นานแค่ไหนแล้ว...
ไม่รู้ ไม่แน่ใจ...
หรืออันที่จริง...ผมเลือกที่จะไม่จำมัน...
อยากจะขอโทษ สักพันสักหมื่นครั้ง
...ขอโทษ...พูดมันอยู่อย่างนั้น จนกว่าเสียงจะแหบแห้ง จนกว่าจะเหลือเพียงลม
...เพียงแค่นั้น แค่ขอโทษเขา...
ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...
...อยู่ตรงนี้...
...ขอโทษ...
ลมเย็นๆพัดผ่านผิว เสียงใบไม้ตกกระทบพื้นหิน ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีเทาหม่น ดูท่าฝนคงกำลังจะตกลงมา ทว่าผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิมกับกุหลาบสีขาวกองใหญ่ เด็ดใบ ริดหนาม จากนั้นเสียบมันลงในขวดแก้ว ให้ก้านสีเขียวจมอยู่ใต้น้ำ
มันเป็นกิจวัตร ที่ผมทำมาตลอดระยะเวลาหลายปี
กุหลาบดอกแล้วดอกเล่า มีดในมือของผมขยับไปเรื่อยๆ พลางทอดสายตามองพื้นซึ่งถูกปกคลุมด้วยใบไม้สีแดง
ฤดูใบไม้ร่วง คือฤดูที่เราชอบที่สุด
ดอกไม้ในมือถูกเสียบลงขวดแก้ว ผมยกมือขึ้นลูบแขนภายใต้สเวตเตอร์สีเทาของตัวเองไปมา
วันนี้เหมือนอากาศจะเย็นกว่าปกติ
"เข้าไปนั่งด้านในได้แล้วยุนฮยอง ไม่สบายขึ้นมาไม่มีคนคอยดูแลหรอกนะ"
น้ำคำทีเล่นทีจริงที่คล้ายจะดุทว่าก็ยังแฝงแววห่วงใยเอาไว้เรียกให้ผมหันไปมอง
ท่ามกลางบรรยากาศหม่นๆ เขายืนอยู่ตรงนั้น ใจกลางกองใบไม้สีแดง สวมฮู้ดสีดำที่เราไปเลือกด้วยกันเมื่อนานมาแล้ว มันเป็นตัวโปรดของเขา
"ตรงนี้อากาศดีกว่าด้านในเยอะเลย" ผมพูด
เขาก้าวเข้ามา นั่งลงข้างกันก่อนจะใช้เสื้อแขนยาวอีกตัวในมือคลุมลงบนไหล่ผม มือหนาวางลงบนหัว ก่อนจะจับโยกไปมา กระทั่งถูกผมมองค้อนเข้าให้ถึงได้ยอมหยุด
"ถ้าป่วยขึ้นมามันไม่สนุกนะ"
"นายจะไม่ดูแลฉันจริงๆเหรอจีวอน" ผมย้อนถามพลางเสียบกุหลาบที่เพิ่งริดหนามเสร็จลงในขวด
จีวอนชอบกุหลาบสีขาว เขาให้เหตุผลว่าเพราะมันดูสะอาดกว่าสีอื่น
ช่างเป็นเหตุผลที่ไร้เหตุผลเสียจริงๆ
จีวอนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะดึงผมให้หันหน้าเข้าไปหา จากนั้นดีดนิ้วลงกลางหน้าผากจนผมร้องโอดโอยออกมา
"เจ็บนะ!"
เขายิ้มจนดวงตาเรียวรียิบหยี
"ก็ตั้งใจดีดให้เจ็บ ฉันไม่ได้มีเวลาดูแลนายตลอด ถ้านายป่วยแล้วฉันไม่อยู่จะทำยังไงเล่า"
ผมเอนตัวเข้าหา อิงซบไหล่อุ่นๆ
ที่ตรงนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็สบายที่สุดเสมอ
"นายสัญญาว่าจะปกป้องฉัน จำได้ไหม"
"ไม่เคยลืมหรอกน่า ตอนนี้ฉันก็กำลังพยายามปกป้องนายอยู่นี่ไง แต่เด็กดื้อแถวนี้ดันไม่ให้ความร่วมมือด้วยเลย" แม้ปากจะพูดแบบนั้น ทว่าอ้อมแขนสองข้างกลับกอดตัวผมเอาไว้จนแทบจมลงไปในอก
"อุ่นขึ้นเยอะเลย" ผมว่าแล้วหันไปส่งยิ้มกว้างให้เขา "อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆได้ไหม"
จีวอนยิ้ม เขากระชับกอดให้แน่นขึ้น
"ตามบัญชาขอรับฝ่าบาท"
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา มีเพียงเวลาที่เดินไป เคียงคู่กับเสียงลมพัดผ่าน กุหลาบดอกแล้วดอกเล่าถูกริดหนามออก จากกองสุมค่อยๆพร่องทีละเล็กละน้อย
"ยังเจ็บอยู่ไหม" ผมถาม
"นายใจร้ายกับฉันขนาดนั้น มันก็แน่อยู่แล้ว" จีวอนตอบตามตรง เหมือนทุกครั้ง เขาไม่เคยคิดจะโกหกกับเรื่องนี้เลย
ผมกุมมือเขาไว้ บีบเบาๆแค่พอให้รับรู้
"ขอโทษนะ"
"มันไม่หายเจ็บหรอก" อีกฝ่ายพูด ชัดถ้อยชัดคำเสียจนจุกไปทั้งใจ
"จะไม่ทำอีกแล้ว"
แว่วเสียงหัวเราะแหบห้าวแสนคุ้นเคย แล้วจู่ๆความอบอุ่นที่โอบกอดตัวผมอยู่ก็ผละจากไป
"มันสายไปแล้วไม่ใช่เหรอยุนฮยอง"
ผมสะดุ้งขึ้นน้อยๆหลังจากรับรู้ได้ถึงความเจ็บแปลบที่ปลายนิ้ว เมื่อก้มลงมองดูถึงเห็นว่ามีดปลายแหลมที่ใช้ริดหนามกุหลาบฝังด้านคมเข้ากับนิ้วมือเสียแล้ว
ผมดึงมันออก ก่อนจะเลื่อนไล่ไปตามผิว ออกแรงกดอย่างเชื่องช้าที่ข้อมือ ขนานไปกับแนวแขนเสื้อสเวตเตอร์
ของเหลวสีแดงหยดลงกระทบกลีบสีขาวบอบบาง ค่อยๆอาบย้อม เปลี่ยนความบริสุทธิ์ให้แปดเปื้อน แล้วก็ต้องชะงัก
จีวอนชอบกุหลาบขาว
เพียงเท่านั้นคมมีดก็ถูกถอนออก คำขอโทษถูกพร่ำเอ่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้กับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น พร้อมๆไปกับสมน้ำหน้าความโง่งมของตัวเอง
อยู่ไม่สู้ตาย ผมคือคนที่รู้ซึ้งถึงความหมายของคำนี้ดีกว่าใคร
โง่ ดักดาน เกินกว่าจะหาคำไหนมาบรรยาย
มีความรักดีๆอยู่ครั้งหนึ่ง และเป็นรักสุดท้าย แต่คือผมเอง ที่พังมันเสียย่อยยับ
กุหลาบสีขาวดอกสุดท้ายถูกเสียบลงในขวดแก้ว หยดเลือดตกลงกระทบผิวน้ำ แผ่กระจายออกช้าๆ หมุนวนเหมือนน้ำหมึก
หยดลง...พร้อมๆกับน้ำตา...
ร้องไห้ ครั้งแล้วครั้งเล่า...
...แด่ความรักที่จากไป
คิมจีวอน คือชื่อของผู้ชายคนนั้น คนที่ผมมอบให้ไปทั้งใจ และก็เป็นผมเองอีกเช่นกัน ที่ทำร้ายเขาอย่างไม่น่าให้อภัย
ต่อให้ขอโทษไปจนตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ก็ไม่พอ
...ไม่สมควรได้รับการอภัย...
...ไม่มีโอกาสได้รับการอภัย...
จะโทษอะไรได้นอกจากตัวเอง
สัญญาไว้ดิบดี จะรัก จะดูแล แล้วสุดท้าย ผมก็เป็นคนทรยศต่อความรู้สึกของเขาเสียเอง
ผม...ที่เผลอตัวไปนอนกับคนอื่น ครั้งแล้ว ครั้งเล่า
หยาดน้ำอุ่นๆไหลลงอาบแก้ม ไม่มีเสียง ไร้ซึ่งการสะอื้น เหลือเพียงความเจ็บปวดนี้ ที่อยากให้เขาได้รับรู้
อยากบอกจีวอน ว่าผมขอโทษ
ขวดแก้วถูกเลื่อนมาไว้ตรงกลาง เบื้องหน้าป้ายหินอ่อนสีขาวสลักตัวอักษรเรียงร้อยเป็นถ้อยคำ
'Kim Jiwon'
เขาจากไป พร้อมกับความรักของเรา...
จากไป พร้อมคำว่า 'รัก' ที่ก้องสะท้อนอยู่ในคืนหิมะพรำ...
จากไป เพราะความพยายามที่จะปกป้องความทรงจำของเรา...
เขาจากไปโดยมีรอยแผลถูกแทงขนาดใหญ่ตรงช่องท้อง ทั้งๆอย่างนั้น ในมือกลับโอบกอดกล้องถ่ายรูปไว้แน่น
กล้องดิจิตอลซึ่งเก็บเรื่องราวของเราเอาไว้ภายใน ตั้งแต่วันแรก กระทั่งวันสุดท้าย...
...วันที่ผมทรยศ...
ผมผุดลุกขึ้น ลากเท้าไปตามพื้นซึ่งถูกปูด้วยพรมใบไม้สีแดง เสียงของเหลวหยดตกกระทบพื้นดังแว่วให้ได้ยิน
อยากจะตายเสียให้มันรู้แล้วรู้รอด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่ากลับต้องทนอยู่ ชดใช้ทุกความผิดที่ทำไว้
หลุมศพสีขาวถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง ดอกกุหลาบชูช่อขึ้นเพราะน้ำในขวด กิจวัตรประจำวันในทุกๆเช้าของผม คือการมาเปลี่ยนดอกไม้ให้จีวอน พร่ำขอโทษเหมือนคนบ้า ทำร้ายตัวเอง ก่อนจะปล่อยให้แผลสมานย์กันเพื่อเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรกอีกครั้ง
ผมหนีไปไหนไม่ได้ เพราะเขาไม่ให้ผมไป
บาปของผมยังต้องใช้เวลาอีกมากเพื่อชดใช้ให้สาสม
สัมผัสอุ่นๆที่แนบลงบนแผ่นหลังทำให้ผมระบายยิ้มออกมา ยิ้มทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม
"จีวอน...คิดถึงนะ..."
"ฉันรู้" เขากระซิบบอก
"ฉันขอโทษ...ขอโทษ...ให้ฉันไปหานายสักทีได้ไหม..."
แว่วเสียงหัวเราะแผ่วเบา ผมชะงักเท้าที่กำลังก้าวย่ำใบไม้
"ไม่ได้หรอกยุนฮยอง นายต้องใช้ชีวิตไปอีกนานเชียวล่ะ"
'Kim Jiwon
Live for Me, Yunhyeong'
---------------------------------------------------------------------
เพลงนี้มันดีงามจนอดไม่ได้จริงๆ
เนื้อหาเวิ่นและดาร์กไปตามสภาพการอดนอน //ผิด
คอมเมนท์ ติ ชม หรือสกรีมผ่านแท็ก #ฟิคชนชจ เหมือนเดิมนะคะ
อยากด่ายัยตัวน้อยยุนยุนให้มาด่าเราแทน ถือว่าขอ อย่าว่าอะไรยุนยุนเลย