ดอกไม้...
...เพราะชูช่อจึงงดงาม
...เพราะบอบบางจึงงดงาม
...เพราะบริสุทธิ์จึงงดงาม
แสงจันทร์นวลผ่องสาดต้องร่างบอบบางที่หยุดยืนตากน้ำค้างอย่างไม่กลัวเกรงจะเจ็บปวดในสวนสวย สายลมเย็นยามฤดูใบไม้ผลิพัดเอาเส้นผมสีดำขลับราวปีกกาที่ยาวสยายจรดบั้นเอวซึ่งส่วนหนึ่งถูกม้วนรวบมวยขึ้นด้วยหวีสีน้ำตาลประดับลายดอกท้อให้พลิ้วไหวตัดกับผืนผ้ากิโมโนสีแดงสด นัยน์ตาเรียวแต่งแต้มเครื่องสำอางแต่พองามทอดเหม่อไปไกล มันฉายแววขุ่นมัวเสียจนไม่ควรคู่กับดวงหน้าหวานเอาเสียเลย
และแน่นอนว่ามันสร้างความไม่พอใจให้เกิดขึ้นกับผู้มองได้อย่างไม่ยากเย็น
"พี่จินฮวาน"
เจ้าของชื่อหันขวับกลับไปหาที่มาของเสียงทุ้มนุ่มที่พาให้หลงใหล คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันโดยไม่คิดปิดบังอารมณ์ตามที่ได้รับการฝึกสอนมาตลอดหลายปี
"มีอะไรยุนฮยอง" กระทั่งน้ำเสียงใสกระจ่างที่เอื้อนเอ่ยก็ยังห้วนสั้นไม่น่าฟัง
ยุนฮยองก้าวลงจากชานบ้านตรงเข้าไปหาคนสูงอายุกว่าทว่ากลับทำตัวเหมือนเด็ก กิโมโนสีม่วงเข้มขยับไหวตามท่วงทำนองยามเหยียบย่าง พลางมือเรียวเอื้อมดึงปิ่นไม้ที่ม้วนมวยเรือนผมสีรัตติกาล ปล่อยให้มันทิ้งตัวลงเคลียเอวบอกให้รู้ว่าคืนนี้เขาไม่คิดจะรับแขกอีกแล้ว
ร่างโปร่งหยุดยืนเมื่อถึงระยะที่พอใจ ดวงตากลมโตเหมือนลูกแก้วกลับทอแสงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เรียวปากแดงขยับแย้มยิ้มบางขัดกับคิ้วเข้มซึ่งขมวดมุ่น
