,όταν αποφάσισε να το σκάσει και να ζήσει κάπου μακριά από το μέρος στο οποίο τον είχαν παρατήσει οι χαμένοι του γονείς.Αισθάνθηκε αχάριστη που δεν εκτιμούσε τη μητέρα της,ενώ ο Eros δεν είχε ποτέ μία.
Αναστέναξε και ένευσε."Εντάξει,αλλά σε προειδοποιώ είναι λίγο περίεργη...Ειδικά με αγόρια"του είπε λίγο ντροπιασμένη νιώθοντας τα μάγουλά της λίγο ζεστά.
Ο Eros άρχισε να περπατά δίπλα της.Τα στενά σε αυτό το κομμάτι της πόλης δεν ήταν τόσο άσχημα όσο κάποια άλλα.Εδώ τα σπίτια ηταν μεγάλα,φτιαγμένα από λευκά και γκρίζα υλικά,ακριβές σιδερένιες πόρτες και στρογγυλά παράθυρα."Είμαι σίγουρος πως η μαμά σου θα έχει πλάκα-όλες οι μαμάδες έχουν πλάκα".
"Αμφιβάλλω"απάντησε εκείνη χαμηλόφωνα.Το σπίτι της πρόβαλλε πίσω από ένα ψηλό έλατο.Λίγες στιγμές αργότερα,οι δυο τους βρίσκονταν ήδη εκεί.Η Meira έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη της.Ανέβηκε τα σκαλάκια της εισόδου,το έβαλε στην πόρτα και γύρισε το πόμολο.Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μπήκε στο σπίτι της.
Η μητέρα της λάτρευε τα ήσυχα χρώματα-μπεζ και λιλά και σκούρα κόκκινα και λευκά.Το χαλί κάτω από τα πόδια της ήταν του παππού της,σταλμένο κατευθείαν από την Γκόα της νοτιοδυτικής Ινδίας και ραμμένο με γαλάζιες λεπτομέριες πάνω σε μπορντό μαλλί.Το πρώτο πράγμα που έβλεπε κανείς όταν περνούσε την είσοδο ήταν η τραπεζαρία με το βαρύ της ξύλινο τραπέζι και τις ασορτί καρέκλες.Και πέρα από τα παράθυρα και τις αραχνούφαντες κουρτίνες ήταν το σαλόνι με τους λευκούς του καναπέδες και το ξύλινο πάτωμα.Η μητέρα της λάτρευε να ράβει εκεί.
"Μαμά;"φώναξε η Meira τοποθετώντας τα κλειδιά της στην κονσόλα δίπλα από την πόρτα.Κοίταξε πίσω της-ο Eros χαμογελούσε με ένα μισό χαμόγελο κοιτώντας γύρω του,χωρίς να έχει περάσει το κατώφλι.Φάνηκε να του άρεσαν οι γελοίες φωτογραφίες που είχε τραβήξει η μητέρα της την Meira όταν ήταν νήπιο ακόμη.Σε μία από αυτές φορούσε ένα όμορφο ροζ πουλόβερ και μια έκφραση που ταίριαζε με τα μουστάκια στο ζωγραφισμένο πρόσωπό της.Σε μία άλλη ήταν εκείνη και η Eos στα 13 γενέθλιά της.Η Eos χαμογελούσε με όλη της την ψυχή στην κάμερα έχοντας περάσει το ένα της χέρι γύρω από τους ώμους της Meira που γελούσε και κρατούσε ένα μικρό κουτάκι.Πιο πίσω ήταν ο Aether,ο οποίος κάλυπτε το στόμα του με το χέρι του για να κρύψει το υστερικό του γέλιο.Και ήταν και οι γονείς του εκεί να κάθονται στον καναπέ,η Mor,η μητέρα του,να στηρίζει το κεφάλι της στον ώμο του συζήγου της.Και οι δυο τους κοιτούσαν την κόρη τους με μάτια λαμπερά και χαμόγελα γεμάτα ελπίδα.Αυτή ήταν μια εποχή μακρινή,όπου εκείνοι ήταν ζωντανοί και η Eos δεν ήξερε τι την περίμενε.
Σε μια άλλη φωτογραφία ήταν η Meira μωρό με απαλές λευκές κουβέρτες να σκεπάζουν το μικροσκοπικό σώμα της.Ήταν ξαπλωμένη σε ένα γιγάντιο κρεβάτι και από πάνω της ήταν ένας νεαρός άντρας με πυκνά σκούρα μαλλιά και μάτια σαν τα δικά της,χρυσά και καφέ.Κοιτούσε το μωρό με επιθυμία και λατρεία έχοντας ξαπλώσει δίπλα του,με το χέρι του να χαηδεύει την περιοχή κάτω από τα κλειστά ακόμη μάτια του.Ο πατέρας της,τον οποίο δεν θα γνώριζε ποτέ αν δεν υπήρχαν οι παλιές και κιτρινιασμένες φωτογραφίες του.Είχε πεθάνει καιρό πριν από δαίμονες.
Η Meira καθάρισε τον λαιμό της και πήρε το βλέμμα της από τις φωτογραφίες που της θύμιζαν πράγματα που ήθελε να ξεχάσει."Μπορείς να έρθεις μέσα,δεν χρειάζεται να είσαι εκεί"είπε στον Eros χαμηλόφωνα,νιώθοντας ένα βάρος να πιέζει την καρδιά της στο στομάχι της.
"Έρχομαι!"ακούστηκε η φωνή της μαμάς της από τον επάνω όροφο.Δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκαν βήματα στην ξύλινη σκάλα και ύστερα εμφανίστηκε στο σαλόνι.
Η μητέρα της ήταν μια πολύ νέα γυναίκα,που είχε πατήσει τα 35 λίγους μήνες πριν.Είχε το ίδιο γλυκό σκούρο χρώμα που είχε κληρονομίσει και η Meira,μαλλιά κοντά και αστραφτερά και σώμα γυμνασμένο και ταλαιπωρημένο από προπονήσεις.Ήταν Δαμάστρια της γης πράγμα το οποίο την καθηστούσε αρκετά συνδεδεμένη με τα φυτα,τα οποία υπήρχαν άφθονα στο σπίτι τους.
"Ευτυχώς που-"είπε πλησιάζοντας την τραπεζαρία,όμως η πρότασή της έμεινε στη μέση όταν τα μαύρα της μάτια έπεσαν στον Eros."Βλέπω έφερες παρέα;"ρώτησε την κόρη της.
Η Meira ξεροκατάπιε.Άνοιξε το στόμα της για να εξηγήσει στη μητέρα της,όμως ο Eros έκανε ένα βήμα μπροστά κι άπλωσε το χέρι του για να πιάσει εκείνο της μητέρας της."Με λένε Eros"είπε φιλώντας την άκρη του χεριού της."Πρέπει να είστε η μητέρα της Meira,αν και θα νόμιζα ότι είστε κάποια μακρινή ξαδέλφη της αν δεν μου το έλεγε".
Η Meira στρυφογύρισε τα μάτια της.
Η Ivy γέλασε ντροπαλά και πήρε το χέρι της,ακόμη στολισμένο με τη βέρα της,από εκείνο του Eros."Με κολακεύεις,νεαρέ.Δεν είμαι τόσο νέα"απάντησε.
"Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της,κυρία Ivy"
"Ivy,το προτιμώ"
Ο Eros ένευσε."Ivy λοιπόν"επανέλαβε.
Η Ivy χαμογέλασε."Meira,πες μου ότι ο νεαρός είναι το αγόρι σου"είπε κοιτώντας την κόρη της.Η Meira της ανταπέδωσε το βλέμμα,το στόμα της ανοιχτό από την έκπληξη."Μετά από τόσο καιρό που σου λέω να βρεις ένα καλό αγόρι να-"
"Μαμά!"φώναξε η Meira προσπαθώντας να κάνει τη μητέρα της να σταματήσει να μιλάει.
"Τι;"την κοίταξε λες και είχε πράγματι κάνει κάτι λάθος."Ο Eros φαίνεται πολύ καλό παιδί,όχι σαν κι αυτόν τον Gregory ή πως τον λένε..."
"Μαμά..."η Meira έκλεισε τα μάτια της κουνώντας το κεφάλι της απελπισμένη.Ήθελε απλώς να σταματήσει να μιλάει πριν πεθάνει από τη ντροπή της.
"Είναι λοιπόν τόσο προφανές..."είπε ο Eros και έκανε ένα βήμα προς το μέρος της Meira.
"Ποιο πράγμα;"είπαν ταυτόχρονα η μάνα και η κόρη κοιτώντας τον.
"Ο έρωτας μας"είπε με νόημα ο Eros τυλίγοντας το χέρι του γύρω από τους ώμους της,έτσι όπως είχε κάνει όταν βρίσκονταν στο συντριβάνι,τότε που της μιλούσε για ποίηση και χρώματα.
"Ο ποιος-;"
"Meira!"φώναξε η μαμά της ενθουσιασμένη"Γιατί δεν μου το είπες πιο νωρίς;"
Ένιωσε τα μάγουλά της τόσο κόκκινα που είχε την εντύπωση πως θα εκρύγνονταν.Δεν ένιωθε πολύ άνετα στην αγγαλιά του Eros όταν εκείνος μιλούσε για τον 'έρωτά τους'."Λες κι εγώ το ήξερα"μουρμούρισε.
Η μαμά της χειροκρότησε με ένα τεράστιο χαμόγελο να βρίσκεται ζωγραφισμένο στα άχρωμα χείλη της."Δεν το πιστεύω,είμαι τόσο ενθουσιασμένη!Πώς γνωριστήκατε;".
Η Meira αναρωτήθηκε αν της είχε μιλήσει ποτέ για τον Eros.Της έλεγε συνέχεια για την Eos και ίσως μερικές φορές για τον Aether,αλλά είχε μια αμιδρή εντύπωση πως δεν είχε τύχει να της αναφέρει τον Eros,παρ'όλο που τον ξέρει από τότε που ήταν 14.
Προσπάθησε να βρει κάτι να της πει.Ανασήκωσε τους ώμους της σε μια προσπάθεια να φανεί λίγο πιο χαλαρή από ότι ήταν."Έρωτας με την πρώτη ματιά;"απάντησε,ο τόνος της ήταν ερωτηματικός.
"Δεν είναι τυχαίο το όνομά μου"είπε ο Eros με ένα πονηρό χαμόγελο στα ροζ του χείλη.Η Meira του χάρισε ένα δολοφονικό βλέμμα.
"Πείτε μου τα πάντα παρακαλώ!"είπε η Ivy πηγαίνοντας προς την κουζίνα."Θα σας φτιάξω τσάι,Meira δείξε το σαλόνι στον Eros όσο λείπω".
"Ναι μαμά"υπάκουσε η Meira και,μόλις χάθηκε η μητέρα της από το οπτικό της πεδίο,γύρισε στον Eros."Καταλαβαίνεις ότι το πίστεψε,έτσι;"
"Φυσικά και το πίστεψε"απάντησε εκείνος τελειώς φυσικά,λες και δεν είχε κάνει πως ήταν το αγόρι της.Έβαλε μια καστανή τούφα πίσω από το αυτί της."Δεν θες να σπάσεις λίγο πλάκα;".
Η Meira κούνησε το κεφάλι της."Η μαμά μου δεν είναι πολύ της πλάκας...".
Της χαμογέλασε."Φυσικά και είναι,όλοι έχουν πλάκα κατά βάθος,θα δεις".
Η Meira,αναστενάζοντας άλλη μια φορά,άρχισε να πηγαίνει στο σαλόνι,όπου θα έπρεπε να εξηγήσει στην μητέρα της πως είχε γνωρίσει τον έρωτα της ζωής της.
_________
Πού διάολο ήταν οι Σημειώσεις των Καλεσμάτων;
"Πραγματικά εύχομαι να μην μας σκοτώσεις..."άκουσε την Niveus να λέει,όμως δεν της έδωσε σημασία.Έπρεπε να βρει τις Σημειώσεις και σίγουρα ο τρόπος που τα συρτάρια του ήταν ανακατεμμένα με τις Σκόνες των Ουρανών σφιχτά φυλαγμένες σε μικρές τσάντες,πουγκιά με νύχια καλικάτζαρων,λεπτά βιβλιαράκια με την Ιστορία των Αγγέλων και της μάχες τους και λέπια από ουρά γοργόνας δεν βοηθούσε την κατάσταση.Κανείς θα πίστευε πως ήταν μάγος που του άρεσε η ιστορία των Δαμαστών αν άνοιγε ποτέ αυτά τα συρτάρια.Όχι ότι θα ανακάλυπτε ποτέ αυτή την μεριά του σπιτιού του..."Δεν μπορείς απλώς να καλέσεις έναν Άγγελο...δεν είναι επικίνδυνο;"τον ρώτησε.
Ο Aether σήκωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει,σπρώχνοντας τούφες που είχαν μπλεχτεί στα μάτια του.Την είδε να κάθεται στα σκαλάκια στην αρχή του δωματίου,το φως της ανοιχτής εισόδου να χτυπά την πλάτη της και να μπερδεύεται με τα μαύρα χαρακτηριστικά της κάνοντάς τη μια αόριστη σιλουέττα."Είναι το τελευταίο πράγμα που απομένει-ο τελευταίος που να μπορεί να βοηθήσει την Eos.Αν υπάρχει κάτι ο Άγγελος θα το ξέρει.Και θα μου το πει.Πρέπει να μου το πει"είπε αποφασιστικά και μετά συμπλήρωσε,"Αν δεν θες να είσαι εδώ μπορείς να φύγεις,δεν σε κρατάω με το ζόρι.Ούτως ή αλλιώς δεν θα δεις τίποτα".
Η Niveus συνοφρυώθηκε."Δεν θα μπορώ να τον δω;"
"Μόνο όσοι τον έχουν ήδη δει ή όσοι έχουν δει κάποιο Θεό αντέχουν την παρουσία του.Γίνεται αόρατος στους υπόλοιπους για να μην τους σκοτώσει".
"Δεν πάω πουθενά"είπε.Ο Aether επέστρεψε στα συρτάρια του."Αν συμβεί κάτι θέλω να είμαι εδώ".
"Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα"
"Μια φορά μου είχες πει πως ο θάνατός σου θα ήταν ένδοξος.Και νομίζω πως το να σκοτωθείς από έναν Άγγελο είναι αρκετά ένδοξο".
Ο Aether τράβηξε έναν κιτρινιασμένο πάπυρο από τα βάθη του τελευταίο συρταριού,τον άνοιξε,εξέτασε τα περιεχόμενα και τον έβαλε πάνω στο τραπέζι ευχαριστημένος.Επιτέλους.Για μια στιγμή νόμιζε πως είχε αφήσει τις Σημειώσεις των Καλεσμάτων πίσω στους Ουρανούς."Τί σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να αντιμετωπίσεις τον Chrystous;Είναι ο μεγαλύτερος των Αγγέ-"
"Δεν πάει να είναι και Θεός;Μπορώ να αντιμετωπίσω τον καθέναν.Δεν μετράει πάντα η δύναμη,ξέρεις".
Σε αυτό ο Aether κοίταξε προς το μέρος της ξανά.Στήριζε το πιγούνι της στο ένα της χέρι έχοντας έρθει λίγο πιο κοντά στο φως.Τώρα μπορούσε να δει το πρόσωπό της,τη σφιχτή μαύρη της κοτσίδα,το λευκό της δέρμα,τα φλεγόμενα μάτια της,τα κόκκινα χείλη της.Ένευσε."Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο από εσένα"της είπε και σηκώθηκε όρθιος.
Η Niveus έκανε έναν ήχο αποδοκιμασμού."Τί,επειδή φοράω τακούνια νομίζεις πως-"
"Δεν νομίζω τίποτα για κανέναν"είπε εκείνος χαμηλόφωνα.Ήταν κάτι που είχε μάθει με την πάροδο του χρόνου,πως κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται.Ο καθένας κρύβει κάτι μέσα του που τον κάνει αυτό που είναι-κάτι το οποίο παρέμενε κρυμμένο.Ο Aether είχε αποκαλύψει πολλά μυστικά του στη Niveus μέχρι στιγμής και δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί αν και εκείνη θα του έλεγε μερικά από τα δικά της.Ήθελε να ξέρει τι κουβαλά πίσω από τα αστραφτερά της φορέματα και το αποφασιστικό της βλέμμα.
Δεν την άκουσε να απαντά,μόνο την ένιωσε να παρακολουθεί κάθε του κίνηση.Άνοιξε ξανά της Σημειώσεις των Καλεσμάτων,ένα παλιό έγγραφο που του είχε εμπιστευτεί ο Chrystous λέγοντάς του πως αν τον χρειαζόταν ποτέ,έπρεπε απλώς να διαβάσει τα κείμενα για να του εμφανιστεί.Ο πάπυρος ήταν κιτρινιασμένος,παλιός και λίγο σκισμένος σε κάποια σημεία,όμως ο Aether ήταν σίγουρος πως θα έκανε τη δουλειά του.Έβγαλε από τη ζώνη των όπλων του ένα μαχαίρι,τύλιξε την παλάμη του γύρω από την ασημένια λεπίδα του και πίεσε μέχρι να δει το αίμα του να τρέχει σκούρο και να στάζει στο πάτωμα.Άρχισε να ψιθυρίζει το Κάλεσμα.
Οι λέξεις του ήταν λέξεις που δεν θα μπορούσε να καταλάβει η Niveus ή κανένας άλλος κοινός Δαμαστής.Όπως οι Θεοί και οι νεκροί δεν είχαν γλώσσες για να μιλούν μεταξύ τους,έτσι και οι Άγγελοι χρησιμοποιούσαν μονάχα το πνεύμα τους.Ο Άγγελος Chrystous είχε δημιουργήσει αιώνες πριν την Ιλλυρική διάλεκτο για να μπορούν να μιλούν οι πολεμιστές του μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της μάχης,για να μην τους καταλαβαίνουν οι εχθροί τους.Το έκανε όμως και για το γεγονός πως οι μαχητές του δεν είχαν ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες σαν κι αυτόν.
Όταν τελείωσε δεν έγινε τίποτα διακριτό παραμόνο σε εκείνον.Ο αέρας γύρω του βάρυνε και για λίγα δευτερόλεπτα δεν υπήρχε ανάσα για να πάρει.Και ήταν λες και κάποιος έσκιζε με μαχαίρια την πλάτη του.Το μαχαίρι γλίστρισε από το χέρι του,όπως έκαναν και οι Σημειώσεις των Καλεσμάτων.Ένιωσε λες και το έδαφος κάτω από τα πόδια του κουνιόταν και αυτός το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να στηριχτεί στο τραπέζι και-
"Aether".Η Niveus.Η φωνή της ακούστηκε λες και έβγαινε κάτω από το νερό.Δεν σήκωσε το βλέμμα του να συναντήσει το δικό της,γιατί ήξερε πως θα χανόταν εκεί.Όμως,εκείνη προσπάθησε να τον επαναφέρει και ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη του και-
Πόνος.Λες και κάποιος έτριβε τις πληγές του με αλάτι.
Απομακρύνθηκε και την είδε να καλύπτει το στόμα της με το χέρι της."Τί-τί είναι αυτό;"ψιθύρισε,αλλά ο Aether σχεδόν δεν την άκουσε.Το μόνο που ήταν καθαρό στο μυαλό του ήταν οι σάλπιγγες των Ουρανών,σημάδι πως ο Άγγελος κατέβαινε για να τον συναντήσει και τα δάχτυλά της,παγωμένα πάνω στο δέρμα του σβέρκου του.Κατέβαζε την άκρη της μπλούζας του για να δει-
Το τατουάζ.Είχε ξεχάσει να της εξηγήσει αυτό το κομμάτι.
"Είναι κόκκινο,θα πει κάτι αυτ-;"η αδύναμη φωνή της εξασθένησε.
Ξαφνικά τα πάντα έγιναν καθαρά γύρω του-το πέτρινο δωμάτιο,τα φώτα που τρεμόπαιζαν εξαιτίας του,το χρυσό που γυάλιζε στα σπαθιά του,η Niveus που ήταν ανήσυχη και τόσο,τόσο κοντά του.
"Aether".
Ο Aether παραλίγο να φωνάξει από την ανακούφιση.Είχε τόσο καιρό να ακούσει αυτή τη φωνή να του μιλά και να τον καθοδηγεί.Σήκωσε το κεφάλι του για να αντιμετωπίσει τον Chrystous,τον Άγγελο που είχε κάνει τόσα πολλά για αυτόν.
Η μορφή του δεν ήταν η πανύψηλη μορφή που είχε συνηθίσει να βλέπει στους Ουρανούς.Είχε πάρει το ύψος ενός φυσιολογικού ανθρώπου,παρόλο που η φύση του δεν είχε καμία σχέση.Φως έλαμπε γύρω του,τόσο αγνό και καθαρό που αν ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε θα τον τύφλωνε.Φορούσε τα ίδια ρούχα που είχε συνιθίσει να βλέπει πάνω του-την κόκκινη πανοπλία του,αυτή τη φορά χωρίς το λευκό του κράνος.Το σπαθί στη ζώνη του φαινόταν παντοδύναμο και μοναδικό,έτσι όπως άρμοζε στον υψηλότερο Άγγελο των Ουρανών.
Ο Aether έσκυψε το κεφάλι του."Ήρθες"είπε χαμηλόφωνα,η ευγνομοσύνη του να στάζει ορατά.
Του χαμογέλασε.Τα χαρακτηριστικά του ήταν τέλεια,καλύτερα από αυτά που ήταν σχεδιασμένα σε πίνακες και γλυπτά.Ήταν θεικά."Φυσικά και θα ερχόμουν.Κρατάω τις υποσχέσεις μου"είπε,η φωνή του δυνατή και μαλακή και τόσο γνώριμη.
Ο Aether ένεψε.
"Τι μπορώ να κάνω για εσένα;"τον ρώτησε ξεκουράζοντας το χέρι του στη λαβη του σπαθιού του.
Με μια βαθιά ανάσα,ο Aether του εξήγησε τα πάντα που έπρεπε να ξέρει για την Eos και τελείωσε λέγοντάς του το τελικό του αίτημα-λίγη βοήθεια."Αν ξέρεις τι είναι κι αν μπορώ να κάνω κάτι για να μην καταλήξει τόσο νωρίς στον Άδη...".
Ο Chrystous ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του."Οι Θεοί είναι τρελαμένοι εκεί πάνω.Το ίδιο και τα αδέλφια μου.Κανείς μας δεν ξέρει τι είναι αυτό που απειλεί όχι μόνο την Γη των Ανθρώπων και τα παιδιά μας,αλλά και την Γη των Ουρανών.Το μόνο που ξέρουμε είναι πως είναι κάτι μεγάλο.Όποιος είναι αυτός που σκοτώνει Πλάσματα του Σκότους κρύβεται καλά από ξόρκια απαγορευμένα"πήρε μια βαθιά ανάσα,τα χρυσά του μάτια να μοιάζουν με λιωμένη λάβα."Θέλει να αναστήσει κάποιον ξεχασμένο Θεό,Aether.Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός πως ούτε καν οι Θεοί μου δεν μπορούν να εντοπίσουν τις κινήσεις του".
"Και η Eos;Δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω;"τον ρώτησε απελπισμένα.
Ο Chrystous κούνησε το χρυσό του κεφάλι."Το μόνο που υπάρχει είναι να σκοτώσεις όποιον θέλει να αναστήσει τον Θεό.Όπως πολύ καλά έχεις καταλάβει το ortus δείχνει τη σειρά των θυμάτων.Οι επόμενοι είναι τα Παιδιά των Δαιμόνων.Θα γίνει κάτι μεγάλο σε δύο βράδια,μπορείς να ρωτήσεις τον φίλο σου,σίγουρα θα ξέρει"είπε εννοώντας τον Cheiron."Μέχρι τότε,το μόνο που μπορώ να κάνω για εσένα και την αδελφή σου είναι να σου δώσω αυτό".
Τον είδε να εμφανίζει ένα μικροσκοπικό μπουκαλάκι με ένα χρυσό υγρό μέσα.Του το έδωσε λέγοντας με ένα χαμόγελο,"Κρασί των Θεών.Θα την βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές".
Ο Aether το φύλαξε στην τσέπη του τζιν του."Σ'ευχαριστώ"του είπε εννοώντας το.Ο Chrystous ήταν ίσως ένα από τα λίγα άτομα που είχε κάνει τα πάντα για αυτόν.Ήταν μάλιστα αυτός που του είχε διδάξει όσα ήξερε.
Άπλωσε το χέρι του στο σβέρκο του,ακουμπώντας το σημαδι που απλωνόταν στην πλάτη του.Τον έφερε κοντά του.Ήταν μια κίνηση τόσο φιλική,ίσως πατρική."Πιστεύω σε εσένα,Aether.Δεν έχω πει τυχαία πως είσαι ο καλύτερος των πολεμιστών μου"τα μάτια του έλαμψαν,κάτι που δεν θα έκανε ποτέ κάποιος θνητός."Έχεις κερδίσει την προστασία μου.Εσύ και η φίλη σου"είπε και,με ένα τελευταίο ενθαρυτικό χαμόγελο,εξαφανίστηκε.
"Aether...".Η φωνή της βγήκε αδύναμη και έκπληκτη.Άνοιγοντας τα μάτια του ξανά,ο Aether γύρισε να κοιτάξει την Niveus.Πράγματι,ήταν...τρομαγμένη;
"Τί;"την ρώτησε.Ήταν ακόμη κοντά του,αν είχε το θάρρος θα άπλωνε το χέρι του και θα άγγιζε την γραμμή κατά μήκος του σαγονιού της.
Τα μάτια της φαίνονταν μπερδεμένα και ζαλισμένα.Είπε,"Γιατί μπόρεσα να τον δω;".
*******
(ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΦΡΙΚΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙΙΙ.Χθες το βραδυ κοιτουσα κάτι νέες ειδοποιήσεις που είχα στο wattpad και βλέπω ο ελληνικος λογαρισμος του wattpad είχε προσθέσει την ιστορία αυτή σε μια βιβλιοθήκη 'νεεσ φωνές'.Όταν το έψαξα δεν βρήκα τίποτα οπότε λέω λάθος θα κάνανε.Μόλις άνοιξα το πρώι τον υπολογιστή μου βλέπω ένα εισερχόμενο μήνυμα από το wattpad και έπαθα μίνι καρδιακή προσβολή.ΌΤΑΝ ΤΟ ΑΝΟΙΞΑ ΕΙΔΑ ΠΩΣ ΠΗΡΑ WATTY......Εμμ αρχισα να χορεύω και να ουρλιάζω και ακόμη δεν το έχω συνηδειτοποιήσει.Γιατί αν το καλοσκεφτούμε υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες που έβαλαν υποψηφιότητα και η δικιά μου ξεχώρισε...Δεν το περηφανεύομαι ή τίποτα τέτοιο απλώς είμαι πααραπολυ ενθουσιασμένη και θέλω να το μοιραστώ.Ευχαριστώ σε όσους διαβάζουν.Επίσης δείτε το εξώφυλλο το άλλαξα και έχει και το ειδικό αυτοκόλλητο!!!Εγώ νόμιζα πως το midnight είναι μια πατάτα,αλλά όπως λέει και η Αλμπέρτα,τώρα είναι μια πατάτα με στρας <3)
Οκει λοιπόν,το κεφάλαιο αυτό ειναι EXTRA ΓΙΓΑΝΤΙΟ.Έφτασε τις 3400 λέξεις,συγγνώμη αν σας κούρασε,δεν σκόπευα να το γράψω τόσο μεγάλο,αλλά υποθέτω ενθουσιάστηκα.Είναι ένα από τα αγαπημένα μου :)
Μπορώ να αναφέρω το εξής;Έχω σχεδιάσει αυτή τη σκηνή(με τον Chrystous και τον Aether) στο μυαλό μου εδώ και 2 μήνες(ήταν μια από τις πρώτες σκηνές που έδωσε ζωή σε αυτή την ιστορία,αφού ήξερα από την αρχή πως ήθελα έναν χαρακτήρα που θα είναι τελείως διαφορετικός από αυτό που έβγαζε στην αρχή,πράγμα το οποίο υποστηρίζει και αυτό που λέει,ότι ο καθένας κρύβει κάτι μέσα του.Και γι'αυτό είμαι πολύ ενθουσιασμένη που επιτέλους περιγράφω με λέξεις την ιδέα που πυροδότησε το Midnight).Έτσι λοιπόν,είχα βρει τις ονομασίες για συγκεκριμένα πράγματα π.χ. τις Σημειώσεις των Καλεσμάτων και την Ιλλυρική διάλεκτο.Μετά λοιπόν από λίγο(αφού είχα φτιάξει αυτό στο μυαλό μου)διάβασα τυχαία το ACOMAF που έλεγε για τον Rhys και τον Az και τον Cassian πως ήταν illyrians(το illyrian baby είναι ένα από τα αγαπημένα μου quotes.)Και όταν έγραφα για την Ιλλυρική διάλεκτο(δεν υπάρχει προφανώς)λέω 'τι μου θυμίζει ρε παιδί μου;'και μετά ήμουν σε φάση'ΠΩ ΕΙΜΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑΑ'.Δεν θέλω να πιστέψει κανείς πως έκλεψα κάποια ιδέα(σέβομαι απόλυτα τα πνευματικά δικαιώματα),αφού είπα πως το είχα σκεφτεί πριν διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο.Απλώς το μοιράζομαι γιατί μου φάνηκε τέλεια αυτή η σύμπτωση ;)
Απλώς αγαπώ πολύ αυτή τη σκηνή,γιατί ο Aether είναι CinnamonRoll και ο 13ος σύζηγός μου.
Σχολιάστε αν σας άρεσε :)
Emma C.