เสียงเพลงคึกคัก แสงไฟวูบไหว ผู้คนมากมาย เวลาเที่ยงคืนกว่า ท้องฟ้าไร้ดาว บรรยากาศชวนให้ปล่อยตัวปล่อยใจกลางผับดังย่านฮงแด ยุนฮยองชอบมันทั้งหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคืนนี้เป็นคืนพิเศษ
ชายหนุ่มขยับร่างกายไปตามบีทหนักๆที่ดังผ่านลำโพง ส่งสายตายั่วเย้าผู้คนที่เบียดผ่านไปมาบ้างตามประสา แก้วเครื่องดื่มในมือพร่องลงไปแล้วกว่าครึ่ง
นี่เป็นแก้วที่เจ็ด หรือบางทีอาจจะแปด
อันที่จริงตามเจตนาดั้งเดิมเขาไม่ได้มาเพื่อเมา แต่มาเพื่อผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างเวทีต่างหาก
คืนนี้มีคอนเสิร์ต จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก ควรเรียกว่าไลฟ์ปาร์ตี้เล็กๆที่จัดขึ้นเพื่อโปรโมทโปรเจ็คต์ดูโอ้พิเศษของศิลปินจากค่ายเพลงยักษ์ใหญ่เจ้าหนึ่งในเกาหลีเสียมากกว่า
ค่ายเพลงที่ผู้ชายคนนั้น — คนรักของเขาสังกัดอยู่
เหนือกว่าความยินดี ก็คงจะเป็นความภาคภูมิใจ ยุนฮยองมีความสุขทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายบนเวที
ยามที่ร่างกายสมส่วนขยับเคลื่อนไหว ริมฝีปากบางแจกจ่ายรอยยิ้มที่ทำเอาหัวใจเต้นผิดจังหวะ พร้อมๆกับเสียงแหบห้าวซึ่งเปล่งออกมาเป็นเนื้อแร้พดุดัน
ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีเสน่ห์ไปเสียหมด
ทั้งในฐานะแร้พเปอร์เจ้าของสเตจเนมบ๊อบบี้ และคนรักของซงยุนฮยองที่ชื่อคิมจีวอน
ยุนฮยองแกว่งแก้วในมือ มองดูของเหลวสีเข้มที่ไหลวนรวมไปกับก้อนน้ำแข็ง ยิ่งดึกบรรยากาศยิ่งคึกคัก
