POV Alexis
Toen we goed en wel een tijdje aan het rijden waren klonken er harde knallen uit de vrachtwagen. Zack verstrakte zijn greep om het stuur. Na een half uur was de zwarte nog steeds bezig. Het gebonk bleef maar doorgaan. "Waarom uit alle beesten heb je nou een gek gepakt!?" riep Zack geïrriteerd uit. "Omdat hij er mooi uit ziet," hapte ik sarcastisch terug. BONK. "Verdomme," mompelde Zack terwijl hij de wagen in de berm parkeerde. Hij haalde de vrachtwagen van het slot af, stapte uit, trok me uit de stoel en duwde me het deel van het paard in. "En hou hem stil! Silvano doet me nog wat!" riep hij kwaad terwijl hij de deur wild dicht smeet. Ik liet mijn ogen even aan het donker wennen en zag dat de zwarte nijdig naar me beet. "Nou effe normaal doen," schoolde ik hem boos. Hij zwiepte onrustig met zijn hoofd. "Het is al goed, niet zo aanstellen," stelde ik hem ietwat sarcastisch gerust. Hij leek iets rustiger te worden, het gestamp was ook gestopt. "Ik zal toch een naam voor je moeten verzinnen zwarte," ik aaide voorzichtig over zijn hoofd. Hij knorde zachtjes waardoor ik glimlachte. Door een spontane bocht verloor ik mijn evenwicht en knalde tegen de rand aan. De zwarte hinnikte verrast. "Hmpf, ja, ja." Ik ging rustig op de grond zitten terwijl de vrachtwagen verder reed. "Zwarte of Onyx, Orion, Brego... Nee dat is niks..." Ik was een beetje namen aan het opsommen om de tijd te doden. De vrachtwagen was super ruim, al stond de zwarte niet vast dan kon hij zo omdraaien en eruit rennen. Ik lachte hardop. Ineens trok mijn gezicht serieus weg. Waarom ook niet? Na een langdurende rit wist ik aan de verschillende geluiden te horen dat we eruit gehaald zouden worden. He he. Oh hij zou eruit komen. Dat zeker. Ik was op zijn rug geklommen, had het halstertouw om zijn hals gedaan, vastgeknoopt aan de andere kant zodat het nu diende als teugels en wachtte af. De vrachtwagen was zo donker dat ze me nooit op tijd zouden zien.
Geroezemoes. Mijn hart klopt in mijn keel, mijn lichaam gespannen. Ik hoorde nu stemmen dichterbij, ze waren met veel. Er werd aan de hendels van de vrachtwagen geprutst. Mijn greep verstrakte om de teugels. "Oke, nu rustig erui...- HE!?" Ik knalde met een rotvaart uit de trailer en verloor mijn evenwicht, close one: ik lag er bijna af. Hij sprong Zack omver, herstelde zich en steigerde een paar keer wild in het rond. Blijven zitten was extreem moeilijk. Ik hoorde de mannen roepen. "Go, diablo, go!" schreeuwde ik hard. Mijn por in zijn zij liet hem vooruit springen en woest weg galopperen. Jezus wat is hij gevoelig! Ook maar een kleinste aanraking liet hem verschieten of versnellen. Maakt niet uit! Op naar de vrijheid! Gaan we links, rechts rechtdoor of terug? Of kunnen we beter een strategische kant op gaan? Of beter... Wat the hell maakt het ook uit, gaan! Jeez Lex get your shit together.
De zwarte bleef maar gassen, en gassen, en gassen. Hij was groot en ruim gebouwd. Dit was insane. Rengalop door de onbekende bossen en over de lange vlaktes. Ik zat stevig genoeg op zijn rug om goed te kunnen blijven zitten en hij vloog over de grond. Elk moment dat ik dacht dat hij niet sneller kon, gooide de zwarte er nog meer vaart in. Running, running, running, I'm so speedy... De zwarte brieste van geluk en ik was het met hem eens. De wind vloog door mijn haren. Bitchh, ik kon zo in een shampoo reclame. Ik stuurde hem tussen de bomen door en we sprongen over boomstammen heen. Hij was toch wel heel goed opgeleid niks bleek een probleem te zijn. Ik keek naar achteren en zag dat we alleen waren. Een lachje van geluk kon ik toch echt niet onderdrukken. Ik spoorde hem nog een keer aan. Slalom, slalom, om de bomen heen. Hoppa! Galopwissels, rengalop en door. Grasvlakte! Voordat ik hem kon aansporen had hij zelf al de turbo aangezet. Ik keek nog een keer paranoïde achterom. De zwarte zette nog meer aan. En terwijl ik achtervolgd werd door totaal gestoorde mensen moest ik toch toegeven dit was echt niet te geloven. Ik reed hier zonder zadel in rengalop op een bloedmooie hengst en het was echt geweldig. Ik slaakte een klein kreetje van blijheid. Ik kon niet 24/7 in de negatieve 'ik-ga-dood-sfeer' blijven hangen. Ik bedoel, met al het verschrikkelijke wat allemaal was gebeurd, was dit echt een cadeautje. Het ritme van de hoeven van de zwarte was gelijkmatig, ik kon zo makkelijk nog uren blijven zitten. En als we zo door zouden gaan kwam het wel goed. Nog een keer keek ik achterom. Er was tot nu toe niemand... Zouden ze me laten gaan? Misschien omdat ze ons niet bij konden houden door de bossen! Oh hell yhea, genius! Ik keek weer voorruit en ik zag dat verderop een heuvel omhoog liep. Ik liet Spartan wat rustiger galopperen zodat hij niet totaal uitgeput zou zijn. Dit was wel even tof. De rust van de buitenwereld was geweldig. En de lucht, oh en de zon, het gras, de wind! Bovenop de heuvel liet ik hem halt houden. De zwarte was lichtelijk aan het hijgen. "Killer conditie zwarte," ik klopte op zijn hals. Hij brieste en snuffelde aan het gras. Ik liet het even allemaal los. Dat ik nu ergens in de middle of no were was, gekidnapt door psychopaten en dat ik heb moeten vechten voor mijn leven. Ik bedacht me dat ik gewoon lekker aan het rijden was op m'n nieuwe bae. Maar deze gedachte kon ik niet lang vasthouden want, boy, we've got a long way to go. Ik was even afgestapt om de zwarte en mezelf wat rust te geven. "Je moet wel een stoere naam hebben, je bent tenslotte een stoer paard," praatte ik hardop tegen de zwarte. Hij schudde met zijn hoofd en keek me even sloom aan. "Och ja, charmant hoor!" lachte ik hardop.
Ik klopte op zijn hals. Samen kwamen we er wel. We rustte uit en genoten van het landschap. De grasvlaktes waren ver uitgestrekt naar een kant en bossen aan de andere kant. Volgens mij spotte ik ook bergen ergens verderop. Ben ik nog wel aanwezig op continent Europa? Mijn gedachtes lieten me hardop zuchten. Zouden we ergens in Frankrijk zijn of zo? Misschien Italië... Ik heb geen idee. De zwarte brieste en nam een hap gras. "Knappe jongen," zei ik terwijl ik nog een keer op zijn hals klopte. Als we in Italië zijn ben ik wel heel ver van huis. Ik zuchtte diep. Hoe je leven ineens omgegooid kan worden... Ineens schoot de zwarte zijn hoofd abrupt omhoog. Ik zag hoe hij iets in de lucht rook. Hij maakte een duikende beweging met zijn hoofd. "Oh nee," ik hoorde motors. Angstig keek ik naar de kant waar we vandaan waren gekomen. Drie motors kwamen al op ons af geracet. Kut! De zwarte was al van plan hem eruit te naaien terwijl ik behendig op zijn rug sprong. Aansporing was niet nodig, hij steigerde en vertrok. Ik hoorde de motors dichterbij komen maar we hadden nu nog een voorsprong. "Sneller!" hij zette nog meer aan. We racete de heuvel af en de vlakte op. Sneller en sneller knalde we over de vlakte, de motors vlak achter ons. Bijna bij de bosrand. Hier zouden ze wel moeten afremmen, de stronken en boomstammen waren te groot voor de motors om zo overheen te gaan. We sprongen over een stam waar de motors niet overheen konden. "Dit is zo moker gevaarlijk!" schreeuwde ik hard. In onze frenzy was er geen moment om te kijken of de grond stabiel genoeg was om op te landen, de kans dat de zwarte een been zou breken in deze gekte is erg groot... Maar de zwarte deelde mijn concern niet, hij knalde er nog meer snelheid bovenop. De motors hadden ons al weer bijna ingehaald. Bukkend en springend vlogen we door het bos heen. Overal leken nu motors te zijn, ik hoorde het geschreeuw van mannen zo duidelijk als de zwarte zijn ademhaling. "Shit! Komaan jongen!" riep ik. Een motor sprong boven ons hoofd over ons heen. Er werd een haakse bocht naar rechts gemaakt, de zwarte herstelde zijn evenwicht en knalde door. Zo gaat het goe..-" Met een sliding stond hij weer stil, nu was mijn evenwicht helemaal facked. Een motor was voor ons gesprongen. De zwarte brieste woest en reageerde in een reflex hij sprintte de andere kant op waardoor ik er wederom bijna afviel. Zonder te kijken galoppeerden we ergens heen. Helaas kon de zwarte niet weten dat we ingesloten zouden worden. Net op het moment dat ik dacht dat we ze hadden afgeschud kwamen we een bergwand tegen. De zwarte stond abrupt stil. We waren helemaal, compleet, ingesloten. We draaiden om. De jeep was languit geparkeerd in de kloof waar we doorheen waren geracet en de motoren hadden zich daar nu bij aangesloten. Er werden meerdere dingen geroepen. Spartan steigerde wild. Ik keek verslagen om me heen. Dit kon niet waar zijn. Zack stapte de auto uit en schreeuwde woest wat orders. "Pak ze," commandeerde hij de rest. Voordat ik het doorhad werd ik van de rug van de zwarte afgetrokken en naar de jeep gesleurd. De zwarte was wild aan het steigeren en hinnikte luid. Iemand gaf hem een spuit met een sederend middel waardoor hij al snel rustiger werd. Ik gaf de man achter me een kopstoot en vocht me los uit de greep van de tweede. Terwijl ik me voorbereidde op een aanval knalde een persoon me ineens tegen de wand aan. Hij hield me bij mijn keel vast, waardoor ik dacht dat ik ging flauw vallen. "Dit gaat niet werken prinses, gehoorzaam en dan krijg je ook minder straffen," het was Zack die me vast had en ook zo intens dichtbij stond. Hij was echt te sterk. Ik hapte naar adem waarna hij me los liet. Ik viel kuchend op de grond. "Neem ze mee!" schreeuwde hij weer woest. Voordat ik werd meegesleurd kreeg ik nog een trap in m'n maag en een stoot tegen mijn kaak. Ik werd lomp in de achterkant van een busje gesmeten. De mannen liepen lachend weg. We waren verslagen. Dit was waarschijnlijk onze enige kans geweest. Ik zat alleen in de achterkant van de jeep. Sinds een lange tijd begon ik te huilen. Waarom dit? Waarom moet dit mij overkomen? Maak me maar gewoon af...
"Ik ben je gedrag zat!" riep Zack kwaad terwijl hij een rek omgooide. Ik zat alweer in het gat, ergens in een van de afgesloten kamers in corridor 8. Nu moest ik wachten op mijn straf I suppose. Like I give a fuck. Waarschijnlijk ga ik hier toch wel dood. Oke da's wel heel negatief gedacht. Maar na mijn mentale breakdown in het busje had ik mijn ballen weer opgeraapt en ze terug geniet, sooo, I'm good! "En ik zal er dadelijk voor opdraaien omdat jij zo kut doet!" Zack was nog steeds aan het schreeuwen. "Mhm oke ja, en wanneer kom je bij het gedeelte waar je je fucking bek dicht houdt?" Oh. Nah. She. Didn't. Dat was oprecht een van mijn beste uitspraken tot nu toe. Zack wilde zich net op me gooien toen de deuren opengingen. Fuck. En daar was de straf. Silvano, andere begeleiders en mijn sqaud kwamen de kamer binnen gelopen. Iedereen ging op stoelen zitten terwijl er een kleine tv neergezet werd waarop mijn ontsnappingspoging te zien was. "Shitty kwaliteit," fluisterde Anna sarcastisch. Dat leverde haar een klap op waardoor ik brutaal opstond en een nog hardere klap kreeg. "Leeft het paardje nog wel?" vroeg Lulu fluisterend. "I..ik denk het wel... Ik hoop het wel," fluisterde ik terug. Ik had er helemaal niet over nagedacht of ze hem zouden afmaken. "Ik moet toegeven..." begon Silvano terwijl hij gefascineerd naar het scherm keek. "Je bent echt een natuurtalent! Alles is perfect, drama, actie, de samenwerking tussen jou en dat beest. Ik weet zeker dat we hier heel wat geld mee gaan verdienen," hij was helemaal blij. Maar niet blij-blij, je weet wel, een soort vieze blij. "Maar helaas kan dit niet ongestraft gaan. En ik wil niet dat jouw gezichtje beschadigingen oploopt dus heb ik het wat groter aangepakt. Ik heb alvast vooruitgedacht," hij glimlachte vals. "Kijk maar naar het scherm," Mijn squad keek van mij, naar Silvano en naar het scherm. Ik draaide mijn hoofd ook naar het scherm en zag... mijn huis? "Wat is dit?" vroeg ik nu met een trillende stem. "Blijf kijken," spoorde Silvano ons aan. En toen kreeg ik een hartverzakking. Ik zag hoe er op mijn huis twee bommen geworpen werden. Een deel van het gebouw zakte in. En de andere bom raakte de binnenplaats. Daarna zag je hoe een nieuwsreporter praatte over wat er gebeurd was. "Duss," Silvano stond op en trok me aan mijn haren naar achter. Ik gaf geen kik maar keek hem angstig aan. "De volgende keer dat je zo'n truc in je hoofd haalt doen we dit gewoon opnieuw," hij liet me ruw los. "En nu oprotten, je hebt geluk dat ik in een goede bui ben X!" Ik kon niks zeggen. Dat was mijn huis. Mijn familie. Mijn thuis. Iedereen bleef stil totdat zware voetstappen achter ons klonken. "Ga, X jij blijft hier," de rest keek me dubieus aan maar liep daarna stil door. "Ik heb je gewaarschuwd. Er gaan meerdere dingen gebeuren Alexis, dingen die jij zelfs niet aankan," hij fluisterde dichtbij mijn oor. Ik kreek er rillingen van. "Een gebouw opblazen is het laatste van mijn problemen," bitste ik terug. Zack keek me grijnzend aan. "Prinses, jij zit tot aan je nek toe in de problemen."
Vote, Comment en lees ook het boek van @D_ApplePie en mij op haar profiel!
Revisiteeeed yaaaas bishh