คิมจีวอนมีเพื่อนบ้านอยู่คนหนึ่ง เป็นคนเอเชียเจ้าของห้องบนชั้นสามในตึกแถวหลังเดียวกัน พวกเขาไม่เคยพูดคุย อันที่จริง ปฏิสัมพันธ์มากที่สุดที่เกิดขึ้นคือการเดินสวนกันในทุกๆเช้า สบตากันบ้างแล้วแต่โอกาส และยิ้มให้กันตามมารยาท นอกจากชื่อ 'ซงยุนฮยอง' ที่รู้มาจากคุณนายบรู๊ค หญิงวัยกลางคนร่างท้วมเจ้าของตึกแล้ว ไม่มีข้อมูลอื่นใดอีกเลย
ถึงอย่างนั้น คิมจีวอนกลับค้นพบว่าอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึก...ตกหลุมรัก
ขนมปังปิ้งเกรียมจัดถูกปาดเนยใส่ลวกๆ ชายหนุ่มคาบมันไว้ในปาก รสชาติขมติดปลายลิ้นไม่ได้ดีนัก แต่อย่างน้อยมันก็พอรองท้องได้ เขายัดนมจืดกล่องหนึ่งลงกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ต ดึงหมวกของฮู้ดดี้สีเทาตัวในขึ้นคลุมหัว ก่อนจะสวมผ้าใบคู่โปรด สบถออกมายาวพรืดเมื่อเปิดประตูห้องและพบว่าแมวสีส้มขนฟูของคุณนายบรู๊คทิ้งซากหนูไว้อีกแล้ว ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะจัดการ
จีวอนตื่นสายกว่าปกติเกือบสามสิบนาทีเพราะนาฬิกาปลุกเกิดถ่านหมดกะทันหัน เขากำลังจะเข้างานสาย แต่ที่แย่กว่านั้น นี่ไม่ใช่เวลาที่ยุนฮยองจะกลับมา
ชายหนุ่มวิ่งตึงตังลงจากชั้นสอง ตะโกนบอกคุณนายบรู๊คซึ่งคงอบขนมอยู่ในครัวที่ห้องชั้นแรกของเธอให้เก็บกวาดซากความเสียหายที่สัตว์หน้าขนตัวแสบทำทิ้งไว้ มือหนึ่งจับขนมปังยัดใส่ปากเคี้ยวแก้มตุ่ย ส่วนอีกมือดึงส้นรองเท้าให้เรียบร้อย
แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นพอดีกับจังหวะที่ประตูซึ่งเป็นกระจกครึ่งบานปิดทับด้วยผ้าม่านลูกไม้ถูกเปิด แสงแดดอ่อนๆยามเช้าเคล้ากลิ่นดินจางๆจึงลอยเข้ามา พร้อมกับเงาสายหนึ่งทาบทับบนพื้นพรมสีแดง
