นานแค่ไหนแล้ว...
ไม่รู้ ไม่แน่ใจ...
หรืออันที่จริง...ผมเลือกที่จะไม่จำมัน...
อยากจะขอโทษ สักพันสักหมื่นครั้ง
...ขอโทษ...พูดมันอยู่อย่างนั้น จนกว่าเสียงจะแหบแห้ง จนกว่าจะเหลือเพียงลม
...เพียงแค่นั้น แค่ขอโทษเขา...
ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า...
...อยู่ตรงนี้...
...ขอโทษ...
ลมเย็นๆพัดผ่านผิว เสียงใบไม้ตกกระทบพื้นหิน ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีเทาหม่น ดูท่าฝนคงกำลังจะตกลงมา ทว่าผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิมกับกุหลาบสีขาวกองใหญ่ เด็ดใบ ริดหนาม จากนั้นเสียบมันลงในขวดแก้ว ให้ก้านสีเขียวจมอยู่ใต้น้ำ
มันเป็นกิจวัตร ที่ผมทำมาตลอดระยะเวลาหลายปี
กุหลาบดอกแล้วดอกเล่า มีดในมือของผมขยับไปเรื่อยๆ พลางทอดสายตามองพื้นซึ่งถูกปกคลุมด้วยใบไม้สีแดง
ฤดูใบไม้ร่วง คือฤดูที่เราชอบที่สุด
ดอกไม้ในมือถูกเสียบลงขวดแก้ว ผมยกมือขึ้นลูบแขนภายใต้สเวตเตอร์สีเทาของตัวเองไปมา
วันนี้เหมือนอากาศจะเย็นกว่าปกติ
"เข้าไปนั่งด้านในได้แล้วยุนฮยอง ไม่สบายขึ้นมาไม่มีคนคอยดูแลหรอกนะ"
น้ำคำทีเล่นทีจริงที่คล้ายจะดุทว่าก็ยังแฝงแววห่วงใยเอาไว้เรียกให้ผมหันไปมอง
