Midnight

12-Midnight Sins

midnight screams,
midnight songs,
midnight sins,
midnight gone.

-unknown

12-Midnight Sins

Η Niveus κατάπιε και την τελευτεία φράουλα που είχε στην παλάμη της και ανασήκωσε τη ζακέτα της,η οποία είχε γλιστρήσει από τον ένα της ώμο.Οι αγκώνες ήταν σφινομένοι στο μάρμαρο που είχαν τα κάγκελα της βεράντας που τώρα,κάτω από το σκούρο σκοτάδι,σχεδόν χάνονταν.Απολάμβανε το κρύο αεράκι που φυσούσε απαλά σαν χάδι τα λυτά μαλλιά της,το φεγγάρι που την κοιτούσε από ψηλά και το παγωμένο αίσθημα που είχε στα πόδια της,τα οποία πατούσαν γυμνά στο κρύο πάτωμα.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνη τη νύχτα,παρόλου που είχε πάει στο δωμάτιο του Albens-ήταν ένα από τα αγαπημένα της δωμάτια της Σπηλιάς,επειδή μύριζε κυριολεκτικά σαν τον ύπνο.Έτσι,είχε φύγει όσο πιο ήσυχα μπορούσε από δίπλα του,χωρίς να φοβάται ιδιαίτερα για το αν θα τον ξυπνήσει,αφού ήξερε καλά πως κοιμόταν πολύ βαριά,είχε πάρει τη ζακέτα της και είχε κατέβει στην κουζίνα πεινασμένη.

Τα φώτα του σπιτιού ήταν κλειστά κι έτσι η μεγάλη αίθουσα του σαλονιού φάνταζε με παλιό στοιχειωμένο σπίτι,σαν κι αυτά που έδειχαν οι ασπρόμαυρες παλιομοδίτικες ταινίες.Όμως,η Niveus δεν φοβόταν το σκοτάδι-αν και θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει φωτιά στην παλάμη της για να μην αναγκαστεί να ανάψει όλα τα φώτα,αλλά είχε χάσει τις δυνάμεις της.Είχε βρει τον δρόμο της στην κουζίνα καθώς επίσης και τις φράουλες,είχε πιάσει λίγες στη χούφτα της και είχε πάει να κάτσει στο μπαλκόνι.

Η πόλη από κάτω της δεν ήταν σκοτεινή,παρόλο που ήταν ξημερώματα.Υπήρχαν φώτα και μουσικές από διάφορα κέντρα διασκέδασης και νεαροί Δαμαστές που έκαναν επιδείξεις με το στοιχείο τους για να εντυπωσιάσουν τους περαστικούς.Η Niveus όμως ήταν αρκετά απασχολημένη με το να σκέφτεται την Eos για να προσέξει ανώριμα παιδιά να προσπαθούν να βρουν κάποια κοπέλα για να περάσουν το βράδυ.

Η Niveus είχε προσευχηθεί στη Θεά Hestia,την παντοδύναμη Θεά της φωτιάς και του πολέμου,τη Θεά που την προστάτευε μιας που το αίμα της κυλλούσε στις φλέβες της,ακόμη κι αν τώρα δεν είχε τις δυνάμεις της.Την είχε παρακαλέσει να προσέχει την Eos,έτσι όπως είχε κάνει κάποτε και για τον Albens-τότε η Hestia είχε ακούσει τις προσευχές της και την είχε βοηθήσει και η Niveus ήταν ευγνόμων για αυτό.

Αν και κανείς θα φανταζόταν πως η Θεά της ήταν κάποια άγρια και χωρίς συναισθήματα γυναίκα του πολέμου,η Hestia απεικονιζόταν στους πίνακες με ένα βλέμμα ξεχώριστο και σοφό που σε ακολουθεί όπου κι αν κοιτάς κι ένα χαμόγελο που παλεύεις να καταλάβεις αν υπάρχει ή όχι.Η πανοπλία της,που καλύπτει το στήθος της και τους αγκώνες της, γυαλίζει πάντα,ενώ τα μαλλιά της δένουν απόλυτα με τη φωτιά που καίει από πίσω της-σκούρα κόκκινα,σαν το αίμα.Δεν είναι κακιά,αλλά η μητέρα των δυναμικότερων Δαμαστών,εκείνων που δαμάζουν τη φωτιά.Στην Ecclesia-τον χώρο προσευχών των Δαμαστών στην Deorum,την πρωτεύουσά τους-της είχε αφιερωθεί ένα πανύψηλο άγαλμα από αστραφτερό μάρμαρο.Στα μαλλιά της υπήρχαν πλεγμένα χρυσά λουλούδια,ενώ το ακόντιο και η ασπίδα της ήταν από καθαρό ασήμι.Η ίδια περίτεχνη έκφραση ήταν σκαλισμένη στο πρόσωπό της.